Πάνε 66 χρόνια από τον πρώτο τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, σημερινό Champions League, όπου η Ρεάλ Μαδρίτης φόρεσε το στέμμα της. Ένας τελικός που αποτελεί ίσως το σημαντικότερο ορόσημο στον κόσμο του ποδοσφαίρου…
«Να στοχεύεις ψηλά, το φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχεις, θα βρεθείς ανάμεσα στ’ αστέρια». Εκείνη τη φορά, όμως, τα αστέρια δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας αποτυχίας, αλλά η αρχή μιας αξεπέραστης ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Μια μέρα σαν σήμερα πριν από 66 χρόνια, 13 Ιουνίου του 1956, στην πόλη του φωτός έλαμψαν τ’ άστρα καθώς έλαβε χώρα ο πρώτος τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών! Το όραμα του Γκαμπριέλ Ανό ήταν εμπνευσμένο από το εκείνο της Νότιας Αμερικής, το οποίο έκανε το ντεμπούτο του το 1948, με τις κορυφαίες ομάδες από κάθε ευρωπαϊκή χώρα να κλίνονται να συμμετάσχουν.
Υπήρχαν 16 συμμετέχοντες συνολικά με ανταγωνιστές όπως οι Χιμπέρνιαν, Σερβέτ Γενεύης, Άντερλεχτ, Ρεμς και Ρεάλ Μαδρίτης – οι δύο τελευταίες ήταν και οι πρωταγωνίστριες στον μεγάλο ραντεβού. Ο πρώτος τελικός του ευρωπαϊκού αυτού Κυπέλλου, που διοργανώθηκε στο Παρκ ντε Πρενς, ήταν μια υπέροχη ευκαιρία και θεωρήθηκε ένα πραγματικό βήμα προς τα εμπρός για το άθλημα.
Ο αγώνας δεν άργησε να πάρει φωτιά με τον Λεμπλόντ να δίνει προβάδισμα στη γαλλική ομάδα μετά από μόλις 6 λεπτά, πριν ο Τέμπλιν διπλασιάσει τα τέρματα στο 10'. Ο εμβληματικός ντι Στέφανο κστάφερε να μειώσει στo 14', προς μεγάλη χαρά των ταξιδιωτών Ισπανών φιλάθλων. Μάλιστα, συνέχισε να σκοράρει σε πέντε διαδοχικούς τελικούς Κυπέλλου Ευρώπης και διακίως χαρακτηρίστηκε ένας «πραγματικός τιτάνας» του αθλήματος.
Ο Ριάλ σκόραρε δύο φορές (30', 79') για να ισοφαρίσει και μετέπειτα να κλειδώσει τη νίκη, ενώ ενδιάμεσα το τέρμα του Μαρκίτος στο 67ο λεπτό δώσει στη Ρεάλ Μαδρίτης χρειάστηκε προκειμένου να φέρει το ματς στα ίσα - έπειτα από το γκολ του Ιδάλγο στο 62'. Υπό τις οδηγίες του Χοσέ Βιλανόβα Γιορέντε, οι «μερένχες» κατάφεραν να αποτρέψουν τους Γάλλους από το να παραβιάσουν για ακόμη μία φορά την εστία της ομάδας τους με το 4-3 να είναι και το τελικό αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι λοιπόν η Ρεάλ σήκωσε το τρόπαιο μπροστά σε 38.000 θεατές που έδωσαν το «παρών» στο Παρίσι, παίρνοντας στα χέρια της και για πρώτη φορά το στέμμα της και κάνοντας μέσα στα επόμενα χρόνια ένα σερί πέντε διαδοχικών κατακτήσεων. Φέτος η Ρεάλ σήκωσε το 14ο τρόπαιο στο Champions League, ενώ είναι και η πρώτη ομάδα που κέρδισε τρεις συνεχόμενους τίτλους από την αλλαγή της μορφής το 1993.
Ο δημοσιογράφος και μετέπειτα συγγραφέας Αντουάν Μπλοντέν, έγραψε μετά τη λήξη του τελικού στη «L’ equipe» και έγραψε μια μάλλον ποιητική κριτική για την περίσταση. «Eίναι πάντα συγκινητικό να παρακολουθείς τη γέννηση μιας παράδοσης. Εκείνο το απόγευμα, υπήρχε κάτι σαν γέννηση στο Παρκ ντε Πρενς, όπου, κάτω από έναν έναστρο ουρανό, το πρώτο Ευρωπαϊκό Κύπελλο ποδοσφαίρου εμφανίστηκε μπροστά σε 40.000 άτομα…», είχε γράψει συγκεκριμένα.
