Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Σαν τα καρδιογραφήματα είναι, λένε, η εξέλιξη στις νεαρές ηλικίες. Σχετικότητα υπέρ πάντων, δηλαδή. Το ταλέντο αναμφισβήτητο και από την πρώτη στιγμή συμπορεύεται με μια προϋπόθεση, τα πρώτα δείγματα της οποίας προδιαγράφουν σε βαθμό σημαντικό την εξέλιξη. Είναι αυτή η… άτιμη πειθαρχία, που ορίζει τη συσχέτιση και δείχνει τον δρόμο. Τον ένα και μοναδικό προς την πρόοδο, στο όνομα της οποίας πολύ χάνονται και δεν επιβεβαιώνουν ποτέ τις προσδοκίες που οι ίδιοι γέννησαν για το όνομά τους.
Ξεχωριστά καλούπια αυτοί που, όχι μόνο είναι πιστοί στον στόχο, δημιουργώντας τις ευκαιρίες τους και τα προσωπικά τους ραντεβού με την ιστορία, αλλά και το πετυχαίνουν αυτό μ’ ένα «ξεπέταγμα» διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται φυσικά πως η επιτυχία τους γεννάται χωρίς κόπο, αυτό ίσως να μην υπάρχει ποτέ, πουθενά και σε κανέναν, η… κόκκινη γραμμή της σκληρής δουλειάς πάντοτε παρούσα φυσικά. «Ξεχωριστά» είναι όλα τα next big things διαχρονικά, η διαφορετικότητά τους από την ποδοσφαιρική μάζα έγκειται στην διαφορετικότητα άνεσης στην ανταπόκριση στις ευθύνες και τις απαιτήσεις, την άλλη όψη της λάμψης του μέλλοντος έχει ο καθένας τους. 
Τέτοια «πάστα» ποδοσφαιριστή ήταν και ο Γουέιν Ρούνεϊ. Προφανώς εκ των υστέρων άπαντες αντιλαμβανόμαστε και συμφωνούμε, ακριβώς γιατί ήδη γνωρίζουμε. Η ιστορία, άλλωστε, μάς διαλέγει να είμαστε μάρτυρές της εν τη γενέση της. Πόσο μάλλον τώρα, λοιπόν, που δεν βρίσκεται στο χορτάρι και στους δέκτες μας, μα μόνο στις αναμνήσεις και στο μυαλό μας. Δύο φορές σίγουρα η Ζωή σε καλεί να επιλέξεις ποιος θέλεις να είσαι – και να γίνεις: την πρώτη στο ξεκίνημα, προϊδεάζοντας το όποιο λαμπρό μέλλον που περιμένει την πραγματοποίησή του – είπαμε πώς· τη δεύτερη όταν υποδεικνύει την απόσυρση την κατάλληλη στιγμή. Πώς ξεκίνησαν όμως όλα όταν ο χρόνος, μέχρι να γίνει αμείλικτος πανδαμάτωρ και «γλύπτης παράφορος», ήταν σύμμαχος και φίλος; 
Δεύτερη αγωνιστική και η ισοπαλία της προηγούμενης με την κραταιά τότε Λυών στο «Ζερλάν» (2-2, εκτός αποστολής ο ίδιος) καθιστά επιτακτική τη νίκη. Ήρθε αυτή και… τη νίκη! Στην επέτειο υπάρχει απόλυτη ημερολογιακή ταύτιση. Μια μέρα ακριβώς σα σήμερα, ο Άγγλος ανέβηκε για πρώτη φορά στο κορυφαίο διασυλλογικό παλκοσένικο της μπάλας, στο Champions League, και απ – έδειξε πως βρέθηκε σ’ αυτό για να μετρήσει ως 19χρονο παιδί ένα – ένα τ’ αστέρια του. Καθιέρωση στον κόσμο των μεγάλων μέσα σ’ ένα βράδυ, από τα ιστορικά εκείνα που δημιουργούν θρύλους και ομαδικούς θριάμβους, που συνεπάγονται αντίστροφα και ιστορικές ήττες. Γέννημα – θρέμα «ζαχαρωτό» της Έβερτον, εδραίωση και μεγαλουργία ως «κόκκινος διάβολος», σημείο αναφοράς της τελευταίας «χρυσής εποχής» του Σκωτσέζου που άλλαξε για πάντα την ιστορία του κλαμπ και της πόλης. Τι κι αν αποκλείστηκαν στους «16» απ' τη Μίλαν με δύο ήττες; Η αρχή έγινε. Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ - Φενέρμπαχτσε 6-2.
