Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
«Ο Μάριο ήταν ένας μοναδικός τύπος. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύετε, ήταν ένας έξυπνος τύπος που έκανε κάποια παράξενα πράγματα. Πολύ απρόβλεπτος. Ήταν πολύ ξεχωριστός. Μερικές φορές αυτό ήταν εις βάρος της ομάδας, αλλά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία για την ικανότητά του. Ο Μάριο με τράβηξε στην άκρη το πρωί και μου είπε ότι ήθελε να εκτυπώσω κάτι στη φανέλα του για τον αγώνα. Του είπα "δεν μπορείς να εκτυπώσεις τίποτα που είναι αμφιλεγόμενο. Δεν μπορείς να εκτυπώσεις τίποτα που θα προσβάλει τους οπαδούς της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή οποιονδήποτε άλλον".
Μίλησε με ένα ή δύο πράγματα και είπα, "όχι Μάριο, δεν νομίζω ότι είναι σωστό". Μετά ήταν αυτός στην πραγματικότητα που τα είπε, ξαφνικά. Απλώς είπε "Γιατί πάντα εγώ;" Μόλις το είπε, ήξερα ότι αυτό ήταν το μήνυμά του. Σήκωσε τη φανέλα του πάνω από το κεφάλι του, κάτι που στα μάτια του διαιτητή δεν είναι σωστό. Αν την είχε σηκώσει μέχρι το πηγούνι του, θα ήταν μια χαρά. Είπα στον Μάριο πριν από τον αγώνα να την σηκώσει μέχρι το πηγούνι. Φυσικά, επειδή ο Μάριο είναι Μάριο και δεν με άκουσε». 
Τάδε έφη, Λες Τσάπμαν. Όπως τα... έφη όμως τότε, έτσι ακριβώς τα πήρε ο αέρας τα λόγια του κι αυτό δε συνέβη μόνο γιατί, κατά τη γνωστή λατινική ρήση, αυτά πετούν. Ακόμη κι αν του τα 'γραφε, ώστε... να μείνουν, δεν θα το έκανε εκείνος. Ο λατινικός αφορισμός «απέτυχε» να συνετίσει τον νεαρό κι ό,τι έγινε έγινε, γιατί αυτός που τα άκουσε είχε το μυαλό του στα σύννεφα. Ανέκαθεν. Όχι μόνο επειδή ονειρευόταν, αλλά... γιατί έτσι ήταν. Πάει κάποιος καιρός πια, 14 χρόνια. Μια γενιά ουσιαστικά. Διάστημα μεγάλο για τις προσωπικές αναμνήσεις μας, με τις επικλήσεις των οποίων ανακαλούμε και θυμόμαστε τον εαυτό μας, σκεπτόμενοι – και συγκρίνοντας – τα στάδια της ζωής μας (τη δική μας και των άλλων). Ταυτόχρονα, διάστημα σχετικά μικρό για την κατανόηση (και επομένως ερμηνεία) της ιστορίας εις βάθος, τουλάχιστον με τη ματιά και τη χρονική και πνευματική άνεση του όποιου μεταγενέστερου παρατηρητή. Εκείνο το ευρύτερο πρίσμα της Ιστορίας, χάρη στο οποίο συνειδητοποιείς (;) πως, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, καθίστασαι μάρτυράς της και ταυτόχρονα πρωταγωνιστής στη μετάβαση των εποχών και την παρατήρησή τους, μέσω αυτού και γι΄ αυτό το ίδιο, στο τέλος της μέρας, της καριέρας και της ζωής. Είτε καθορίζοντας την αλλαγή, είτε άλλοτε δημιουργώντας την ως ορόσημο, μένοντας στην ιστορία, είτε όχι. 
Από τη μια η αναπόληση της ζωής μας, από την άλλη το ξεψάχνισμα της Ιστορίας. Δύο διαφορετικές χρονικές προσεγγίσεις, εκπορευόμενες από την κοινή τους αφετηρία: την ασταμάτητη πορεία του χρόνου μέσα στη σχετικότητά του. Αλλαγή, λοιπόν. Μετάβαση. Ζωτική, επιδιωκώμενη – ή όχι – στο τέλος, όμως, πάντα αναπόφευκτη. Πόσος καιρός απαιτείται για να προκύψει μια τέτοια στις εποχές; Όχι τις τέσσερις του έτους, μα σ’ αυτές που τις ερμηνεύουμε ως περιόδους ιστορικές, συνθήκες διαμόρφωσης πεποιθήσεων. Με άλλα λόγια, η αναπόληση του παρελθόντος και η παραδοχή πως όλα ήταν διαφορετικά. Αυτό ακριβώς κάνει, άλλωστε, τη διαφορά και αποτελεί το αποδεικτικό της ομορφιάς της Ιστορίας και της Ζωής: το καθιερωμένο του τότε, είναι ξένο – ίσως και αστείο – με την καθημερινότητα του σήμερα. Από της πιο ηχηρές αλλαγές, καθότι και από τις πλέον πρόσφατες, είναι η αλλαγή των συσχετισμών ισχύος στην πόλη του Μάντσεστερ, για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο φυσικά, όχι μόνο για αυτό στο Νησί. 
