Κάποτε, είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του και το μέλλον έδειχνε λαμπρό όντας ένας εκ των κορυφαίων Άγγλων ποδοσφαιριστών. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το… θρυλικό «Gazza’s tears» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, ο Πολ Γκασκόιν των αμέτρητων καταχρήσεων παραδέχθηκε με δάκρυα στα μάτια τα όσα πέρασε στο παρελθόν, αλλά και τα όσα βιώνει τώρα.
Ένας άλλοτε «θρύλος» των αγγλικών γηπέδων, ο Πολ Γκασκόιν ανοίχτηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «High Performance» του TNT SPORTS , αποκαλύπτοντας πολλά για την τωρινή κατάσταση της υγείας του, αλλά του τρόπου ζωής του.
Οι μάχες του με το αλκοόλ, την κατάθλιψη, το διαζύγιο και τους συχνούς καυγάδες είναι λίγο-πολύ γνωστά. Ο εθισμός του στο αλκοόλ ήταν η κύρια αιτία που η καριέρα του πήρε την κατιούσα. Οι εξαιρετικές του εμφανίσεις με τη φανέλα της Νιούκαστλ στα τέλη της δεκαετίες του 1980, συνοδεύτηκαν με μία μάλλον… απροσδόκητη κίνηση, αφού επέλεξε να συνεχίσει στην Τότεναμ. Εκεί, όπου λατρεύτηκε σαν «θεός».
Όταν όμως το αλκοόλ μπήκε στη ζωή του μερικά χρόνια μετά, ύστερα από έναν σοβαρό τραυματισμό που τον κράτησε για καιρό εκτός δράσης, ο Γκασκόιν έχασε τελείως τον εαυτό του. Άρχισε να μπαινοβγαίνει σε κέντρα αποτοξίνωσης εξαιτίας των καταχρήσεων και άφησε την μπάλα σε δεύτερη μοίρα.
Πλέον, στα 56 του χρόνια, ο ίδιος μίλησε στο podcast «High Performance» για τα λάθη που έκανε σε νεαρότερη ηλικία, τη μάχη που δίνει με το τέρας του αλκοολισμού και παραδέχθηκε πως, εδώ και καιρό, φιλοξενείται σε ένα δωμάτιο που του έχει παραχωρήσει ο πρώην ατζέντης του.
Paul Gascoigne reveals he has no home, is living in the spare room at his agent's house and is back attending Alcoholics Anonymous - as England icon, 56, opens up on never-ending battle to stay sober https://t.co/HsQ7z9trEQ pic.twitter.com/JrFrgluYxE
— Daily Mail Online (@MailOnline) March 5, 2024
Παράλληλα, συγκλόνισε διηγούμενος ένα περιστατικό που τον στιγμάτισε από παιδί:
«Στα 12 μου, πήγαμε για βόλτα με τον φίλο μου, Κιθ, και τον 10χρονο αδερφό του, Στίβεν. Φτάνοντας σε ένα μαγαζί, είδαμε απέξω ένα φορτηγάκι με παγωτά και εγώ φώναξα ‘Πάμε γρήγορα να περάσουμε’ και ο Στίβεν έφυγε πρώτος. Ξαφνικά, το φορτηγάκι ξεκίνησε και τον παρέσυρε για 30 μέτρα. Έτρεξα δίπλα του, του μιλούσα, κούνησε τα χείλη του και νόμιζα ότι θα τα καταφέρει. Αυτή, όμως, ήταν η τελευταία του κίνηση. Στην κηδεία, αγκάλιαζα τη σωρό του και του ζητούσα συγγνώμη. Δεν ξέρω πόσες μέρες έκανα να κοιμηθώ».
