Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Λιγότερο από μήνας. Κάτι περισσότερο από τρεισήμισι εβδομάδες. Τόσο διάστημα μεσολαβούσε. Για την ακρίβεια, 22 μέρες. Τέσσερις εντός συνόρων αγώνες. Τόσοι τη χώριζαν από την πρόκληση. Λεγανές, Ατλέτικο, Χιχόν και Θέλτα. Αυτές ήταν οι «σειρήνες» τις οποίες καλούνταν η Μπαρτσελόνα να προσπεράσει, ώστε να φτάσει στον προορισμό της και να τεθεί αντιμέτωπη με την Ιστορία της. Αυτή την ίδια που την προ(σ)κάλεσε να την γράψει, διαψεύδοντάς τη εκείνο το βράδυ, αλλάζοντας το ρου της· θα είναι η ίδια Ιστορία που μόλις την επόμενη χρονιά στη Ρώμη θα τη δίδασκε επώδυνα – και για τρεις σερί περιόδους (!) – πως ο κύκλος της δόξας της έκλεισε οριστικά και η όποια μη παραδοχή απλώς ενίσχυε την απόγνωση – δεν θα μιλάγαμε για κρίση. Ακολούθησαν το Λίβερπουλ και η Λισαβώνα για να αποδείξουν πως το τέλος εποχής είναι εδώ ήδη, την πρόλαβε και θα βρισκόταν αμείλικτο μπροστά στα απομεινάρια της.
Μέχρι τότε όμως, ας θυμηθούμε το θαύμα της. Ποιο γεγονός ορίζεται ως τέτοιο, αλήθεια; Σε κάθε περίπτωση, υπήρξε το τελευταίο της. Το ύστατο αποκλειστικά «δικό της», που προέκυπτε απ’ ό,τι της έδινε οντότητα: την αύρα του γηπέδου της, το βάρος της φανέλας της, το άκουσμα των ονομάτων στο πίσω μέρος αυτής, την ιδιαίτερη ποδοσφαιρική και εθνική ιδεολογία της. Την αγάπη του κόσμου της. Και, ιδίως εδώ, την πίστη τους (και) σ’ αυτήν. Δεν ήταν όμως εκείνη που αυτή τη φορά έκανε το ταξίδι. Το ραντεβού με την ιστορία τη βρήκε στο σπίτι της, στην ποδοσφαιρική «Ιθάκη» της. Στο δικό της «Θέατρο των Ονείρων», όπου έμελλε να «ανεβάσει» - απρόσμενα και για την ίδια – μια από τις σπουδαιότερες παραστάσεις που διοργανώθηκαν ποτέ.
Μετρημένα ακριβώς οκτώ χρόνια πίσω, σαν σήμερα, το χορτάρι του «Καμπ Νου» μετατρέπεται στο παλκοσένικο μιας αρχαίας τραγωδίας, της οποίας αυτή ακριβώς η μυστηριώδης μεταφυσικότητα συνιστά τη γοητεία (και την αιτιολόγηση) της ταύτισης της μπάλας με τη θρησκεία – στόχος, τι άλλο, η ερμηνεία της: πίστη, δοκιμασία, Θεός, δικαιοσύνη, τύχη, τιμωρία, κάθαρση. Όταν η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ακροβατεί ανάμεσα στο μεταίχμιο του λογικού και του υπερφυσικού, του αποδεκτού και του υπερβατικού, τότε κάτι έχει πάει πολύ καλά και σίγουρα καλύτερα από τα… στοιχειώδη αναμενόμενα και βαρετά ανθρώπινα. 
Η πρώτη πράξη επιβεβαιώνει περίτρανα το… αόρατο χέρι του Θεού της μπάλας. Μαζί της οι δύο σημαδιακές ημερομηνίες συνάντησης του ζευγαριού οριοθετούν το χρόνο και διαμορφώνουν τη συγκυρία, εντείνοντας έτι περισσότερο τους συνειρμούς περί (μη) «τυχαιότητας» - αν και φαινομενικά δεν επηρεάζουν τα πεπραγμένα στο χορτάρι. Ο Λουίς Ενρίκε δεκαετία σχεδόν προτού μεταβεί στο Παρίσι και γίνει ο επόμενος που θα αναμετρηθεί με την πρόκληση να απαλλάξει τους Παριζιάνους «γαλαζοαίματους» από τα ευρωπαϊκά απωθημένα τους (με επιπλέον new entry αποστολή να τους μάθει να ζουν ανεξάρτητοι από τον Κιλιάν Εμπαπέ) αποχωρεί με σκυμμένο το κεφάλι από το Παρίσι, γιατί.. έτσι θέλησε ο γιος του ανθρακωρύχου. Πριν από 21 μέρες τότε και ανήμερα των 30ών του γενεθλίων και του Αγίου Βαλεντίνου ο Άνχελ Ντι Μαρία, μοιράζει… καρδούλες, σκοράροντας δις και χαρίζει στους καλεσμένους (του) στο «Πάρκ ντε Πρενς» μια μαγική νύχτα, προάγγελο της πολυπόθητης ευρωπαϊκής δόξας μιας ομάδας που βιάζεται και θέλει να την κατακτήσει εδώ και τώρα, προτού ωριμάσει, αψηφώντας το περίφημο «process». Την ψάχνει ακόμη. Τα πάντα θα άλλαζαν απρόσμενα την 22η νύχτα μιας μέρας με διαφορετικό συμβολισμό.
