Ο άνθρωπος του προπονητή, ένας ποδοσφαιριστής που μόνο τερματοφύλακας δεν έπαιξε στην καριέρα του, αν και εκεί πολύ πιθανόν να απέδιδε εξίσου καλά. Ο Χρήστος Μαλαδένης μίλησε στο BN Sports για τις εμπειρίες που γέμισε φορώντας τις φανέλες της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, το μεγάλο ντέρμπι που είναι προ των πυλών, ενώ στάθηκε και στην «μαύρη τρύπα» που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Συνέντευξη στον Άγγελο Κρεμαστό
Η λέξη «πασπαρτού» είναι πολύ πιθανόν να δημιουργήθηκε αποκλείστηκα για να περιγράψει τον Χρήστο Μαλαδένη ως ποδοσφαιριστή.
Όλες οι θέσεις του γηπέδου (πλην του τερματοφύλακα) έχουν περάσει από τα πόδια του και έκανε στην δεκαετία του '90, αυτά που κάνει πλέον ο Πινέδα, «before it was cool».
Με την «Ένωση» έζησε μεγάλες στιγμές σε μία περίοδο που θα μείνει για πάντα «χαραγμένη» μέσα του. Τα 8,5 χρόνια άλλωστε δεν είναι και λίγα.
Η μοίρα και ο αμοιβαίος σεβασμός με τον Άγγελο Αναστασιάδη, τον οδήγησε στην Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ, με τον ίδιο να ζει μία αποθέωση από την πρώτη κιόλας ημέρα.
Ο Χρήστος Μαλαδένης μίλησε στο BN Sports για το μεγάλο ντέρμπι ανάμεσα σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, για τις εμπειρίες που μαζεύει πλέον ως προπονητής, ενώ εξηγεί γιατί δεν παρακολουθεί πλέον το ελληνικό πρωτάθλημα.
Τα κάνει όλα και… συμφέρει
Πόσο πολύ επηρεάζεται ένα ποδοσφαιριστής όταν αγωνίζεται σε παραπάνω από μία θέσεις ή στην περίπτωση σας σε όλες τις θέσεις;
«Αυτό νομίζω μου έβαλε ένα στοπ στην εξέλιξη μου, όχι στην καριέρα μου, αλλά στον τρόπο που εξελίχθηκα σαν ποδοσφαιριστής, ένιωθα πως κοβόταν. Δεν είχα στάνταρ θέση, είτε κάθε αγωνιστική, είτε κάθε χρονιά έκανα διαφορετικό ρόλο. Όταν έλειπε κάποιος έμπαινα εγώ για να καλύψω το κενό του. Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αλλά όταν είσαι σε μία ομάδα, κάνεις στην άκρη το εγώ σου και δουλεύεις για το σύνολο. Η θέση που μου άρεσε πάντα να παίζω, ήταν στο κέντρο, να έχω έναν ελεύθερο ρόλο».
Πώς ξεκινήσατε να δοκιμάζεστε σε όλες τις θέσεις τους γηπέδου;
«Από μικρός ξεκίνησα με την νοοτροπία πως καλό είναι να μάθεις στο ποδόσφαιρο όσες θέσεις μπορείς. Στην Ξάνθη που ξεκίνησα την καριέρα μου, έπαιζα δεξί μπακ χαφ, μετά πέρασα στον άξονα και πήρα την μεταγραφή στην ΑΕΚ. Με τις προπονήσεις κατάφερα να αναπτύξω όσες περισσότερες ικανότητες μπορούσα, για να αντιμετωπίσω και καλύτερα τους αντιπάλους μου και εν τέλει με βοήθησε πολύ και στην δική μου εξέλιξη.
Ακόμη και ως σκάτουτερ που δούλεψα κάποια στιγμή, με είχε βοηθήσει για να βλέπω πολλά παιδιά που παίζουν σε διαφορετικές θέσεις και να καταλαβαίνω κάποια πράγματα για το παιχνίδι τους καλύτερα».
Τώρα πλέον που είστε από την πλευρά του προπονητή, πόσο σημαντικός είναι ένας τέτοιος παίκτης για μία ομάδα;
«Τώρα ως προπονητής καταλαβαίνω καλύτερα σε σχέση με το τότε. Ένας προπονητής τρίβει τα χέρια του όταν έχει 2-3 παίκτες που παίζουν σε παραπάνω από 2 ή και τρεις θέσεις. Τον βοηθάει να κάνει τα πλάνα του και κατά την διάρκεια του αγώνα να αλλάζει και την εικόνα της ομάδας, για να μπερδέψει τον αντίπαλο.
