Γράφει ο Θοδωρής Βασίλης
Το ποδόσφαιρο έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τα άλλα αθλήματα. Δεν κερδίζει πάντα το φαβορί. Γι΄αυτό και τα πιο λαϊκά κοινωνικά στρώματα αναπτύσσουν τόσο δυνατή σχέση μαζί της, γιατί προσφέρει συναίσθημα. Αλήθεια τι είναι για τον οπαδό η ομάδα; Είναι η προσμονή πριν το ματς και το πάθος κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και ο οπαδός; Είναι η άσπιλη αγάπη, η άρνηση της ανταμοιβής, της νίκης, ώστε το συναισθηματικό δέσιμο να γίνει ισχυρότερο. Ούτε η νίκη μετράει, σε αγαπάει χωρίς να κερδίζει τίποτα. Αυτή η καθαρή και ιδεατή αγάπη δεν θα μπορούσε να μην βρει την απόλυτη εφαρμογή στον Αμπντόν Πόρτε, τον άνθρωπο που έβαλε τέλος στην ζωή από την αγάπη και το συναίσθημα για τον έρωτα της ζωής του, τη Νασιονάλ Μοντεβιδέο.
Υπάρχουν όντα που διαισθάνονται την ακριβή στιγμή που πρόκειται να πεθάνουν. Άλλα αποφασίζουν το μέρος την ημέρα και την ώρα που θα φύγουν από την ζωή. Μια τέτοια ιστορία ρομαντισμού, μιας καταδικασμένης αγάπης, είναι αυτή του Αμπντόν Πόρτε, ο οποίος δεν άντεξε την απόρριψη από την ίδια του την ομάδα, αυτή που με τόσο πάθος υπηρέτησε, που διέλυσε τα πόδια του, που παραμέρισε την οικογένεια του, αυτοκτονώντας μέσα στο ίδιο το γήπεδο της Νασιονάλ, το μέρος που αγαπούσε περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο.
Ήταν από το μέρος που ήταν ο κόσμος του. Πήρε τη φανέλα και το περιβραχιόνιο του αρχηγού που είχε κάνει τατουάζ στην καρδιά του. Έγινε ο πρώτος ποδοσφαιριστής σύνθημα για τον κόσμο. Το χειροκρότημα αποτελούσε την καλύτερη ανταμοιβή υπερασπιζόμενος τα χρώματα που τόσο αγαπούσε. Βασικός και αναντικατάστατος στη Νασιονάλ, φόρεσε την φανέλα της θρυλικής ομάδας του Μοντεβιδέο 207 φορές αγωνιζόμενος στον χώρο του κέντρου. Από τους πρώτους δυναμικούς Ουρουγουανούς μέσους ο Πόρτε γρήγορα κέρδισε τον σεβασμό όλων κι έγινε ο αρχηγός της ομάδας.
Όλα άρχισαν να αλλάζουν μετά από ένα ντέρμπι με την αιώνιο αντίπαλο Πενιαρόλ (δεν έχασε κανένα ντέρμπι αγωνιζόμενος και στα 39 παιχνίδια στα οποία συμμετείχε) το 1918. Ο Πόρτε τραυματίζεται σοβαρά στο γόνατο και από τότε δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει. Ο ίδιος πρόθυμος προσπαθεί πάντα να δίνει τον καλύτερο του εαυτό παρά το γεγονός πως δεν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Άλλωστε, το να αγωνίζεται για τη Νασιονάλ ήταν η ίδια του η ζωή. «Η ζωή μου δεν έχει κανένα νόημα αν δεν μπορώ να παίξω στη Νασιονάλ», εκμυστηρεύεται στους φίλους του βλέποντας πως σιγά σιγά έχανε την θέση του στην ενδεκάδα.
Η διοίκηση της Νασιονάλ όμως έβλεπε διαφορετικά τα πράγματα και αποφασίζει πως ήρθε η ώρα κάποιος άλλος να πάρει την θέση του στην ομάδα. Μόλις ο Πόρτε έμαθε τις προθέσεις της Νασιονάλ δεν άντεξε. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να τον τελειώσουν από την μεγάλη του αγάπη, από την ομάδα που είχε δώσει τα πάντα. Έτσι, ένα βράδυ μην αντέχοντας τον πόνο αποφάσισε να βάλει τέλος στην ζωή του εκεί στο ίδιο μέρος που είχε γνωρίσει την απόλυτη αγάπη, μέσα στο γήπεδο της ομάδας με ένα όπλο σημαδεύοντας την καρδιά του.
Με το πρώτο φως της ημέρας, οι άνθρωποι της ομάδας βρίσκονται μπροστά σε ένα τραγικό συμβάν. Ο Αμπντόν Πόρτε βρισκόταν στο κέντρο του γηπέδου νεκρός και δίπλα του μια επιστολή προς τον πρόεδρο της Νασιονάλ με το εξής μήνυμα: «Αγαπητέ Χοσέ Μαρία Ντελγκάδο. Ζητώ από εσάς και τα άλλα μέλη της ομάδας να φροντίσετε την οικογένειά μου και την αγαπημένη μου μητέρα, όπως έκανα εγώ. Αντίο, αγαπημένε φίλε».
Η είδηση του θανάτου προκάλεσε σοκ σε όλη την Ουρουγουάη. Ο Πόρτε θάφτηκε στο νεκροταφείο La Teja. Η Μοντεβιδέο Γουόντερερς πρότεινε στη Νασιονάλ την διεξαγωγή φιλικού αγώνα όπου τα έσοδα θα πήγαιναν στην οικογένεια του Πόρτε, ενώ οι υπόλοιποι σύλλογοι της Ουρουγουάης εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους για το τραγικό συμβάν.
Έχει περάσει ένας αιώνας από εκείνη την πράξη αγάπης και ο θρύλος συνεχίζει και δυναμώνει κάθε μέρα. Η Νασιονάλ για να τον τιμήσει έδωσαν το όνομά του σε μία από τις κερκίδες του Estadio Gran Parque Central, ενώ στην είσοδο της θύρας υπάρχει η φράση: «Πρόκειται να μπείτε εκεί όπου ο Αμπντόν Πόρτε αφαίρεσε τη ζωή του, επειδή δεν μπορεί πια να υπερασπιστεί την αγαπημένη του Νασιονάλ».
Για τον Πόρτε η Νασιονάλ ήταν ο απόλυτος και ο εξιδανικευμένος έρωτας. Και όπως εύστοχα έγραφε κάποτε ο Σαίξπηρ για άλλον έναν απόλυτο και τραγικό έρωτα, του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας: «Η γενναιοδωρία μου είναι μεγάλη σαν τη θάλασσα. Και το ίδιο βαθιά η αγάπη μου· όσο περισσότερα σου δίνω, τόσο περισσότερα έχω· γιατί και τα δύο είναι απέραντα».
www.bnsports.gr