Ημέρα της Γυναίκας, 8 Μαρτίου, σαν σήμερα. Τότε ήταν Τετάρτη. Το «Καμπ Νου» ανοίγει τις πύλες του με στόχο το ακατόρθωτο, το μοναδικό: την ανατροπή. Η προηγηθείσα «τεσσάρα» αιτία χλευασμού ανά την Ευρώπη, προάγγελος του ιστορικού κύκλου που κλείνει – ό,τι συμβαίνει στην Βαρκελώνη τότε, ανατρέπει τους ισχυρισμούς φαινομενικά μόνο, αν και τους καταρρίπτει αφοπλιστικά· η ομάδα η οποία άλλαξε επίπεδο στο ποδόσφαιρο θα αποδεχθεί το τέλος της ντροπιαστικά τρία χρόνια αργότερα στη Λισαβώνα, υποτασσόμενη κι αυτή στη ροή μιας Ιστορίας που στο φευγιό της δεν κάνει διακρίσεις. Μέχρι τότε όμως, βρίσκεται από την άλλη πλευρά της. Για να το πετύχει πρέπει να αποδείξει πως αξίζει την παρουσία της εκεί. Ναι, ακόμη κι εκείνη. Βασικά, ιδίως αυτή και γενικώς ομάδες του βεληνεκούς της, νοηματοδοτούνται από αυτές τις προκλήσεις, διότι αυτές συνιστούν ακριβώς την οντολογική τους επιβεβαίωση: αυτές επιδιώκουν, αυτές τις διαμορφώνουν, από αυτές «σφυρυλατώνται». Είτε ως θριαμβευτές, είτε ως ηττημένοι, από αυτές ζουν και γι’ αυτές ιδρύονται.
Το βράδυ εκείνο συνέβησαν δύο θαύματα. «Τομή» τους χρονική το γκολ στο 62’, το οποίο σίγησε τους πάντες και «μαχαίρωνε» θανάσιμα στην καρδιά τη επερχόμενη remontada. Μέχρι τότε, θεατές από γήπεδο και τηλεοράσεις ήταν μάρτυρες του πρώτου – εν αγνοία τους – θαύματος: το σκορ άνοιξε μόλις στο 3’ ο Σουάρες, «αληθινός» σκόρερ, όμως, ήταν η αύρα και η ώθηση από την κερκίδα, επίσης πρώτη απόδειξη πίστης: πιστεύεις επειδή απλά το αισθάνεσαι, χωρίς (απαραίτητα) να επιβεβαιώνεσαι από τις συνθήκες πως αυτό θα συμβεί. Το αυτογκόλ του Κουρσαβά για το 2-0 στο 40’ δημιουργούσε τις «χειροπιαστές» προϋποθέσεις και αποδείξεις στο χορτάρι, το δε 3-0 με το πέναλτι του Μέσι στο πεντάλεπτου του δευτέρου μέρους είναι ορατή απόδειξη πως η πιο μεγάλη ώρα έρχεται και είναι απόψε.
Ο κεραυνός του Καβάνι είναι κόντρα στο «γραμμένο», κεραυνός εν αιθρία, εξ αιτίας του οποίου μόνο Γάλλοι ακούγονται για λίγα λεπτά να πανηγυρίζουν. Είναι σίγουροι, πλέον, πως «τελείωσε». Δικαιολογημένα. Ποιος δεν θα το σκέφτηκε, άλλωστε; Όχι, όμως. Σ’ αυτό που το λένε πεπρωμένο δεν (μπορείς να) πας κόντρα. Το 3-1 του μετέπειτα πρώτου σκόρερ στην ιστορία της Παρί διαμορφώνει νέες τελεσίδικες συνθήκες, οι οποίες διαγράφονται… κόντρα στη ροή του αγώνα – ή μάλλον σύμφωνα με τη ροή του. Σε απόλυτη αρμονία μ’ αυτή. Στο τέλος. Εντός επτά λεπτών. Στην κόψη του ξυραφιού. Στη λεπτομέρεια. Στο δευτερόλεπτο που κόβει στη μέση το «αχ» και το «κρίμα» από τον ενθουσιασμό και διακρίνει τα δάκρυα σε χαρά και θλίψη. 
