Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
«Πρέπει να μοιραστούμε τη συλλογική ευθύνη.» Σαφής ο Κόλο Τουρέ. Ειλικρινής και έντιμος, αναλαμβάνει το μερίδιο αυτής που του αναλογεί και το δηλώνει ευθέως, όχι μόνο στο «FourFourTwo», σε παλαιότερή του συνέντευξη, αλλά κάθε φορά που του δίνεται η ευκαιρία.
Ανάληψη ευθύνης, λοιπόν. Θεμέλιο μιας ομάδας που σέβεται τον εαυτό της, ανεξαρτήτως αθλήματος: μαζί χάνουμε, μαζί κερδίζουμε. Όλοι μαζί πάντα και παντού. Σ’ αυτό τον συνδυασμό θεωρίας και πράξης, αφετηρία – ακόμη κι αν δεν το κατανοούμε – συνιστούν οι έννοιες, οι ορολογίες. Αυτές είναι ο κινητήριος μοχλός των αποφάσεών μας, επομένως και της ζωής μας. Αλλιώς, μονολεκτικά, αξίες. Πυξίδα, οδηγός, κίνητρο και κριτήριο δράσης. Ο διαρκής αγώνας προς την επίτευξη του «καλού», κινητοποιώντας πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους στον ίδιο στόχο. Είναι το ιδανικό που ανάβει τη φλόγα στην καρδιά και η επιβεβαίωσή του συνιστά την απόλυτη κατάκτηση. Όλοι για έναν κι ένας για όλους.
Πατρίδα, αγάπη, ευτυχία, φιλία, δικαιοσύνη, ηθική, αναρρίθμητες οι έννοιες που μας καθοδηγούν. Σύμβολα προς επίτευξη. Ό,τι ακριβώς υπήρξε ο Στίβεν Τζέραρντ για τη Λίβερπουλ. Δεν έχει άδικο ο Αφρικανός, όμως γι' αυτό και έμελλε να το ζήσει εκείνος. Γιατί αυτός είναι ο ρόλος του ηγέτη. Απρίλης 2014, 27 του μήνα, ημέρα Κυριακή και το «Άνφιλντ» φιλοξενεί την Τσέλσι. Οι συνθήκες της εξιλέωσης και της λύτρωσης 24 χρόνια μετά το τελευταίο πρωτάθλημα έχουν διαμορφωθεί: το απόλυτο σερί τίτλου είναι γεγονός, αφού στα 16 συνεχή αήττητα 90λεπτα, τα 11 είναι μόνο τρίποντα και, μάλιστα, αυτή η «σούμα» των 33 βαθμών βρίσκει τους Λονδρέζους του Ζοζέ Μουρίνιο δεύτερους και στο -5. Όλα αυτά τρεις στροφές πριν την… καρώ σημαία, ενώ στις 13 του μήνα το 3-2 επί της Μάντσεστερ Σίτι ήταν ο οιωνός της μεγάλης στέψης.
As Liverpool push for equalizer Fernando Torres and willian link up and scored the goal April 27 2014 #cfc https://t.co/wCqRvpKLjg
— fgdadcg (@byshfsbsh) January 30, 2017
Όχι όμως. Το ισχυρότερο σύμβολο όλων, μαζί με τον χρόνο που περνά, η μοίρα, είχε άλλα σχέδια. Το αναπόφευκτο απότοκό τους, η ειρωνεία – αυτή η ίδια που αποκαλούμε «τραγική», λόγω των απρόσμενων αντιφάσεών της – έχρησε πρωταγωνιστή τους ακούσιο το τοτέμ του Μερσεϊσάιντ. Την υπέρτατη ενσαρκωμένη ιδέα όλων των ενάρετων αξιών του «ευ ζην», του ενδεδειγμένου οδηγού ζωής: αφοσίωση, αγάπη, ηγεσία και αυταπάρνηση. Κάθε ένα ξεχωριστά και όλα αυτά ταυτόχρονα μαζί ήταν ο StevieG. Για την ομάδα. Την πόλη. Τη χώρα. Φυσικά και για την μπάλα την ίδια.
When Liverpool beat Manchester City in April 2014 and Steven Gerrard gave his huddle speech... pic.twitter.com/inaB4YJEfj
— Sky Sports Premier League (@SkySportsPL) February 19, 2025
Όσα δεν τα φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η στιγμή. Στην περίπτωση αυτή, τα έφερε για να τα πάρει, όλα τα όνειρα τότε της πόλης και να τα κάνει επώδυνους εφιάλτες, ένα δυσβάστο κρίμα. Κοουτίνιο, Σακό και μετά… ο συμβολισμός της ιστορίας γονάτισε το όνειρο. Το αιώνιο «8» χάνει το κοντρόλ και γλιστρά, ο Ντεμπά Μπα ξεχύνεται στην αντεπίθεση και πλασάρει εύστοχα για το 1-0 στο νεκρό χρόνο του 45’ +3’. Όπως επίσης και ο μια δεκαετία αργότερα… δικός μας Γουίλιαν, το 2-0 του οποίου στο 90+3’ αποτέλεσε την πρώτη ματαίωση. Το σοκ ήρθε την επόμενη αγωνιστική. Επώδυνο να μην είναι «γραμμένο» το όνειρο, διπλά σκληρό να χάνεται τόσο βίαια, χρονικά και αγωνιστικά. Δηλαδή άμεσα και αδικαιολόγητα. «Δεν μπορεί το γαμ@@@νο να μας γλιστρήσει τώρα από τα χέρια», έλεγε πορωτικά προς άπαντες 14 μόλις απογεύματα νωρίτερα μετά από εκείνο το 3-2. Προφήτης από την... ανάποδη.
Στις 5 Μαϊου το «Σέλχερστ Παρκ» φιλοξενεί την απόλυτη αποκαθήλωση του ονείρου μιας ομάδας, μιας πόλης, ενός ανθρώπου. Το 3-0 του 55’ γίνεται 3-3 μέσα σε εννιά λεπτά (από το 79’ έως το 88’) και το αναφιλητό του Λουίς Σουάρες αποτυπώνει το τραύμα της – το στέμμα πήγε απρόσμενα στο «Έτιχαντ» και βάφτηκε μπλε. Κάπως έτσι, ο θρύλος του Τζέραρντ σφραγίστηκε με τον μεγαλύτερο σταυρό μαρτυρίου που θα μπορούσε να κουβαλήσει. Τόσο μοναδικός ήταν που η υστεροφημία του, ο ρόλος του και – κυρίως – ο ρομαντισμός της σύνδεσής του με τον κόσμο του «Άνφιλτ» επιβεβαιώθηκαν με το πέρασμα του καιρού, χωρίς εκείνον πια. Αλλά πάντα με την ανάμνησή του. Δεν ανταμοίφθηκε με τον τίτλο, αλλά με την αναγνώριση. Ήταν και θα είναι ιδέα, άπιαστη και ακατόρθωτη, όπως και το ανεκπλήρωτο παντοτινά όνειρό του(ς). Έγινε σύμβολο. Ως τέτοιο, επωμίζεται λίγη ευθύνη παραπάνω...
