Σέρχιο Ράμος, Ραούλ Αλμπιόλ, Νταβίντ Λουίς. Τρεις κεντρικοί αμυντικοί, τρεις καριέρες τελείως διαφορετικές στην εξέλιξή τους, ένα κοινό στοιχείο τους. Ποιο είναι αυτό; Ίσως με το πρώτο διάβασμα και την πρώτη ματιά να μην υπάρχει για τους περισσότερους - ίσως και για όλους συσχέτιση - όμως κάτι μπορεί να σκεφτήκατε οι... στατιστικολόγοι ή οι έχοντες καλύτερη μνήμη. Ούτως ή άλλως, απάντηση υπάρχει και την έχει η ίδια η Ιστορία, επομένως η όποια αμφισβήτηση περισσεύει: άπαντες σκόραραν το πρώτο τους ευρωπαϊκό τέρμα εναντίον του Ολυμπιακού και μάλιστα στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης»!
Ρεάλ Μαδρίτης (06/12/05, ήττα με 2-1), Βαλένθια (12/09/06, νίκη με 4-2) και Μπενφίκα (27/11/08, ήττα με 5-1) οι αγώνες, οι νεότεροι αναμφίβολα θα θυμούνται τον τελευταίο ευκολότερα, μία από τις πιο ξεχωριστές «ερυθρόλευκες» ευρωπαϊκές νύχτες. Ένας άσημος πλην όμως φέρελπις τότε 21χρονος Βραζιλιάνος κεντρικός αμυντικός ονόματι Νταβίντ Λουίς μειώνει με κεφαλιά ύστερα από κόρνερ το σκορ στο 33', μετριάζοντας με το 3-1 τότε προσωρινά μόνο την σαρωτική εμφάνιση του Ολυμπιακού, που πετυχαίνει ακόμη δύο τέρματα έως το τέλος του ματς και, χάρη και στην δεύτερη συνεχόμενη επιβλητική εντός έδρας νίκη του (4-0 επί της Χέρτα Βερολίνου, την εποχή που την υπηρετούσε ο Μάρκο Πάντελιτς), προκρίθηκε υπό τις οδηγίες του Ερνέστο Βαλβέρδε, στην επόμενη φάση του τότε Κυπέλλου UEFA. 
Προσθέστε μια πιο πρόσφατη και γνωστή για τους νεότερους ανάμνηση, παράτερη φαινομενικά, αλλά συνδυαζόμενη απόλυτα μαζί του: την προβολή του Γιουσέφ Ελ Αραμπί στη σέντρα ξυράφι (με το αριστερό, παρακαλώ) του Γιώργου Μασούρα, που χάρισε την επική ανατροπή - πρόκριση στον Ολυμπιακό μέσα στο Λονδίνο στους «32» του Europa League, πριν τα πάντα σταματήσουν για μήνες, εξ αιτίας της έξαρσης της πανδημίας του covid19. Γιατί η αναφορά; Η νικηφόρα παρουσία του ίδιου και της Άρσεναλ ακριβώς επτά βράδια νωρίτερα (20/02/2020).
Για τους ηλικιακά μεγαλύτερους, σταδιακά πια για τη γενιά του γράφοντος, μάλιστα, το λες και... cult ανάμνηση. Είναι ένας όμορφος τρόπος η νοσταλγία να αποδεχθείς πως τα χρόνια περνούν, άλλωστε. Αν ο ίδιος έμπαινε και σε τακτικά και αγωνιστικά καλούπια, ίσως να έκανε και καλύτερη καριέρα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, για... άλλες δηλώσεις. Ταξίδι στο χρόνο επιχειρήσαμε να κάνουμε με τον 38χρονο πλέον Βραζιλιάνο, δεδομένου και του ούτως ή άλλως λιγοστού που μας αναλογούσε - από την δική του πλευρά κανένας περιορισμός: ταπεινός, χαμογελαστός και ευγενέστατος, μίλησε σε όλους όσοι τον ανέμεναν καρτερικά και μας άφησε ως... αυλαία για το τέλος της παρουσίας του στο Φάληρο. Η φιλοδοξία της Πάφου κυρίαρχη στη σκέψη του, η διάθεση όλων για υπέρβαση στην πρώτη αυτή ιστορική πρώτη παρουσία στα «σαλόνια» απόδειξη του status που αλλάζει και της νοοτροπίας όλων. Απόδειξη το αποτέλεσμα της πρεμιέρας.
