Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Καλό και κακό, δίκαιο και άδικο, ελευθερία και σκλαβιά. Αλήθεια και ψέμα, έχθρα και φιλιά, χαρά και λύπη. Έξι ζευγάρια λέξεων αντίθετων με διαφορετικές σημασίες. Ας τις πούμε, όμως, καλύτερα έννοιες, ώστε να ανέβει ο πήχης νοηματοδοσίας, να αλλάξει επίπεδο, δηλαδή η ετυμολογική τους βαρύτητα και η ερμηνευτική απόδοσή τους μαζί της. Πόσο… ίδιο μπορεί να είναι όμως το διαφορετικό; Εξ ορισμού αντίθετα, έλκονται, ακριβώς όπως στη φυσική τα ετερώνυμα, χάρη στους μαγνητικούς πόλους τους. Εδώ μιλάμε για τα λεγόμενα γραμματικά «ετερώνυμα». Έλκονται εννοιολογικά, συμπληρώνουν το ένα το άλλο και συνυπάρχουν ως όμοιες έννοιες εντός ακριβώς της ίδιας της αρχικής (και φαινομενικής τελικά) διαφορετικότητάς τους.
Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Μαζί τους, οι ανθρώπινες ιστορίες ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που κατάφεραν να γίνουν κάτι και να αλλάξουν το οικογενειακό και προσωπικό μετερίζι. Είτε ως αστέρες με τρύπιο ταβάνι στα παιδικά χρόνια, είτε ως αναμφισβήτητοι και ξεχωριστοί προφήτες που καθόρισαν μια εποχήΣτην καθημερινή ζωή περισσότερα και παντού, απλώς δεν (μπορούμε να) τα μαθαίνουμε όλα. Στον αθλητισμό επίσης πάμπολες, στιγμές δόξας αλησμόνητες και σε πρώτο χρόνο ανεξήγητες. Ορισμένες δε ιστορικά, αφού μαζί με τις ανθρώπινες ζωές που πήραν, άλλαξαν τον ρου της ιστορίας των συλλόγων – και φυσικά των οικογενειών των παικτών. Τόσες διαφορετικές ιστορίες, αιτίες διάφορες, τόσο ξεχωριστές συνθήκες, ίδιο μοτίβο αντιδράσεων και συναισθημάτων: σ' όλες αυτού του είδους αφετηρία ο πόνος. Μια άλλη – ίδια κατ’ αναλογία – διαλεκτική, ψυχολογικής αυτή τη φορά διάστασης. Τι ειρωνεία… Επιπλέον ερώτημα περί διδαχής, επομένως: πόσο ικανοί (δυνατοί) είμαστε για να αντικρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε έτσι τον πόνο;
Ένα όνομα, μία ιστορία: Τσαπεκοένσε. Επέτειος σαν προχθές, σ’ ένα από τα πιο πρόσφατα και επώδυνα δυστυχήματα της μπάλας, ιδίως της λατινοαμερικάνικης και δη της βραζιλιάνικης. Προορισμός το Μεντεγίν της Κολομβίας, όπου θα διεξαχθεί ο τελικός του Copa Sudamericana με αντίπαλό την Ατλέτικο Νασιονάλ – θα είναι ο παρθενικός της. Προσδοκία, όνειρα, λαχτάρα, ενότητα, παιχνίδι. Σκοτάδι, απορία, συντρίμια, οδύνη, καταστροφή, θάνατος. Από τη μία στιγμή στην άλλη κυριολεκτικά. «Γιατί;» Μαζί μ’ αυτό πάντα προηγείται το πώς. Πώς δίνεις – για να αποδεχθείς (;) φυσικά – ηθική και διδακτική διάσταση σε μια τέτοια συμφορά; Μεγάλη υπέρβαση να δώσεις ηθική διάσταση, πόσο μάλλον αν άμεσα εμπλέκεσαι συναισθηματικά, σε τέτοια ηχηρά γεγονότα...
Για να κατανοήσεις τη σημασία τους, πρέπει μεθοδολογικά και μόνο να βιώσεις το αντίθετό του, ώστε να αισθανθείς και να κατανοήσεις. Πώς γνωρίζουμε τι είναι το καλό, αν δεν πάθουμε κάτι κακό – και φυσικά το αντίστροφο; Διαλεκτική, λοιπόν. Με σπάργανα την εγελιανή και μαρξιστική φιλοσοφία, η ιδέα της ενότητας και συνύπαρξης των αντιθέτων, προωθεί αυτήν ακριβώς την εννοιολογική σύνδεση, ενώ ιστορικά την ίδια στιγμή αποτελεί και την ονομασία της σωκρατικής μεθόδου αναζήτησης της αλήθειας. Ρωτώντας πας στην πόλη, άλλωστε, λένε. Στην αντίστοιχη «πόλη» της ψυχής, όμως, πώς φθάνεις; Πριν τον προορισμό, η αφετηρία, οπότε… πώς ξεκινάς; Με άλλα λόγια, πώς και με τι κριτήριο ερμηνεύει κάποιος τον κόσμο, ώστε να διαμορφώσει την προσωπική του ταυτότητα και να ισχυριστεί πως «είναι», δηλαδή πώς υπάρχει συνειδητά; Οι αξίες, οι ηθικοί κανόνες δείχνουν τον δρόμο, φτιάχνουν το μονοπάτι. 
