Η αντιπεριφερειάρχης Πειραιά και Παγκόσμια πρωταθλήτρια με την Εθνική ομάδα πόλο Γυναικών, Σταυρούλα Αντωνάκου, μιλά αποκλειστικά στο BN Sports για την αθλητική της σταδιοδρομία και τη μετάβαση της από την υγρό στίβο σε αυτόν της πολιτικής καθώς και το πρόσφατο Final Four της Len Euroleague που διοργανώθηκε πετυχημένα στον Πειραιά και θριάμβευσε ο Ολυμπιακός.
Συνέντευξη στον Μάνο Φυρογένη
Μια Μανιάτισσα στον Πειραιά από αμιγώς αθλητική οικογένεια που από μικρό κορίτσι ήθελε να πετύχει με ό,τι καταπιανόταν. Και όπως δείχνει η πορεία της τα καταφέρνει και με τα παραπάνω. Για αρκετά χρόνια στο ζενίθ της υδατοσφαίρισης γυναικών τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Πλέον η Σταυρούλα Αντωνάκου συνεισφέρει στον αθλητισμό από άλλο πόστο. Εξίσου σημαντικό. Μπορεί να μη φορά το σκουφάκι της και να κολυμπά στις πισίνες αλλά συντελεί στη δημιουργία περισσότερων αθλητικών χώρων, θέτοντας το ύψιστης σημασίας ζήτημα στην ατζέντα της στην περιφέρεια.
Αναλυτικά είπε:
- Πως και πότε θυμάστε το ξεκίνημα σας στον αθλητισμό;
«Προέρχομαι από αθλητική οικογένεια. Ειδικά ο μπαμπάς μου ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και γενικότερα αγαπούσε τον αθλητισμό, ήθελε να ασχολούμαστε με οποιοδήποτε σπορ. Η μαμά είχε την ευθύνη να μας πήγαινει να δοκιμάσουμε ότι άθλημα ζητούσαμε. Όπως πολλά παιδιά, πειραματίστηκα με αρκετά μπάσκετ, μπαλέτο, καράτε, πινγκ πονγκ. Και ξαφνικά, εντελώς τυχαία ένας γείτονας έπαιζε πόλο, εγώ ήμουν τρεις μήνες στη θάλασσα στη Μάνη και κάπως έτσι προέκυψε. Ουσιαστικά δεν το διάλεξα, με διάλεξε. Με το που ξεκίνησα ήταν πολύ ευδιάκριτη η ευχέρεια που είχα. Οι προπονητές έδειξαν μεγάλη επιμονή σε εμένα και μετά από ενάμιση χρόνο έπαιξα Εθνική Νεανίδων και μάλιστα ήμουν και δεύτερη σκόρερ στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Σχεδόν ακατόρθωτο για ένα παιδί που δεν έκανε κολύμβηση από πριν.»
- Οπότε μιλάμε για ένα έμφυτο ταλέντο. Σωστά? Υπήρχε η απαραίτητη στήριξη από την οικογένεια σε αυτό;
«Η αλήθεια είναι πως ναι, ήμουν γραφτό. Ήμουν ένα ταλέντο, με ότι αυτό συνεπάγεται γιατί δεν έχει μόνο θετικά, ειδικά σε μικρή ηλικία. Η οικογένεια μου στήριξε την κλίση μου εκεί πριν ξεκινήσω τον πρωταθλητισμό, πολύ σημαντικό αυτό για τη χώρα μας με την έλλειψη υποδομών. Η οικογένεια είναι το Α και το Ω. Για αυτό ακούμε όλες τους μεγάλους αθλητές μετά από κάποια σπουδαία διάκριση να την αφιερώνουν στους δικούς τους ανθρώπους, ειδικά στα ερασιτεχνικά αθλήματα. Έχει σημασία αυτό. Πολλές φορές οι οικογένειες κάνουν μεγάλες θυσίες στον ερασιτεχνικό κυρίως αθλητισμό. Όχι μόνο οικονομικές αλλά και χρονικές.»
