Από άγνωστος, σε Cenation leader. Με ακόλουθους και brand που δημιούργησε ο ίδιος αποκλειστικά. Μια πορεία που ξεκίνησε δειλά γεμάτη όνειρα το καλοκαίρι του 2002, ξεπέρασε σταδιακά και σταθερά τα ρινγκ του WWE, μαζί με τις προσδοκίες όλων, δημιούργησε μια πολυδιάστατη περσόνα και τα χαράματα μιας Κυριακής, ολοκληρώθηκε τον χειμώνα του 2025, με μια αξέχαστη βραδιά αποχαιρετισμού για τα βιβλία της ιστορίας. Ακριβώς αυτά στα οποία προστίθεται και τυπικά πλέον ο Τζον Σίνα, επισφραγίζοντας το τέλος μιας διαδρομής 23 ετών με legacy αξεπέραστο.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Σύντομο rewind: αρχές 20ου αιώνα, αρκετά πίσω, καλοκαίρι 2002. Σημειωτέον, θέμα όχι ποδοσφαιρικό. Επί τη ευκαιρία, ας κάνουμε την αναφορά, μιας και... έμμεσα κάναμε και τη νύξη. Οι ημιτελικοί έχουν μόλις ολοκληρωθεί το ζευγάρι των φιναλίστ της πιο όμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας ετοιμάζεται να μπει στα βιβλία της Ιστορίας και η φρενίτιδα για το πρώτο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής κορυφώνεται. Η μεγαλύτερη ώρα του, ο τελικός της 30ης Ιουνίου πλησιάζει και ο πλανήτης θαυμάζει τον βραζιλιάνικο μονόλογο της τελευταίας μεγάλης εκδοχής της σελεσάο.
Με διαφορά ημερών, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ένας 25χρονος παλαιστής από τη Μασαχουσέτη ξεκινά το ταξίδι του στον κόσμο της πάλης, αρπάζοντας την ευκαιρία ζωής που του δίνεται από τον Βινς ΜακΜάχον, γενόμενος από άσημος φέρελπις, ιστορικό παλαιστής και τηλεπερσόνα. Στις 27 Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη, μόλις μια μετά την αποσαφήνιση του τελικού Βραζιλίας - Γερμανίας (οι Λατινοι του Λουίς Φιλίπε Σκολάρι κερδίζουν με 1-0 την Τουρκία) ο 25άρης Τζον Φέλιξ Άντονι Σίνα ντεμπουτάρει απέναντι στον Κόντι Ρόουντς ως rookie στο WWE. Με... καλλιτεχνικό όνομα καριέρας το πρώτο και τελευταίο τμήμα της πλήρους ονομασίας του, συστήθηκε στο κοινό και δεν έφυγε ποτέ ξανά. Μέχρι σήμερα τα χαράματα (14/12). Για πρώτη και τελευταία φορά. Προπονήθηκε, έπαθε, χτύπησε, σηκώθηκε, έμαθε, ηττήθηκε, κέρδισε, κατέκτησε, αποθεώθηκε, αμφισβητήθηκε, επέστρεψε. Τα έκανε όλα... συνέφερε και «γεμάτος» πια από εμπειρίες, έκανε πράξη ό,τι είχε προαναγγείλει το περσινό καλοκαίρι: αποσύρθηκε.
Σύντομο fastforward: Σε μια καριέρα με προεκτάσεις και διαφορετικά ερεθίσματα, που απέδειξαν την ικανότητα του ανθρώπου, φυσικά μαζί μ' αυτή την αντοχή του brand John Cena στη διεθνή αγορά, ασχολήθηκε επίσης με το bodybuilding (αρχικά), με τον κινηματογράφο και τη μουσική (στη συνέχεια), είναι ο μοναδικός ever που έχει πάνω από 500 πραγματοποιημένες ευχές στο πρόγραμμα Make A Wish, για να μην πούμε - που φυσικά θα το κάνουμε - για το λαμπερό παλμαρέ του με τις ζώνες που κατέκτησε. Ξεκινάμε, η καταμέτρηση μακρά, 26 συνολικά: δύο World Tag Team Championships, ισάριθμα WWE World Tag Team Championships, τρία World Heavyweight Championships, πέντε WWE United States Championships και το κερασάκι των 14 - ναι, δεκατεσσάρων ολογράφως - Undisputed WWE Championships. Διόλου άσχημα για έναν body builder από το Γουέστ Νιούμπερι...
