Γράφει η Όλγα Μανιώτη
Ο Μαρσέλο ανακοίνωσε το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας στα 36 του, έπειτα από 20 χρόνια στην ενεργό δράση.
Μία πορεία γεμάτη ένταση, συγκινήσεις και αμέτρητα τρόπαια. Ο Βραζιλιάνος έχει αφήσει το στίγμα του στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, έχοντας προσφέρει μοναδικές στιγμές στους λάτρεις του αθλήματος.
Κι ο ίδιος έχει να θυμάται πολλά από τις δύο δεκαετίες που πέρασε στο χορτάρι, αλλά αν υπάρχει κάτι που αξίζει αναφοράς, είναι μία αποκάλυψη του Μαρσέλο για τον τελικό του Champions League το 2018 στο Κίεβο.
Αγωνιζόμενος με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, κόντρα στη Λίβερπουλ, στον τελευταίο του τελικό με τον αγαπημένο του συμπαίκτη, Κριστιάνο Ρονάλντο, ο Βραζιλιάνος αμυντικός δεν θα ξεχάσει ποτέ την στιγμή που βρέθηκε στο Ολυμπιακό Στάδιο και πάτησε το πόδι του στον αγωνιστικό χώρο.
Το άγχος για έναν παίκτη πριν από κάθε αγώνα είναι κάτι το φυσιολογικό. Και ο Μαρσέλο είχε. Το κακό για εκείνον, ήταν πως άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι ξεφεύγει από τα φυσιολογικά όρια αυτό που αισθανόταν… Όπως αποκάλυψε πριν από μερικά χρόνια, είχε ξεκινήσει από το προηγούμενο βράδυ και δεν σταμάτησε μέχρι και την έναρξη της αναμέτρησης με τη Λίβερπουλ.
Η κρίση πανικού που του δημιούργησε αυτός ο τελικός τον εκανε να φτάσει στα όριά του και φυσικά να τα ξεπεράσει, κατακτώντας το 13ο Champions League στην ιστορία του συλλόγου. Ωστόσο, μέχρι να γίνει αυτό, όλα ήταν δύσκολα. Πολύ δύσκολα…
«Όλα είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη νύχτα καθώς δεν μπορούσα ούτε να φάω ούτε να κοιμηθώ... Αισθανόμουν ένα βάρος στο στέρνο... Τεράστια πίεση. Δεν μιλάω για νευρικότητα. Τα νεύρα είναι κάτι φυσιολογικό στο ποδόσφαιρο. Ήταν κάτι διαφορετικό.
Σκεφτόμουν συνέχεια το παιχνίδι... Στο ποδόσφαιρο, είναι λογικό να είσαι αγχωμένος. Δεν με νοιάζει ποιος είσαι και τι είσαι, αν δεν είσαι αγχωμένος πριν από έναν τελικό, δεν είσαι κανονικός άνθρωπος.
Το λογικό είναι απλά να προσπαθείς να μη... λερώσεις το σορτσάκι σου από το άγχος!
Καθόμουν στη θέση μου στα αποδυτήρια και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Σκεφτόμουν: “ηρέμησε, δέσε τα κορδόνια σου και ηρέμησε...”. Ήξερα ότι αν έβγαινα στο γήπεδο τότε όλα θα ήταν καλά γιατί όταν έχεις τη μπάλα στα πόδια, όλα ηρεμούν και δεν σε απασχολούν. Ούτε η τρέλα που επικρατεί γύρω σου.
Όταν πάτησα το πόδι μου στο γρασίδι, πάλι δεν μπορούσα να πάρω κανονικές ανάσες και κάπου εκεί σκέφτηκα “αν είναι να πεθάνω τώρα, να πάει να γ…., ας πεθάνω”»!
