Η νίκη επί της Dubai FC είναι η ουσία, το κατόρθωμα ζωής του αρχηγού ο… φιόγκος και το περιτύλιγμά της. Ο αρχηγός (πριν ακόμη χριστεί τέτοιος) υπηρέτησε πιστά το σύμβολο μπροστά και το όνομά πίσω στη φανέλα απέκτησε την κορωνίδα μνήμης του τη 10η Οκτωβρίου 2025 στα βιβλία αναμνήσεων και των δύο. Ο Κώστας Παπανικολάου είναι πια ο πρώτος ever σε συμμετοχές στην ιστορία του Ολυμπιακού και το BN Sports φαντάζεται από τώρα το Νο. «16» κρεμασμένο στον ουρανό του ΣΕΦ.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
«Ο Ολυμπιακός για μένα είναι οικογένεια. Είναι το δεύτερο μου σπίτι, είναι αναμνήσεις, είναι συγκινήσεις, είναι όμορφες στιγμές, είναι δύσκολες στιγμές, είναι μεγάλες στιγμές. Είναι η μισή μου ζωή ουσιαστικά. Είναι όλη μου η ζωή αθλητικά. Είναι κάτι μοναδικό.» Αυτό σημαίνει Ολυμπιακός για τον Κώστα Παπανικολάου. Μια ζωή ολόκληρη, που μέσα στην χρονική της ολότητα και ολοκλήρωση τα περιλαμβάνει κυριολεκτικά όλα. Από τις δηλώσεις και αξιολογήσεις που, αν και έχουν τη λογική τους, χαρακτηρίζουμε, όταν γενικώς τις ακούμε, κάλλιστα και ως κλισέ. Όχι φυσικά, υποτιμητικά, απλώς επειδή είθισται να λέγονται ανά διαστήματα, δεδομένης της διάρκειας παραμονής ενός παίκτη σε μια ομάδα. 
Λογικό απόλυτα να τις ακούμε και να τις διαβάζουμε και έτσι ακριβώς πρέπει να συνεχίσει να γίνεται, θα συμπληρώσουμε εμείς, ώστε να αναγνωρίσουμε και την άλλη οπτική, την άλλη όψη, προσδίδοντας, έτσι, στο νόμισμα την αξία που του αξίζει. Ειδικά του συγκεκριμένου, εν προκειμένω, δικαιωματικά. Κλισέ είναι το τετριμμένο, το βαρετό ίσως, το αναμενόμενο, αυτό που ξέρεις πως θα ακούσεις και πιθανόν ο κάθε που το χρησιμοποιεί να μην μπορεί να το αναλύσει πλήρως ή αλλιώς. Τα λόγια του αρχηγού, όμως, σε καμία περίπτωση δεν εντάσσονται στις «κασέτες». Είναι κατάθεση ψυχής, αναγνώριση συνεισφοράς και βοήθειας, ένα ευχαριστώ μακροσκελές, στο οποίο συμπυκνώνονται 14 χρόνια. Όχι μόνο στο σύλλογο, αλλά και στο εθνόσημο. Τι άλλο λέμε, δηλαδή, στις περιπτώσεις αυτές;
Ο 35χρονος πια Κώστας μίλησε έτσι για τον Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό του. Το ίδιο συναισθηματικά δε θα απαντούσε, πιστεύετε, κι ο ίδιος, αν… είχε στόμα; Η κτήση δεν είναι εγωιστική, άλλωστε, μα απόλυτα ψυχική. Τέτοιες, λοιπόν, είναι οι αυθεντικές σχέσεις – κι έτσι αποδεικνύονται. Τα κοινά λεγόμενα συμβολίζουν την ταύτιση στον στόχο και την ειλικρινή προσπάθεια για πρόοδο, τον αρμονικό συνδυασμό του «εγώ» με το αντίστοιχο… εγώ του συλλόγου – αυτό το περιβόητο «εμείς». Με αφετηρία και κατάληξη το αγωνιστικό προκύπτει αναμενόμενα η εκατέρωθεν διαμόρφωση και σε ανθρώπινο πλαίσιο· οι σύλλογοι, ούτως ή άλλως, είναι οι άνθρωποί τους κι αυτό ακριβώς είναι ο Κώστας Παπανικολάου για τον Ολυμπιακό. 
Απαράλλακτη η γνώμη μας ακόμη κι αν η σχετική πρωτιά δεν ήταν δική του. Οι κορυφές των αριθμών χαρίζουν κορυφές, αυτές της καρδιάς επίσης, κυρίως δε αναμνήσεις και σχέσεις ζωής. Ένας δικός του άνθρωπος, λοιπόν. Στήριγμα εκατέρωθεν ο ένας για τον άλλο, ταυτότητα και εκπλήρωση ονείρων. Ας πούμε καλύτερα, όμως, ένα δικό του παιδί, όταν ήρθε, και έμελλε να γράψει την ιστορία του. Όπως ακριβώς ήταν και ο φίλος που του παρέδωσε τη σκυτάλη. Μέχρι κι αυτή η φανέλα να κρεμαστεί για να γίνει σύμβολο μάθησης των νέων και αναμνήσεων των παλιών, θα συνεχίσει να ιδρώνει. Κι αν ο χρόνος μετρά – ίσως – αντίστροφα και κάποια στιγμή αναπόφευκτα στερέψει, δεν πειράζει. Οι δυό τους θα έχουν να θυμούνται τη σχέση ζωής τους. Θα έχουν τις αναμνήσεις μας…
