«Θα το κάνουμε μόνο μια φορά για να το δείτε»: Jogo bonito, τίκι - τάκα και cultίλα στη λατιν μαγεία δευτερολέπτων του Ολυμπιακού! (vid)

Μία μέρα σαν σήμερα, Σάββατο, όμως, όταν δηλαδή τα ντέρμπι πρέπει να παίζονται. Δεν ήταν το παραδοσιακό ελληνικό clasico των δύο «αιώνιων» και άσπονδων μονομάχων, αλλά ένα επίσης κλασικό ζευγάρι με ιστορία, που αιτιολογεί τον χαρακτηρισμό. Πόσο μάλλον τώρα, όταν και την τελευταία δεκαετία σχεδόν οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί. Φυσικά, μαζί τους, τα πρόσωπα. Πώς αλλιώς, άλλωστε… Βασικά, όλα ήταν διαφορετικά τότε, όπως λογικά και αναμενόμενα συμβαίνει – το ίδιο θα λένε και θα γράφουν για εμάς όσοι ακολουθούν· έχει να κάνει με τη Ζωή, όχι μόνο με το ποδόσφαιρο ή τον αθλητισμό. Γι’ αυτό και οι στιγμές αυτές, οι περίοδοι στις οποίες εντάσσονται, ταξινομούνται χρονολογικά σε εποχές, που με τη σειρά τους γίνονται από πραγματικότητα, αναμνήσεις. Τέτοιες – πολλές – με το χαρακτηριστικό αίσθημα αναπόλησης, ιδίως δε, αν είναι παιδικές και ανήκουν στα «καλύτερά μας χρόνια», που λέμε. Της πρώτης νιότης.

Η κατάπληξη στα παιδικά μάτια ως η πλέον αθώα αντίδραση για κάτι θαυμαστό, όμορφο, εντυπωσιακό, απλό. Κυρίως όμως το τελευταίο, ακριβώς γιατί είναι αυτό που εμπεριέχει τα προηγηθέντα υπόλοιπα. Αυθεντικά, ταπεινά, αρμονικά. Κάτι σαν μια στιγμή από το μέλλον που τη στιγμή εκείνη ξετυλίγεται μπροστά σου και, όσο τη βιώνεις σκέφτεσαι – ίσως και να σε αναγκάζει να το κάνεις αυθόρμητα – πότε θα την «ανταμώσεις» ξανά, γνωρίζοντας, ίσως, πως ποτέ άλλοτε. Τουλάχιστον, την αναπολείς στις επετείους της, ακόμη κι αν αυτές δεν είναι διαδεδομένες ευρέως. Υπάρχει, άραγε, ανάμνηση… γνωστότερη της ημερομηνίας της; Ενδεχομένως, και πιστεύουμε πως ναι, σίγουρα θα βρεθεί, και επίσης σας διαβεβαιώνουμε πως θα βρίσκαμε… αν ψάχναμε. Ή μάλλον το κάναμε ήδη, αναφερόμαστε σε περισσότερα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Επιτρέψτε μας, για την ώρα, για σήμερα, να εστιάσουμε σ’ αυτή που βρήκαμε. Σαν σήμερα, λοιπόν, στην 21^η επέτειός της… 



Οι τότε ενδεκάδες: 

Ολυμπιακός: Νικοπολίδης, Μαυρογενίδης, Πάντος, Ανατολάκης, Σούρερ (46’ Βάλλας), Καφές, Στολτίδης, Ριβάλντο, Τζόρτζεβιτς (84’ Μάριτς), Τζιοβάνι, Οκκάς (69’ Καστίγιο).

ΠΑΟΚ: Ατματσίδης, Βόκολος, Χασιώτης, Φουτσίνι (56’ Σκαρμούτσος), Ουντέζε, Καρυπίδης, Ανδράλας, Μάρκος (33’ Ζησόπουλος), Χάγκαν, Σαλπιγγίδης, Θεοδωρίδης (46’ Σπάσιτς).

Φθινόπωρο 2004 και η χώρα μας ξεκινά να… ξεμεθά από το νέκταρ της παγκόσμιας αναγνώρισης και υπόκλισης με τον θρίαμβο του καλοκαιριού και, σταδιακά «παραδομένη» ξανά στη ρουτίνα – όπως «προέβλεπαν» κάποτε οι Φατμέ για κάποια άλλη, χρονικά προηγηθείσα κοσμογονική μας πρωτιά – έχει υποδεχθεί ήδη το πρωτάθλημα της νέας σεζόν 2004-2005. Τότε Α’ Εθνική ακόμη, χωρίς καμιά επίσημη ονομασία (ή αξίωση) για λίγκα (πόσο μάλλον super) Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ αναμετρώνται στο νεότευκτο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» για την έκτη αγωνιστική, ενώ τη μόλις προηγούμενη αμφότεροι έχουν αναδειχθεί ισόπαλοι με Χαλκηδόνα (1-1) και Άρη, αντίστοιχα (2-2).  

