Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Καιρός. Εποχές. Άμμος και κλεψύδρα. Ρολόγια και δείκτες. Ο ένας ατελείωτος, μα πάντοτε συγκεκριμένος, «γραμμένος» εξ αρχής. Η άλλη μοναδική, μία, ιερή, τυχαία στο χωρόχρονό της για ορισμένους, αιτιολογημένη απόλυτα για κάποιους άλλους. Δώρο (πρέπει να θεωρείται) για όλους μας. Ενδιάμεσά τους, ή μαζί τους, «κολλητά» στη διαδρομή, το πέρασμά τους. Ασταμάτητο, αναπόφευκτο, διηνεκές και νομοτελειακό. Χρόνος και Ζωή πορεύονται μαζί και οι άνθρωποι ακολουθούμε για όσο λέει το ριζικό μας, διαλέγοντας σ’ αυτό το μεσοδιάστημα τον σκοπό που θέλουμε να έχουμε σ’ αυτήν. Την ταυτότητά μας. Τον λόγο ύπαρξής μας.
Αυτή εξελίσσεται πάντα και, όσο περνά, διαφοροποιούνται και οι συσχετισμοί της, οι συνθήκες της. Ανάμνηση, το αποτέλεσμά της, σ’ αυτήν ακριβώς την περίφημη αλλαγή των ηθών και των εθίμων κάθε γενιάς. Των «καιρών», όπως λέμε. Όταν, μάλιστα, αυτοί στη νεοφερμένη εκδοχή τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι με το χθες και η αναπόληση εκτός από (εξ ορισμού) ρομαντική είναι και κομμάτι σκληρή. Όταν σκέφτεσαι πως φέτος στη Σεβίλλη οι προσδοκίες διάκρισης συνετρίβησαν και η ομάδα παίζει για την παραμονή της, ενώ κάποτε κατακτούσε το πρώτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο μια τέτοια μέρα ακριβώς σαν σήμερα.
Σήμερα το απόγευμα στο Βίγκο (17:15) για τη La Liga, εκείνη τη νύχτα στο Αϊντχόφεν για το Κύπελλο Uefa, σημερινό Europa League. Είπαμε όμως, χρόνος και ροή είναι ταυτόσημα. Σάββατο και Τετάρτη, δύο μέρες εντελώς διαφορετικές, αμφότερες ορόσημα – το πρώτο αναλόγως την κατάληξη σε τέσσερις εβδομάδες από τώρα. Μετρημένες 15 μέρες απομένουν για να μάθουμε αν το «Σάντσεθ Πιθχουάν» θα… παραμείνει στη μεγάλη κατηγορία. Τότε υπήρχε μόνο το βράδυ αυτό, σαν άλλο όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Τέτοιο έμελλε να είναι. Όχι μόνο επειδή υπήρξε το παρθενικό, μα γιατί άνοιξε το δρόμο για τα επόμενα, αποτελώντας αφετηρία δόξας για ένα μοναδικό ρεκόρ στα χρονικά: το απόλυτο σε τελικούς της διοργάνωσης και με τις δύο ονομασίες, επτά στον αριθμό συνολικά (!). 
? 10 de Mayo del 2006.
— Tercer Anillo De La Bombonera. (Moisés) (@Moises1981SFC) May 10, 2025
Porque la primera vez siempre es especial!!!
EINDHOVEN TE QUIERO ❤️?@SevillaFC ?? pic.twitter.com/VVrm2PJlCi
Αϊντχόφεν (2006), Γλασκώβη (2007), Τορίνο (2014), Βαρσοβία (2015), Βασιλεία (2016), Κολωνία (2020), Βουδαπέστη (2023), οι στάσεις του… τρένου της κληρονομιάς της. Με κάθε τρόπο, κανονική διάρκεια, παράταση, πέναλτι, πάντα έβρισκε τον τρόπο να πηγαίνει χαμογελαστή στην απονομή, κάνοντας το θεσμό δικαιωματικά δικό της. Η μισή σχεδόν Ευρώπη βρέθηκε εμπόδιο στο δρόμο της, αυτή απροσπέλαστη και ακάθεκτη στον προορισμό της, από ένα σημείο και μετά με την πίστη και την ελπίδα της παράδοσης στο πλευρό και στην καρδιά της. Πόσο μάλλον γιατί η ιστορία αυτή είναι δημιούργημά της, αποκλειστικά δικό της παράσημο.