? 18 years old
— UEFA Champions League (@ChampionsLeague) September 28, 2023
? #UCL debut
? Hat-trick
Wayne Rooney was a special talent ✨ pic.twitter.com/5eEbunNOY1
Δύο χρόνια ήδη τότε στην πρώτη ομάδα της συμπολίτισσας της Λίβερπουλ με 67 εμφανίσεις, 15 γκολ και πέντε ασίστ, που πλαισιώνονται σε 10 ακόμη συνολικά σε FA Cup, League Cup το ίδιο διάστημα (διετία 2003, 2004). Αυτά τα 4.528’ της διετίας εκείνης τα αντικατέστησε με μόλις 90’, αλλάζοντας όχι σελίδα, μα… βιβλίο στη ζωή του. Παρθενική εμφάνιση με τον σύλλογο, πρώτη μαζί με τους κορυφαίους, τρία γκολ και μία ασίστ συνυπογράφουν τη γέννηση του νέου ήρωα της πόλης και τον θρίαμβο της ομάδας της: ένα τετ α τετ και εύστοχο πλασέ (18’), μία βολίδα εκτός περιοχής (29’) και ένα φαλτσαριστό αριστούργημα λίγο έξω απ’ αυτήν (54’) είναι η ιστορική εκκίνηση μιας παρουσίας 13 ολόκληρων χρόνων, στο διάστημα των οποίων οι «λεζάντες» και οι αριθμοί που ως πειστήρια τις συνοδεύουν αποφαίνονται για την εξέλιξη του ταλέντου: ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου με 253 γκολ σε 559 εμφανίσεις. 
Μια τέτοια διαδρομή δεν γίνεται να μην έχει δυσκολίες και κακές περιόδους. Κατά τη δεκαετία εκείνη η Μάντσεστερ είναι η απόλυτη κυρίαρχος στο Νησί, αφού από εκείνη την πρώτη χρονιά του Ρούνεϊ και για τα επόμενα εννιά χρόνια κέρδισε πέντε πρωταθλήματα (2007, 2008, 2009, 2011, 2013) και τρία League Cup (2006, 2009, 2010, συν ένα ακόμη το 2017), όμως, αφενός η σπουδαιότερη Μπαρτσελόνα της ιστορίας τής στερεί δις το ευρωπαϊκό στέμμα (2011, 2013), αφετέρου, οι όροι ισχύος αλλάζουν ριζικά γιατί μαζί με τον Σερ Άλεξ αποχώρησε και η ταυτότητα νικητή – αναζητείται μάταια έως σήμερα, τη στιγμή που τότε, πίσω στο 2012, ένας άλλος ξεχωριστός, όπως εκείνος, γινόταν εις τους αιώνας των αιώνων θρύλος στη γαλάζια πλευρά της πόλης, σηματοδοτώντας τη νέα εποχή της. Στην 21η επέτειο και για καιρό ακόμη.
Η Ιστορία όσο γενναιόδωρα σε προ(σ)καλεί να την κατανοήσεις ως μάρτυράς της, άλλο τόσο κυνικά σε κρατά στο περιθώριο και σε δοκιμάζει. Σε κάθε περίπτωση, οι μοίρες επιβεβαιώθηκαν. Ο ίδιος και όσοι πίστεψαν σ’ αυτόν δικαιώθηκαν, η ομάδα δοξάστηκε και την κατάλληλη στιγμή ο χρόνος όρισε το τέλος, χαρίζοντας στο επιβλητικό παρελθόν τη θέση που του αξίζει στην ποδοσφαιρική ιστορία: του κορυφαίου Βρετανού της σύγχρονης εποχής και στα χρονικά της χώρας, ενός εκ των καλύτερων όλων των εποχών. Ενός νέου, το «καρδιογράφημα» του οποίου επιβεβαίωσε τις προσδοκίες…
