Μια Φώτο μια Ιστορία

Ραφαέλ Ναδάλ: Το πρώτο πετράδι στο στέμμα των Grand Slam στη χωμάτινη... βασιλική αυλή του Παρισιού! (video)

Wimbledon US Open απόσυρση Παρίσι Roland Garros Ραφαέλ Ναδάλ tags :
Ραφαέλ Ναδάλ: Το πρώτο πετράδι στο στέμμα των Grand Slam στη χωμάτινη... βασιλική αυλή του Παρισιού! (video)

Η Ισπανία έφυγε νωρίς και μοιραία το αντίο δεν παρατάθηκε. Αλλά ήταν όπως του άρμοζε, μεγαλειώδες ως προς την καθολικότητα της αναγνώρισης. Η κληρονομιά του αποτελεί ήδη επισήμως μέρος της ιστορίας και ο Ράφα Ναδάλ με «μια ρακέτα κι ένα όνειρο» επισφραγίζει το όνομά του στο Hall of Fame. Με αφορμή το πρώτο καλοκαιρινό εκείνο απόγευμα που ήταν η αρχή των πάντων, το BN Sports αποχαιρετά το αριστερό forehand του «Βασιλιά της σκόνης» που κυρίευσε την άμμο.

Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος 

Ο ίδιος μάς είχε προετοιμάσει εδώ και καιρό – κυρίως, δε, τον εαυτό του: το Davis Cup ήταν ο ιδανικός επίλογος σε μια μεγαλειώδη (αναπάντεχα για τον ίδιο) καριέρα και άπαντες ανέμεναν τον τρόπο και τη στιγμή, με ελπίδα το αντίο να παραταθεί· σίγουρα με την επιθυμία η τελευταία αυτή στιγμή να είναι αντάξιά του. Τελικά, έγινε άμεσα και η γενέτειρα Μαγιόρκα αποχαιρέτησε αναγκαστικά, αλλά περήφανα, το σπουδαιότερο τέκνο της. Εξ ίσου το τένις, έναν εκ των κορυφαίων εκφραστών του. Η «La Roja» του τένις ηττάται από την αντίστοιχη «οράνιε» στη φάση των «8» (2-1) και ο σπουδαιότερος τενίστας της χώρας όλων των εποχών πλέον θεωρεί κάλλιστα την κληρονομιά του ως μέρος της ιστορίας. 



Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, όπως λένε, τότε το τέλος είναι η απόδειξη πως πράγματι οι πορείες των ανθρώπων δεν είναι τυχαίες και η διάσταση που τις χαρακτηρίζει είναι στην ουσία τους καθαρά συμβολική. Κυριακή 5 Ιουνίου 2005, Παρίσι, Roland Garros. Ο τόπος και η διοργάνωση θα είναι οι δύο συνθήκες που έμελλε να διαμορφώσουν την κυριαρχία του και να δώσουν άλλη διάσταση στη χωμάτινη επιφάνεια. Ο νεαρός Ισπανός γέννημα – θρέμμα από το Ματακόρ έχει όλο το πακέτο: άσημος (όπως είναι όσοι ξεκινούν το ταξίδι τους) αλλά «διψασμένος» (όπως επίσης πρέπει να είναι οι φιλόδοξοι ταξιδιώτες) ο 19χρονος από τη Μαγιόρκα συστήνεται στον κόσμο και δεν κοιτά ποτέ ξανά πίσω. Φοβερή δύναμη, τεχνική φτασμένου επαγγελματία και forehand που… θερίζει, τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά εκείνα, που τον καθιέρωσαν, αλλά και κάθε φορά μάς άφηναν με το στόμα ανοικτό για τα όριά τους. 


Ο πρώτος διεκδικητής, τότε, πριν ο Ράφα γίνει… Ναδάλ και καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού (όχι μόνο του αθλήματος) ως αναπόσπαστο μέλος της τριανδρίας που δυνάστευσε στα court, ένας έτερος ισπανόφωνος, Λατίνος, ο Αργεντινός Μαριάνο Πουέρτα. Ο Ίβηρας κερδίζει με ανατροπή, έχοντας χάσει το πρώτο set στο tie break (6-7, 6-3, 6-1, 7-5) και κατακτά τον πρώτο Grand Slam τίτλο της σπουδαίας πορείας του· βραβεύεται από τον Ζιντεντίν Ζιντάν και ξεκινά την καταμέτρηση. Όμως είναι αυτός ο δείκτης δυσκολίας που θα σημαδέψει, εκτός από αυτή την πρώτη διάκριση, ολόκληρη την καριέρα του: τις υπερβάσεις, όχι μόνο απέναντι στους αντιπάλους του, για θεαματικές φάσεις, άμυνες, επιθέσεις και εντυπωσιακές νίκες κόντρα σε όλα που τον έκαναν άξιο θαυμασμού, αλλά και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό – στα «γυάλινα» πόδια του. 





2005-roland-garros_221359.jpg

«Έχω πρόβλημα που δεν επιδέχεται βελτίωσης», δήλωνε ο ίδιος, αναφερόμενος στο λαβωμένο του γόνατο – ποιος ξέρει για τι θα ήταν ικανός, αν ήταν απερίσπαστος. Οι πόνοι τον ανάγκασαν να παίζει (και να ζει), ήδη ως πρωτοεμφανιζόμενος, με ανάλγητα χάπια, χωρίς να γλυτώσει τραυματισμούς διαρκείας, όπως επίσης και μακρές απουσίες. Παρόλ’ αυτά, ο απολογισμός αφοπλιστικός:  1307 αγώνες, 1080 νίκες, (μόλις) 227 ήττες 92 συνολικά τίτλοι (εκ των οποίων τρία Ολυμπιακά μετάλλια, δύο χρυσά κι ένα χάλκινο), με περίοπτη θέση να έχουν τα 22 Grand Slam: Australian Open, Roland Garros, Wimbledon, US Open κατακτήθηκαν άπαντα μέσα σε 19 χρόνια, δημιουργώντας σταδιακά τον μύθο του. Δύο στη Μελβούρνη, 14 στο Παρίσι, την πρωτεύουσα των μεγάλων του επιτυχιών,  άλλα δύο στο Λονδίνο και τέσσερα στη Νέα Υόρκη. 

Οι αριθμοί της… περιοδείας του όλα αυτά τα χρόνια στα court ανά την υφήλιο για τα τέσσερα «δισκοπότηρα» του αθλήματος θα κοσμήσουν πολλάκις την τροπαιοθήκη του μικρού αγοριού που οριακά κάποτε κόντεψε να τα παρατήσει, εξ αιτίας του αυστηρού θείου και προπονητή, Τόνι, που τον καθοδηγούσε. Μάλλον, όμως, θα ήξερε τι έκανε… Από φέρελπις και αδάμαστος νεαρός, ο ανιψιός έγινε ο κορυφαίος μαχητής της ιστορίας, επιβεβαιώνοντας την πλατωνική ρήση του προλόγου. Όπως και τον κωμικό Τσάρλι Τσάπλιν, που αιώνες αργότερα, απεφάνθη πως «ο χρόνος είναι ο καλύτερος συγγραφέας. Πάντα γράφει το τέλειο τέλος». Κάθε τέλος του όποιου κύκλου της ζωής είναι μια νέα αρχή, άλλωστε. Η ρακέτα και το όνειρο του μικρού Ράφα άφησαν την κληρονομιά τους... 



www.bnsports.gr 

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0