Όσο για τον ίδιο, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, όπως λέει μια άλλη ρήση, μουσική αυτή τη φορά, του ποιητή που δεν είναι τέτοιος, αλλά στιχάκι. Δεν τον γνωρίζει - θα είναι απίθανο... ποντάρουμε στο «όχι» - μα, αν τον ήξερε θα ταυτιζόταν, πιστεύετε; Άλλωστε, κι αυτός φαίνεται πως κατάγεται από αυτή την εξόριστη σ' άλλους πλανήτες φυλή, καθ' ότι τρελός, αλήτης και μονίμως απείθαρχος. Δεν επιχειρούμε να να τον καταστήσουμε άμοιρο των ευθυνών του, ούτε πόσο μάλλον τον αγιοποιήσουμε με τη συσχέτιση, απλώς καταγράφουμε το ευρέως γνωστό και αποδεκτό από τον ίδιο: δεν πέρασε λίγα, όπως και οποιοσδήποτε σίγουρα που τίθεται αντιμέτωπος με τον ρατσισμό, το γνωρίζει στο πετσί του και στην ψυχή του. Ιδίως την παιδική. Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011, ένατη αγωνιστική, Γιουνάιτεντ – Σίτι. Ήδη στην αυγή της νέας «εποχής» των δύο και στον εκ διαμέτρου αντίθετο ρόλο που διαδραματίζουν αμφότεροι πλέον σε Αγγλία και Ευρώπη, ουσιαστικά από τότε. Σαν προχθές η επέτειος, 14η στη σειρά, εν αναμονή μιας άλλης που συμπληρώνεται επ’ ακριβώς σε ένα τριήμερο κι επιλέγουμε να την… προλογίσουμε από σήμερα, με αφορμή την ιστορία μας.
Πρωταγωνιστής και στις δύο το ίδιο πρόσωπο. Αυτό του οποίου οι εποχές της ποδοσφαιρικής ζωής του προδιαγράφονταν διαφορετικές, έμειναν, ωστόσο, ανεπιβεβαίωτες ες αεί, στο όνομα μιας θαυματουργής (ποδοσφαιρικά) ιδιαιτερότητας, που απλώς αδυνατούσε – και δε θέλησε πιθανόν εκ του αποτελέσματος – να χαλιναγωγηθεί: τον Μάριο Μπαλοτέλι. Δεν έγινε κατανοητό τότε, όμως ο πανηγυρισμός εκείνου του ιστορικού απογεύματος ήταν μια από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές στα κιτάπια των δύο ομάδων, που χάραξε ανεπαίσθητα την αντίθετη, μα γι' αυτό και συνδεόμενη, πορεία τους: από τη μία, ο προβληματισμός και το αίσθημα αδικίας ενός ταλέντου που δεν επιβεβαίωσε ποτέ τον προορισμό του, λόγω και της άγνοιάς του, από την άλλη η αλλαγή συσχετισμών: το λυκόφως μιας ετοιμοθάνατης πρωταθλήτριας, που ετοιμάζεται να περάσει στη λήθη (μέχρι και σήμερα) και μαζί της η ανατολή του νέου καθεστώτος, σταδιακά εδραιωμένου: στην πόλη, στο Νησί, στην Ευρώπη, στον κόσμο. Ό,τι ακριβώς δεν κατάφερε ποτέ ο Μάριο Μπαρουά. Γιατί αρχικά, έτσι τον έλεγαν.
Για πολλούς Ιταλούς (και όχι μόνο), παντα έτσι θα λέγεται, στη συνείδησή τους δεν έγινε ποτέ «πατριωτάκι» και το περίφημο εθνικό μότο una faccia una razza δεν συμπεριλαμβάνει εκείνον, αλλά... τους Έλληνες! 