Κατά αντίστοιχη σειρά χρονολογική Μίντλεσμπρο, Εσπανιόλ, Μπενφίκα, Ντιέπρ, Λίβερπουλ, Ίντερ και Ρόμα οι καλεσμένοι στη δική της γιορτή. Εύκολο δεν ήταν ποτέ, έγινε στην πορεία… «σιγουράκι». Εξαίρεση το πρώτο αστέρι της, 19 χρόνια νωρίτερα. Η Μίντλεσμπρο του αρχηγού και μετέπειτα εκλέκτορα Γκάρεθ Σαουθγκέιτ δεν στάθηκε στο ύψος τον περιστάσεων και το… τανγκό χορεύτηκε μόνο από έναν. Ομάδα με «σημαίες» (Αντρές Πάλοπ και ο αρχηγός Χάβι Ναβάρο), συνδύαζε εμπειρία και κλάση (Αντριάνο Κλάρο, Έντσο Μαρέσκα, Χαβιέρ Σαβιόλα, Λουίς Φαμπιάνο, Φεντερίκ Κανουτέ), με μελλοντικά τότε next big things (βλέπε Ντάνιε Άλβες, Ντιέγκο Καπέλ και τον ιστορικό μετέπειτα Χέσους Νάβας) κυριάρχησε και το σαρωτικό 4-0 έμεινε στην ιστορία.
Los jugadores y cuerpo técnico del Sevilla FC, celebran la conquista de la Copa de la UEFA, Middlesbrough 0 - Sevilla FC 4. 10 Mayo 2006. pic.twitter.com/FflZ9DaQTv
— Nostalgia Futbolera ® (@nostalgiafutbo1) October 19, 2020
Δύο γκολ ενδιάμεσα εντός έξι λεπτών (78’, 84’) ο μετέπειτα Ιταλός «Capo» (σ.σ. «αφεντικό») του Ολυμπιακού («έδειξε» τον δρόμο στον τότε συμπαίκτη του Σαβιόλα) και από ένα έκαστος τα σημεία αναφοράς της Ανδαλουσίας τότε στην επίθεση, Λουίς Φαμπιάνο (27’) και Φεντερίκ Κανουτέ (89’) έγραψαν την ιστορία του ματς, το οποίο απέκτησε αξία… κειμηλίου στη συλλογική μνήμη. Στην αναπόληση που πάντα είναι γλυκιά, αλλά φέτος – και επετειακά σήμερα – είναι και λίγο στενάχωρη. Ειδικά αν σκεφτείς, πως 15 μήνες αργότερα και λίγο μετά τη δεύτερη σερί κατάκτηση, «έφυγε» ο Αντόνιο Πουέρτα, αφήνοντας διά παντός ανοιχτή την πληγή, αλλά ζωντανή την ανάμνηση.
Πεπρωμένο ή μη, γραφτό ή όχι, η Σεβίλλη και οι διαφορετικές εκείνες εκδοχές της ανά την 20ετία των κατακτήσεών της, συνολικά, ειδικά στο επιβλητικό «three peat» το διάστημα 2014-2016, έμεινε στην ιστορία και μέχρι να επανέλθει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους της, μάχεται απόψε στο Βίγκο για την παραμονή της. Ανταποκρινόμενη στην πρόκληση των «καιρών». Με την ελπίδα να τα καταφέρει και να επιστρέψει δυνατή για νέες επετείους στο μόνιμο πέρασμα του χρόνου και του ιστορικού του κύκλου. Δύο συν ένα πράγματα είναι στη Zωή σίγουρα, άλλωστε. Το πέρασμά της που σηματοδοτεί τον θάνατο, το οριστικό τέλος και οι φόροι κατά τη διάρκειά της. Το άλλο είναι η επανάληψη της Ιστορίας…
