Μπορεί να υπάρξουν παίκτες σύμβολα αλλά όχι για τα αθλητικά τους επιτεύγματα; Αν ρωτήσει κανείς τον Πάολο Σολιέρ θα σου πει ναι. Το BN Sports γράφει για έναν ποδοσφαιριστή που η υψωμένη του γροθιά αποτέλεσε το σύμβολο για μια ολόκληρη χώρα.
Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
«Ποιος λέει ότι ένας ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να έχει πολιτικές ιδέες;», Πάολο Σολιέρ.
Η Ιταλία είναι από τις χώρες που μπορεί να υπερηφανευτεί για τις αθλητικές επιτυχίες. Ειδικά στο ποδόσφαιρο η προσφορά της είναι τεράστια, τόσο σε ομαδικό και συλλογικό επίπεδο όσο και σε ατομικό χαρίζοντας σπουδαίους ποδοσφαιριστές. Υπάρχουν Ιταλοί artisti που έγραψαν ιστορία με τη μπάλα στα πόδια τους, όπως ο Μπάτζιο, ο Τότι και ο Ντελ Πιέρο. Υπάρχουν όμως και άλλοι οι οποίοι έγραψαν ιστορία όχι όμως μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, αλλά με τις πράξεις τους εκτός και με την αντισυμβατική τους συμπεριφορά που αποτέλεσαν σύμβολο για μια ολόκληρη γενιά.
Ο Πάολο Σολιέρ μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός εκτός συνόρων της Ιταλίας, αλλά για τους ίδιους τους Ιταλούς αποτελεί για πάντα έναν ξεχωριστό άνθρωπο, ένα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η ιταλική νεολαία βρισκόταν σε αναταραχή. Το 1968, φοιτητές και εργάτες κατέλαβαν πανεπιστήμια, δρόμους και πλατείες. Απόρροια όλων αυτών ήταν η γέννηση μιας σειράς εξωκοινοβουλευτικών πολιτικών ομάδων, τόσο στην αριστερά όσο και στην δεξιά. Εν ολίγοις, από την απεμπλοκή των μαζών περνάμε στην τρομοκρατία μικρών ομάδων οι οποίες έκαναν αισθητή την παρουσία τους μέσω τρομοκρατικών χτυπημάτων όπως η σφαγή στην Piazza Fontana στο Μιλάνο. Αρχή αυτής της περιόδου θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς η 1η Μαρτίου του 1968 όταν στη Ρώμη διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία (Battaglia di Valle Giulia).
Μέσα σε αυτό το κοινωνικό πλαίσιο ο Πάολο Σολιέρ ξεκινούσε την καριέρα του στην Serie D και την Κοσατέζε. Εκείνη την εποχή ο Σολιέρ εργαζόταν στο εργοστάσιο της Fiat Mirafiori νότια του Τορίνο. Πολλά από τα εργοστάσια της βόρειας Ιταλίας αποτελούσαν εστίες αριστερής δραστηριότητας όπου το ανερχόμενο συνδικαλιστικό κίνημα βρήκε σημείο επαφής με σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες. Ο Σoλιέρ σύντομα γίνεται μέλος της συλλογικότητας Avanguardia Operaia ( Εργατική Πρωτοπορία). Αποτελούμενη από εργάτες, συνδικαλιστές, φοιτητές και διανοούμενους, η οργάνωση αυτή είχε μια ευρέως λενινιστική παράταξη και συμμετείχε σε μαχητικές διαδηλώσεις, καθώς και σε σποραδικές εκρήξεις ακραίας βίας, ενώ αργότερα συμμετέχει στο διάδοχο κόμμα Democrazia Proletaria («Προλεταριακή Δημοκρατία»), μια περιεκτική κομμουνιστική συμμαχία με περιβαλλοντική, αντιεξουσιαστική και ειρηνιστική στάση.
Ο ίδιος δεν προσπάθησε να κρύψει τίποτα από τα πολιτικά του πιστεύω και μάλιστα πριν από κάθε ματς έκανε το τελετουργικό του, αυτό που θα έμενε για πάντα στην ιστορία, μπαίνοντας στο γήπεδο με σφιγμένη γροθιά. Το τελετουργικό αυτό δεν σταμάτησε ούτε όταν έκανε το μεγάλο βήμα και μετακόμισε στην Περούτζια η οποία βρισκόταν στην Serie B. Παρά το γεγονός πως βρέθηκε σε δίλημμα αφού πλέον βρισκόταν σε μια επαγγελματική κατηγορία και η χειρονομία του θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για διάφορους πολιτικούς σκοπούς, αποφάσισε πως δεν πρόκειται να αλλάξει για κανέναν.
