Βιέννη, 2008. Νότιος Αφρική, 2010. Κίεβο, 2012. Τρεις πόλεις, οκτώ χρόνια. Τρεις χώρες, ισάριθμες διοργανώσεις, δύο θεσμοί. Τρεις σταθμοί, άπαντες τερματικοί. Κάθε τέλος είναι μια αρχή, όμως, κι εκείνοι το έκαναν πράξη. Εκείνη το έκανε πράξη. Κατορθώματα ανεξάρτητα, με αρχή και τέλος, γι’ αυτό και επιμέρους ιστορίες μιας εποχής διαφορετικής από τις άλλες. Κυριολεκτικά. Από τις άλλες αντίστοιχες περιόδους, λεγόμενες και ως «χρυσές», μα καμια εξ αυτών ίδια – θα υπάρξει, άραγε, άλλοτε τέτοια; Είναι μοναδική.
Κοριτίμπα, 2014. Παρίσι, 2016. Ακόμη δύο κεφάλαια αυτοτελή, άλλες δύο στάσεις που ολοκληρώνουν την ιστορία, γιατί επιδεικνύουν την άλλη της όψη, την αντίθετη. Ή την κοινή, αφού ζωτική προϋπόθεση για την ιστορία είναι το κλείσιμο του κύκλου της. Πιθανότατα, όντως παρόμοια κυριαρχία καθολική μπορεί να μην υπάρξει – μας αρέσει να διεκδικούμε και τη μοναδικότητα της Ιστορίας – αλλά, σίγουρα θα μνημονεύεται.
Φερνάντο, Αντρές, ξανά Αντρές και μετά… κανείς. Λουίς και Βιθέντε μαζί τους. Όχι μόνο φυσικά, εν προκειμένω, απλώς, αναφέρουμε ενδεικτικά και με λίγο παραπάνω εύνοια στο «τιμής ένεκεν» αυτούς που ξεχώρισαν ως πρώτοι μεταξύ ίσων, ως πρώτοι των πρώτων. Πρόσωπα, τοποθεσίες και χρόνοι στη σειρά, λοιπόν. Δύο Euro, ένα Μουντιάλ, πολλοί ήρωες, ξεχωριστοί «θρύλοι». Στους προαναφερθέντες, προσθέσατε και έναν ακόμη: το όνομα αυτού, Νταβίντ, αυτός από τον οποίο ξεκίνησαν όλα. Εν… αγνοία του(ς), γιατί, όπως πολλάκις τονίζουμε σε τούτη εδώ τη στήλη, η Ιστορία δημιουργείται… live και on going, εκ των υστέρων, όμως, αξιολογείται ολοκληρωμένα. Κάθε τόπος, λοιπόν, έχει και τον… προφήτη του. 
Εξηγούμαστε, η αντιστοιχία απλή – παραθέτουμε πια επώνυμα για σιγουριά: Τόρες στη Βιέννη, Ινιέστα στη Νότιο Αφρική, Ινιέστα ξανά στο Κίεβο, αυτή τη φορά ως MVP και όχι ως σκόρερ. Λουίς Αραγονές στην πρώτη κορυφή, Βιθέντε ντελ Μπόσκε στις δύο επόμενες, μέχρι και τους τίτλους τέλους σε Βραζιλία και Γαλλία. Οι σκόρερ των τελικών οι μορφές που χαράσσουν την τομή στο πριν και στο μετά της ιστορίας – αυτό το μετά της «La Roja» άλλαξε για πάντα το καλοκαίρι του 2008. Με έναν τρόπο έκφρασης που κάθε άλλο παρά μόδα ήταν. Τουλάχιστον περαστική, γιατί από τότε έγινε DNA, καθορίζοντας το ποδόσφαιρο του «σήμερα». Συστήθηκε, θαυμάστηκε, υιοθετήθηκε και μπήκε στο χρονοντούλαπο ως μια ακόμη προσθήκη σ’ αυτό που ονομάζουμε «σχολές» του παιχνιδιού. 
Όχι τυχαία, απότοκο της κορυφαίας version της ιστορίας. Το κοσμογονικό τρεμπλ της ισπανικής αρμάδας αποτελεί εκ των κορυφαίων «μουσειακών» παραμυθιών του ποδοσφαίρου και, μάλιστα, στην πλέον σύγχρονη ιστορία του· πρόκειται για το σπουδαιότερο επίτευγμα εθνικής ομάδας στα χρονικά. Όχι τυχαία, θριαμβευτικό απότοκο του υπέροχα πρωτοεμφανιζόμενου και σαρωτικού τότε τίκι – τακα της Μπαρτσελόνα και του Πεπ, κατά την τετραετία 2008 – 2012. Κάτι ανάλογο σε επίπεδο συλλόγων, έχουμε μόνο στην μεταγενέστερη εκδοχή του «three peat» της Ρεάλ Μαδρίτης με τα τρία σερί Champions League (2016, 2017, 2018). 