- Η καριέρα σας και οι επιτυχίες της μιλούν από μόνα τους. Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που σας ξεχώρισαν εξ’ αρχής;
«Το αρχικό έμφυτο ταλέντο, αλλά αυτό δεν αρκούσε. Είναι αυτό που λέμε «Πρώτος στο χωριό, τελευταίος στην πόλη». Χωρίς δουλεία και προπόνηση δε θα μπορούσε να επιτευχθεί τίποτα. Ήμουν γενικά και από πάντα μικρόσωμη, στα 57-58 κιλά. Αριθμοί όχι και τόσο ευνοϊκοί για το πόλο σε υψηλό επίπεδο. Δεν ήμουν και η πιο γρήγορη αθλήτρια μέσα στο νερό. Αλλά είχα μια σχέση-αγάπης με τη μπάλα, μια τρελή έφεση. Ήταν σαν να είναι ο δεύτερος εαυτός μου. Και είχα και ένα πλεονέκτημα με την αντίληψη. Ένας παίκτης που καταλαβαίνει τα πεπραγμένα εντός αγωνιστικού χώρου.
- Πόσο εύκολο ήταν να μείνετε προσγειωμένη;
« Η αλήθεια είναι ότι στη μετά εφηβεία εποχή την «άκουσα» λίγο. Εντάξει ήταν λογικό όταν βγαίνεις 2ος σκόρερ στο πρώτο σου Πανευρωπαϊκό και στα ηλικιακά πρωταθλήματα είσαι πρώτος, καβαλάς λίγο το καλάμι. Πιστεύεις πως δεν χρειάζεται τόσο προπόνηση. Μέχρι που έπαιξα ένα φιλικό με κάτι Ολλανδέζες, που ήταν τότε οι Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες, και έφαγα το ξύλο μου και συνειδητοποίησα πως πρέπει να δουλέψουμε.»
- Η αλήθεια είναι πως έχοντας ζήσει και εγώ εκ των έσω το άθλημα, το μεγάλο ταλέντο στα ηλικιακά ξεχώριζε «σαν τη μύγα μες στο γάλα»!
«Είναι σωστό αυτό. Απλά εγώ στα skills (ταχύτητα, δύναμη) ήμουν πίσω. Αυτό που με έκανε να ξεχωρίσω ήταν η τεχνική μου κατάρτιση και η αντίληψη. Τα είχα έμφυτα από το Θεό και τα εξέλιξα φυσικά. Πράγματα όπως να βλέπεις μια φάση μετά, να παίζεις με το χρονόμετρο, να κρίνεις βάσει αντιπάλου κλπ. Το λεγόμενο αθλητικό IQ. Βάσει σωματοδομής ήμουν ξεγραμμένη από όλους. Αυτό είναι που με κράτησε και έφτασα στο σημείο που έφτασα και νιώθω ευλογημένη για όσα πέτυχα.»
- Αυτός είναι και λόγος που σταματήσατε σε σχετικά μικρή ηλικία;
«Ακριβώς. Συνήθως οι αθλητές αυτού του επιπέδου παρασυρόμαστε. Πάντα εγώ όμως έλεγα ότι θα σταματήσω στο σημείο που θα με θυμάται ο κόσμος μετά, όμορφα. Γιατί πάντα μένει η τελευταία εικόνα. Αυτό ισχύει και στην πολιτική. Γενικά σε όποιο επίπεδο κάνεις καριέρα. Να σταματάς εκεί που έχεις πάρει τα πάντα και έχεις δώσει τα πάντα. Για αυτό και εγώ σταμάτησα στα 32 μου. Έτυχε και το μομέντουμ να ασχοληθώ τότε με την τοπική αυτοδιοίκηση και το δήμο Πειραιά, που κατέβηκα ως υποψήφια και πήγαν όλα καλά. Ένιωθα ότι θα μπορούσα να παίξω 2-3 χρόνια ακόμα σε υψηλό επίπεδο αλλά ένιωθα ήδη ψυχολογικά γεμάτη».
- Το πόσο ευγνώμων νιώθετε είναι κάτι που το τονίζετε σε κάθε σας δημόσια δήλωση, όχι και τόσο συχνό φαινόμενο για τέτοιο επίπεδο!
«Μα είναι η αλήθεια. Εντάξει μου έλειψε ένα Ολυμπιακό μετάλλιο για να είμαι ειλικρινής αλλά να μην είμαι και αχάριστη. Υπήρξε το Χρυσό Παγκόσμιο που κάλυψε και με το παραπάνω το κενό. Όταν ένας άνθρωπος καταφέρνει να εκπληρώσει το όνειρό του, να πάει ας πούμε σε μια Ολυμπιάδα, πρέπει να λέει ευχαριστώ που το πέτυχα. Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα».