Έκανε με χαρά την αναδρομή, συνεχίζοντας, μάλιστα, τη δική μας πλάκα στην πρώτη κιόλας ερώτηση, αυτοσαρκαζόμενος για τη θρυλική και... απούσα πια αφάνα του, επιτυγχάνοντας να θέλουμε να μιλήσουμε μαζί του όσο περισσότερο γίνεται, αναγνωρίζοντας, ωστόσο, πως δεν είναι δυνατόν. Μεγάλη μας ανταμοιβή και χαρά η συνομιλία μας μαζί του. Η συνάντησή μας, άλλωστε, είναι κι αυτή απόδειξη της διασύνδεσης των ζωών μας και των παιχνιδιών του χρόνου. Γιατί κάποτε ήμασταν εμείς που τον βλέπαμε στην τηλεόραση. Για την ιστορία, χθες (17/09) έγινε αλλαγή στο 33'. Ακριβώς το λεπτό που σκόραρε τότε, «μόλις» 876 εβδομάδες πριν...
Δηλώσεις στον Νικόλα Κανελλόπουλο
Ας ξεκινήσουμε γυρνώντας τον χρόνο αρκετά πίσω, το 2008 συγκεκριμένα. Αγωνιζόσουν, τότε, στην Μπενφίκα και σημείωσες το πρώτο σου ευρωπαϊκό τέρμα σ’ εκείνο το 5-1. Το θυμάσαι; Είχες και το μαλλί διαφορετικό τότε, σωστά (σ.σ. γελάει);
«Ναι, είχα πολύ περισσότερο! Για μένα είναι πραγματική ευχαρίστηση το να παίζω ποδόσφαιρο, πολύ περισσότερο απόψε: επέστρεψα στη διοργάνωση μετά από πολλά χρόνια και ήταν πολύ ιδιαίτερο γιατί έχω παίξει πολλές φορές εδώ, πρόκειται για ένα στάδιο με εξαιρετική ατμόσφαιρα. Έχω κερδίσει, έχω χάσει, οπότε σκέφτομαι πως πάντα είναι μια καλή ευκαιρία να αγωνίζομαι σε γήπεδα σαν κι αυτό.»
Ποια η σύγκριση του Νταβίντ Λουίζ τότε με το τώρα, το πριν και το μετά;
«(σ.σ. γελάει) Λιγότερο μαλλί, “γέρος”, αλλά πάντοτε με τα ίδια συναισθήματα για το ποδόσφαιρο, το αγαπώ! Στόχος μου να προπονούμαι όσο περισσότερο μπορώ για να παίξω, αισθάνομαι ακόμη σα να είμαι μικρό παιδί, σα να έπαιξα σήμερα το πρώτο μου παιχνίδι στο Champions League. Γι’ αυτό συνεχίζω και παίζω και το σημαντικότερο είναι πως το έχω στην καρδιά μου.» 
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο που μας είπες, με τι τρόπο πια εσύ μεταχειρίζεσαι και διδάσκεις τους νεότερους; Είχατε κάποια συγκεκριμένη συζήτηση με τον προπονητή σχετικά, αφού ήρθες στην ομάδα;
«Ο καθένας έχει τον τρόπο του! Με εμένα είναι διαφορετικό γιατί εγώ έχω εμπειρία σε κάποια πράγματα, άλλοι την έχουν σε άλλα και το σημαντικότερο όλων είναι πως διακατεχόμαστε από ένα απίστευτο ομαδικό πνεύμα. Ο σύλλογος έχει μια απίστευτη φιλοδοξία ανάπτυξης τα τελευταία χρόνια, μαθαίνει να “μεγαλώνει”, κι αυτό ακριβώς είναι που προσπαθούμε όλοι.»
Ποιος ο στόχος της ομάδας και ποιος ο προσωπικός σου για τη σεζόν που ξεκινάει;
«Στοχεύουμε να κάνουμε το καλύτερο σε κάθε ματς, παιχνίδι με παιχνίδι και ύστερα βλέπουμε τι θα συμβεί στο τέλος.»
Ως τελευταία ερώτηση, ποια στιγμή σου θα ξεχώριζες ως κορυφαία, μετά από τόσες ομάδες που έπαιξες και τόσα χρόνια καριέρας που έχεις; Με την Τσέλσι το Champions League τότε, το Europa League, με την Παρί ίσως…
«Είχα την ευκαιρία να κερδίσω πολλούς τίτλους, η αλήθεια είναι πως πέρασα πολλά από τα χρόνια μου σε… ομαδάρες, αλλά θεωρώ πως ο σημαντικότερος όλων είναι πράγματι αυτός του Champions League με την Τσέλσι.»
