«Για το Ριαθόρ, τον Τζέραρντ, τη Μέταλιστ...». Ό,τι του στερούσε κάποτε το όνειρο, το πήρε πίσω μαζεμένο μέσα σε δύο μήνες από την Ιστορία. Εκείνη τη νύχτα ξεπέρασε τα ευρωπαϊκά του απωθημένα, γιατί ανέβηκε σε μια κορυφή άγνωστη, έως τότε, αυτή των ημιτελικών. Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε για την ευρωπαϊκή του υπέρβαση στην Τουρκία και επέστρεψε από την Πόλη του, έχοντας κατακτήσει την δεύτερη κορυφή - λιθαράκι στον δρόμο της απόλυτης δόξας του, μετά τον άθλο της Σερβίας. Το BN Sports θυμάται τον κατακκόκινο θρίαμβο και το ρεσιτάλ του απροσπέλαστου τερματοφύλακα ακριβώς 366 μέρες αργότερα, με προθάλαμο του φετινού εορτασμού ενός αιώνα την πιο γλυκιά άνοιξη στα «ερυθρόλευκα» βιβλία.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Ο Αλεξάντερ Τζίκου σταματά στιγμιαία, τόσο όσο χρειάζεται για να σιγουρέψει την επιλογή του, και με ψύχραιμο πλασέ στην αριστερή γωνία σκοράρει και δίνει παράταση στην αγωνία. Μια αγωνία που είχε ήδη περάσει από την πρώτη της παράταση, το έξτρα αγωνιστικό μισάωρο, και πλέον βρίσκεται στην κορύφωσή της: στα πέναλτι, στην πιο ψυχοφθόρα, ευλογημένη και καταραμένη ταυτόχρονα, ανάλογα με το μετερίζι, διαδικασία. Η στιγμή εκείνη που η μοίρα σε κατατάσσει ως νικητή ή ηττημένο στο πάνθεον ή στο ναδίρ των συναισθημάτων, στο πιο απόλυτο, ισχυρό, αφοπλιστικό και διπολικό χορό συναισθημάτων της μπάλας.
Ιαχές ανακούφισης στο «Σουκρού Σαράκογλου». Ο Γκανέζος μειώνει σε 3-2 και 44.040 ψυχές ακούν ξανά τους παλμούς στην καρδιά της Φενέρμπαχτσε, που… χαροπαλεύει, ωστόσο, με την μεγαλύτερη ματαίωση της χρονιάς της και μάλιστα στο γήπεδό της: τον αποκλεισμό από τα ημιτελικά του Conference League. Tο διαφαινόμενο τέλος της βαδίζει αργά από το κέντρο έως την περιοχή, ακριβώς πίσω από τους Τούρκους οπαδούς. H ανακούφιση αντικαθίσταται μέσα σε δευτερόλεπτα από τον φόβο της αναμονής, συνδυαζόμενο με προσευχές την ίδια στιγμή. Το… οργανόγραμμα της διαδικασίας φέρνει τον Ροντινέι μπροστά στον Ντόμινικ Λιβάκοβιτς και σε ενδεχόμενη εύστοχη εκτέλεση τα πάντα τελειώνουν. 
Σε σύνολο τεσσάρων εκτελέσεων, δύο παίκτες του Ισμαϊλ Καρτάλ αστόχησαν νωρίτερα, γιατί, όπως αποδείχθηκε, αλλιώς… δε γινόταν. Ο ομόλογος του 29χρονου Κροάτη των «Καναρινιών» είναι ο 21χρονος «Κέρβερος» του δαφνοστεφανωμένου στο στήθος, που σε βραδιά καριέρας έκανε ιστορία την ανάγκη – την δίψα – της ομάδας και τη δική του και την οδήγησε στην κατάκτηση της πρώτης της κορυφής, λίγο πριν τον ένδοξο τερματισμό. Ο Κωνσταντής Τζολάκης αποκρούει δις τις εκτελέσεις των Ντούσαν Τάντιτς (πρώτη) και Τσενγκίς Ουντέρ (τρίτη) και βάζει εξ αρχής τον Ολυμπιακό σε θέση οδηγού – ίσως απρόσμενα. Πλην Τζίκου, μόνον ο Μίτσι Μπατσουαγί σκόραρε, έστω και οριακά, με χτυποκάρδια, αφού ο νεαρός τη «βρήκε», αλλά δεν την έδιωξε και ο 32χρονος τότε Βραζιλιάνος δεξιός μπακ, αισίως πλέον «πολιτογραφημένος»… Πειραιώτης, ετοιμάζεται να γράψει ιστορία.
