Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνο τα ταξίδι... Στιγμές κυριολεκτικά ιστορικές, αξέχαστες στο συνεχές πέρασμα του χρόνου, κληροδότημα για όσους ακολουθούν. Τους επόμενους, είτε ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, είτε όχι. Αν όμως, αποφασίσουν να πορευτούν στο ίδιο μετερίζι, ποιο σπουδαιότερο κίνητρο από το να χαράξουν την προσωπική (και συλλογική τους, έτσι) πορεία με πυξίδα τον άθλο του παρελθόντος;
Τρεις εβδομάδες, έξι αγώνες, 22 μέρες, μια «αθάνατη» πραγματικότητα μιας καλοκαιρινής νύχτας που δεν ξεκίνησε... ούτε ως άπιαστο όνειρο - έγινε στην πορεία και αυτό το κάνει ακόμη πιο αυθεντικά και ρεαλιστικά... μαγικό. Ένα καλοκαίρι μοναδικό και απόλυτα ελληνικό, με μια «γαλανόλευκη»... πειρατική σημαία, που κατακτά την Ιβηρική. Μισό λεπτό, όμως: Τι απ' όλα αυτά θα πανηγυρίζαμε, γράφαμε, λέγαμε, αναπολούσαμε, αν δεν υπήρχε στο «φιλμ» της ταινίας το γκολ του Ζήση Βρύζα, εναντίον της Ρωσίας εκείνο το καλοκαιρινό απομεσήμερο στο «Αλγάβρε»;
Κυριακή 20 Ιουνίου 2004. Ρωσία και Ελλάδα αναμετρώνται για την αυλαία της φάσης των ομίλων στο EURO της Πορτογαλίας, την τρίτη και τελευταία αγωνιστική. Οι τέσσερις βαθμοί στις δύο πρώτες, με αιχμή του... βαθμολογικού μας δόρατος το τρίποντο - έκπληξη κόντρα στην οικοδέσποινα τη 12η Ιουνίου με 2-1, αποτελούσαν σημαντική παρακαταθήκη και έως ένα βαθμό υπόσχεση της παρουσίας μας στα προημιτελικά. Δεύτερη η Εθνική μας, τρίτη, πλην όμως, ισόβαθμη η Ισπανία, η οποία στο ντέρμπι της Ιβηρικής με την Πορτογαλία ήθελε μόνο νίκη για να προκριθεί. Οι βαθμοί μας παρέμειναν ίδιοι για... όλο το τουρνουά, η ήττα ήρθε, αλλά τελικά αποδείχθηκε νίκη! Το μουδιασμένο ξεκίνημα, που προμήνυε έναν διαφαινόμενο αποκλεισμό, αν η «La Roja» κέρδιζε, αντικαταστάθηκε με ξέφρενα πανηγύρια στο τέλος, τα οποία... ωχριούσαν μπροστά στους τρεις συνεχόμενους ιστορικούς άθλους που ακολούθησαν, με αποκορύφωμα την απονομή στο «Ντα Λουζ» και το παραλήρημα στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο το βράδυ της επιστροφής.
Ντμίτρι Κιριτσένκο με πλασέ στο ύψος της περιοχής και Ντμίτρι Μπουλίκιν με δυνατή κεφαλιά - ψαράκι, ύστερα από κόρνερ, σκοράρουν αντίστοιχα στο 2' και στο 17', στέλνοντας στα σχοινιά την Εθνική μας, ήδη πριν το 20'. Η... πλάτη της τελικά άντεξε και αυτά τα σχοινιά που την περιόριζαν και θα μπορούσαν κάλλιστα να «πνίξουν» το όνειρο της πρόκρισης ήταν τα ίδια τα οποία στο τέλος μας άντεξαν και μας έφτασαν, μέχρι το ομορφότερο τέλος, όπου φτάσαμε στην πηγή και τη... στερέψαμε από το αθάνατο ποδοσφαιρικό νερό της, ακριβώς δύο εβδομάδες αργότερα. Ο Ζήσης Βρύζας περίτερχνα με σεντερφορίσια... ύπουλη κίνηση, τοποθέτηση σώματος - προστασία της μπάλας και εξαιρετικό πλασέ πετυχαίνει ό,τι νωρίτερα δεν κατάφεραν οι μετέποιτα δύο «Άγγελοι της Ελλάδας», οι Μπασινάς και Χαριστέας, σημειώνει το 2-1 και βάζει την ομάδα μας σε θέση... οδηγού! Σκεφτείτε πως στον ίδιο δεν άρεσε τόσο... Τα νέα από το άλλο ζευγάρι τα κατάλληλα και τα ιδανικότερα: οι Πορτογάλοι κερδίζουν 1-0 και μας... ακολουθούν στα προημιτελικά, μέχρι να μας δουν να πετάμε στον «έβδομο ουρανό», μέσα στο «Ντα Λουζ» με το... καταγάλανο φως του.
«Τώρα θα μας δουν απ' την καλή» φώναζε στο τέλος προφητικά ο ιστορικός Γιώργος Χελάκης, με τις αναφορές του για επαναφορά του «πειρατικού» να είναι παραδοχή όλων μας. Που να ξέραμε, αλήθεια... Όσο θρυλική είναι η κατάληξη, άλλο τόσο καθοριστική είναι η πορεία και η αφετηρία της, με τις στιγμές να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του θριάμβου και να μη συνιστούν αυτό που λέμε «λεπτομέρειες». Τέτοιος θρίαμβος έχει σαφώς καθοριστικές στιγμές - αυτές είναι που τον διαμορφώνουν, άλλωστε - ωστόσο, ενσαρκώνεται από αυτές τις αντίστοιχες, οι οποίες δίνουν την ώθηση να συνεχίσεις και έχουν τη σημασία τους τη στιγμή εκείνη που πρέπει και τις χρειάζεσαι. Γεννούν, με άλλα λόγια, ελπίδα και πίστη στην ψυχή, δίχως περιορισμούς αθλήματος και εποχής - αυτό τις κάνει διαχρονικές και παναθρώπινες....
Με αυτές ακριβώς αναμένουμε την περιπέτεια των προκριματικών του Σεπτέμβρη, ώστε να ζήσουμε το δικό μας «αμερικανικό όνειρο». Αυτό είναι η ιστορία της σημερινής στήλης. Μία ήττα... «βαφτισμένη» νίκη. Και κάτι παραπάνω: χάρη - και - σ' αυτή τη στιγμή, πιστέψαμε και μάθαμε να πιστεύουμε πως μπροούμε. Το ποδοσφαιρικό 1987 αναμένει τους συνεχιστές της κληρονομιάς του...