Αντιφατικό πως η Μπαρτσελόνα δεν υπήρξε ιδιαίτερα καλή τότε, ήταν οι συνθήκες που έδωσαν την επιπλέον ώθηση να κάνει την υπέρβαση. Σωτήρας της και «ιθύνον νους» της δεύτερης και ολοκληρωτικής ανατροπής, ο Βραζιλιάνος που, ως δέσμιος της ματαιοδοξίας του, την παρατά πέντε μήνες αργότερα για να την οδηγήσει στην Γη της ποδοσφαιρικής Επαγγελίας και να γίνει αυτό που δεν υπήρξε ποτέ του: Μεσσί – ας. Αντί αυτού, χάθηκε στο δρόμο και επέστρεψε σπίτι ως ξυπόλυτος πρίγκηπας. Σκοράρει δις, με φάουλ από το ύψος της περιοχής (88’) και πέναλτι που κερδίζει ο Σουάρες και του «χαρίζει» ο Μέσι (90+1’) και βγάζει τη σέντρα στο γκολ της πρόκρισης. Το 4-1 μαζί με τις ιαχές έκπληξης, δίνει το σύνθημα και σάρκα και οστά σ’ ένα ταυτόχρονα διατυπωμένο με την… καρδιά και την ευχή χιλιάδων «βρε λες;»· το πέναλτι και το 5-1, η υπόδειξη του οποίου προκάλεσε αναταραχή της επόμενες μέρες στην Ευρώπη, κάνουν τους πάντες μάρτυρες μιας… κοσμογονίας εν τη γενέσει της, στην πιο ακραία ίσως απόδειξη πίστης: όταν, απλά, το βλέπεις «να έρχεται» και έτσι «απλά» συμβαίνει.
Η απλότητα έγκειται στην αρμονία της ροής, αντιφατική φαινομενικά, αλλά ταυτισμένη απόλυτα με τη διδαχή και τη μαθητεία του πολυδιάστατου συμβολισμού του πρωτόγνωρου θεάματος: η θεομηνία, εν είδει τραγωδίας, επιφέρει τη λύτρωση. Σ’ αυτή την κόψη του ξυραφιού, στο τελευταίο «κλικ». Την απόλυτη στιγμή που η πίστη δοκιμάζεται: «και οι τελευταίοι έσονται πρώτοι». Αυτοί που πιστεύουν, προχωρούν με τη βοήθεια του Θεού, ξεχωρίζουν και διακρίνονται. Είτε πιστεύουν, είτε όχι. Ο Σέρχι Ρομπέρτο εκτινάσσεται προ του Κέβιν Τραπ και στην προβολή της καριέρας του, σηκώνεται αλαφιασμένος να πανηγυρίσει ένα γκολ ζωής με τους εκστασιασμένους χιλιάδες οπαδούς που έχουν δει με τα μάτια τους να ανατρέπεται το αναμενόμενο και το ακατόρθωτο να επισφραγίζεται ως ιστορία στα μάτια τους μπροστά.
Μέσα σε δευτερόλεπτα μετατρέπεται εκείνες τις στιγμές – και για πάντα στα βιβλία της Ιστορίας – στον ήρωα που δεν υπήρξε ποτέ και που δεν έγινε ούτε τα επόμενα χρόνια. Τα συναισθήματα διπολικά και η αποτύπωσή τους στο τετελεσμένο και απαράλλαχτο πια μετερίζι της κάθε πλευράς επιβεβαιώνει το απίστευτο. Ένα ακατόρθωτο που έγινε δυνατό. Ένα «αδύνατο που δεν ήταν τίποτα» και ταυτόχρονα υπήρξε τα πάντα της, η τελευταία πομπώδης απόδειξη μεγαλείου, καθώς οι δάφνες «σκέπασαν» στο διθυραμβικό τους χαλί την επερχόμενη κρίση ταυτότητας, κάνοντας τις αναμνήσεις απότομα μακρινές και μετατρέποντας τις νύχτες αυτές σε περασμένα και απρόσιτα μεγαλεία. 
Τρεις στιγμές, από την ελπίδα στην απόλυτη λύτρωση. Τι διαδρομή! Η ζωή προχώρησε, άλλαξε, όπως πάντα, πολλά και το «mes qué un club» ξεθώριασε, ζώντας την επόμενη τριετία νύχτες που το καταδίκασαν στην αφάνεια. Είπαμε, Ρώμη, Λίβερπουλ, Λισαβώνα. Προσωρινά (αν και επώδυνα) όμως. Πλέον, η Μπάρτσα αναγεννάται, γιατί φαίνεται πως… θέλει τον Γερμανό της. Η Παρί ακόμη αναζητά τη δόξα και για πρώτη φορά, μόλις φέτος, φαίνεται πως δεν τη διεκδικεί απότομα και βίαια. Λειτουργεί ορθολογικά, με «process». Ο αναθρεμένος star ματαιόδοξος και χειμερικός, ο άλλος ταπεινός και χρήσιμος ολοκλήρωσε τον κύκλο του και αποχώρησε.
Πλέον δεν είναι κανείς τους εκεί. Άπαντες, ωστόσο, διαχρονικά θα συνδέονται με εκείνο το βράδυ, το οποίο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τούς άλλαξε τη ζωή, και όρισε την κληρονομιά των ονομάτων τους. Θα είναι κομμάτια της Ιστορίας. Έτσι συμβαίνει όταν το αδύνατο καταρρίπτεται και η πίστη δοκιμάζεται. Ένα «impossible is nothing» θα κυριαρχεί στη θύμησή τους. Ή καλύτερα ένα απόλυτα καταλανικό «Rés es impossible»... 