Πεπρωμένο και τύχη, ζωή και θάνατος. Τέσσερις όροι ακόμη συνολικά, δύο επιπλέον εννοιολογικά ζεύγη. Αναμενόμενο το ερώτημα που τα συνοδεύει: γιατί; Η απάντηση δύσκολη ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον όταν ο τρόπος που συμβαίνει την κάνει επώδυνη. Άλλο «δυσκολίες» που σε σμιλεύουν, κι άλλο συμβάντα που κρίνουν τα όριά σου και καθορίζουν τη ζωή σου, ενίοτε στα όρια κι άλλοτε ξεπερνώντας τα, τερματίζοντάς τη. Υπάρχει, λοιπόν, μάθημα στη συμφορά και τι διάσταση μπορεί να της δώσει; Είναι ο κυνισμός της ζωής που σε πρώτο χρόνο κάθε άλλο παρά διδακτικός μοιάζει και η ωμότητα του όποιου συμβάντος, που λογικά και ανθρώπινα, μας κάνουν να αρνούμαστε την οπτική. Λογικό κι αναμενόμενο. Ανθρώπινο. Αυτόματα το γιατί αλλάζει ή καλύτερα διογκώνεται ηθικά κι από κριτήριο αναζήτησης ταυτότητας μεταμορφώνεται σε σπαραγμό: «γιατί σ’ εμένα;». 
«Έλλειψη καυσίμων» η αιτιολόγηση, επίσημη στις 28 Απρίλη 2017, πέντε ακριβώς μήνες αργότερα. Τέλη Νοέμβρη, όπως και τώρα, το ημερολόγιο έγραφε 29, χαράματα Σαββάτου. Το αεροσκάφος CP2933 μένει στην ιστορία ως μοιραίο, καθότι συντριβόμενο 50 χιλιόμετρα πριν το αεροδρόμιο Χοσέ Μαρία Κόρντοβα της κολομβιανής πρωτεύουσας, με τον απολογισμό να είναι αναμενόμενα τραγικός: εκ των 81 ψυχών, νεκροί οι 77, πλην ποδοσφαιριστών και τεχνικού τιμ, οκτώ μέλη της διοίκησης, 21 δημοσιογράφοι, η αεροσυνοδός Χιμένα Σουάρες και ο μηχανικός του αεροσκάφους Έρβιν Τουμίρι. Οι επιζώντες παίκτες ήταν ο αριστερός ακραίος Άλαν Ρούσελ, ο τερματοφύλακας Τζάκσον Ράγκναρ Φόλμαν, με το δεξί πόδι ακρωτηριασμένο πια και ο κεντρικός αμυντικός Νέτο. Ο τερματοφύλακας Ντανίλο, ο οποίος επέζησε της συντριβής, πέθανε λίγο πριν φθάσει στο νοσοκομείο. Εννέα παίκτες δεν συμπεριελήφθησαν στην αποστολή από τον Κάιο Ζούνιορ: δεν συμπεριέλαβε τους Νενέμ, Ντέμερσον, Μπουκ, Αντρέι, Χιόραν, Μαρτινούτσιο, Μόιζες και Νιβάλντο. 
Πέντε μέρες πριν την χθεσινή επέτειο, την περασμένη εβδομάδα πανηγύρισε τον προβιβασμό της ως τρίτη στη μεγάλη κατηγορία, έχοντας σωθεί οριακά τις τρεις προηγούμενες χρονιές. Κέρδισε με 1-0 μιαν άλλη Ατλέτικο, την Γκοϊανιένσε. Μάλλον, όχι τυχαία, γιατί, είπαμε, ίσως και να μην υπάρχει τύχη. «Χάσαμε τα πάντα. Είμαστε πολύ λυπημένοι. Δεν ήταν μόνο ποδοσφαιριστές, αλλά φίλοι και αδερφοί. Είχαμε πολύ καλές σχέσεις. Ήμασταν οικογένεια. Αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον και ήμασταν πολύ δεμένοι», είπε ο τελευταίος. Αυτός κι αν θα αναρωτιέται γιατί, βασανιζόμενος πιθανόν. Μέχρι και σήμερα και για πάντα, έως το τέλος της ζωής του. Δεν ήταν στο ριζικό του να κοπεί τότε το νήμα της. Γιατί άραγε;