Πλέον καταλαβαίνω ποσό καλό είναι να έχεις έναν τέτοιο παίκτη. Βέβαια για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή είναι κακό, κακά τα ψέματα. Το έχω ζήσει και από την μία πλευρά και από την άλλη πλευρά. Πλέον το δικαιολογώ και το καταλαβαίνω, τότε όχι τόσο, διότι έβλεπα την δική μου εξέλιξη να μένει στάσιμη».
Οι μεγάλες «κιτρινόμαυρες» στιγμές. Καλή η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ, αλλά σαν τον… Ηρακλή δεν έχει!
Πώς νιώσατε όταν σε ηλικία 21ος ετών σας είπαν τελευταία στιγμή ότι τελικά θα υπογράψετέ στην ΑΕΚ;
«Το έμαθα όταν ακόμη το αεροπλάνο ήταν στον αέρα και σηκώθηκα απευθείας για να κατέβω (γέλια). Δεν ήξερα καν για το ενδιαφέρον της ΑΕΚ και λέω ‘Όπα τι έγινε τώρα’; Όταν μου είπαν μπαίνουμε στο αεροπλάνο για να πάμε Αθήνα, κατάλαβα πως ήταν για τον Παναθηναϊκό, δεν μου πέρασε ποτέ η ΑΕΚ από το μυαλό. Όλα καλά όμως, πήγα στον καλύτερο προπονητή, δεν έχω παράπονο (γέλια)».
Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που θυμάστε πολύ έντονα με την φανέλα της ΑΕΚ;
«Μία ατμόσφαιρα που μου έχει μείνει πραγματικά αξέχαστη ήταν με την Μπαρτσελόνα μέσα στην Φιλαδέλφεια. Ήταν το κάτι άλλο. Όταν μπήκαμε μέσα στο γήπεδο ήταν όλα τα λεφτά και όποιος δεν το ξέρει να μπει να δει κάποιο βίντεο, πραγματικά δεν υπάρχει. Η Φιλαδέλφεια ήταν μία τρομερή έδρα».
Τι συναίσθημα έχει ένας άνθρωπος που σκοράρει απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης;
«Ήταν όλα φανταστικά εκείνη την ημέρα, η ατμόσφαιρα, το πάθος, η απόδοση μας, ήταν όλα φανταστικά. Όταν έπαιζα όμως εγώ λειτουργούσα μηχανικά. Απέναντι σε μία καλύτερη ομάδα σου βγαίνει ένα πείσμα. Η αλήθεια όμως είναι πως με την ΑΕΚ έχω χαρεί άλλα γκολ πολύ περισσότερο.
Εκεί που θυμάμαι πραγματικά να τρελαίνομαι, ήταν μέσα στον Ηρακλή ένα χατ τρικ που είχα πετύχει, δεν ξέρω γιατί αλλά εκείνη την στιγμή τα συναισθήματα μου ήταν πιο έντονα σε σχέση με το παιχνίδι απέναντι στην Ρεάλ. Όχι ότι ήταν ένα ασήμαντο γκολ απέναντι στην Βασίλισσα, αλλά το ένιωθα σαν να μην έγινε και κάτι, προχωράμε στο επόμενο παιχνίδι».
Τι σχέση είχατε με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς;
«Ο σεβασμός μου προς το πρόσωπο του Μπάγεβιτς ήταν τεράστιος. Άλλωστε εγώ 21ος χρονών ήμουν, τι θα μπορούσα να πω σε αυτόν τον άνθρωπο; Με είχε πάρα πολύ από κοντά του και με βοήθησε απίστευτα στην πρώτη μου χρονιά. Ένα χρόνο είμασταν μαζί, αλλά με βοήθησε, με στήριξε, εντός και εκτός γηπέδου. Πώς να είμαι με τους δημοσιογράφους, τι να λέω, πώς να φέρομαι. Με λίγα λόγια τέλος πάντων, με προστάτευσε. Του οφείλω πολλά, με εμπιστεύτηκε απευθείας και κάτι τέτοιο δεν είναι μικρό πράγμα».
Από τον έναν «Δικέφαλο» στον άλλον
Στον ΠΑΟΚ περιορίστηκε κάπως η «περιοδεία» σας απ’ όλες τις θέσεις του γηπέδου;
«Ναι σίγουρα στην Θεσσαλονίκη ήταν σε πολύ μικρότερο βαθμό. Στον ΠΑΟΚ έπαιξα απευθείας στον άξονα, εκεί με τοποθετούσε συνήθως ο Άγγελος (Αναστασιάδης). Εντάξει έπαιξα και λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, λίγο απ’ όλα. Μέχρι και στόπερ, αλλά επειδή ήταν μεγάλη ανάγκη σε εκείνη την περίοδο».
