Μολονότι ίσως ο τίτλος φαίνεται κομματάκι υπερβολικός, μια παρέα μικρών στην Ταϊλάνδη πράγματι έστησε θαλάσσιο ποδοσφαιρικό γήπεδο παίζοντας μπάλα στη… μέση του πουθενά!
«Η φαντασία η οποία αποφέρει μια ντρίμπλα, ένα τριγωνάκι, μια βαθιά μπαλιά είναι ασυγκρίτως ισχυρότερη από εκείνη που κατασκευάζει πεζογραφήματα πεντακοσίων σελίδων», έγραψε κάποτε ο ποιητής, αρθογράφος και κριτικός Παντελής Μπουκάλας. Με όχημα λοιπόν την ατόφια έμπνευση, τη ζωηρή εφευρετικότητα, το ζωογόνο αίσθημα της δημιουργίας και φυσικά την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, μια παρέα πιτσιρικάδων σε ένα χωριό της Ταϊλάνδης έπαιζε στην κυριολεξία μπάλα πάνω στο νερό…
Από τους διεσπαρμένους σε κάθε σπιθαμή του πλανήτη αγρότες μέχρι τους κατοίκους των αφρικανικών χωρών, οι στάλες της βροχής εκλαμβάνονται σαν επουράνιο δώρο, αφού αυτές θα ποτίσουν τη στέρφα γη και θα τερματίσουν την παρατεταμένη ξηρασία.
Παρόλα αυτά, ορισμένοι μπόμπιρες που δεν συνιστούν εγνωσμένου βεληνεκούς αστέρες της στρογγυλής θεάς και πιθανότατα οι φίλαθλοι δεν θα τους προσκυνήσουν μελλοντικά σαν καινούργιες θεότητες, αλλά ούτε και το κυνήγι του εισιτηρίου για έναν αγώνα τους θα λάβει διαστάσεις θρησκευτικού προσκυνήματος, προσεύχονταν να μην αγριέψει το υγρό στοιχείο.
Περίμεναν να εξαφανιστούν τα αστέρια της νύχτας και να γλυκοχαράξει προκειμένου τη θέση τους να πάρει το γαλάζιο του πρωινού ουρανού.
Μισούσαν την ανταριασμένη θάλασσα, τα μανιασμένα κύματα που «μαστιγώνουν» το κορμί και την παλίρροια, διότι αυτά θα τους στερούσαν την ευτυχία του παιχνιδιού.
Στον αντίποδα, πανηγύριζαν μόλις σημειωνόταν πτώση του νερού της θάλασσας, δηλαδή γίνονταν μάρτυρες του φαινομένου της άμπωτης.
Δύο χούφτες νεανιών, άπαντες κάτοικοι ενός φιλήσυχου χωριού δυτικά της Ταϊλάνδης, το οποίο στο χάρτη ενδεχομένως ούτε με μεγεθυντικό φακό θα μπορούσες να το διακρίνεις, ονόματι Κο Πάνιε, υλοποίησαν το εγχείρημα. Το εν λόγω χωριό, χτισμένο στην άκρη του βράχου, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από την ταινία με τον Ντάστιν Χόφμαν «Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ». Και όμως! Εκεί ήταν γραφτό να συντελεστούν όσα απίστευτα θα εξιστορηθούν στις παρακάτω αράδες!
Η μπάλα που συνοδευόταν από την αναμενόμενη παιδική λατρεία ανέκαθεν κυριαρχούσε, ωστόσο ένα συμβάν έμελλε να τη διογκώσει οδηγώντας σε συναρπαστικά μονοπάτια. Ως ορόσημο, μεταφράζεται το Μουντιάλ του 1986 στα γήπεδα του Μεξικού.
Τότε, κατέφθασε εν χορδαίς και οργάνοις στο χωριό η πρώτη τηλεόραση και σύσσωμη η πιτσιρικαρία κόλλησε τα μάτια της στην οθόνη του «μαγικού κουτιού» σαν μυωπική βδέλλα, «μαγεμένη» από τις ξέφρενες επελάσεις του καλλιτέχνη στο γρασίδι Ντιέγκο Μαραντόνα.
Κάθε ματς ισοδυναμούσε με γιορτή για τους «βενιαμίν» του Κο Πάνιε, οι οποίοι έπιαναν στασίδι από νωρίς μη τυχόν χάσουν τις εξεζητημένες ντρίπλες, τις πανέξυπνες επινοήσεις και τα σουτ «φαρμάκι» που έσκιζαν τα δίχτυα!
Η σύλληψη
Τη σκέψη τους τριβέλιζε το πάθος για το άθλημα και το μυαλό τους πλημμύριζε από τσουνάμι λέξεων και χάος ιδεών. Η μόνιμη επωδός στα πηγαδάκια μεταξύ τους; «Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να φτιάξουμε το δικό μας γήπεδο». Η ανέγερση γηπέδου, βλέπετε, βάσει της γεωγραφικής θέσης της περιοχής, φάνταζε έως εκείνη τη στιγμή φύσει αδύνατη, όνειρο θερινής νυχτός. Η πρόταση ενός θαρραλέου ήρθε ξαφνικά και απρόσμενα, όπως μια πέτρα που ταράζει τα γαλήνια νερά. Η ομήγυρη ανοιγόκλεισε και ανεβοκατέβασε τα χέρια της ενθουσιωδώς, έτσι που εκείνη τη στιγμή έμοιαζαν σαν πληγωμένα άλμπατρος.