Δεν το κάνει. Σφυρίζει ο Τομπίας Στίλερ, σφυρίζει και η κερκίδα, συνοδεία χιλιάδων φλας με αποστολή αποπροσανατολιστική. Γιουχαϊσματα, έξι βήματα, έβδομο η εκτέλεση και κάπως έτσι επιβεβαιώνεται ο… Ίβιτσα Όσιμ. Η διαχρονικότητα του αφορισμού εφαρμόζεται, ο Λιβάκοβιτς με όμορφη εκτίναξη αλλοιώνει τόσο όσο την πορεία της μπάλας, αυτή βρίσκει στο οριζόντιο και απλά αναπηδά προ της γραμμής, προτού τη μαζέψει ο Κροάτης σε δεύτερο χρόνο. Πόσοι, άραγε, Ολυμπιακοί, φίλαθλοι και μη – οι παίκτες του δηλαδή, - θα σκέφτηκαν εκείνη τη στιγμή… «αποκλεισμός!»; Το μοιραίο. Οι ισορροπίες λεπτές, γι’ αυτό και σπάνιες οι δεύτερες ευκαιρίες. Έρχεται η ώρα, όμως, που οι πορείες δε σταματούν, κάθε εμπόδιο από πρόκληση γίνεται κατόρθωμα και δρομολογούνται μόνο προς την κορυφή. 
Αναπόφευκτο το κοντράστ αντιδράσεων και σκέψεων σε χορτάρι και κερκίδα- η διπολικότητα που λέγαμε ανάμενε την επιβεβαίωση και εξύψωσή της. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, λένε, κι αν υπήρχε στιγμή... ανάστασής της, ήταν μόνο εκείνη και καμία άλλη. Η επέμβαση, η τύχη, ο Θεός της μπάλας - αν υπάρχει - κι όλα αυτά μαζί άναψαν ξανά την τρεμάμενη φλόγα και η... δάδα της ανατροπής λαχαίνει «αλυσιδωτά» στον Λεονάρντο Μπονούτσι.- αν αστοχήσει, τίποτα δεν έχει νόημα και, το αντίθετο, γίνονται όλα περισσότερο επώδυνα. Εκεί ακριβώς υπάρχει και η μαγεία της, αυτός είναι ο ορισμός της: όσο κι αν… τρεμοπαίζει η φωτιά, δεν αρκεί παρά μια στιγμή μόνο για να λαμπαδιάσει, να αποθεώσει και να καταστρέψει. Ο Ιταλός κατώτερος των περιστάσεων. Ο Τζολάκης... παραπάνω από το ύψος του, το δικό του και των απαιτήσεων, απέκρουσε το τρίτο συνολικά πέναλτι και έκοψε το νήμα της ζωής των γηπεδούχων, που παρακολουθούν αποσβολωμένοι.
Η ιστορία είχε διαλέξει τον συγγραφέα και συνεχιστή της, ο... Τζολάκαρος της τον υπέδειξε. Η συνέχεια γνωστή στην πιο γλυκιά άνοιξη του συλλόγου, που γιόρτασε με τον πιο καλό και απρόσμενο τρόπο - αναλογιζόμενοι ειδικά την αρχή της σεζόν - τον προθάλαμο στα 100 της χρόνια. Το κατώφλι του (πρώτου) αιώνα της, ήταν η ενδοξότερη χρονιά όλων. «Ξόρκισε» όλους τους αναστεναγμούς και εκείνα τα βασανιστικά «γιατί», που, έχουν δεν έχουν απάντηση, αγωνιστική ή μη, δεν επιστρέφουν στο χορτάρι. Όπως αυτό που έχει η Φενέρ από τότε. Αυτό που έχει η Φιορεντίνα από... πρόπερσι. Αυτό που έχει ο Ολυμπιακός φέτος με την Μπόντο - κακά τα ψέματα, θα μπορούσε να είναι στη θέση της. Δεν ανταποκρίθηκε πλήρως, σε βαθμό που αδίκησε τον εαυτό του. Πλέον, όμως, η ομάδα ξέρει. Γνωρίζει πως μπορεί, έχει πυξίδα τους δικούς της θριάμβους, σαν επετείους. Ο Μασούρας το εξήγησε ιδανικά. Θα χρειαστεί να περιμένει, απ΄ τον Σεπτέμβρη ξανά στην ελίτ θα είναι και στη λάμψη του αστερισμού της θα αναζητήσει τις νέες σελίδες δόξας του. Φέτος χάθηκε μια καλή ευκαιρία. Το status, όμως, άλλαξε για πάντα. Θα παίζει και θα θυμάται, δίχως να πονάει...