Αυτό το δεύτερο συνεχόμενο ντέρμπι όμως (όπως ακριβώς και φέτος ήταν η παρουσία της στο Φάληρο για την ΑΕΚ, καθώς πριν είχε ηττηθεί από τον… ΠΑΟΚ στη Φιλαδέλφεια), ήταν παράσταση για έναν ρόλο. Ή μάλλον για τρεις, με «ερυθρόλευκο» μονόλογο. Τέσσερις σκόρερ, πέντε γκολ, με δύο εξ αυτών να ξεχωρίζουν, ιδίως αυτό το τελευταίο, το οποίο είναι το last but not least καλύτερο και η αιτία του επετειακού κειμένου μας. Συμπτωματικά (ή και όχι) οι σκόρερς του ματς εκ των πολύ ξεχωριστών κεφαλαίων του συλλόγου, πρόκειται για τους διαμορφωτές της σύγχρονης ιστορίας του και της κυριαρχίας του στα ‘00s: Ζιοβάνι, Ριβάλντο (δις), Τζόρτζεβιτς και Καστίγιο.  MVP ο Ρίμπο, ο οποίος ήταν πραγματικά χάρμα ειδέσθαι: συμμετοχή στα τέσσερα εκ των πέντε, δύο γκολ, ένα κερδισμένο πέναλτι – το τέταρτο γκολ του αρχηγού Τζόλε – κι ένα υπέροχο με συνδημιουργούς και... θύτες τους δύο έτερους Λατίνους. 

Στις καθυστερήσεις πια του αγώνα με το σκορ στο 4-1, ο Βραζιλιάνος παίρνει την μπάλα από πλάγιο κι αφού διανύει μερικά μέτρα, ξεκινά την εφόρμησή του με κάθετη, κοφτή πάσα στον νεαρό και θαυματουργό Ουρουγουανό. Και τότε συνέβη: επτά πάσες σε ισάριθμα δευτερόλεπτα, οκτώ επαφές, η τελευταία το γκολ. Ο Ριβάλντο εναλλάσσει αρχικά την μπάλα με τον Καστίγιο, όμως το «1-2» με τον «Ζίο» είναι το κυρίως θέμα, που καθιστά το γκολ σε τέχνη, μέχρι και την θριαμβευτική του κατάληξη με την «μπούκα» του Νέρι στη φάση και το δυνατό του σουτ για τον επινίκιο επίλογο. Χασιώτης και Βόκολος, το τότε κεντρικό δίδυμο του Δικεφάλλου του Βορρά απλώς παρατηρητής, όπως και… όλοι μας. Από διαφορετική πλευρά προτίμησης και υποστήριξης συλλόγου, μα με την κατ’ ουσίαν μοναδική: αυτή του μάρτυρα της ιστορίας.

Πολλά και διάφορα έγιναν από τότε. Ο «χρόνος ο αληθινός» του ποιητή της μεταπολιτευτικής ζωής μας υπάρχει παντού, πάντα και έρχεται ως «γλύπτης παράφορος» στιγμών, συνθηκών, φυσικά και ανθρώπων, που, αν ξεχωρίσουν, αποτελούν... βιβλιογραφία υστεροφημίας για τους επόμενους. Όλα μένουν στο μυαλό, όμως, κι από εκεί φυλλάσσονται στην καρδιά. Η ρουτίνα γύρισε, όπως και οι διεθνείς μας επιτυχίες, που καθιέρωσαν την Εθνική στο διεθνές προσκήνιο, μέχρι την προ δεκαετίας κατάρρευση και τις προσπάθειες εξισορρόπησης του εγχειρήματος της επιστροφής στο σήμερα, όταν είναι τόσο κοντά και τόσο μακριά την ίδια στιγμή. Γι' αυτό και μόνο αξίζει να δοκιμαστούμε στην πρό(σ)κληση του κάθήκοντος, ανταποκρινόμενοι κυρίως στη χαρισματική γενιά που παρουσιάστηκε, ίσως απρόσμενα. Η ιστορία επιφυλλάσει εκπλήξεις, όμως, κι χαρές απρόσμενες και επιτυχίες πρωτοφανείς, πρόσφατες και σημειολογικές, από εκείνες που ρυθμίζουν την... εργοστασιακή ρύθμιση του βλέμματός σου να είναι μπροστά και ψηλά, πίσω ποτέ ξανά. Ίσως επειδή έχουν μια παραπάνω πιθανότητα να μην επαναληφθούν, τουλάχιστον με σένα εν ζωή. Γι' αυτό είμαστε, όμως, μάρτυρες της Ιστορίας. Γι' αυτό την επόμενη φορά, αξίζει να θυμόμαστε...

Νικόλας Κανελλόπουλος