γράφει : Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Ένας ποδοσφαιριστής που γεννήθηκε μία δεκαετία νωρίτερα από το να προλάβει αγωνιστικά τις εποχές του νόμου Μποσμάν, ήταν ο Δημήτρης Σαραβάκος. Πολλοί λένε, για κάθε παλιό ποδοσφαιριστή πως «αν έπαιζε σήμερα θα ήταν καταπληκτικός», αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα! Για την περίπτωση του «μικρού» που έγινε 61 ετών, όμως μπορώ ξεκάθαρα να δηλώσω πως θα έπαιζε όπου ήθελε σήμερα!
Γράφει ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος
Υποθετικά λοιπόν, γυρίζουμε τον χρόνο στο 1985 με 1987. Ο Σαραβάκος είναι και πάλι στα 25 με 26 του χρόνια κάνοντας τις εμφανίσεις εκείνης της εποχής και ο νομός Μπόσμαν, έρχεται μια δεκαετία νωρίτερα! Παίρνουμε για παράδειγμα τα ματς που ο Παναθηναϊκός απέκλεισε την Γιουβέντους στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1987. Ήταν η εποχή που τα μεγάλα ονόματα αγωνίζονταν στο Καμπιονάτο.
Οι εμφανίσεις του Σαραβάκου και τα γκολ εναντίον της «Κυρίας» τον έφεραν στο στόχαστρο πολλών συλλόγων της Serie A. Δεν έμελλε να γίνει η μετακίνηση, γιατί οι σύλλογοι έλεγαν τότε το κλισέ πως «οι σημαίες δεν πωλούνται»!
Τον Νοέμβρη του 1991 ο Παναθηναϊκός ήταν πίσω στο σκορ με 2-0 στο «Ούλεβι» από την Γκέτεμποργκ. Ο Σαραβάκος ανέλαβε σε ρόλο... σούπερμαν να σώσει την παρτίδα και να εξασφαλίσει την συμμετοχή του τριφυλλιού στην οκτάδα που θα γινόταν πειραματικά σε ομίλους για πρώτη φορά στο Champions League. Με ένα εκπληκτικό γκολ και ένα πέναλτι, έφερε το ματς στα ίσια. Στο τέλος ένας γηραιός κύριος είχε κατεβεί στα αποδυτήρια και ήθελε να του σφίξει το χέρι. Λεγόταν Νιλς Λίντχολμ. Ο κορυφαίος Σουηδός παίκτης (Σόρι Ζλάταν) όλων των εποχών! «Αυτό το παιδί είναι ότι πιο μοντέρνο έχω δει στο ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια. Τον θυμάμαι από τα ματς με την Γιουβέντους, αλλά αυτά που έκανε απόψε ήταν εξωπραγματικά» έλεγε ο Λίντχολμ που υπήρξε ένας, Κέβιν Ντε Μπρόινε, της δεκαετίας του 50, οδηγώντας τη Σουηδία στον τελικό του παγκοσμίου κυπέλλου απέναντι στη Βραζιλία το 1958. Έγινε και ένας σπουδαίος προπονητής στην Μίλαν και την Ρόμα και ήταν ο δάσκαλος του Καρλο Αντσελότι! Εκείνη την εποχή τα λόγια αυτά θα αρκούσαν για να τρέξουν για τον Σαραβάκο οι ιταλικές ομάδες!
Σε ποια αγγλική ομάδα, με την ταχύτητα, το δυνατό σουτ και με την σέντρα ακριβείας που είχε δεν θα χώραγε; Ή μήπως δεν θα μπορούσε να παίξει σε οποιαδήποτε ισπανική, ακόμα και στις τρεις κορυφαίες!
Ο Δημήτρης Σαραβάκος έφυγε για πρώτη φορά πικραμένος από τον Παναθηναϊκό το 94. Πήγε στην ΑΕΚ με επιλογή του Μπάγεβιτς και τον αποζημίωσε άμεσα με τα δύο γκολ κατά της Ρέιντζερς που ουσιαστικά έστειλαν την Ένωση στους ομίλους του Champions League. To 1997 επέστρεψε στη Παιανία, αλλά δεν του φέρθηκαν καλά και πάλι. Αυτό το ανόητο κλισέ για τις σημαίες που δεν πωλούνται, (αλλά που τις κατεβάζουμε από τον ιστό όταν δεν μας προσφέρουν πλέον αυτά που θέλουμε), ήταν από εκείνα τα πράγματα που κατέστρεψαν πολλές καριέρες και δεν άφησαν παίκτες να ανοίξουν τα φτερά τους εκείνη την εποχή για το εξωτερικό!
