Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Μάιος 2012, Ιούλιος 2025. Κυριακή και… 13 τότε, Κυριακή ξανά και 27 σήμερα. Σύνολο 13,5 (παρά τέσσερις μήνες) χρόνια. Τόση ακριβώς η χωρητικότητα του ατελείωτου χρόνου στα ανθρώπινα και τεχνολογικά – βλέπε κομπιουτεράκια – καλούπια του μυαλού, για να κατανοήσει τι έγινε τότε. Σ’ αυτό το οποιοδήποτε «τότε» του καθενός μας. Κατά την παρουσία μας εδώ, ανεξαιρέτως όλοι μας, έχουμε να δηλώσουμε μια σειρά ιδιωτικών ή/και συλλογικών στιγμών: αυτές τις πραγματικά ξεχωριστές, χαρακτηριζόμενες από αυτή τη λεζάντα της διαχρονικότητας, άλλοτε ρεαλιστικής και δοξασμένης, άλλοτε ματαιόδοξης και άπιαστης, πάντοτε όμως διδακτικής και αξιομνημόνευτης, όπως ακριβώς και η σημερινή ιστορία μας.
Το καλεντάρι… μίλησε διά της ημερομηνίας του κι εμείς απλώς συμπληρώσαμε τα κομμάτια, αναπαριστώντας αυτό το διαχρονικό in memoriam, που λίγοι αξίζουν ως ανταμοιβή της Ιστορίας. Όπου κομμάτια, σκεφτείτε στιγμές, αναμνήσεις με απόσταση χρονική εν προκειμένω, αυθύπαρκτες και αλληλένδετες ταυτόχρονα όμως στη ροή των γεγονότων και της θύμησης. Με άλλα λόγια, χωρίς τη μία, δεν υφίσταται η άλλη. Πράγματι ιδιαίτερες, καθώς εκ των υστέρων καταλαβαίνεις τη σημασία και το μεγαλείο τους, όχι μόνο διότι ανθρώπινα δε γνωρίζεις το μέλλον, μα και επειδή αργότερα κατανοείς σε βάθος το πόσο μοναδικά επιδραστικές υπήρξαν – γι’ αυτό τις θυμάσαι, γιατί αυτή η «επόμενη στιγμή» τους είναι εξ ίσου μοναδική και σπάνια. Είναι ο τρόπος της Ιστορίας να σε κάνει μάρτυρά της, να σε καταστήσει φίλο και σύμμαχό της, για να μπορείς να διηγείσαι στους επόμενους πως ήσουν κι εσύ εκεί. Να (έχεις το δικαίωμα να την) αναπολείς, κι ας μην την έγραψες εσύ, όπως ευχόσουν, προετοιμαζόσουν και, όπως οι άλλοι πίστευαν. Γιατί και η εξιστόρηση προνόμιο είναι. Όπως ακριβώς σαν κι αυτό που έχουν όλοι όσοι μιλούν για εκείνο το απόγευμα στο «Έτιχαντ». Είτε από το δεύτερο σπίτι τους, στο γήπεδο, είτε από το... original πρώτο, στο σαλόνι τους. Πριν όμως από το θρυλικό εκείνο 93:20, έπρεπε να έρθει ο εκλεκτός δημιουργός της νέας εποχής, ο προφήτης της. Αυτός ο… «special one» ήταν ο Σέρχιο Αγκουέρο. 
Από παιδί προσδοκούσε μονάχα και μαζί μ' εκείνον, όπως πάντα από την πρώτη στιγμή που ήρθε στη ζωή, ο μπαμπάς Λέο και η μαμά Αντριάνα, γονείς άλλων πέντε παιδιών και κάτοχοι ενός σπιτιού με με μια στέγη τρύπια μονίμως, τόσο στη φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες, όσο και στην παραγκούπολη Los Eucaliptus, μεταξύ Quilmes και Bernal, όπου και μετακόμισαν αργότερα, όταν ο ξεχωριστός απόγονος της οικογένειας ήταν μόλις τριών ετών. Έμελλε χάρη σ' αυτόν να μη κοιτάξουν ποτέ ξανά πίσω, κρατώντας όμως πάντοτε την ανάμνηση της αμφιβολίας για επιβίωση, όπως και την ελπίδα για το καλύτερο αύριο στην καρδιά. Από τη… σωτήρια εκείνη Κυριακή, όταν η μπλε πλευρά της πόλης απέταξε ανεπιστρεπτί τη λουζεριά της και δημιούργησε το καθεστωτικό citizen status quo του καιρού μας, προϋπόθεση είναι η καταγραφή της πρώτης στιγμής από το πρωινό εκείνο που ξεκινούσαν όλα, τη στιγμή που κανένας μας δεν γνώριζε τίποτα. Μα είπαμε, εκ των υστέρων αξιολόγηση είναι η Ιστορία και η αναγνώρισή της. Διαβάζεται δε, εξ ίσου συχνά, και… αντίστροφα.