Στη χαραυγή της αντιστροφής των δύο όψεων (ομάδες) του ίδιου νομίσματος (πόλη), ρόλων και δυναμικής, στο γήπεδο που κάποτε ήταν θέατρο ονείρων, τίτλων και θαυμάτων, στο «Ολντ Τράφορντ», η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ υποδέχεται το αντίπαλο τοπικό δέος της. Αναγεννημένη αυτή ήδη χάρη στα πετροδόλαρα, φιλοδοξούσε να δημιουργήσει τη νέα εποχή της, μέχρι πράγματι να το πετύχει, μεταμορφωνόμενη υπό τις οδηγίες της καταλανικής ιδιοφυϊας στην απόλυτη κυρίαρχο της χώρας, την πρώτη με τέσσερις σερί κατακτήσεις στην ιστορία της λίγκας (2021-2024) - ποιος να της το 'λεγε πως η έλευσή της επισφραγίζεται οριστικά επτά μήνες μετά, χάρη στο turning point γκολ του λατινοαμερικάνου προφήτη της, που εκπλήρωσε το πεπρωμένο του.
Ό,τι ακριβώς (δεν) έκανε ο Μάριο, που πάντα ήταν «super» στο potential και στην αστάθεια. Τότε, σκοράρει δύο γκολ (22', 60') με ισάριθμα πλασέ από τις ασίστ του αειθαλούς αρχηγού της Λίβερπουλ, συμπαίκτη των Ελλήνων - «γλάρων» και ταπεινό πλην όμως ιστορικό υπηρέτη της Premier, Τζέιμς Μίλνερ, και το 1-0 του πρώτου μέρους είναι η στιγμή της ιστορίας: η μπλούζα σηκώνεται πάνω από το κεφάλι και καταλήγουσα στο σβέρκο ο 22χρονος τότε ακόμη αφήνει να φανεί σε φόντο γαλάζιο η πίκρα της ψυχής του και... επιμύθιο της συζήτησης με τον Τσάπμαν: «γιατί πάντα εγώ;». Απάντησή μας και του ίδιου η (μη) πορεία και εξέλιξη της καριέρας του - καλύτερα, γι' αυτό, η τροπή της. 
Έκτοτε πολλά και... τίποτα, τουλάχιστον κάτι που να αιτιολογεί το ταλέντο του, μόνο την τρέλα του, απόρροια ίσως του σκληρού προσώπου ζωής στην τρυφερή παιδική ηλικία. Τα πυροτεχνήματα στο σπίτι το προηγούμενο βράδυ του ματς, πέρασαν στην ιστορία, όπως κι εκείνος ακριβώς - πώς αλλιώς - ως ένα από τα μεγαλύτερα «what if» της ιστορίας. Εννιά ομάδες και 12 χρόνια από τότε, τρεισίμησι συνολικά μήνες δίχως ομάδα, στις οποίες πάντα υπάρχει μια μέτρια έως κακή παρουσία - το δικό του prime ήταν ένα... EURO, αυτό της χρονιάς που στέφθηκε πρωταθλητής Αγγλίας στο πιο τρελό photo - finish και δύο μήνες μετά έκλαιγε ως πληγωμένος δευτεραθλητής Ευρώπης για τη συντριβή από την καλύτερη εθνική Ισπανίας όλων των εποχών.
Πέρυσι ανήμερα της δικής μας 28ης Οκτωβρίου η Τζένοα ελπίζει, σχεδόν έξι μήνες μετά όμως και μόλις έξι εμφανίσεις συνολικά 56' (!), δίχως γκολ ή ασίστ, συγκαταλέγεται στη λίστα με τους προηγούμενους, στους οποίους απλώς... υπήρχε. Σίγουρα όμως, όχι όπως έπρεπε και, κακά τα ψέματα, άξιζε κι ο ίδιος. Ως παιδί πόσο μάλλον. Ίσως τόσα χρόνια αυτό προσπαθούσε να εκφράσει και να προσαρμόσει στον κόσμο των μεγάλων, σαν αυτούς που αγωνιστικά δε θα γίνει ποτέ κι ας τους ονειρευόταν. Κάτι παραπάνω θα ξέρει εκ των έσω ο επί 20ετία φροντιστής της Μάντσεστερ Σίτι. Γι' αυτόν αποφαίνεται μια άλλη ρήση, ενός άλλου μουσικού ποιητή, του οποιου την ύπαρξη στην ιστορία επίσης αγνοεί. Τουλάχιστον, ίσως μια μέρα καταφέρει να απαντήσει στο ερώτημά του ο ίδιος, δοσμένος στα τρελά κι ανεκπλήρωτα παιδικά του όνειρα. 'Οπως ακριβώς κι αυτός: πληγωμένος,«μοναδικός», παιδικός, «παράξενος», ανεκπλήρωτος. Μια ποδοσφαιρική ζωή και λίγο περισσότερο από τόσο, μέχρι το τέλος της, ίσως. Πάντοτε γελαστός και γελασμένος... 