«Δεν ήταν προπαγάνδα. Δεν ήταν μια χειρονομία που απευθυνόταν στους οπαδούς αλλά στον εαυτό μου, για να μου θυμίζει κάθε φορά ποιος ήμουν και από πού προέρχομαι. Την έκανα στα χαμηλότερα πρωταθλήματα, στην αρχή της καριέρας μου. Όταν έφτασα στην Περούτζια σκέφτηκα: «Να το ξανακάνω ή να σταματήσω. Αλλά αποφάσισα να συνεχίσω, άλλωστε αυτός ήμουν πάντα και δεν θα άλλαζα για κανέναν», δήλωνε ο ίδιος αργότερα.
Αμέσως η φήμη του άρχισε να μεγαλώνει. Όλοι ήθελαν να δούνε ποιος ήταν αυτός ο νεαρός ποδοσφαιριστής που έμπαινε σε κάθε ματς με υψωμένη την γροθιά, με υψωμένη την γροθιά. Στην πρώτη του σεζόν στην ομάδα κέρδισε την άνοδο με τον ίδιο να συμβάλει με τα γκολ του παρότι μέσος, ενώ βοήθησε ώστε και την επόμενη σεζόν η Περούτζια να παραμείνει στην Serie A. Σε μια εποχή που δημόσια πρόσωπα δολοφονούνταν τακτικά για τις πολιτικές τους απόψεις, η απόφαση του Σολιέρ να επιμείνει στον κομμουνιστικό χαιρετισμό του πριν από κάθε αγώνα ήταν αδιαμφισβήτητα γενναία. Μάλιστα, το γεγονός πως πριν από έναν αγώνα με την Λάτσιο ο ίδιος είχε πει πως ανυπομονούσε να κερδίσει την ομάδα του Μουσολίνι προκάλεσε αντιδράσεις.
Όταν οι tifosi της Λάτσιο το έμαθαν εμφανίστηκαν με πανό που αγώνα που έγραφε: «Sollier to the Hangman (Ο Σολιέρ στον δήμιο)». Ο ίδιος όμως δεν πτοήθηκε ούτε από το πανό και συνέχισε την κριτική του. Αυτή την φορά στο στόχαστρο του μπήκαν οι συνάδελφοι του τους οποίους χαρακτήρισε πολιτικά αδιάφορους που ενδιαφέρονται μόνο για την θέση τους στις ομάδες. Όλα αυτά προκάλεσαν την αντίδραση του ιταλικού Τύπου που άρχισε να χλευάζει τον Σολιέρ τόσο για τα πολιτικά του πιστεύω όσο και για το παρουσιαστικό του με τα γένια και τα μακριά απεριποίητα μαλλιά.
«Η βασική κριτική που δέχτηκα ήταν σε σχέση με το πώς θα μπορούσα να συμβιβάσω την αριστερή μου πολιτική με τον μισθό μου από το ποδόσφαιρο. Μπορεί κάποιοι να με χαρακτήριζαν προνομιούχο, αλλά δεν ήταν λόγω των χρημάτων. Ένιωθα προνομιούχος γιατί έκανα τη δουλειά των ονείρων μου, αυτή του ποδοσφαιριστή. Και αυτό δεν συμβαίνει σε όλους». Άλλωστε, πριν γίνει ποδοσφαιριστής ο Σολιέρ ήταν ένας απλός εργάτης σε εργοστάσιο, και ο ίδιος έβλεπε τον εαυτό του αρχικά ως προλετάριο και στη συνέχεια ως ποδοσφαιριστή.
Ο Σολιέρ κρέμασε τα παπούτσια του το 1985 για να ακολουθήσει καριέρα προπονητή σε διάφορες ομάδες των μικρών κατηγοριών της Ιταλίας. Παρότι οι εποχές αναταραχής που συγκλόνισαν την Ιταλία έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, το γεγονός πως ο ίδιος παρέμεινε σταθερός στις ιδέες του μεγάλωσαν τον μύθο του ως αντικομφορμιστή. Και μπορεί να είναι ελάχιστα γνωστός εκτός συνόρων, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολεί. Άλλωστε η υψωμένη γροθιά θα είναι πάντα εκεί για να θυμίζει μια άλλη εποχή που παρά τις όποιες δυσκολίες μια απλή σου κίνηση θα μπορούσε να αλλάξει ακόμα και τον ίδιο τον κόσμο.
Πληροφορίες: Vice
www.bnsports.gr