Άφιξη, λοιπόν. Εκείνη η περήφανη… φτωχογειτονιά του «Βιθέντε Καλντερόν» με την απροδιόριστη «αλήτικη» αγάπη που είναι πάντα εκεί και σε αναμένει, κι ας την άφησες κάποτε, πότε δεν είχε - και απέρριπτε περήφανα, μάλιστα - το «βασιλικό» πεπρωμένο δόξας της άσπονδης συμπολίτισσάς της, αυτά τα πεντέμιση χρόνια ήταν αποδεικτικά για το «maravilla» (σ.σ. θαύμα ισπανιστί) που από μικρός υπήρξε: 234 αγώνες, 101 γκολ και 47 ασίστ τα ατομικά σπασμένα κοντέρ του, δύο ευρωπαϊκοί τίτλοι (Europa League και Super Cup) τις δύο τελευταίες χρονιές (2010 και 2011 αντίστοιχα) το παλμαρέ του. Η επιτυχία φαντάζει (και είναι) φυσιολογική συνέχεια. Ο Αγουέρο ανήκει αναντίρρητα σ’ αυτή την κατηγορία - το wonderkid που επιβεβαιώνει τη θαυματοποιό φύση του και γίνεται legend. Χωρίς υπερβολή ξεπέρασε τον εαυτό του. Ή μήπως… αυτό μπορούσε; Πρώτος σκόρερ ever της Μάντσεστερ Σίτι στην Premier League (184 γκολ σε 275 αγώνες), όπως και πρώτος όλων στη citizen ιστορία (260 γκολ σε 390 ματς), πρωταθλητής επί πέντε (2012, 2014, 2018, 2019, 2021), συν επίσης άλλα δέκα (!) τρόπαια, έξι League Cup (2014, 2016, 2018, 2019, 2020, 2021), τρία Super Cup (2013, 2019, 2020) κι ένα FA Cup (2019).
Δέκα χρόνια. Η λαμπρή περίοδος, το απόλυτο προσωπικό και συλλογικό pick του, μέχρι να αποχωρήσει ως θρύλος προ τετραετίας για το ημιθανές πια τότε καμάρι της Βαρκελώνης και τη ζήση ενός τελευταίου χορού, που είχε, όμως, προδιαγεγραμμένους παλμούς στην καρδιά. Όπως άλλωστε και η δική του (και όλων μας), η οποία συνέχισε να χτυπά, που για να συμβεί τού στέρησε το ύστατο παραμύθι στο παιδικό όνειρο. Τουλάχιστον, ήταν τυχερός, όπως κάποιος άλλος, και, αφού ήταν γραφτό του, ξεκίνησε πάλι. Eντός δεκαετίας, λοιπόν, δημιουργήθηκε όλη αυτή η διαδρομή υστεροφημίας. Αντίστοιχα δέκα χρειάστηκε για να γίνει ο απόλυτος θρύλος μέσα σε μια στιγμή. Όχι χρόνια, μα μήνες, που η Ιστορία τον έφερε προ των πυλών της, ανοίγοντάς τες διάπλατα στο όνομά του για μια θέση διαχρονική στην παγκόσμια συλλογική ποδοσφαιρική μνήμη. Μα απολύτως τίποτα να μην έκανε ξανά, μετά από αυτό «ρέφαρε» διά παντός. Το δεύτερο χαρτί της τράπουλας: ένα κάλεσμα εσωτερικό για μια once in a life time στιγμή, αυτό το «ή τώρα ή ποτέ», μόνο δικό μας σε πρώτο, που γίνεται η αναπόληση εκείνη μιας ζωής που λες «τα κατάφερα». 
Χρόνος, η πρώτη λέξη στο κείμενο μας, Μάιος 2012. Τοποθεσία «Έτιχαντ». Αντίπαλος Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς. Δίχως υπερβολή, η ύστατη πράξη του δράματος, η κόψη του ξυραφιού. Γουέστ Μπρομ εντός (4-0), Νόριτς εκτός (1-6), Γουλβς πάλι εκτός (0-2), Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εντός (1-0) και Νιούκαστλ εκτός (0-2) το ντεμαράζ του 3x5=15 για έναν τίτλο που ήταν πιο κοντά από ποτέ, ύστερα από 45 ολόκληρα χρόνια και για πρώτη φορά από το μακρινό 1967, ένα χρόνο μετά το ομορφότερο καλοκαίρι του Νησιού. Όμως, όπως (πρέπει να) συμβαίνει στις σπουδαιότερες προκλήσεις, ταυτόχρονα ήταν και εξ ίσου (πολύ) μακριά. Διότι, σίγουρα, απέναντι έχεις αντίπαλο, αλλά μέσα σου καλείσαι πρώτα να τον υπερβείς, να σε νικήσεις. Μπορεί να αργήσει η στιγμή, τελικά όμως η περιπλάνηση είναι προετοιμασία για τη δικαίωση. Αν την αξίζεις, την έχεις γιατί το κάρμα πάντα επιστρέφει.
