Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Η Ζωή προχωρά και με τον τρόπο της δεν περιμένει κανένα ποτέ. Κυνικό και ρομαντικό μαζί, τιμωρητικό όχι, δεν (πρέπει να) είναι. Έρχεται, υπάρχει και φεύγει για όλους μας. Αισίως 15 χρόνια πίσω, λοιπόν. Χρόνια εφηβίας, «από μετάξι», όπως «παραδέχεται» ο στίχος του Λευτέρη Παπαδόπουλου, «ντυμένος» με τις νότες του Χρήστου Νικολόπουλου. Άλλος κόσμος τότε, τελείως διαφορετικός. Εννοείται όχι μόνο ποδοσφαιρικά. Social media και τεχνολογία, με τις προκλήσεις των ανέσεών τους και τις διαφορές στην καθημερινότητά μας ως απότοκό τους, δίνουν την εντύπωση πως ο καιρός είναι περισσότερος. Και κατά μία έννοια, είναι. Άλλες εποχές, όπως λέμε, να που όμως η Ιστορία έχει κι αυτή, όπως η Ζωή, ντε, τους τρόπους της να ανοίγει και να ολοκληρώνει τους κύκλους της. Μέχρι την οντολογική της επανάληψη.
Γήπεδο «Έμιρειτς», χρονολογία Μάρτης 2010, στην ύστατη ακριβώς μέρα του συγκεκριμένα. Πέρασαν... ήδη 5.479 μέρες. Ναι, τόσες μετρημένες όλες, ευτυχώς όχι από... εμάς. Μην ανησυχείτε, όμως, σωστή είναι η σούμα. Πρωταγωνιστές τρεις Καταλανοί. Ο θρυλικός «capitá» ανατρέπει τον άσωτο (καθ’ ότι επιστρέψαντα στα πατρικά χώματα 15 μήνες αργότερα από το ματς τότε και επτά χρόνια συνολικά) υιό στο ύψος της μικρής περιοχής και η εσχάτη των ποινών μοιραία καταλογίζεται. Επιφέρει και την αποβολή του Κάρλες Πουγιόλ, που παρεμπόδισε τον μικρό με το κοφτερό ποδοσφαιρικό μυαλό τη στιγμή που όπλιζε. Στιγμές αργότερα, ο Σεσκ Φάμπρεγας σκοράρει με «ξερό», δυνατό σουτ στο κέντρο της εστίας. Ο τρίτος, συμπατριώτης τους… δις, Ισπανός στο αίμα, μα στη συνείδηση βέρος Καταλανός, ο Βίκτορ Βαλντές, στέλνει την μπάλα στη σέντρα. Θέλοντας και μη, είδε την Άρσεναλ να επιστρέφει εντός ενός τετάρτου από το 2-0 του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς (46’, 59’) – ο Γουόλκοτ είχε μειώσει στο 69’ – και να αφήνει ανοιχτό τον λογαριασμό της πρόκρισης στο «Καμπ Νου» έξι βράδια μετά στον επαναληπτικό της φάσης των «8». 
Αυτός έμελλε να κλείσει επιδεικτικά, γενόμενος ο ορισμός της… λυπητερής για τον Αρσέν Βενγκέρ. Με ταλέντο αστείρευτο, παρουσία κυριαρχική, τελειώματα ονείρου και θράσος ιστορικό. Όλα αυτά και τόσα ακόμη άλλα που μπορεί να πει κανείς για το βράδυ της 6ης Απριλίου, ξεκινούν και τελειώνουν, φεύγουν και επιστρέφουν στη δική τους… κωδική ονομασία: Λιονέλ Μέσι. Στην εποχή που ακόμη οι δύο σπουδαιότεροι του καιρού μας σφυρηλατούσαν τον κολοφώνα της δόξας τους – όντας ήδη οι καλύτεροι επί Γης – (συνθήκη - «γέφυρα» δύο εποχών, γιατί παραμένουν τέτοιοι) το μικρό παιδί απ’ το Ροζάριο είχε προ πολλού μεγαλώσει, διαλέγοντας τον δρόμο της αθανασίας. Καθ’ οδόν για την τρίτη συνεχόμενη Χρυσή Μπάλα και το ισάριθμο Champions League (2006, 2009), το οποίο, εν τέλει, κατακτά την επόμενη χρονιά εναντίον της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ δίνει μια από τις – πρώτες – κορυφαίες ευρωπαϊκές παραστάσεις του.
Today marks 14 years since...
— FC Barcelona (@FCBarcelona) April 6, 2024
Leo Messi scored 4️⃣ goals against Arsenal ? pic.twitter.com/L7jcLm716f
«Κανονιέρηδες» ιστορικά οι Λονδρέζοι, τότε όμως μόνο κατ’ ευφημισμό. Ο τίτλος της βραδιάς έχει μόνο έναν αποδέκτη. Άξιοι μεν οι συμπαραστάτες του, αλλά ο ίδιος υπήρξε σαρωτικός για όλους, στο χορτάρι και στην εξέδρα. Το κατάμεστο «Καμπ Νου» ανέκαθεν προϊδεάζει (και προετοιμάζει) για σενάρια ανατροπής, η συγκεκριμένη ιστορική, αν μη τι άλλο. Ο Μέσι γίνεται ο πρώτος «μπλαουγκράνα» παίκτης ever που σκοράρει τέσσερα γκολ σε ευρωπαϊκό διασυλλογικό ματς – χατ τρικ είχε ήδη στο ημίχρονο! Σουτ – κεραυνός με το αριστερό, πλασέ με το δεξί στην αντίθετη γωνία από τη φορά του και την πλευρά πτώσης του τερματοφύλακα, αριστοτεχνικό «κρέμασμα» συνθέτουν τις στιγμές του παγκόσμιου θαυμασμού. /origin-imgresizer.eurosport.com/2010/04/07/596703-22203972-2560-1440.jpg)
Μέσα σε 21 λεπτά (21’ – 42’) σάρωσε τα πάντα και το τέταρτο που σημειώνει στο 88’ με σουτ σε δεύτερη προσπάθεια κάτω απ’ τα πόδια είναι το απόσταγμα της αποθέωσής του και πικρό… κατευώδιο για τους φιλοξενούμενους. Δύο χρόνια αργότερα, στις 7 Μαρτίου του 2012, αυτή τη φορά απέναντι σε Γερμανούς, ακουμπά… ουρανό στο νέο ταβάνι του πήχη (του)· πέντε γκολ σ’ ένα ματς Champions League. Εναντίον του ο Λένο και η Μπάγερ Λεβερκούζεν. Χατ τρικ εντός 35’ (49’ – 84’), άλλα δύο στο πρώτο μέρος (25', 42') ο πρώτος – και ο… τελευταίος φυσικά μέχρι σήμερα – που το κατορθώνει. Χρόνια μετά, σε ηλικία που κι εμείς αναπολούμε πια – είπαμε, περνά για όλους ο χρόνος – καταλαβαίνεις πώς υπήρξες μάρτυρας της Ιστορίας, επομένως και μέρος της, από το όποιο μετερίζι σου. Γράφοντας γι' αυτόν 180 μήνες μετά. Και κάπως έτσι, μεγαλώσαμε…