- Πόσο βοήθησε η ενασχόληση με το δήμο στην ομαλή μετάβαση;
«Πάρα πολύ. Ήταν μια πολύ ωραία μετάβαση. Όσοι κάνουν πρωταθλητισμό, αφιερώνουν τη ζωή τους εξ’ ολοκλήρου εκεί και εσω-αγωνιστικά και εξω-αγωνιστικά. Προσαρμόζεις τη ζωή σου στο στόχο σου, διότι πρέπει ψυχή και σώμα να είναι πλήρως εναρμονισμένα. Σε εκείνο το σημείο ήρθε η πρόταση από τον κ. Μώραλη και τον κ. Μαρινάκη να κατέβω στις δημοτικές εκλογές του Πειραιά, οι οποίες ήταν σημαντικές για εμένα γιατί ο Πειραιάς είναι ο τόπος μου, εκεί που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Είμαστε τοπικιστές όσο δε πάει εμείς οι Πειραιώτες. Οπότε έρχεται αυτή η ενδιαφέρουσα πρόταση αν και ήμουν κάπως διστακτική στην αρχή».
- Τι ήταν αυτό που ήρε τις αμφιβολίες σας;
« Κάναμε με τον κ. Μαρινάκη μια κουβέντα τότε και με έπεισε. Ξεκίνησε λέγοντάς μου ότι είμαι μια βέρα Πειραιώτισσα, όπως και εκείνος, και με ρώτησε ποιος πιστεύω ότι είναι πιο ιδανικός από εμένα ώστε να γνωρίζει σε βάθος τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στον τόπο μας. Και κάπου εκεί λέω οκ. Γιατί είχα και αρκετά παράπονα με την κατάσταση που επικρατούσε τότε στα «εν οίκω». Και κάπως έτσι του είπα ότι πάμε να το προσπαθήσουμε. Ο κόσμος ευτυχώς με τίμησε και έτσι ξεκίνησε η όλη ιστορία, η οποία δεν μου άφησε και περιθώριο χρόνου να αναρωτηθώ τι κάνω. Το μεταίχμιο και η μετάβαση από τον πρωταθλητισμό στην κανονική ζωή χωρίς την καθημερινότητά του είναι πολύ δύσκολη και τα τόσα καινούργια που είχαμε να κάνουμε για το δήμο μας, με βοήθησαν να μην το σκεφτώ.»
- Αν δεν είχατε ασχοληθεί με την υδατοσφαίριση, σε τι αντικείμενο θα ρίχνατε το βάρος;
« Μικρότερη, επειδή έχω ένα πάθος με τα ζώα, ήθελα να γίνω κτηνίατρος. Αλλά όταν το καλοσκέφτηκα, την εγκατέλειψα την επιθυμία στην ιδέα πως κάποιο ζωάκι θα πεθάνει στα χέρια μου και εγώ θα πάθω κατάθλιψη. Μετά ήθελα ψυχολόγος και επειδή είχαμε και το άνευ εξετάσεων, σκεφτόμουν σοβαρά να γραφτώ στην Πάντειο. Αλλά δεν υπήρχε και ο χρόνος, με τις τόσες απαιτήσεις μιας τέτοιας σχολής. Και γενικότερα αθλητισμός. Όταν συνειδητοποίησα το πόσο αγαπάω αυτήν την έννοια σε μια γενικότερη σφαίρα, ήθελα κάτι γύρω από αυτό. Και χαίρομαι που το κάνω με τη σημερινή μου ιδιότητα και είναι μέρος της καθημερινότητας μου».