Μονόδρομος η νίκη, καθώς ο Σερ Άλεξ έχει κάνει το χρέος του, κέρδισε τη Σάντερλαντ και αναμένει μια ακόμη στέψη, τη δεύτερη συνεχόμενη. 89 έναντι 86 η αμείλικτη αλήθεια των αριθμών της βαθμολογίας. Θα κατακτούσε τρία σερί, αφού το σήκωσε την επόμενη χρονιά και έφυγε ως ο θρύλος που ήδη ήταν, ο επίλογός του, όμως, περιλαμβάνει το... επιμύθιο ενός 24χρονου που δημιούργησε μονομιάς τον δικό του: στο 66' το 1-2 ανατροπής του Τζέιμι ΜακΚι (ισοφάριση στο 48' το γκολ του Πάμπλο Ζαμπαλέτα στο 39' από τον «δικό μας» Τζιμπρίλ Σισέ) προϊδεάζει για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία, ιστορική αυτή τη φορά. Όμως το δράμα έχει δύο όψεις και η λύτρωση είναι στη φύση του - όπως και πριν από αυτή η διαφαινόμενη απώλεια.
Δύο λεπτά, σκάρτα τρία, από την κόλαση στον παράδεισο και από εκεί στην αιωνιότητα. Κόρνερ Ντάβιντ Σίλβα, κεφαλιά Έντιν Τζέκο 2-2 στο 92' , το οποίο διατηρεί τρεμάμενο το φως της ελπίδας πριν αυτή «σβήσει» - περισσότερο δε χρειάζεται όμως, γιατί ελπίδα είναι και η σπίθα της αρκεί για να λαμπαδιάσει. Στην σέντρα της ισοφάρισης η μπάλα στέλνεται απλώς εκτός και το παιχνίδι συνεχίζεται με το πλάγιο του... Τζο Χαρτ για τον Ζοέλ Κλισί. Η φάση περνά και μετά από κεφαλιά - απομάκρυνση του Τζόλεον Λέσκοτ, ο Αγουέρο κάνει το 1-2 με τον Μάριο Μπαλοτέλι, μετά από ανέβασμα του Νάιτζελ Ντε Γιονγκ. Υπό πίεση πέφτωντας, ο Ιταλός κάνει τη σπουδαιότερη ασίστ της καριέρας του. Ο Αργεντινός αποφεύγει το τάκλιν του Ταγιέ Ταϊβό, σουτάρει, στέλνει την μπάλα στα δίχτυα και στα ουράνια όλο το γήπεδο, εν μέσω πρωτόγνωρων, ξέφρενων πανηγυρισμών. 
Αυτό ήταν. Μέσα σε μια στιγμή. Μια τέτοια που ο χρόνος παγώνει, μηδενίζει. Η Μάντσεστερ Σίτι στέφεται πρωταθλήτρια Αγγλίας για τρίτη φορά στα 118 χρόνια ύπαρξής της και από τότε σ' αυτά τα 13 χρόνια, όταν ο ρους της ιστορίας ήταν για εκείνη διαφορετικός, ακολουθούν άλλοι επτά (!), με τους τέσσερις τελευταίους (2021-2024) να αποτελούν το απόλυτο ρεκόρ συνεχόμενων κατακτήσεων στη Βρετανία. Το πιο γλυκό σφύριγμα της λήξης (ίσως κάποιοι να το προτιμούν και από αυτό της 10ης Ιουνίου του 2023) δε θα μπορούσε να έχει λυρικότερη συνοδεία από τα λόγια του Πίτερ Ντιούρι, του... λογοτέχνη σχολιαστή του Sky Sports: «Where does football go from here? The blue moon has risen…! Just dream in their hurts! City are champions and they did it in the most staggering fashion. Sergio Aguero legend for ever!».
Η επιθυμία μιας φτωχής οικογένειας. Ένα όνειρο παιδικό, που εκπλήρωσε απόλυτα την φαντασία, αφού την ξεπέρασε. Αμφότερα κομμάτι της ζωής του(ς), της καρδιάς του. Όπως ακριβώς και οι δύο αναμνήσεις που καθόρισαν το legado του στο Μάντσεστερ, μα και στην μπάλα διαχρονικά. Τα δύο φύλλα της τράπουλας. Από τότε αυτό είναι δικαιωματικά κι ας μην ήταν γραφτό του να γίνει ο νέος Ντιέγκο - αυτό ήταν ήταν ξέχωρο μετερίζι. Το δικό του κομμένο και ραμμένο στο κάρμα του. Να υψώσει το γαλάζιο φεγγάρι, την πανσέληνο της νέας εποχής και να μείνει για πάντα ως ο προφήτης των επιτυχιών. Αυτός πριν από όλους όσους ήρθαν και θα έρθουν. Το ρολόι της μνήμης, πάντως, θα δείχνει μόνο τα τέσσερα ψηφία της αθανασίας του: 93:20. «Σέρχιο Αγουέρο, θρύλος για πάντα...»
