Γράφει ο Νικόλας Κανελλόπουλος
Ο Μαρουάν Φελαινί πασάρει στον Πολ Πογκμπά, ο οποίος σουτάρει λίγο μακρύτερα από το ύψος της περιοχής, ο Αντρέ Ονάνα αιφνιδιάζεται από την κόντρα στον Ντάβινσον Σάντσες και κατευθύνεται προς την εστία του για να στείλει την μπάλα, θέλοντας και μη, στη σέντρα. Στον πάγκο ο Ζοζέ Μουρίνιο ψύχραιμος παρακολουθεί τους πανηγυρισμούς των παικτών του, από τους οποίους σήμερα δεν βρίσκεται κανείς στο «Ολντ Τράφορντ». Καιρό τώρα δηλαδή. Φυσικά ούτε και ο ίδιος…
Το καταλάβατε από τα ονόματα, δεν πρόκειται για κάποια πρόσφατη περιγραφή, το αντίθετο. Της αναφοράς στα πρόσωπα έπεται ένας ενθουσιασμός και μια απορία παράξενη, ευχάριστη και ενδεικτική πως ο καιρός περνά για όλους μας – πώς αλλιώς; Ο χρόνος προχωρά, πολύς πλέον κι από εκείνη την… οριακά vintage περιγραφή έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Και πάρα πολύ.
Κανείς από εκείνον τον τελικό – όχι μόνο από εκείνη τη φάση του 18ου λεπτού στη «Φρεντς Αρίνα» της Στοκχόλμης – δε βρίσκεται στο τότε ποδοσφαιρικό «σπίτι» του. Ο… τελευταίος των μοϊκανών της φουρνιάς εκείνης αποχώρησε μόλις τον περασμένο Γενάρη για την Άστον Βίλα. Το όνομα αυτού Μάρκους Ράσφορντ, ο οποίος, σημειωτέον, ποτέ δεν έγινε ο παίκτης που προμηνυόταν κάποτε. Δεύτερος λόγος ενθουσιασμού, οι ιστορίες που συνοδεύουν από τότε τα ονόματα. Ο προαναφερθείς σκόρερ μόλις 14 μήνες αργότερα στέφθηκε Παγκόσμιος πρωταθλητής, μα από το Everest όπου βρέθηκε δεν αναζήτησε άλλη κορυφή, κινήθηκε στα (πολύ) ρηχά και αδιάφορα, με αποκορύφωμα τον απόλυτο… διακόπτη της καριέρας του το σκάνδαλο ντόπινγκ που τον στιγμάτισε διά παντός, ανεξάρτητα αν η τιμωρία μειώθηκε.
Ό,τι έχασε τότε το έχασε και φέτος ο Καμερουνέζος τερματοφύλακας, τον τρίτο σερί χαμένο ευρωπαΪκό τελικό, καθώς μεσολάβησε και η ήττα της Ίντερ στον τελικό του Champions League το 2023 από τη Μάντσεστερ Σίτι. Μόλις την περασμένη Τετάρτη από την Τότεναμ, με προπονητή του ο Πορτογάλος επίσης (!) Ρούμπεν Αμορίμ, με την ήττα όλων τους να επισφραγίζει τη χειρότερη σεζόν του club από το 1974, όταν και υποβιβάστηκε. Ο Άγγελος Ποστέκογλου απέδειξε πως δεν είναι «κλόουν» και έγραψε ιστορία, αφού θα μνημονεύεται για πάντα ως ο πρώτος coach που πήρε τίτλο για την ομάδα μετά το 2008, αλλά και ως ο πρώτος Έλληνας προπονητής που πανηγύρισε στην απονομή ευρωπαϊκού τροπαίου (ούτε παίκτης υπάρχει)· αποχωρήσει ή όχι αισθάνεται – και είναι – δικαιωμένος. Το αξίζει.
Ο Χένρικ Μικιταριάν, τότε σκόρερ του τελικού 2-0 με την κεφαλιά στο 48’, ετοιμάζεται για την κορυφαία στιγμή της καριέρας του, μετά την πικρή απώλεια του Campionato με την Ίντερ. Σε ακριβώς επτά μέρες (31/05, 22:00) αντιμετωπίζει την Παρί Σεν Ζερμέν του Λουίς Ενρίκε, αφού απέκλεισε κατά σειρά τον Ματέις Ντε Λιχτ και τον Φράνκι Ντε Γιονγκ στις αντίστοιχες προκλήσεις των Μπάγερν Μονάχου και Μπαρτσελόνα, αντίστοιχα – τότε τους στέρησε το τρόπαιο. Ήταν η τελευταία μεγάλη διάκριση των «κόκκινων διαβόλων», το ύστατο Europa League και το ότι θα ακολουθούσε ένα χαμένο τέσσερα χρόνια μετά από τη Βιγιαρεάλ δεν είναι τίποτα.
Η συνθήκη της ομάδας πια είναι η αφάνεια, με εκλάμψεις που ξεθωριάζουν ακόμη περισσότερο τον μύθο της, ο οποίος τώρα θα βιώσει την υπέρτατη πρόκληση: να διατηρηθεί εντός συνόρων μόνο. Α, ο μόνος που φορά τη φανέλα ακόμη είναι ο τότε απών, εξ αιτίας τραυματισμού στον αστράγαλο, Λουκ Σο, ο άνθρωπος που εμπλέκεται στη φάση του γκολ που δεν ανετράπη ποτέ! Τουλάχιστον, ο Ζλάταν, αν και επίσης τραυματίας, κατέκτησε ένα ευρωπαϊκό τίτλο, κι ας μην ήταν το Champions League. Ό,τι ισχύει και για τον... Αντονί Μαρσιάλ. Τι να πει και ο Σέρχιο Ρομέρο, που πάντοτε θα κουβαλά τον καημό της Βραζιλίας...
