Ο νέος χρόνος είναι προ των πυλών και μετά την καθιερωμένη γιορτή της Boxing Day, εδώ και κάποια χρόνια στο Νησί έχουν να θυμούνται μια ακόμη επέτειεο. Την Πρωτοχρονιά του 2017 ο Ολιβιέ Ζιρού, έγινε... σκορπιός και βάζει ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς, το οποίο γίνεται αυτόματα all time classic, δημιουργώντας μια από τις πιο iconic στιγμές στην ιστoρία της Premier League.
Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Γκρενόμπλ, Ιστρ, Τουρ, Μονπελιέ. Άρσεναλ, Τσέλσι, Μίλαν, Λος Άντζελες Γκάλαξι. Οκτώ ομάδες, τέσσερις χώρες. Δύο ταχύτητες, 17 χρόνια, δύο (αθλητικές) ζωές. Διαδρομή μακρά, ίσως εξ αρχής σαφής στο γυμνό μάτι από τους προορισμούς και μόνο. Σουρεαλιστική αρχικά, βλέποντας προσεκτικά, όμως, αυθεντική και πέρα για πέρα αληθινή. Σημείο τομής της, η τελεία. Η μετάβαση από τη Γαλλία στην Αγγλία είναι ο ορισμός του πριν και του μετά, καθώς από τότε άλλαξαν όλα. Όχι, ωστόσο, απευθείας. Τίποτα στην περίπτωσή του δεν συνέβη αμέσως. Τίποτα δεν ήταν εύκολο.
Χρόνος, Πρωτοχρονιά 2017, πόλη Λονδίνο, γήπεδο «Έμιρειτς». Αντίπαλος Κρίσταλ Πάλας, λεπτό 17ο. Η Άρσεναλ ξεχύνεται στην αντεπίθεση. Ένα κλέψιμο - η πρώτη κατοχή. Από εκεί και μετά μετράμε έξι πάσες, εννιά αγγίγματα και επτά παίκτες. Εκείνος συμμετέχει στην εκδήλωσή της, κάνει την τέταρτη επαφή, με τακουνάκι και, ευρισκόμενος πίσω από τη σέντρα, διανύει όλο το γήπεδο σχεδόν. Η μπάλα καταλήγει στον Αλέξις Σάντσες από πάσα του Τσάκα, ο Χιλιανός φέρνει την μπάλα στο δεξί, σεντράρει και ο Ολιβιέ Ζιρού, υψώνει το αριστερό του πόδι, έχοντας τη φορά του εν κινήσει σώματος προς τα μπροστά, με τρόπο τέτοιο, ώστε τα δίχτυα να είναι ο μοναδικός τερματικός.
:strip_icc():format(webp)/kly-media-production/medias/1452477/original/088505900_1483327099-02012017_Arsenal3.jpg)
Από τα χωράφια - γήπεδα της νοτιοανατολικής Γαλλίας στην χλιδάτη "απόσυρση" του "Αμερικανικού Ονείρου". Η άσημη αφετηρία και ο λαμπερός τερματικός. Ο Ολιβιέ Ζιρού τα είχε εκ των όλα, εκ των υστέρων: γκολ, αναγνώριση, χρήματα, τίτλους και την προσωπική δικαίωση που αυτά συνεπάγονται. Ποτέ του εξ αρχής, όμως, δεν είχε... συστατική επιστολή, αυτό που λέμε "περγαμηνές". Εξ αρχής είχε αμφισβήτηση και πριν από αυτήν... αφάνεια. Γι' αυτό και ό,τι κέρδισε στην πορεία θεωρείται προσωπικό κατόρθωμα. Τουλάχιστον, από τον ίδιο - και δικαίως. Επιπρόσθετη πρόκληση, το οικογενειακό φορτίο: «Η αποτυχία του αδερφού μου με κυνηγά σαν σκιά, με κρατάει πίσω, φοβάμαι, τρέμω στη σκέψη πως το ίδιο θα συμβεί και σε εμένα».
Γκρενόμπλ, Ιστρ, Τουρ, Μονπελιέ. Άρσεναλ, Τσέλσι, Μίλαν, Λος Άντζελες Γκάλαξι. Οκτώ ομάδες, τέσσερις χώρες. Δύο ταχύτητες, 17 χρόνια, δύο (αθλητικές) ζωές. Διαδρομή μακρά, ίσως εξ αρχής σαφής στο γυμνό μάτι από τους προορισμούς και μόνο. Σουρεαλιστική αρχικά, βλέποντας προσεκτικά, όμως, αυθεντική και πέρα για πέρα αληθινή. Σημείο τομής της, η τελεία. Η μετάβαση από τη Γαλλία στην Αγγλία είναι ο ορισμός του πριν και του μετά, καθώς από τότε άλλαξαν όλα. Όχι, ωστόσο, απευθείας. Τίποτα στην περίπτωσή του δεν συνέβη αμέσως. Τίποτα δεν ήταν εύκολο.