- Το πόλο είναι αντικειμενικά το άθλημα με τις περισσότερες επιτυχίες σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο στη χώρα μας, παρόλο που η συζήτηση γυρνάει γύρω από αυτό λίγες μέρες αφότου έρθει ένα μετάλλιο. Αναφερθήκατε νωρίτερα και σε κάποια «παράπονα» που είχατε από τους φορείς. Είναι αυτός ένας από τους λόγους που επιλέξατε να ασχοληθείτε με τα «κοινά»;
«Γενικότερα πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου ενεργό πολίτη. Συμμετείχα όσο ήταν δυνατόν σε πρωτοβουλίες για να διορθώσουμε πράγματα. Αλλά θεωρούσα μεγάλη αδικία να μην λύνονται τα λειτουργικά προβλήματα για το πιο πετυχημένο άθλημα ως εθνική ομάδα, το γυναικείο πόλο. Ήταν μεγάλη τιμή να μας καλεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, οι εκάστοτε Πρωθυπουργοί, να παίρνουμε μέρος στις συνεδριάσεις της Βουλής για να μας τιμήσουν, αλλά στο δια ταύτα, εμείς δεν είχαμε κολυμβητήριο να κάνουμε προπόνηση γιατί δεν είχε πετρέλαιο, δεν παίρναμε ούτε τα οδοιπορικά μας και πολλά άλλα. Και κάποια στιγμή είχα φτάσει σε ένα σημείο που τα έλεγα και δημόσια. Με έπνιγε η αδικία όχι ως Σταυρούλα αλλά ως σύνολο. Οπότε θεώρησα πως η ιδέα να ασχοληθώ με το δήμο και τα «κοινά» θα μου έδινε το βήμα να βελτιώσω πράγματα που τα είχα βιώσει στο πετσί μου. Και θεωρώ πως η πορεία μου έχει δείξει πως έχουν γίνει αρκετά πράγματα και σχεδιάζουμε και άλλα, μέσα σε αυτήν την οκταετία που ασχολούμαι, παρόλο που παραλάβαμε «καμένη γη» σε αρκετούς τομείς. Νιώθω μια ηθική ικανοποίηση».
- Οπότε ο δήμος ήταν μια καλή προπόνηση για ότι θα ακολουθούσε, σωστά;
«Είμαι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα, οι οποίοι έχουν διατελέσει δημοτικοί σύμβουλοι-αντιδήμαρχοι, βουλευτές και τώρα περιφερειακή σύμβουλος και αντιπεριφερειάρχης. Είμαι από τους ελάχιστους, αν όχι η μοναδική αυτή τη στιγμή εν ενεργεία. Η αλήθεια είναι πως οι Δήμοι είναι πιο κοντά στον πολίτη και θεωρώ πως όταν κάποιος/α θέλει να κατέβει υποψήφιος για κάποιο αξίωμα εθνικής εμβέλειας, πρέπει να έχει περάσει πρώτα από ένα Δήμο. Αυτή είναι και η συμβουλή μου, έστω και σαν απλός/ή δημοτικός σύμβουλος. Η τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου βαθμού είναι ένα μεγάλο σχολείο γιατί αντιλαμβάνεσαι ευκολότερα τα προβλήματα γιατί τα ζεις καθημερινά και πρέπει να βρίσκεις λύσεις. Η πολιτική δεν είναι θεωρία. Για όσους βέβαια θέλουν να ασχοληθούν με την ουσία της πολιτικής και να μην έχουν στόχο την καριέρα. Εμένα η δική μου η καριέρα ήταν στις πισίνες επί 18 χρόνια. Πλέον ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ με την πολιτική, γιατί θέλω να προσφέρω και ν αφήσω πίσω μου έργο, που είναι και ο βασικός μου στόχος. Και για την υστεροφημία μου φυσικά».