Στο σήμερα, λοιπόν, με την αντίστροφη μέτρηση από την προ ενάμιση χρόνου ανακοίνωσή του κυριολεκτικά να έχει φθάσει στο σημείο μηδέν, αντιμετώπισε τον Γκίντερ στο τελευταίο αγώνα ever σ' ένα αποθεωτικό κλείσιμο μιας retirement run σεζόν, όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε, ακούγοντας το ταλαιπωρημένο από τις πολλαπλές επεμβάσεις κορμί του, κυρίως σε λαιμό και τρικέφαλους. Ηττάται και μάλιστα με παραίτηση, αποδεχόμενος το τέλος σε μια στιγμή, τόσο αθλητικού μεγαλείου ως προς τη διαχείριση του εγωϊσμού του τη στιγμή εκείνη, όσο και επίγνωσης της συνεισφοράς του - κανείς δεν είχε απαίτηση τη νίκη του, ουσιαστικά δε θα άλλαζε τίποτα από το παρελθόν του. Λογικό από την άλλη, να θέλει ο κόσμος του, οι «πολίτες» του cenation που ο ίδιος ίδρυσε, να τον αποχαιρετήσουν νικητή. Γι' αυτό και οι αποδοκιμασίες στον αντίπαλό του στο τέλος η βραδιά γι' αυτόν είχε μόνο αποθέωση κι ευχαριστίες. Δωρικός ο ίδιος, αποδεχόμενος τις στιγμές του τέλους, υποκλίθηκε τετράκις στο κοινό, κατέβηκε από το ρινγκ και στα τελευταία του βήματα ως παλαιστής, το έκανε άλλη μια φορά, λίγο πριν την είσοδο στη φισούνα.
«Δεν μπορείτε να με δείτε», φώναζε πάντοτε στους αντιπάλους εν μέσω ιαχών από τις κερκίδες κατά τη χειρονομία με τα τέσσερα δάχτυλα δεξιά και αριστερά από το πρόσωπό του. Η είσοδός του κάποτε στην επιχείρηση του WWE δεν ήταν αποκλειστικά επαγγελματική. Είχε το feeling με τον κόσμο, τους οπαδούς του. Όλοι τον έβλεπαν, όμως. Κι όχι μόνο αυτό, τον αποδέχθηκαν κιόλας. Έτσι ακριβώς θα τον θυμούνται. Γιατί πλέον στ' αλήθεια δεν θα μπορούν να τον αντικρίσουν...
Σύντομο rewind: αρχές 20ου αιώνα, αρκετά πίσω, καλοκαίρι 2002. Σημειωτέον, θέμα όχι ποδοσφαιρικό. Επί τη ευκαιρία, ας κάνουμε την αναφορά, μιας και... έμμεσα κάναμε και τη νύξη. Οι ημιτελικοί έχουν μόλις ολοκληρωθεί το ζευγάρι των φιναλίστ της πιο όμορφης ποδοσφαιρικής ιστορίας ετοιμάζεται να μπει στα βιβλία της Ιστορίας και η φρενίτιδα για το πρώτο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής κορυφώνεται. Η μεγαλύτερη ώρα του, ο τελικός της 30ης Ιουνίου πλησιάζει και ο πλανήτης θαυμάζει τον βραζιλιάνικο μονόλογο της τελευταίας μεγάλης εκδοχής της σελεσάο.
Με διαφορά ημερών, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ένας 25χρονος παλαιστής από τη Μασαχουσέτη ξεκινά το ταξίδι του στον κόσμο της πάλης, αρπάζοντας την ευκαιρία ζωής που του δίνεται από τον Βινς ΜακΜάχον, γενόμενος από άσημος φέρελπις, ιστορικό παλαιστής και τηλεπερσόνα. Στις 27 Ιουνίου, ημέρα Πέμπτη, μόλις μια μετά την αποσαφήνιση του τελικού Βραζιλίας - Γερμανίας (οι Λατινοι του Λουίς Φιλίπε Σκολάρι κερδίζουν με 1-0 την Τουρκία) ο 25άρης Τζον Φέλιξ Άντονι Σίνα ντεμπουτάρει απέναντι στον Κόντι Ρόουντς ως rookie στο WWE. Με... καλλιτεχνικό όνομα καριέρας το πρώτο και τελευταίο τμήμα της πλήρους ονομασίας του, συστήθηκε στο κοινό και δεν έφυγε ποτέ ξανά. Μέχρι σήμερα τα χαράματα (14/12). Για πρώτη και τελευταία φορά. Προπονήθηκε, έπαθε, χτύπησε, σηκώθηκε, έμαθε, ηττήθηκε, κέρδισε, κατέκτησε, αποθεώθηκε, αμφισβητήθηκε, επέστρεψε. Τα έκανε όλα... συνέφερε και «γεμάτος» πια από εμπειρίες, έκανε πράξη ό,τι είχε προαναγγείλει το περσινό καλοκαίρι: αποσύρθηκε.