Χρόνος, Πρωτοχρονιά 2017, πόλη Λονδίνο, γήπεδο «Έμιρειτς». Αντίπαλος Κρίσταλ Πάλας, λεπτό 17ο. Η Άρσεναλ ξεχύνεται στην αντεπίθεση. Ένα κλέψιμο - η πρώτη κατοχή. Από εκεί και μετά μετράμε έξι πάσες, εννιά αγγίγματα και επτά παίκτες. Εκείνος συμμετέχει στην εκδήλωσή της, κάνει την τέταρτη επαφή, με τακουνάκι και, ευρισκόμενος πίσω από τη σέντρα, διανύει όλο το γήπεδο σχεδόν. Η μπάλα καταλήγει στον Αλέξις Σάντσες από πάσα του Τσάκα, ο Χιλιανός φέρνει την μπάλα στο δεξί, σεντράρει και ο Ολιβιέ Ζιρού, υψώνει το αριστερό του πόδι, έχοντας τη φορά του εν κινήσει σώματος προς τα μπροστά, με τρόπο τέτοιο, ώστε τα δίχτυα να είναι ο μοναδικός τερματικός.
Olivier Giroud with a sublime, stinging scorpion kick ??⚪#GoalOfTheDay // @Arsenal pic.twitter.com/ndPdHZuD3J
— Premier League (@premierleague) January 1, 2022
Από τα χωράφια - γήπεδα της νοτιοανατολικής Γαλλίας στην χλιδάτη "απόσυρση" του "Αμερικανικού Ονείρου". Η άσημη αφετηρία και ο λαμπερός τερματικός. Ο Ολιβιέ Ζιρού τα είχε εκ των όλα, εκ των υστέρων: γκολ, αναγνώριση, χρήματα, τίτλους και την προσωπική δικαίωση που αυτά συνεπάγονται. Ποτέ του εξ αρχής, όμως, δεν είχε... συστατική επιστολή, αυτό που λέμε "περγαμηνές". Εξ αρχής είχε αμφισβήτηση και πριν από αυτήν... αφάνεια. Γι' αυτό και ό,τι κέρδισε στην πορεία θεωρείται προσωπικό κατόρθωμα. Τουλάχιστον, από τον ίδιο - και δικαίως. Επιπρόσθετη πρόκληση, το οικογενειακό φορτίο: «Η αποτυχία του αδερφού μου με κυνηγά σαν σκιά, με κρατάει πίσω, φοβάμαι, τρέμω στη σκέψη πως το ίδιο θα συμβεί και σε εμένα».
Between the ages of 32 & 34, Giroud has won a World Cup, Europa League, Europa League Golden Boot, FA Cup, 100th appearance for France, become France’s 2nd all time leading goalscorer & one of the main reasons Chelsea qualified for the UCL.
— Mac (@macknows) October 8, 2020
Underrated & Disrespected
???? pic.twitter.com/4Ekt7GnD3O
Από το... πουθενά της ερασιτεχνικής Γαλλίας, στην υπογραφή του πρώτου επαγγελματικού συμβολαίου στα 21, που δίνει φτερά στην ψυχή, στο (ένα και μοναδικό) πυροτέχνημα - πρωτάθλημα της Μονπελιέ στην αυγή της αραβικής κυριαρχίας της Παρί, το οποίο ανοίγει τις πόρτες της ευκαιρίας και του... αεροπλάνου για την Premier League. Μέχρι ο Ολιβιέ να γίνει Ζιρού - ή καλύτερα να διεκδικήσει πως αξίζει να είναι - στην Αγγλία αμφισβητείται, χλευάζεται οριακά ανά διαστήματα, αλλά σίγουρα υποτιμάται. Το καλούπι του αντιφατικό, δεν άρεσε κατά βάση, όχι επειδή δεν ήταν ικανοποιητικός ο συνδυασμός, αλλά επειδή ... :παλαιάς κοπής κορμί, όμως με στοιχεία τεχνικής και κίνησης, τα οποία ήταν απόδειξη ποιότητας.
??? ???????? | Olivier Giroud (37) has RETIRED from international football! ??
— EuroFoot (@eurofootcom) July 15, 2024
World Cup 2018 & Nations League winner. pic.twitter.com/cmxzTfUYCp
Τα τρόπαια επιβεβαίωσαν την αντιστροφή του οικογενειακού κάρματος: το επώνυμο αναγνωρίστηκε στο Λονδίνο (Άρσεναλ - Τσέλσι), έλαβε την ιστορική θέση που του αξίζει στο Μιλάνο (Μίλαν), εξασφάλισε την εθνική του παρακαταθήκη (Ρωσία 2018) και πλασαρίστηκε (και) ως χολιγουντιανό σταριλίκι (Λος Άντελες). Απόλυτα δίκαιη η αναγνώριση και ο σεβασμός που εδώ και χρόνια απολαμβάνει - πλέον και σε εθνικό επίπεδο: να έχεις τέτοιο άσημο και κόντρα στις... μοίρες ξεκίνημα καριέρας και στα 35 σου χρόνια να προσπερνάς κοτζάμ Τιερί Ανρί στην πρώτη θέση των σκόρερς της χώρας δεν είναι και λίγο. Για την ακρίβεια είναι τα πάντα. Το δικό του πάντα, που διεκδίκησε και κέρδισε επάξια, αφού έπαιξε και για τον αδερφό του. Ο φόβος και το οικογενειακό φορτίο έγιναν περηφάνια και πλέον το επώνυμο Ζιρού έχει τη δική του ατόφια διαδρομή στη μνήμη...
