Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Σας έχουμε τη συσχέτιση έτοιμη. Όχι ότι χρειάζεται, αλλά ενδεικτικά το κάνουμε, ακριβώς για να ενισχύσουμε τον ισχυρισμό μας. Πρόκειται για συνθήκη, παραδοχή καθολική, οπότε γι’ αυτό δεν γίνεται λόγος περί σύγκρισης. Είναι διαφορετικά πράγματα, εξ ορισμού, όχι μόνο λόγω των ονομάτων των ομάδων και των διαφορετικών διοργανώσεων, αυτά είναι η αφορμή και η αφετηρία· κυρίως δε ειδοποιός διαφορά είναι η συχνότητα – και η άνεση – της επιτυχίας.
Την περασμένη Τετάρτη μόλις, η Τσέλσι κέρδισε άνετα την Μπέτις και το ίδιο επιβλητικά το 4-1 τής χάρισε το πρώτο Conference League της ιστορίας της. Η συσχέτιση δεν είναι όμως, ούτε ο τρόπος, ούτε το ιστορικό ομολογουμένως ρεκόρ των Λονδρέζων, αλλά ο προκάτοχος των σκήπτρων. Πόσες φορές στη ζωή μας – και κυριολεκτούμε – θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε / γράψουμε ότι ο απερχόμενος πρωταθλητής Ευρώπης… μιλά ελληνικά;
Ο Ολυμπιακός… παραχάραξε μια για πάντα την ιστορία του και τέτοιες μέρες πέρυσι ο Πειραιάς ήταν ο ορισμός της μεθυσμένης πολιτείας· φέτος ο πρώην «ερυθρόλευκος» Έντσο Μαρέσκα διαδέχθηκε την ομάδα όπου κατέφθασε ως «cappo» (σ.σ. «αφεντικό» ιταλιστί), για να γίνει πλέον τέτοιος και στο Λονδίνο. Ως προπονητής με χιλιόμετρα πια και σεβαστός, όπως αρμόζει σ’ έναν πρωταθλητή Ευρώπης. Όπως ακριβώς αξίζει να μνημονεύεται και ο συμπατριώτης του, Κάρλο Αντσελότι, στη Ρεάλ Μαδρίτης και όχι μόνο. Ειδικά όμως, χάρη στη θητεία του σ’ αυτήν.
Φτάσαμε αισίως σ’ αυτό το σημείο ακριβώς, στον μόνιμο παράγοντα, στη λεγόμενη συνθήκη: περί τίνος πρόκειται; Για την κατάκτηση του Champions League από τους «μερένχες». Ο φετινός νικητής θα «κορδώνεται» πως πήρε τα κεκτημένα επάξια από τη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, κατόρθωμα... ακατόρθωτο σχεδόν τα τελευταία 10 χρόνια. Το γνωρίζετε, μάλλον το καταλάβατε ήδη. Σαν αύριο η Ντόρτμουντ αδυνατεί να… μετονομάσει το θρυλικό «Γουέμπλεϊ» σε «Θέατρο των ονείρων» (της), και ηττάται 2-0 από τη «Βασίλισσα» του allenatore, που στέφεται πρωταθλήτρια ξανά για 15η (!) φορά στην ιστορία της, διαδεχόμενη μια επίσης «πρωτάρα» κάτοχο, τη Μάντσεστερ Σίτι, που πρόπερσι, αντίστοιχα, νίκησε την… Ίντερ, φετινή φιναλίστ.
Ένα και μοναδικό ήταν το ερώτημα, πώς – και αν – οι Βεστφαλοί θα καταφέρουν μια πρωτοφανή έκπληξη· η άλλη του οπτική και διατύπωση, όμως, ήταν αυτή που αποτύπωνε πλήρως τη συνθήκη του τελικού: πότε η «Βασίλισσα» θα αποφασίσει να φορέσει το στέμμα – το πρώτο γενναίο 45λεπτο των Γερμανών ενίσχυσε και, κατά βάση, την επιβεβαίωσε. Το 1-0 ήταν από μόνο του ενδεικτικότατος οιωνός, όχι μόνο λόγω προβαδίσματος, αλλά λόγω της φάσης, όπως αυτή συνέβη: ο Ντάνι Καρβαχάλ ανοίγει το σκορ με… κεφαλιά, ύστερα από εκτέλεση κόρνερ του αποχωρήσαντα Τόνι Κρόος (74’), και στέλνει η Ρεάλ με όποιο τρόπο μπορεί να κερδίσει, αν το θελήσει.