Το σχέδιο είχε τεθεί μόλις σε εφαρμογή. Προέβλεπε λοιπόν πως θα έπαιρναν παλιές μικρές βάρκες και πάνω τους θα κάρφωναν σανίδες, στήνοντας ένα αυτοσχέδιο ξύλινο ποδοσφαιρικό δάπεδο πάνω στη θάλασσα. Το πείραμα πέτυχε και κατά τον ίδιο τρόπο τοποθετήθηκαν δύο εστίες!
«Ξεκινήσαμε να μαζεύουμε παλιά ξύλα γύρω από το χωριό. Δέσαμε μαζί κάποιες παλιές ψαρόβαρκες και δουλεύαμε μετά το μάθημα του σχολείου προκειμένου να ολοκληρώσουμε το έργο», αφηγείται ένα από τα παιδιά στην ταινία μικρού μήκους που αφορά το συγκεκριμένο θέμα και αριθμεί σήμερα περισσότερα από 6.000.000 χτυπήματα στο διαδίκτυο και συνεχίζει: «Το γήπεδο ήταν ανισόπεδο, όχι ιδιαίτερα ασφαλές και είχε παντού καρφιά που προεξείχαν».
Το βασικό μειονέκτημα ήταν πως κάθε φορά που η μπάλα θα έφευγε εκτός γηπέδου, θα κατέληγε μέσα στο νερό, όπως δηλαδή και οι παίκτες.
«Έπρεπε να μάθουμε να αγωνιζόμαστε σε μια υγρή και γλιστερή επιφάνεια. Επίσης, το γήπεδο ήταν πολύ μικρό, έτσι κατορθώσαμε να αναπτύξουμε καλή τεχνική κατάρτιση».
Η απίστευτη ιστορία μεταδόθηκε αρχικά σε εθνικό επίπεδο από στόμα σε στόμα σε χρόνο ρεκόρ, με συνέπεια να τους δοθεί πρόσκληση σε ένα τουρνουά στην ενδοχώρα. Η καρδιά των περιοίκων του λιλιπούτειου νησιού πλέον, χτύπαγε σε ποδοσφαιρικούς ρυθμούς και εκείνοι αποφάσισαν να τους ανταμείψουν, αγοράζοντάς τους ολοκαίνουργιες εμφανίσεις! Μάλιστα, ορισμένοι εξ αυτών τους παρακολουθούσαν από την εξέδρα και τους εμψύχωναν!
Σημειωτέον ότι στο τουρνουά η ομάδα διέγραψε έξοχη πορεία, καθώς έφτασε ένα βήμα πριν από τον τελικό και έπεσε ηρωικά μαχόμενη.
Στον ημιτελικό, όντας πίσω στο σκορ στο ημίχρονο με 2-0 σε κλοιό καταρρακτώδους βροχής, τα πόδια άρχισαν να λυγίζουν και η μπάλα ζύγιζε τόνους. Η απόφαση των άσων της Koh Panyee FC να μείνουν ξυπόλητοι στο δεύτερο μέρος αποδείχθηκε καταλυτική. Ισοφάρισαν σε 2-2, αλλά στο τελευταίο λεπτό δέχθηκαν τη χαριστική βολή, αποχαιρετώντας με ψηλά το κεφάλι και κατέλαβαν την τρίτη θέση.
Προϊόντος του χρόνου, η φήμη της Koh Panyee FC εξαπλώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα το 2011. Η επιστροφή στα πάτρια εδάφη σηματοδότησε χαρμόσυνες εξελίξεις. Βρέθηκε χορηγός που βελτίωσε θεαματικά το πλωτό γήπεδο της Koh Panyee FC, κάνοντας το ασφαλέστερο. Φυσικά, αυτό ακόμα και έπειτα από τις παρεμβάσεις, εξακολουθούσε να επιπλέει πάνω στην θάλασσα.
Όπως και να έχει, έκτοτε δημιουργήθηκε ποδοσφαιρική παράδοση στο ψαροχώρι και η ομάδα για μεγάλο διάστημα εθεωρείτο μια από τις κορυφαίες στις μικρές ηλικίες. Άλλωστε, τη συγκεκριμένη διαπίστωση ισχυροποιεί το γεγονός πως έχει αναδειχθεί επτά φορές πρωταθλήτρια στα τμήματα υποδομών (2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010) στη δυτική Ταϊλάνδη.
Τη σπουδαιότερη παρακαταθήκη της δυσμενούς απόπειρας αποτέλεσε η εμφατική πιστοποίηση του κλισέ πως «το ποδόσφαιρο δεν γνωρίζει από σύνορα, δεν γνωρίζει από όρια»…
Παναγιώτης Ιωάννου
www.bnsports.gr
