Έχει μείνει στην ιστορία για τρεις λόγους: πρώτα και κύρια τον νικητή· δεύτερον, το αποτέλεσμα του ημιτελικού· τρίτον, την αλλαγή σκυτάλης στο διαχρονικό χρυσό παπούτσι του θεσμού. Όλοι οι λόγοι συνδεόμενοι άμεσα, όχι μόνο λόγω ημερολογιακής εγγύτητας, μα και ακολουθίας γεγονότων. Παρασκευή 4 Ιουλίου, Κυριακή 13 Ιουλίου. Εννιά μέρες. Συνέβησαν όλα γρήγορα, τα δύο εξ αυτών συνετέλεσαν στο πρώτο, που ήταν και το επιστέγασμα. Η διοργάνωση στο σπίτι της η ευκαιρία για επιστροφή. Μεγάλη, ιδανική, τέλεια. Ακόμη και καρμική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Δίχως υπερβολή.
Κάποτε έφθασαν για πρώτη φορά στα ασιατικά σύνορα, όπου κατέκτησαν το πέμπτο και τελευταίο αστέρι στο στέμμα τους. Η θρησκευτική σχέση τους με την μπάλα ιστορική και διαχρονική. Για δεύτερη φορά μόλις από τις 20 του συνόλου ήταν οικοδεσπότες. Η πρώτη το 1950 με την Ουρουγουάη να κατακτά το Δισκοπότηρο του κόσμου - το τότε Ζιλ Ριμέ - με ανατροπή μέσα στο θρυλικό «Μαρακανά» και η ιστορία είχε αφήσει ήδη την παρακαταθήκη της: «Μαρακανάτσο». Μισό αιώνα μετά και κάτι ψηλά, επαναλήφθηκε πικρά. Άλλαξε μόνο ο θύτης και ο τόπος του εγκλήματος. Ας «διαιρέσουμε» τον χρόνο, κατανοώντας τον αντίκτυπο: μεσολάβησαν από τα δύο εθνικά τραύματα 63 χρόνια, 767 μήνες, 3.338 εβδομάδες και 23.368 ημέρες. Ανεξίτηλα θα μείνουν, όμως, για πάντα.
Κροατία, Μεξικό, Καμερούν. Χιλή, Κολομβία. Πέντε ματς, τρεις φάσεις, όμιλοι «16» και προημιτελικά. Σ’ όλες τις αποστολές «τσεκ», καθόλου αδύνατες, όχι μόνο εκ του αποτελέσματος, λόγω νίκης, μα και εξ αρχής, καθώς καμία δεν ήταν απροσπέλαστο εμπόδιο. Ό,τι αποδείχθηκε να είναι η Γερμανία στα ημιτελικά. Οι σπουδαίοι πρεσβευτές της τόσοι και τόσοι - λατίνοι «galacticos». Τα τρία θρυλικά «R» (Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο) έχουν αφήσει την παρακαταθήκη τους χρόνια πριν· μαζί της και το χορτάρι, ο καθένας με διαφορετικό τέλος. Η καθοριστική στιγμή ήρθε σ’ αυτό το τελευταίο ματς των προημιτελικών: ο διάδοχος όλων, από έφηβος ήδη, τραυματίζεται στην σπονδυλική στήλη από εγκληματική γονατιά του Κάρλος Ζουνίγκα και, αφού ευτυχώς γλυτώνει τα... χείριστα, απουσιάζει από την δυσκολότερη δοκιμασία όλων. 
Απεδείχθη τελικά μια αναμέτρηση κοσμογονική, παράσταση για έναν ρόλο, έναν εφιαλτικό και επιβλητικό συνάμα μονόλογο: Μίλερ (11'), Κλόζε (23'), Κρόος (24', 26'), Κεντίρα (25'), Σίρλε (65', 79'). Η Γερμανία του Γιόακιμ Λεβ στην κορυφαία ίσως απόδοση της στα χρονικά διαλύει με 7-1 την Βραζιλία και σημειώνει μία από τις ηχηρότερες εκπλήξεις στα Παγκόσμια Κύπελλα. «Μινεϊράτσο», λοιπόν, κατ' αναλογία του δράματος του 1950. Ματς τελειωμένο απ' το 23' - ο κυνισμός υπερίσχυσε του ονείρου - και από το επόμενο λεπτό απλώς υπήρχε η βασανιστική αναμονή του τέλους του ματς - πριν από αυτό η αγωνία για το πότε η ίδια η φιλοξενούμενη θα αποφασίσει να σταματήσει. 
Τέσσερα λεπτά, ισάριθμα γκολ (!) και το πιο εφιαλτικό διάστημα ήταν μεταξύ 23' - 27', όταν το... sound of silence της εξέδρας ήταν εκκωφαντικό και τα πλάνα με το κλάμα της αφοπλιστικά. Άπαντες μάρτυρες μιας θλιβερής ιστορίας, ενός θριάμβου, ενός πικρού έπους, με τους χαρακτηρισμούς ανάλογους προς κάθε πλευρά. Στην αρχή και πριν την καταστροφή το φιλμ του αγώνα κατέγραψε μια ακόμη στιγμή για τα βιβλία: στο 23' ο Μίρο Κλόζε διπλασιάζει τα γκολ της «Mannschaft» και αναρριχάται ολομόναχος και πρώτος με 16 τέρματα στην κορυφή των σκόρερς των Μουντιάλ, τεσσάρων συνολικά από το 2002, όταν και πρωτοεμφανίστηκε.
Ξεπέρασε τον Βραζιλιάνο θρύλο που του στέρησε το τρόπαιο στην Ασία στις αρχές του αιώνα, έγινε διάδοχός του, χωρίς (πότε του) να υπάρξει καλύτερος. Αναμένει τον δικό του, όπως, εν τέλει, και η ίδια η χώρα του καφέ. Ο 22χρονος τότε Νεϊμάρ υπήρξε σημείο αναφοράς, δεν θα γίνει ποτέ όμως ο ηγέτης της πατρίδας του, όπως πίστευαν όλοι πως ήταν προορισμένος. Επέστρεψε από το κρεββάτι του πόνου δριμύτερος, επεδίωξε να γίνει... Μεσσί-ας, ωστόσο, καρμικά η θανάσιμη αμαρτεία της αλαζονείας του πληρώθηκε τόσο αδρά, όσο και ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια. Αλληγορικά, θα μείνει για πάντα ένας γυμνός βασιλιάς με περισσότερους αμφισβητίες πια, παρά υπηκόους, και η πατρίδα του θα είναι, μέχρι τη δική της αντίστοιχη κάθαρση, η ξεπεσμένη Βασίλισσα, δίχως στέμμα. Με την αίγλη του παρελθόντος, βάρος στο - καλύτερο πια - μα ακόμη μέτριο συγκριτικά με τότε - παρόν της. Η αρχή έγινε με το νικητήριο πέναλντι στους Ολυμπιακούς για το χρυσό το 2016, δύο χρόνια μετά μέσα στην Βραζιλία. Μέχρι να επιτελέσει το καθήκον της σε Μουντιάλ, η Γερμανία και το «Μινεϊράο» θα τη στοιχειώνουν. Όπως ακριβώς κάποτε η Ουρουγουάη και το «Μαρακανά»...
Νικόλας Κανελλόπουλος