Το παιχνίδι ήταν ένα κατάλληλο φινάλε για μια εξαιρετικά επιτυχημένη πρώτη φάση του διαγωνισμού που απέφερε συνολικά 127 γκολ σε όλο το τουρνουά. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν κατά μέσο όρο περίπου 28.000 άτομα ανά ματς και η UEFA ήταν ευνόητα πρόθυμη να συνεχίσει με την ίδια μορφή την επόμενη χρονιά. Η δεύτερη διοργάνωση του Κυπέλλου περιελάμβανε ομάδες από την Αγγλία, τη Βουλγαρία, την Τουρκία και το Λουξεμβούργο.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στη Στουτγάρδη η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε τη Ρεμς για δεύτερη φορά σε τελικό, αλλά σ' αυτήν την περίπτωση τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Ο Αλφρέντο ντι Στέφανο έβαλε την πινελιά του για ακόμη μία φορά, με την «βασίλισσα» να φτάνει στην επιτυχία με 2-0.
Σε γενικές γραμμές η βαρύτητα του γεγονότος στην Ελλάδα δεν είχε γίνει αντιληπτή, με την «Αθλητική Ηχώ» να αφιερώνει μόλις ένα δίστηλο στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας σ’ αυτό. Λίγες ημέρες αργότερα (20/06/1956) ένας Έλληνας φοιτητής στο Παρίσι έστειλε στην εφημερίδα τις εντυπώσεις του από τον τελικό.
«Ο Ντι Στέφανο γκρέμισε τα όνειρα και τις ελπίδες της Ρεμς και των Γάλλων φιλάθλων και η Ρεάλ κέρδισε το πρώτο κύπελλο των πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Ούτε ο εξαιρετικός Άγγλος διαιτητής εσφύριξε τη λήξιν του αγώνος και ενώ το ταμπλώ έδειχνε Ρεάλ 4-Ρεμς 3.
Περί τους 1.000 Ισπανούς φιλάθλους από τους 5.000 που είχαν περάσει τα Πυρηναία και είχαν κατακλύσει με λάβαρα, σημαίες και βαρελότα το «Παρκ ντε Πρενς» όρμησαν μέσα εις το γήπεδο και τότε επηκολούθησε ένα καταπληκτικό θέαμα.
Ο Ρίαλ από τη χαρά του φύλαγε τους αστυφύλακας (!), ο Μαρκίτος με τον Χοσεΐτο χόρευαν ένα φαντάνγκο, ενώ οι λοιποί αλληλοφιλιόντουσαν μεταξύ των και υπέπιπταν προ το βάρος των ενθέρμων οπαδών των.
Την ίδια ώρα ο Μουνιόθ, ο αρχηγός, ανήρχετο εις την επίσημον κερκίδα και έπαιρνε το αθλοθετηθέν υπό της εφημερίδος "Equipe" κύπελλο, ενώ οι Ισπανοί κραύγαζαν και τα βαρελότα εσκέπαζαν με τον καπνόν το γήπεδο.
Ήτο ένα θέαμα πρωτοφανές και θύμιζε αγώνας εις την Νότιον Αμερικήν και ταυρομαχίας εις την Ανδαλουσίαν…» έγραφε μεταξύ άλλων αυτός ο φοιτητής, ο οποίος ήταν ο Γιάννης Διακογιάννης.
Ρεάλ Μαδρίτης (Χοσέ Βιλανόβα Γιορέντε): Χουάν Αλόνσο, Ανγκέλ Ατιένθα, Μαρκίτος, Ραφαέλ Λέσμες, Μιγκέλ Μουνιόθ, Χοσέ Μαρία Ζαράγκα, Χοσεϊτο, Ραμόν Μάρσαλ Ρίμπο, Έκτορ, Ριάλ, Ντι Στέφανο, Φρανσίσκο Τσέντο
Σταντ Ντε Ρεμς (Αλμπερτ Μπατό): Ρενέ Ζακέ, Σιμόν Ζιμνί, Ρόμπερτ Ζονκέ, Ραούλ Γκιροντό, Μισέλ Λεμπλόντ, Ρόμπερτ Σιάτκα, Μισέλ Χιντάλγκο, Λίον Γκλοβάσκι, Ραϊμόντ Κοπά, Ρενέ Μπλιάρ, Ζαν Τεμπλίν
Διαιτητής: Αρθουρ Εντουαρντ Ελις (Αγγλία)
Βοηθοί διαιτητές: Τζέιμς Πάρκινσον, Τόμι Κούπερ (Αγγλία)
Γήπεδο: Παρκ ντε Πρενς (Παρίσι, Γαλλία)
Ξανθίππη Δασκαλάκη