Δεν ξέρω πόσα μεγάλα ονόματα από το παρελθόν θα είχαν θέση στο σημερινό ποδόσφαιρο που έχει γίνει πολύ πιο γρήγορο και απαιτητικό! Ακούω πολλές φορές αυτή την νοσταλγία να καταλαμβάνει όλες τις συζητήσεις, αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι από τους παλιούς ποδοσφαιριστές στο σημερινό, τρομερά απαιτητικό, περιβάλλον δεν θα είχαν θέση. Ωστόσο, για τον Σαραβάκο βάζω το χέρι μου στην φωτιά! Είχε όλα τα στοιχεία που θα τον έκαναν περιζήτητο στην Ευρώπη.
Που θα αγωνιζόταν στο τωρινό ποδόσφαιρο αν είχε έναν καλό ατζέντη; Σε όποια ομάδα της Ευρώπης ήθελε. Η ταχύτητα του ήταν σπάνια. Η εκρηκτικότητα του μοναδική. Η ικανότητα του στην σέντρα εν κινήσει ασύγκριτη!
Εδώ και 10 χρόνια το ποδόσφαιρο απαιτεί από τους ακραίους να πατάνε περιοχή και να σκοράρουν. Τα 20 γκολ μίνιμουμ είναι το απαιτούμενο γιατί έχει αλλάξει ο ρόλος των σέντερ φορ. Ο Σαραβάκος το είχε πριν από 35 χρόνια, με το σουτ έξω από την περιοχή σαν φωτοβολίδα, και με την ικανότητα του στις στημένες μπάλες παροιμιώδη!
Στα τετ α τετ απέναντι στον τερματοφύλακα μπορούσε να πλασάρει υποδειγματικά. Ήταν κυνηγός της δεκαετίας του 80, με ότι ζητούσε ένας προπονητής τη δεκαετία του 2010 έως σήμερα! Ένας ποδοσφαιριστής που ήταν η χαρά του προπονητή και των αποδυτηρίων! Σταρ και αντιστάρ. Δεν τον άκουγες αν έμπαινε στα αποδυτήρια, αλλά στο γήπεδο ένας ηγέτης μοναδικός!
Το 1986 ήρθε στον Παναθηναϊκό, ως προπονητής, η τεράστια φυσιογνωμία που λεγόταν Τόμισλαβ Ίβιτς. Τα έχουμε ξαναπεί, πως έμεινε μόλις 100 μέρες στην Παιανία, ο άνθρωπος που κατέκτησε τίτλους σε πέντε διαφορετικές χώρες με τον Άγιαξ την Άντερλεχτ, με την Πόρτο, την Μπενφίκα, την Παρί Σεν Ζερμέν και πήγε την Εθνικη Κροατιας στην πρώτη της μεγάλη διοργάνωση το 1996.
Το στόμα του Κροάτη τεχνικού έσταζε μέλι για τον Σαραβάκο. Τον θεωρούσε ότι καλύτερο είχε δει στην Ελλάδα και για χρόνια αποτελούσε στόχο του στις ομάδες που δούλεψε. Κυρίως στην Γαλλία όπου ο ίδιος έλεγε πως «ο Σαραβάκος θα έκανε πάταγο λόγω του αγωνιστικού στυλ».
Δεν έγινε ποτέ και θα μείνει πάντα η απορία και το μεγαλύτερο ελληνικό ποδοσφαιρικό «what if», το τι θα συνέβαινε αν ο νονός Μποσμάν είχε περάσει μια δεκαετία νωρίτερα!
Το σίγουρο είναι πως όλοι εμείς εδώ τον απολαύσαμε στα καλύτερα του και από την μέρα που τον γνώρισα πριν από 42 χρόνια, στη Νέα Σμύρνη, μέχρι σήμερα μπορώ να βεβαιώσω πως ο Δημήτρης Σαραβάκος παραμένει το ίδιο καλό και προσγειωμένο παιδί όπως ήταν μικρός!