Πώς μπορούσατε και προσαρμοζόσασταν τόσο εύκολα από την επίθεση, στην άμυνα;
«Έλα ντε, δεν ξέρω πως γινόταν (γέλια)».
Πώς προέκυψε η μεταγραφή σας στον ΠΑΟΚ;
«Εγώ από την ΑΕΚ δεν είχα σκοπό να φύγω, είχα περάσει άλλωστε εκεί οκτώ με εννέα χρόνια, λόγω κάποιον συγκυριών όμως αποχώρησα. Ήταν τελευταία μέρα των μεταγραφών και υπήρχε μεγάλη αμφίδρομη εκτίμηση ανάμεσα σε εμένα και τον Άγγελο Αναστασιάδη. Γνωριζόμασταν μέσα από τον χώρο του ποδοσφαίρου, ήξερα ότι με εκτιμούσε, όπως και αυτός ότι τον εκτιμούσα πάρα πολύ. Τον θεωρούσα έναν από τους καλύτερους Έλληνες προπονητές και η συνεργασία μας αυτή έγινε με μεγάλη χαρά».
Πώς νιώσατε όταν αντιμετωπίσατε για πρώτη φορά την ΑΕΚ, ως ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ;
«Ήταν σίγουρα περίεργα. Έχω όμως ένα καλό, όταν μπαίνω στο γήπεδο αισθάνομαι τελείως διαφορετικά, ξεχνάω τα πάντα όταν πατάω στο χορτάρι, σαν να μπαίνω στο βασίλειο μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος όταν έπαιζα και ότι προβληματισμούς είχα τους άφηνα έξω. Την πρώτη φορά ήταν σίγουρα περίεργα, αλλά έδινα τα πάντα για την ομάδα που αγωνιζόμουν. Πέρασα 8,5 χρόνια στην ΑΕΚ, δεν είναι εύκολο να φύγουν αυτά από μέσα σου».
Πώς σας υποδέχθηκε ο κόσμος του ΠΑΟΚ;
«Έκανα ντεμπούτο μέσα στην Τούμπα, σε μία φανταστική ατμόσφαιρα, μέχρι που είχα ανατριχιάσει κιόλας. Σκόραρα και η υποδοχή των οπαδών ήταν πραγματικά φανταστική. Ένα παιχνίδι που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ».
Πώς από μαθητής έγινε... δάσκαλος;
Τώρα ως προπονητής πόσο σας έχουν επηρεάσει οι Αναστασιάδης και Μπαγεβιτς στην δουλειά σας;
«Από κάθε προπονητή έχω πάρει τα καλύτερα και όχι μόνο από αυτούς τους δύο (Αναστασιάδη, Μπάγεβιτς). Τα καλύτερα για εμένα όμως (γέλια). Και στον πάγκο και στην προπόνηση και στην προετοιμασία, γενικά στα πάντα. Τα παιχνίδια τα ζω πολύ έντονα, ουσιαστικά νιώθω σαν να παίζω και εγώ μαζί με τα παιδιά.
Ο καθένας όμως έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Από την Δευτέρα που ξεκινάει η προετοιμασία του αγώνα, μέχρι και την Κυριακή που παίζεται το παιχνίδι. Θυμάμαι τα πάντα, όχι μόνο από αυτούς, αλλά απ’ όλους τους προπονητές που είχα».
Πώς προέκυψε η προπονητική στην ζωή σας;
«Ήταν πάρα πολύ απρόσμενο. Δεν το σκεφτόμουν ποτέ, ούτε είχα ασχοληθεί με διπλώματα και τέτοια πράγματα. Έγινε μία απλή συζήτηση με μία τοπική ομάδα της Ξάνθης, το δοκίμασα και μου άρεσε. Αυτό που αγάπησα όμως είναι να δουλεύω με μικρά παιδιά, είναι πραγματικά υπέροχο. Δούλευα πάρα πολλά χρόνια με μικρά παιδιά και ήταν μία τρομερή εμπειρία».
Τι γνώμη έχετε για τον Ραζβάν Λουτσέσκου και τον Ματίας Αλμέιδα;
«Είναι τελείως διαφορετικοί προπονητές, με εντελώς διαφορετική προπονητική κουλτούρα. Λατινοαμερικάνικη, με κεντρική Ευρώπη. Ο καθένας έχει τα καλά και τα κακά του. Ο Λουτσέσκου για παράδειγμα ξέρουμε αυτά που λέει συχνά πυκνά, ενώ ο Αλμέιδα από την άλλη είναι μία ήρεμη δύναμη.