- Κάνατε κάποια αναφορά στα μελλοντικά πλάνα σας στην περιφέρεια. Θέλετε να μας πείτε αναλυτικότερα κάποια από αυτά;
« Η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαστε με πολλά διότι η περιφέρεια Αττικής είναι και η πολυπληθέστερη περιφέρεια στη χώρα, το δεύτερο μεγαλύτερο βουλευόμενη όργανο μετά την Ελληνική Βουλή. Τα προβλήματα είναι πολλά όμως έχουμε παράγει και έργο σε αυτά τα δυο χρόνια πανδημίας και με έναν πόλεμο, δυστυχώς, στην καρδιά της Ευρώπης. Εγώ σαν αντιπεριφερειάρχης νιώθω πολύ όμορφα και υπερήφανη όντας μέλος αυτής της περιφερειακής αρχής, διότι ότι είπαμε προεκλογικά, είμαστε σε φάση υλοποίησης δυόμιση χρόνια μετά και με όλες αυτές τις δυσκολίες που προανέφερα. Όσο προς τον αθλητισμό, αυτή τη στιγμή «τρέχουν» και υλοποιούνται 85 έργα αυτή τη στιγμή στους πέντε δήμους τη ενότητας Πειραιά και είναι σε πολύ καλό βαθμό ολοκλήρωσης. Έχει μεγάλη σημασία ότι έχουμε συνδράμει και δημιουργούμε πολλά νέα αθλητικά κέντρα. Ένα εξ’ αυτών και για το οποίο ένιωσα απίστευτη ικανοποίηση, λόγω της ιστορίας του και της δυσκολίας της υπόθεσης (το είχαν προσπαθήσει και οι προηγούμενες διοικήσεις ανεπιτυχώς), είναι το κλειστό γυμναστήριο στο Καπαγέρωφ, το κατά κόσμον Παπαστράτειο. Μιλάμε για τη δεύτερη μεγαλύτερη εγκατάσταση μετά το ΣΕΦ στον Πειραιά, το οποίο θα γίνει ένα πραγματικό «κόσμημα». Ήταν η έδρα ιστορικών και μεγάλων ομάδων στο μπάσκετ όπως του Ολυμπιακού παλιότερα, του Πειραϊκού, του Ιωνικού, του Εθνικού. Επίσης υπάρχει και το πιο σύγχρονο βιοκλιματικό κολυμβητήριο στη χώρα, στο δήμο Κορυδαλλού που δεν είχε, το οποίο το είχε ξεκινήσει η προηγούμενη διοίκηση και έπειτα από 2μιση χρόνια είναι προς περάτωση. Είναι το «Πράσινο» κολυμβητήριο. Δεν θα έχει πετρέλαιο ούτε φυσικό αέριο, θα λειτουργεί με γεωθερμία». Όπως επίσης και άλλα έργα μικρότερης εμβέλειας, ανακαινίσεις, ενεργειακές αναβαθμίσεις, 500 χιλιάδες ευρώ για ένα γήπεδο στην Άνω Νεάπολη που εξυπηρετεί πάρα πολλά παιδιά. Είναι πολλά επιμέρους. Είμαι πάνω από αυτά και θέλω να τα παραδώσουμε γρήγορα στους πολίτες».
- Ευχάριστη ανησυχία διότι έχει ανάγκη ο κόσμος τον αθλητισμό και τις «ανθρώπινες εγκαταστάσεις» ειδικά επί εποχής πανδημίας. Και λόγω των επιτυχιών σε αθλήματα όχι και τόσο διαδεδομένα παλαιότερα, όπως το τένις για παράδειγμα.
«Κοίτα, στην Ελλάδα έχουμε έλλειμμα σε αθλητικές εγκαταστάσεις. Και δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Στο στίβο για παράδειγμα ανακαινίζουμε μια εγκατάσταση στο Ρέντη, αλλά δεν αρκεί. Πισίνες, δεν καλύπτουν τις ανάγκες του κόσμου. Θεωρώ ότι θα έχουμε καλά νέα το προσεχές διάστημα. Είμαστε σε καλό δρόμο. Να είμαστε καλά πάνω από όλα, γιατί ο αθλητισμός είναι ζωή. Είναι πολύτιμο αγαθό, επένδυση και όχι χάσιμο χρόνου ή χρημάτων. Πρέπει να γίνεται σωστά και μεθοδικά, με ένα προγραμματισμό. Εμένα η εμπειρία μου είναι βιωματική.»
- Ως προς τη διοργάνωση του Final Four της υδατοσφαίρισης που διοργανώθηκε στον Πειραιά και κατέκτησε ο Ολυμπιακός. Συνεισφέρατε σε αυτό αν και δεν έγινε πολύ γνωστό. Σωστά;
«Για πρώτη φορά η περιφέρεια Αττικής συνέδραμε στην προσπάθεια του Ολυμπιακού, μια εθνική κατ΄ ουσίαν προσπάθεια. Όταν ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός μας χτύπησε την πόρτα, αμέσως και εγώ και ο περιφερειάρχης ανταποκριθήκαμε με χαρά. Για πρώτη φορά βοηθήσαμε έμπρακτα για ένα Final Four ερασιτεχνικού αθλήματος και δη για το πόλο. Πέρασε και από το περιφερειακό συμβούλιο Αττικής μετά από μια συγκινησιακή εισήγηση μου για αυτά που έχω περάσει και εγώ στο χώρο και τα κορίτσια μας έκαναν όλους πολύ υπερήφανους».
