Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Η ιστορία (όταν) γράφει δεν ξεγράφει ποτέ και με κανέναν τρόπο κι εκείνο το βράδυ έγραψε με μελάνι κατακόκκινο και ανεξίτηλο: ο Ολυμπιακός προκρίθηκε για πρώτη φορά στη δική του ιστορία στα ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης και άνοιξε αυτόματα μία νέα πρόκληση εμπειριών και προκλήσεων που εξελίχθηκαν στην πιο γλυκιά επέτετειο του συλλόγου. Ένας μήνας, λοιπόν, από Τετάρτη σε Τετάρτη ένα... Conference League δρομολόγιο. Μόλις 41 μέρες «απορρόφησαν» το απόκρυφο όνειρο γενεών ενός αιώνα και δημιούργησαν την πιο ζηλευτή αναμονή αυτών του επόμενου. Κληρονομιά, μονολεκτικά. Ξέφρενη λόγω κατάκτησης η πορεία, ωστόσο, ακριβώς η διαδρομή προς αυτήν επιβεβαιώνει πως τα πάντα είναι ξεχωριστά και διαφορετικά: τα γενέθλια του ενός αιώνα έχουν στα κεράκια τους ανάμνηση ενός διασυλλογικού «τιμημένου». Πόσο πιο συμβολικά μπορεί να συμβεί; 
Ένα «Άγιο Δισκοπότηρο» Ευρώπης. Υστεροφημία, λοιπόν. Δόξα. Αυτή που αποδίδεται με δέος από τις επόμενες γενιές, αυτή που ρομαντικά έρχεται με το πέρας του καιρού ως αναπόληση για όποιον την έζησε. Ονείρων, αναμνήσεων, πίστης και ταυτόχρονα απογοητεύσεων, ματαίωσης, συντριβής και προβληματισμού. Κυρίως δε - και πάντοτε - ελπίδας. Με βάρκα αυτή σ' ένα ταξίδι προς το άγνωστο, η οποία ολοκληρώθηκε με τον πλέον απρόσμενο, μα και γι' αυτό ονειρεμένο τρόπο. Τρομάζει και εμπνέει ταυτόχρονα αυτό το άγνωστο και το ταξίδι προς αυτό αποτελεί την τομή της ζωής και της ιστορίας μας: αυτό που, άλλωστε, ποθούμε, λένε, είναι στην άλλη πλευρά του φόβου. Στο διαχρονικό «τρελό όνειρο» του συνθήματος, άπιαστο μέχρι πρότινος, όμως πραγματικότητα πέρα για πέρα την αλησμόνητη νύχτα της 29ης Μαϊου 2024.
Ο Κωνσταντής Τζολάκης σε μια αλησμόνητη εμφάνισή του χαράσσει με τα γάντια του ανεξίτηλα το όνομά του στις θύμησες της Φενέρμπαχτσε, συμβάλλοντας σ' ένα επίτευγμα πρωτόγνωρο και στις επινίκιες, μεθεόρτιες δηλώσεις ο Γιώργος Μασούρας συμπυκνώνει τα ευρωπαϊκά απωθημένα, τα όποια, όσο λαμπερά ήταν από τα αστέρια της διοργάνωσης και τις φιλοδοξίες της ομάδας, άλλο τόσο σκοτεινά υπήρξαν, εξ αιτίας των συνεχόμενων αποτυχιών, μιας ποδοσφαιρικής μαρμότας δίχως τέλος.
«Ήταν για όλα αυτά τα χαμένα παιχνίδια του Ολυμπιακού στην Ευρώπη στο 90’. Για τον αποκλεισμό από τους ομίλους από τον Τζέραρντ. Για το Ριαθόρ στο 90’, για τον αποκλεισμό από τη Γιουβέντους εννοείται, για τη Μέταλιστ, για τη Γουλβς.». Πέντε ματς, ισάριθμες απογοητεύσεις σε μία κοινή εποχή διαψευσμένων προσδοκιών, ανεστεναγμού και σιωπής. Η ιστορία χρόνια μετά, ανταπέδωσε και με το παραπάνω. Υπάρχει πλέον αντίβαρο, που ισοσταθμίζει την γλυκόπικρη λαχτάρα με την περήφανη ανάμνηση - δε λέμε «διαγράφει» γιατί η πραγματική ωριμότητα μιας εξελικτικής διαδρομής ορίζεται από τη συμπερίληψη και αξιολόγηση όλων των γεγονότων και εκφάνσεών της· μόνο έτσι είναι αληθινά ολοκληρωμένη. Η αποδοχή της είναι η μεγάλη πρόκληση.
Ήταν μια μέρα σαν μεθαύριο Τρίτη 8 Δεκέμβρη - τότε Τετάρτη - όταν ο αρχηγός της πόλης Στίβεν Τζέραρντ, προτού ζήσει τη δική του σισσυφική ματαίωση για το όνειρο που έμεινε άπιαστο κι έμεινε απωθημένο, ανάγκασε τον κόσμο να βιώσει μια νύχτα σκληρής συντριβής προσδοκιών σε μια συνθήκη που τα μαθηματικά απλά... δε βγαίνουν. Θα ζούσε πολλές άλλες παρόμοιες. Έξι αγώνες, τρεις νίκες, μια ισοπαλία, μα αυτή η οβίδα που ξεσηκώνει στο πόδι το «Άνφιλντ» αποκλείει τον Ολυμπιακό των 10 βαθμών από τους 18 συνολικά από τη φάση των «16» του Champions League. Με την πλάτη στον τοίχο τότε, έφθασε στη δική της Γη της Επαγγελίας έξι μήνες αργότερα, όπως και εκείνοι ακριβώς 20 χρόνια αργότερα. Όταν ο δαφνοστεφανωμένος ξεπέρασε σταδιακά τις προσδοκίες όλων για να πιει νερό από τη δική του πηγή σε ελληνικά χώματα. Κάποτε και για καιρό «Τζέραρντ, Γιουβέντους και "Ριαθόρ"». Σερβία, Πόλη, Λονδίνο, Φιλαδέλφεια. Στη νύχτα του αιώνα του. Τώρα και για πάντα - και γιατί όχι; - μέχρι την επόμενη φορά. Δωρεάν τα όνειρα, άλλωστε, και η τρέλα τους μαζί. Με προορισμό τον θρίαμβο και τη μνήμη της Ιστορίας... 
