Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Ο φωτεινός πίνακας της «Σπόντεκ Αρίνα» δείχνει 0.9’’. Ο Μπόστγιαν Νάχμπαρ επελαύνει στο μισό γήπεδο, έχοντας σχεδόν φτάσει στην άκρη του ελληνικού πάγκου, καθοδηγούμενος εκεί από τον… αυτοκόλλητο στο μαρκάρισμα της φάσης, Αντώνη Φώτση. Την προηγούμενη μόλις στιγμή ο Βασίλης Σπανούλης έχει 0/2 και το σκορ «κολλάει» στο 57-56· έτσι ακριβώς περνά στην Ιστορία (μας). Με το airball πεθαίνει και η τελευταία ελπίδα της Σλοβενίας για το μετάλλιο, το οποίο καταλήγει για… προτελευταία φορά σε γαλανόλευκα στήθη. Ναι, καλά διαβάσατε – επιτέλους το γράφουμε, ως γεγονός και ιστορία, όχι ως προσδοκία: η Ελλάδα ανέβηκε ξανά σε βάθρο και επέστρεψε επισήμως στην ελίτ. 
Πέντε Eurobasket (2011, 2013, 2015, 2017, 2022), τέσσερα Mundobasket (2010, 2014, 2019, 2023) και άλλοι τόσοι Ολυμπιακοί Αγώνες (2012, 2016, 2020, 2024). Δεκατρείς διεθνείς διοργανώσεις είναι πολλές. Ίδιο σκηνικό, λοιπόν, 16 χρόνια μετά για να αποδείξει τη σημειολογική ιδιαιτερότητα της Ιστορίας, μα επίσης ίσως και το ότι τυχαιότητα δεν υπάρχει. Κάθε μεγάλος στόχος, αναγεννησιακός και μακροχρόνιος, όπως ο δικός μας, συνιστά από μόνος του πρόκληση και επιφυλάσσει και τις επιμέρους. Άλλος αντίπαλος, γήπεδο, χώρα και φυσικά πρόσωπα, κοινές όμως συνθήκες: το σκορ σε απόσταση αναπνοής, το αποτέλεσμα, το μετάλλιο και το βάθρο στην κόψη του ξυραφιού.
Το ρολόι της «Ξιαόμι Αρίνα» δείχνει 1.5’’. Η έκπληξη του τουρνουά, Φινλανδία, που απέκτησε το δικαίωμα να ονειρεύεται μετά την κοσμογονική πρόκριση επί της Σερβίας, παραλίγο να κάνει το δικό της πραγματικότητα και να… επιβάλλει στην Εθνική μ’ ένα follow - μαχαιριά παράταση στην αναμονή. Το αντιαθλητικό του αρχηγού μας στέλνει τον Έλιας Βάλτονεν στη γραμμή των βολών με το σκορ στο 90-87 και το χρονόμετρο στο 5.7’’ – ο φόργουορντ της Γρανάδα αστοχεί στην τελευταία, στην επαναφορά της οποίας ο Μίκαελ Γιάντουνεν εξ επαφής στέλνει την μπάλα στο μπροστινό μέρος της στεφάνης, με το σφύριγμα για επιθετικό του φάουλ στον Γιάννη Αντετοκούνμπο κατά τη διεκδίκηση, να θεωρείται η απόλυτη ανακούφιση. Δεν είχε τελειώσει τίποτα, οπότε λύτρωση δεν ήταν ακόμη… 
Το επερχόμενο 2/2 στο απέναντι coast δημιουργούν το απαραίτητο «μαξιλαράκι», καθώς παράταση παίζεται μόνο με τρίποντο· η άμμος της φωτεινής κλεψύδρας δείχνει τέσσερα δέκατα προ του τέλους. Θα ήταν η πιο πικρή ματαίωση απ’ όλες από τότε (παραπομπή μικρών τελικών)… Σαν άλλος Νάχμπαρ ο φόργουορντ της Φενέρμπαχτσε αστοχεί πίσω από τη σέντρα και τότε ακριβώς ο ήχος της κόρνας της λήξης είναι επισήμως ο πιο λυτρωτικός ήχος μετά το 2009, χωρίς να συγκρίνεται μ’ αυτόν που ακούσαμε – επιτέλους – λίγη ώρα αργότερα: τον εθνικό ύμνο μας. Περηφάνια, συγκίνηση, χαρά, δικαίωση και ελπίδα για το μέλλον. Συνδετικός κρίκος των δύο γενεών αυτός ο οποίος από άλλο μετερίζι ποια ηγείται από την άκρη του πάγκου. Άπαντες ζητούν την παραμονή του, πώς αλλιώς, άλλωστε, για τον Βασίλη, που απλώς άλλαξε ιδιότητα και από Kill Bill των παρκέ μετατρέπεται σε coach… Kill Bill, διογκώνοντας έτι περισσότερο την παρακαταθήκη του στο μπάσκετ. Σαφώς όχι μόνο το ελληνικό. Η αγκαλιά και τα πανηγύρια του με την παλαιά φρουρά (Κώστα Τσαρτσαρή, Θοδωρή Παπαλουκά και Δημήτρη Διαμαντίδη, παρόντων βεβαίως όλο αυτό το διάστημα και των Νίκο Ζήση και Δήμο Ντικούδη) θα αποτελεί με το πέρασμα των ετών εθνικό οικογενειακό μπασκετικό κειμήλιο. Όπως ακριβώς και το χάλκινο μετάλλιο στη Ρίγα. Μέχρι το «επόμενο»...