Σύντομο fastforward: Σε μια καριέρα με προεκτάσεις και διαφορετικά ερεθίσματα, που απέδειξαν την ικανότητα του ανθρώπου, φυσικά μαζί μ' αυτή την αντοχή του brand John Cena στη διεθνή αγορά, ασχολήθηκε επίσης με το bodybuilding (αρχικά), με τον κινηματογράφο και τη μουσική (στη συνέχεια), είναι ο μοναδικός ever που έχει πάνω από 500 πραγματοποιημένες ευχές στο πρόγραμμα Make A Wish, για να μην πούμε - που φυσικά θα το κάνουμε - για το λαμπερό παλμαρέ του με τις ζώνες που κατέκτησε. Ξεκινάμε, η καταμέτρηση μακρά, 26 συνολικά: δύο World Tag Team Championships, ισάριθμα WWE World Tag Team Championships, τρία World Heavyweight Championships, πέντε WWE United States Championships και το κερασάκι των 14 - ναι, δεκατεσσάρων ολογράφως - Undisputed WWE Championships. Διόλου άσχημα για έναν body builder από το Γουέστ Νιούμπερι...
One final goodbye.
— WWE (@WWE) December 14, 2025
Thank YOU, @JohnCena. ? pic.twitter.com/hg8gNpbILG
Στο σήμερα, λοιπόν, με την αντίστροφη μέτρηση από την προ ενάμιση χρόνου ανακοίνωσή του κυριολεκτικά να έχει φθάσει στο σημείο μηδέν, αντιμετώπισε τον Γκίντερ στο τελευταίο αγώνα ever σ' ένα αποθεωτικό κλείσιμο μιας retirement run σεζόν, όπως ο ίδιος τη χαρακτήρισε, ακούγοντας το ταλαιπωρημένο από τις πολλαπλές επεμβάσεις κορμί του, κυρίως σε λαιμό και τρικέφαλους. Ηττάται και μάλιστα με παραίτηση, αποδεχόμενος το τέλος σε μια στιγμή, τόσο αθλητικού μεγαλείου ως προς τη διαχείριση του εγωϊσμού του τη στιγμή εκείνη, όσο και επίγνωσης της συνεισφοράς του - κανείς δεν είχε απαίτηση τη νίκη του, ουσιαστικά δε θα άλλαζε τίποτα από το παρελθόν του. Λογικό από την άλλη, να θέλει ο κόσμος του, οι «πολίτες» του cenation που ο ίδιος ίδρυσε, να τον αποχαιρετήσουν νικητή. Γι' αυτό και οι αποδοκιμασίες στον αντίπαλό του στο τέλος η βραδιά γι' αυτόν είχε μόνο αποθέωση κι ευχαριστίες. Δωρικός ο ίδιος, αποδεχόμενος τις στιγμές του τέλους, υποκλίθηκε τετράκις στο κοινό, κατέβηκε από το ρινγκ και στα τελευταία του βήματα ως παλαιστής, το έκανε άλλη μια φορά, λίγο πριν την είσοδο στη φισούνα.
«Δεν μπορείτε να με δείτε», φώναζε πάντοτε στους αντιπάλους εν μέσω ιαχών από τις κερκίδες κατά τη χειρονομία με τα τέσσερα δάχτυλα δεξιά και αριστερά από το πρόσωπό του. Η είσοδός του κάποτε στην επιχείρηση του WWE δεν ήταν αποκλειστικά επαγγελματική. Είχε το feeling με τον κόσμο, τους οπαδούς του. Όλοι τον έβλεπαν, όμως. Κι όχι μόνο αυτό, τον αποδέχθηκαν κιόλας. Έτσι ακριβώς θα τον θυμούνται. Γιατί πλέον στ' αλήθεια δεν θα μπορούν να τον αντικρίσουν...