Χαίρομαι όμως πάρα πολύ και με τις δύο ομάδες διότι στηρίζουν τους προπονητές τους. Το βλέπω και το χαίρομαι πάρα πολύ, καθώς μόνο έτσι μπορείς να φτιάξεις ομάδα, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν γίνεται κάθε χρόνο να αλλάζεις ολόκληρο το ρόστερ και μαζί να έχεις καινούριο προπονητή. Στήριξη στον προπονητή και μετρημένες μεταγραφές, όχι 10 και 15 που κάνουν συχνά οι ομάδες. Έτσι δεν μπορεί να χτιστεί ένας κορμός».
Πόσο εύκολα μπορεί ένα νέος παίκτης να ενταχθεί σε μία ομάδα που υπάρχει ήδη ένας σταθερός κορμός;
«Είναι πολύ πιο εύκολο, έτσι το έζησα εγώ τουλάχιστον. Ο κορμός έχει να απορροφήσει έναν παίκτη, μάξιμουμ δύο. Φαντάσου να πρέπει να απορροφάει 4-5 νέες μεταγραφές σε κάθε μεταγραφική περίοδο, χειμώνα-καλοκαίρι. Δεν γίνεται μετά κορμός και δεν υπάρχει ποτέ η ομοιογένεια.
Εγώ μπήκα σε μία ομάδα με γερό κορμό και σε 3-4 μήνες έμαθα πως έπαιζε η ΑΕΚ, σε πολύ μικρή ηλικία. Είναι πολύ πιο εύκολο, όλοι παίζουν το ίδιο πράγμα, ειδικά αν και ο προπονητής είναι ο ίδιος. Αυτό το βλέπω πλέον και από την άλλη πλευρά, ως προπονητής».
«Αυτό το ποδόσφαιρο εγώ δεν θέλω να το βλέπω»
Οι Έλληνες στις ομάδες είναι πραγματικά μετρημένοι στα δάκτυλα. Σας ενοχλεί αυτό; Αν ναι πώς πιστεύετε μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
«Είναι ένας λόγος που με έχει κάνει να αποστασιοποιηθώ. Εγώ αυτό που θα πρότεινα είναι να δοθεί μία οδηγία από την κυβέρνηση. Να υπάρχει αναγκαστικό όριο να παίζουν κάποιοι Έλληνες ποδοσφαιριστές. Θα πει κάποιος τώρα πώς θα παίξουν οι ομάδες μας στο Champions League έτσι; Γιατί όχι θα πω εγώ.
Θα πρέπει να δημιουργήσουμε ταλέντα. Πιστεύω πως πολλοί σύλλογοι έχουν τις ακαδημίες απλώς για να λένε ότι τις έχουν. Ακόμη και οι Β’ ομάδες, πόσοι παίκτες έχουν βγει; Και μιλάω κυρίως για τις ομάδες της Αθήνας, στον ΠΑΟΚ γίνεται τρομερή δουλειά και τα αποτελέσματα φαίνονται με τα παιδιά που βγάζει συνεχώς».
Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει μία ομάδα η έλλειψη Ελλήνων στο ρόστερ της;
«Εδώ και οι μικρομεσαίες ομάδες πλέον δεν εμπιστεύονται τους Έλληνες. Θα σου πως για παράδειγμα την Ξάνθη. Όσο η Ξάνθη στηριζόταν στους Έλληνες παίκτες, η ομάδα ήταν τρομερή, κάθε χρόνο πουλούσε ποδοσφαιριστές. Πλέον οι μικρομεσαίες ομάδες δεν λειτουργούν έτσι και είναι εις βάρος τους αυτό.
Στην Ξάνθη πολλοί σταμάτησαν να πηγαίνουν γήπεδο γιατί η ομάδα δεν είχε, όχι ντόπιους, ούτε καν Έλληνες δεν έπαιζαν. Όλοι επιλέγουν ξένους ποδοσφαιριστές, αμφιβόλου ποιότητας».
Γιατί είναι τόσο σημαντικοί οι Έλληνες σε μία ομάδα;
«Για εμένα είτε μεγάλη, είτε μεσαία, είτε μικρή ομάδα πρέπει τουλάχιστον το 50% του ρόστερ να απαρτίζεται από Έλληνες. Για να καταλάβει και ο ξένος τι εστί ΑΕΚ, τι εστί ΠΑΟΚ, τι εστί Ξάνθη, βάλε όποιο όνομα θες. Πώς θα μπορέσει ένα ξένος να καταλάβει σε τι ομάδα παίζει και την ιστορία της.
Ο Έλληνας είναι αλλιώς, την πονάει περισσότερο την ομάδα του. Δεν γίνεται όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ευρώπη να λειτουργούν έτσι και εμείς στην Ελλάδα να αδιαφορούμε. Πρέπει να δοθεί χώρος στους Έλληνες ποδοσφαιριστές. Αυτό το ποδόσφαιρο εγώ δεν θέλω να το βλέπω.