Αυτό το… κατά βούληση know how είναι ό,τι θαυμάσαμε την περασμένη δεκαετία με αφετηρία τη Λισαβώνα το 2014, καθώς η κατάκτηση έξι συνολικά τροπαίων στο διάστημα αυτό έμελλε να αποτελέσουν ξεχωριστό και πλέον σύγχρονο κεφάλαιο της επίδειξης δύναμης στην ούτως ή άλλως κυριαρχική της ιστορία στα ευρωπαϊκά Κύπελλα. Δεν έχει ποτέ, μα ποτέ ηττηθεί σε τελικό, το καθεστωτικό σερί των τριών κατακτήσεων επί Ζινεντίν Ζιντάν (2016-2018) και οι θαυμαστές ανατροπές της το 2022, όπου πανηγύρισε ξανά, παρά το… μονότερμα της Λίβερπουλ, επιβεβαίωσε πως η αύρα της ομάδας – με τέτοιους αστέρες – είναι ο X factor του καθεστωτικού πεπρωμένου της, ένδοξου για την ίδια, καταδικαστικό εκ των προτέρων για τους επίδοξους διεκδικητές. Τέτοια νοοτροπία νικητή δεν είχε κανείς και ποτέ. 
Από εκείνη την κεφαλιά του αρχηγού - θρύλου, Σέρχιο Ράμος τότε, που ήταν η αρχή της σύγχρονης απογείωσης της και μονιμοποίησης στο θρόνο, σαν άλλο... Παλαιό Καθεστώς, μέχρι και το κερασάκι του Βινίσιους (83’) στην… γαλαζοαίματη περσινή τούρτα στο «Γουέμπλεϊ», η δυναστεία της Ρεάλ Μαδρίτης αποτελεί τον απόλυτο άθλο της διοργάνωσης, εφάμιλλο με άλλες πανέμορφες ιστορίες, μα με τη διευκρίνιση πως αυτές οι υπόλοιπες είναι μεμονομένες ή, ακόμη κι αν χαρακτηρίζουν μια πραγματικά ξεχωριστή εποχή (όπως η Μπαρτσελόνα του Πεπ, η Ίντερ του Ζοζέ και η Μπάγερν των τριών τελικών σε τέσσερα χρόνια στις αρχές της περασμένης δεκαετίας), στερούνται διάρκειας, επομένως και επιβλητικότητας, η οποία ακριβώς δημιουργεί την αίσθηση αήττητου, που γίνεται DNA νικητή.
Όση δόξα χαρίζει ο χρόνος με το πέρασμά του, όμως, άλλο τόσο την αφαιρεί επιτακτικά, όταν… κρίνει ο ίδιος. Όταν δηλαδή οι εποχές αλλάζουν, συνδυαστικά με τις όποιες αγωνιστικές αβλεψίες και λανθασμένους χειρισμούς, μηδενός εξαιρουμένου, η παραδοχή κλεισίματος ενός κύκλου είναι η μόνη επιλογή, όχι τιμωρητική φυσικά, αλλά ως αποδοχή της υπερβατικής των πάντων συνθήκης πως η Ζωή περνά και μόνιμο δεν υπάρχει τίποτα – η κατανόησή του είναι η ανώτατη απόδειξη σεβασμού, τόσο στην ίδια που γενναιόδωρα δημιούργησε μια όμορφη ιστορία, όσο και προς αυτούς που έγιναν άξιοι να ακολουθήσουν το κάλεσμά της.
Η Ρεάλ Μαδρίτης έκλεισε φέτος τον κύκλο του Κάρλο Αντσελότι και με τον Τσάμπι Αλόνσο ετοιμάζεται για την επανεκκίνηση – ήδη από φέτος, για να τη θαυμάσουμε ξανά, αποδεικνύοντας πως η εποχή της ολοκληρώθηκε μόνο και μόνο για να ξεκινήσει ξανά. Πόσο άμεσα, αγνοούμε, όμως η πρό(σ)κληση είναι ακριβώς εδώ: η επιστροφή. Έχει αποδείξει πως όταν επιστρέφει, δεν χάνει στιγμή τη νοοτροπία της, απλώς την επαναδιαμορφώνει. Άλλωστε, το DNA δε «σβήνει» ποτέ κι αυτό της Ρεάλ είναι… «galactico», χαραγμένο για πάντα βαθιά στην Ιστορία…