Το βράδυ εκείνο ήταν η πρεμιέρα του EURO 2008 στα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας. Αποδείχθηκε, εν τέλει, πως υπήρξε η πρεμιέρα των πάντων, η ποδοσφαιρική τους - κυριολεκτικά - γέννηση· δεν συμπεριλαμβάνουμε μπροστά το «ανά», διότι η πρώτερη ιστορία της απείχε από νίκες: ο θρίαμβος ήταν όνειρο μακρινό και η νοοτροπία νικητή που συνεπάγεται φαντασία. Πού να ήξεραν πως θα αποκτούσαν αυτά κι άλλα τόσα, καθορίζοντας μια εποχή: Δικός τους ο τρόπος παιχνιδιού, το κυριαρχικό τίκι - τάκα, καθεστωτικό τρεμπλ το αποτέλεσμα, σπουδαίες μορφές προέκυψαν στο χορτάρι, νέοι ήρωες ή ήδη καθιερωμένοι, που άλλαξαν την ιστορία και χάραξαν για πάντα το ονοματεπώνυμό τους σ' αυτήν.
Η εκ των υστέρων αξιολόγηση της Ιστορίας - διαδικασία εξ ορισμολύ ρομαντική, καθώς ουσιαστικά συνιστά αναπόληση - χρήζει ως πρωταγωνιστή μεταξύ ίσων, τον πρωτοεμφανιζόμενο ήρωα της βραδιάς. Ντάβιντ Βίγια: ενας μικρός το δέμας, μέγιστος στην ποδοσφαιρική χάρη όμως, επιθετικός από τις Αστούριες, που στη σημάδεψε τη Βαλένθια και θάμπωνε το «Μεστάγια» στις καλές εποχές τότε ακόμη της Βαλένθια. Με υστεροφημία καρμική ως οιωνό της δικαίωσης που θα ερχόταν τρία χρόνια μετά σε συλλογικό επίπεδο. Πριν από τους σκόρερ των τελικών που άλλαξαν για πάντα το βάρος της φανέλας, αυτός άνοιξε το δρόμο εκεί που, ιστορικά τουλάχιστον, δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Η κλασσική εκείνη μπαλαδόφατσα που χρειάζεται... «κάτι» για να εκτοξευθεί: ώθηση, ανάλογης ποιότητας συμπαίκτες ή μεταγραφή του ίδιου. Την πήρε πέντε χρόνια μετά, έγινε πρωταθλητής και δικαιώθηκε, αποτελώντας το σημείο αναφοράς μιας εποχής, όχι μόνο ενός τουρνουα. Σημειωτέον, αυτό το... ξεκοκάλισε απευθείας: πρώτος σκόρερ με πέντε τέρματα, τα τρία από την πρεμιέρα, ήταν η εντυπωσιακή ατομική εκκίνηση μιας εξαιρετικής ομαδικής αφετηρίας με κατάληξη απαράμμιλη... 
Τρεις ασίστ: Τόρες (20'), Ινιέστα, (44') και Φάμπρεγας (75'), ισάριθμα αψεγάδιαστα τελειώματα. Οι ευγενικοί χορηγοί της προσωπικής του δόξας και η εκτελεστική του αρτιότητα, υπό τις... ευλογίες του Λουίς Αραγονές. Στο «ρελαντί» νίκη, πορεία με σπασμένα φρένα, μέχρι το... νερό της πηγής. Έξι ματς, έξι νίκες και μετά επανάληψη φιέστας ανά δύο καλοκαίρια, μέχρι το νομοτελειακό κλέισιμο του κύκλου. Δυσανάλογου και πάντα επώδυνου, ειδικά αν έχεις φτάσει τόσο ψηλά - είναι ουσιαστικά αναπόφευκτο. Δύο, όμως, τα τίνα που επιβεβαιώνουν πως η Ιστορία και η Ζωή υπερτερούν του πιο ευφάνταστου συγγραφέα: πρώτον, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, η κληρονομιά του, όλων τους, θα μείνει αιώνια και δεύτερον, η επανάληψή της ως ζωτική λειτουργία αποδεικνύει πως οι ποδοσφαιρικές σχολές που σέβονται τον εαυτό τους και το άθλημα, νομοτελειακά λαμβάνουν ανταπόδοση με το πέρασμα των ετών. Απόδειξη πρώτη, το περσινό καλοκαίρι στη Γερμανία. Να περιμένουμε, επομένως, κάτι ανάλογο σε βάθος τριετίας; Ο Λαμίν πάντως έχει χρόνο μπροστά του και φυσικά τις ικανότητες. Όπως ακριβώς και τα ταλαντούχα νιάτα, ώστε να ανοίξουν ξανά τον ένδοξο καλοκαιρινό κύκλο μιας νέας εποχής με οδηγό τα δικά τους παιδικά παραμύθια...
Νικόλας Κανελλόπουλος