- Ήταν το επιστέγασμα ενός προσωπικού στόχου που έγινε επιτυχία;
« Είναι μια ικανοποίηση ναι, αλλά όχι κάτι παραπάνω. Όλη η δουλεία έγινε και γίνεται από τους αθλητές, τους προπονητές και τις διοικήσεις τους που είναι καθημερινά μαζί τους. Εμείς απλά είμαστε κοντά τους. Δεν έχει σημασία το κόστος. Συνδράμαμε στην δική τους προσπάθεια που είναι καθημερινή, όλο το χρόνο και για χρόνια. Χαρήκαμε μαζί τους φυσικά όμως εκείνες έκαναν την προσπάθεια και το τρόπαιο τους άξιζε και με το παραπάνω. Εμείς απλά βάλαμε ένα πετραδάκι.»
- Τι θα λέγατε σε ένα νεαρό αθλητή/τρια που θέλει να ασχοληθεί με το άθλημα της υδατοσφαίρισης;
« Θα απευθυνόμουν στους γονείς. Διότι εκείνοι καθοδηγούν τα παιδιά και κάνουν την υπερπροσπάθεια μετά τη δουλεία τους να τρέχουν στα γήπεδα και τα κολυμβητήρια. Ο αθλητισμός είναι ένα από τα καλύτερα εφόδια μαζί με τη μόρφωση φυσικά. Ανεξαρτήτως σπορ. Θα το δουν στην πορεία πόσο ευεργετικό είναι για το παιδί τους. Από εκεί και πέρα είναι επιλογή του παιδιού τι θέλει να κάνει. Μπορεί να μη φτάσει σε επίπεδο πρωταθλητισμού, το θέμα είναι όμως η προσπάθεια, η διαδικασία, η καθημερινότητα και όλο το ευρύτερο πλαίσιο που προσφέρει ο αθλητισμός. Οπότε ας μας ακούσουν οι γονείς και να το στηρίξουν για το μέλλον των παιδιών τους».
- Θα ήθελα να κλείσω με το θέμα των κακοποιητικών συμπεριφορών σε μια γυναίκα-αθλήτρια. Από το χώρο του αθλητισμού άλλωστε ξεκίνησε και το κίνημα metoo, με όλα και περισσότερες γυναίκες να μιλούν ανοιχτά για τις φρικαλέες καταστάσεις που έχουν βιώσει, Ποια είναι η άποψή σας;
« Γενικότερα εγώ όσο ήμουν βουλευτής ήμουν και μέλος της υποεπιτροπής ισότητας και είχα πει σε ομιλία μου ότι θα φτάσει η κοινωνία μας στο επίπεδο που θέλει ένας υγιής πολίτης και οραματίζεται όταν θα πάψει η ίδια η λειτουργία τέτοιων επιτροπών. Εγώ βλέπω ανθρώπους και όχι άνδρες-γυναίκες. Προφανώς είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι γυναίκες βρήκαν το θάροος, όποια στιγμή και αν ήταν αυτή, και μίλησαν για ΚΑΚΟΥΡΓΗΜΑΤΑ. Έχουμε ακόμα πολλά βήματα να κάνουμε. Ίσως και να έχουμε μπει και ως κοινωνία σε μια σωστότερη κατεύθυνση. Στους ανθρώπους όμως δε χωρά καμία μορφή διαχωρισμού είτε μιλάμε για φύλα είτε για χρώμα είτε για κάτι άλλο. Είναι άνθρωποι και όλοι πρέπει να έχουν ίσες ευκαιρίες. Στο κομμάτι που ήμουν εγώ μέλος, είμασταν μια ομάδα γυναικών με άντρα ενορχηστρωτή που κατακτήσαμε τον κόσμο. Αυτό είναι και το καλύτερο μήνυμα. Κάθε χρόνο την ημέρα της γυναίκας θυμάμαι έναν τίτλο εφημερίδας που έλεγε «Δεκατρεις Ελληνίδες θεές στην κορυφή του κόσμου». Αυτό είναι το καλύτερο διήγημα».
