Ο Παναθηναϊκός έχασε τον στόχο του πρωταθλήματος στα σημεία, έδωσε ότι έχει και δεν έχει, αλλά δεν τα κατάφερε. Αυτές οι ώρες είναι δύσκολες για το τριφύλλι, όμως προκύπτει και μια ανησυχία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς μέσα σε όλα αυτά…
Γράφει ο Δημήτρης Φεραδούρος
Δεν είναι ταφόπλακα, είναι η άνθιση του Παναθηναϊκού. Μια ομάδα που πέρασε μέσα από χίλια μύρια, από εποχές Πογιάτος και Μπόλονι, που όμως κατέληξε στα χέρια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αυτού του προπονητή που κατάφερε στην πρώτη του χρονιά να κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος μετά από οκτώ χρόνια και στη δεύτερη να φτάσει αγκαλιά με τον τίτλο του πρωταθλήματος. 13 χρόνια αργότερα, χωρίς κανένα τρελό μπάτζετ, απλώς με παίκτες οι οποίοι πίστεψαν στο πλάνο του και κατάφερε να πάρει από εκείνους το 100%.
Το πρωτάθλημα δεν χάθηκε στο Φάληρο, χάθηκε με το Βόλο, χάθηκε με την ΑΕΚ, χάθηκε με τον ΠΑΟΚ, χάθηκε ΚΑΙ με τον Ολυμπιακό. Τα πρωταθλήματα δεν χάνονται σε ένα παιχνίδι και για αυτό το λόγο είναι έτσι ο τρόπος της διεξαγωγής τους. Αλλιώς θα ήταν Κύπελλο. Τις τελευταίες αγωνιστικές είναι γεγονός πως η ομάδα έδειχνε μια κόπωση, αυτό ήταν αντιληπτό από τον μέσο φίλο του Παναθηναϊκού. Φαινόταν πως κάνει προσπάθεια να κρατηθεί, αλλά παράλληλα η τύχη βρισκόταν και στα πόδια της.
Προς το παρόν ας αφήσουμε την ισοπαλία (ήττα) με τον Βόλο και ας επικεντρωθούμε στην ισοπαλία με την ΑΕΚ στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, πριν δυο Κυριακές. Δυο ομάδες διεκδικούν το πρωτάθλημα, στην ισοβαθμία ο Παναθηναϊκός έχει τον πρώτο λόγο, αλλά για να πάρεις αυτόν τον τίτλο, θα πρέπει να κερδίσεις τον μεγάλο σου εχθρό και να τελειώσεις την υπόθεση. Κάτι τέτοιο δεν έγινε πραγματικότητα και έτσι ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να πάρει την βαθμολογική αβάντα απέναντι στην ΑΕΚ, η οποία είχε πιο εύκολη αγωνιστική συνέχεια.
Δεν ψάχνουμε να χρυσώσουμε κανένα χάπι και δεν θα πούμε τα τετριμμένα. Δυστυχώς όταν έχεις φτάσει τόσο κοντά στον τίτλο και δεν τον κατακτάς είναι αποτυχία. Έχεις την τύχη στα χέρια σου και δεν εκμεταλλεύεσαι τις καταστάσεις. Δεν μπορείς να κάνεις έναν λαό που έχει υποστεί τα πάνδεινα να χαμογελάσει ξανά πλατιά… και δεν αναφερόμαστε αγωνιστικά, ούτε για τους παίκτες, ούτε για τον προπονητή.
Δυστυχώς (ξανά) η ομάδα τη Δευτέρα (8/5) αγωνίστηκε στο Φάληρο γιατί ήταν απροστάτευτη. Δεν είχε έναν άνθρωπο να χτυπήσει το τραπέζι στη λίγκα και να επιβάλλει το ότι «δεν κατεβαίνω να παίξω με αυτές τις συνθήκες, δεν βάζω την υγεία των ποδοσφαιριστών μου κάτω από τίποτα». Έναν άνθρωπο να τρίξει τα δόντια αυτών που έπρεπε.Καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν, όλοι κρυβόμασταν πίσω από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο οποίος με το ήθος του και την απαράμιλλη ψυχραιμία του γινόταν η ασπίδα της ομάδας, σε κάθε ερώτηση και επίθεση που δεχόταν ο Παναθηναϊκός.
Μετά τον αγώνα με τον Ολυμπιακό η απογοήτευση και η στεναχώρια του Σέρβου προπονητή ήταν ξεκάθαρα και ηλίου φαεινότερη. Από τις δηλώσεις στο φλας μέχρι την εκρηκτική συνέντευξη Τύπου, όπου εξέδωσε κατηγορίες ακόμη και σε εμάς τους δημοσιογράφους, όπου από μια άλλη στρατιά, απαξίωναν καθ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας ένα ιατρικό ζήτημα.
Αν δεν το ανέφερε ο ίδιος ο προπονητής δεν υπήρχε κανένας λόγος να ανοίξει αυτός ο… ασκός. Αφού το έκανε όμως, θα πρέπει να αναφερθούμε. Γιατί ο Ιβάν δεν έχει καμία σχέση με την τοξικότητα αυτού του σάπιου συστήματος που είμαστε μέρος. «Όταν μπαίνεις μέσα στην σαπίλα, θα σαπίσεις και εσύ», λένε.
Από την αρχή της σεζόν όμως γράφουμε πως η λίγκα θα πρέπει να γεμίσει με Γιοβάνοβιτς. Ο λόγος που έκανε ο Σέρβος τεχνικός, ο οποίος κατ’ εμέ είναι και πολύ ανησυχητικός, είναι ακριβώς τα παρακάτω λόγια: «Με αυτή τη χώρα, τους υπευθύνους, αισθάνομαι άσχημα γιατί έγινα ένας από αυτούς. Δεν έχω αισθανθεί πιο άσχημα. Γιατί έπρεπε σε μία απάνθρωπη κατάσταση με όλους, Super League και ΕΠΟ, με βάλανε σε αυτήν την απανθρωπιά μα διαλέξω ανάμεσα στην υγεία των παικτών μου και τα όνειρά τους».
Πιστεύω να είναι αντιληπτό από όλους πως σε όλη τη σεζόν ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν έχει χρησιμοποιήσει ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ για τίποτα. Στις χαρές ισορροπημένος, στις λύπες επίσης. Μάλλον εχτές το ποτήρι ξεχείλισε και βγήκε εκτός εαυτού. Η αγανάκτηση του είναι απερίγραπτη και ολοφάνερη, ας ελπίσουμε όμως πως δεν τελείωσε η υπομονή του και το πείσμα να πετύχει όλα αυτά που έχει ονειρευτεί για την επιστροφή του Παναθηναϊκού στο επίπεδο όπου αξίζει, είναι ακόμα φλογερό και αναμμένο.
Ο κόσμος, ο οργανισμός και όποιος απαρτίζει τον Παναθηναϊκό πρέπει να κάνει τα πάντα για να βοηθάει αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος έδωσε και πάλι το όραμα στην ομάδα. Με παίκτες που τους… στράγγιξε, κατέβαλαν υπερδυνάμεις και όμως στο τέλος δεν άντεξαν και υπόκυψαν στις πληγές τους
