9 Μαΐου 2001: Μία μαύρη μέρα στην ποδοσφαιρική ιστορία της Αφρικής ξημερώνει καθώς στο «Accra Sport Stadium» έλαβε χώρα η μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία στην ήπειρο. Στο ντέρμπι της Χαρτς Οφ Όακ με την Ασάντε Κοτόκο 126 φίλαθλοι χάνουν τη ζωή τους στο γήπεδο.
Γράφει η Ευτυχία Οικονομίδου
Οι δύο πιο δημοφιλείς ομάδες του πρωταθλήματος της Γκάνας αναμετρήθηκαν σ’ ένα παιχνίδι όπου υπήρχε εξαρχής η πρόβλεψη για αυστηρά μέτρα ασφαλείας μιας και το «Accra Sport Stadium» ήταν κατάμεστο. Στο πολυαναμενόμενο ντέρμπι, η φιλοξενούμενη Ασάντε Κοτόκο προηγήθηκε με 0-1 και διατήρησε το προβάδισμά της μέχρι και το τελευταίο τέταρτο του αγώνα. Τότε, η γηπεδούχος Χαρτς Οφ Όακ σκόραρε δύο γρήγορα γκολ και πήρε τη νίκη στο τέλος με 2-1.
Και τότε ξεκίνησε η τραγωδία. Οι απογοητευμένοι φίλοι της Κοτόκο δε μπορούσαν να δεχτούν το αποτέλεσμα και άρχισαν να πετάνε τις καρέκλες που ξερίζωναν από το στάδιο μαζί με μπουκάλια στον αγωνιστικό χώρο. Η αστυνομία για να τους περιορίσει και να τους διώξει από το γήπεδο απάντησε ρίχνοντας δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες στον κόσμο. Αυτή η κίνηση προκάλεσε τα αντίθετα αποτελέσματα καθώς έσπειρε τον πανικό στους φιλάθλους που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το δυσμενές περιβάλλον.
Αυτό που ακολούθησε δεν το είχαν προβλέψει οι αστυνομικές δυνάμεις. Οι έξοδοι του γηπέδου ήταν λιγότερες από το προβλεπόμενο και πολλές μάλιστα ήταν κλειδωμένες, όπου σε συνδυασμό με τον σχεδιασμό του γηπέδου δημιούργησαν μια «παγίδα θανάτου» στους πανικόβλητους ανθρώπους που έψαχναν τρόπο διαφυγής. Το αποτέλεσμα αυτής της αναταραχής ήταν 116 άτομα να χάσουν τη ζωή τους είτε από ασφυξία, είτε επειδή ποδοπατήθηκαν και άλλοι 10 να τραυματιστούν θανάσιμα. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, το ιατρικό επιτελείο του αγώνα είχε ήδη φύγει από το στάδιο μιας και τα τραγικά γεγονότα συνέβησαν προς το τέλος της αναμέτρησης.
Όπου και να κοιτούσε κανείς θα αντίκριζε νεκρά σώματα στα πατώματα του γηπέδου. Το χειρότερο 90λεπτο στην ιστορία του αφρικανικού ποδοσφαίρου βάφτηκε με το αίμα των φιλάθλων εξαιτίας μερικών λανθασμένων εκτιμήσεων.
Η ευθύνη της αστυνομίας ήταν τεράστια μιας και λόγω της παράτολμης και ριψοκίνδυνης αντίδρασης στα επεισόδια δυναμίτισε την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα. Έξι αστυνομικοί κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία όμως το δικαστήριο απεφάνθη πως δεν ευσταθεί η κατηγορία, καθώς οι θάνατοι προκλήθηκαν από τον πανικό και όχι από την ρίψη δακρυγόνων. Το ποδόσφαιρο από έναν τρόπο ένωσης ανθρώπων, πολιτισμών και συναισθημάτων εκείνη την ημέρα μετατράπηκε σε μια πίστα όπου επιβίωσε ο πιο τυχερός.
Η κυβέρνηση της Γκάνας φρόντισε να μοιράσει υποτροφίες στα παιδιά των αδικοχαμένων θυμάτων σε μία απέλπιδα προσπάθεια να απαλύνει τον πόνο των οικογενειών τους και φρόντισε λίγα χρόνια αργότερα να ανακαινίσει το γήπεδο σύμφωνα με τις προδιαγραφές της FIFA. Παράλληλα, ανυψώθηκε έξω από το «Accra Sport Stadium» ένα μπρούτζινο άγαλμα που απεικονίζει έναν φίλαθλο να κρατάει στα χέρια του έναν άλλον για να τον προστατέψει με την επιγραφή «Είμαι το στήριγμα του αδερφού μου».
Την σπουδαιότερη κίνηση όμως την κάνουν μέχρι και σήμερα οι φίλαθλοι που παρευρίσκονται στο γήπεδο του τραγικού συμβάντος. Δεν ξεχνούν τα «αδέρφια» τους που χάθηκαν άδικα και κάθε φορά κάνουν αισθητή την παρουσία τους φωνάζοντας «Ποτέ ξανά!».
