Μπορεί η Katelyn Ohashi να έφτασε στο σημείο να κοιτάξει στα μάτια την Simone Biles, όμως αποφάσισε τελικά να ζήσει μία χαρούμενη ζωή.
Σχετικά Άρθρα
Mutaz Essa Barshim: Το «πουλί» από το Κατάρ που «κυνηγά» τον Sotomayor
Sha'Carri Richardson: «Θέλω να γνωρίζει ο κόσμος ότι κάθε φορά που θα τρέχω στο ταρτάν, θα γράφεται ιστορία» (video)
Ο κόσμος της ενόργανης γυμναστικής δεν είναι καθόλου εύκολος, ειδικά για όποιον σκεφτεί να κάνει το βήμα παραπάνω και να «κυνηγήσει» τις διακρίσεις στο κορυφαίο επίπεδο. Η Katelyn Ohashi το έμαθε αυτό με τον δύσκολο τρόπο. Δεν ήταν τα μετάλλια, οι διακρίσεις και η αποθέωση για τις εμφανίσεις της που της έλειπαν, αλλά μία φυσιολογική ζωή.
Μία ζωή που η ίδια δεν θα ντρεπόταν για την εικόνα της, ούτε θα «βασάνιζε» τον εαυτό της για να διατηρήσει τα στάνταρ που απαιτούνται από μία αθλήτρια του επιπέδου της. Κάπου στη μέση της διαδρομής, έχασε τη «φλόγα» για το άθλημα, κάτι το οποίο την ωφέλησε στο τέλος.
Τα πρώτα βήματα και η νίκη επί της Biles
Η Katelyn Ohashi γεννήθηκε στις 12 Απριλίου του 1997 στο Σιάτλ, το 4ο κατά σειρά παιδί του Richard και της Diana Ohashi, μεγαλώνοντας με 3 μεγαλύτερα αδέρφια, η οικογένεια της είχε γερμανικό και ιαπωνικό «υπόβαθρο». Ξεκίνησε να ασχολείται με τη Γυμναστική από τα 3 της, με τους γονείς της να καταλαβαίνουν σύντομα πως έχει «πλούσιο» ταλέντο. Το 2009 εκείνη με την μητέρα της και τον μικρότερο της αδερφό, μετακόμισαν στο Πλέινο του Τέξας, για να έχει την κατάλληλη υποστήριξη ως αθλήτρια.
Έκανε το ντεμπούτο της το 2009 στο «Junior Olympic National Championships». Σημείωσε εξαιρετικές επιδόσεις, καθώς είχε την καλύτερη βαθμολογία στις ασκήσεις εδάφους, ήταν 2η στους ασύμμετρους ζυγούς και 7η στη δοκό ισορροπίας. Εν τέλει κατέλαβε την 4η θέση στη συνολική βαθμολογία, στο ντεμπούτο της στην κατηγορία Junior. Η πρώτη μεγάλη διάκριση ήρθε την ίδια χρονιά στο Εθνικό πρωτάθλημα στο Ντάλας, όπου κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στις ασκήσεις εδάφους. 
Μέσα στο 2012 ήρθε η αγωνιστική «έκρηξη» της Ohashi, με 5 χρυσά μετάλλια στο «Jr Pacific Rim Championships», 4 αργυρά μετάλλια στο «U.S. Classic», ενώ στο Εθνικό πρωτάθλημα πήρε το χρυσό μετάλλιο στους ασύμμετρους ζυγούς. Ακολούθησε το «Bumbo Cup» όπου σημείωσε την καλύτερη εκτέλεση στις ασκήσεις εδάφους και στο εφαλτήριο, την 2η καλύτερη στους ζυγούς και τη δοκό, τερματίζοντας πρώτη στην κατάταξη. Όλα αυτά σε ηλικία 13 ετών. Η πρώτη μεγάλη «μάχη» για την Ohashi ήρθε το 2013 στο «American Cup», στο ντεμπούτο της στην κατηγορία των senior σε διεθνές επίπεδο.
Ο τίτλος κρίθηκε ανάμεσα στα δύο μεγαλύτερα «αστέρια» που είχε η αμερικανική ομάδα, με την Ohashi να ξεπερνά στο τέλος το εμπόδιο της Simone Biles. Μία τεράστια νίκη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως πλέον η 24χρονη Biles είναι με 30 μετάλλια (σε Ολυμπιακούς Αγώνες και παγκόσμια πρωταθλήματα) η πιο επιτυχημένη Αμερικανίδα γυμνάστρια στην ιστορία. Η νεαρή Ohashi είχε φτάσει στην κορυφή. Το μόνο που έμενε ήταν το «ταξίδι» στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ωστόσο η ζωή της άλλαξε απότομα μέσα σε λίγο καιρό.
Οι τραυματισμοί και η μάχη με το body shaming
Μετά την επικράτηση επί της Biles χρειάστηκε να κάνει εγχείρηση στον ώμο της, μένοντας εκτός για το υπόλοιπο 2013, ενώ παραδέχθηκε πως δεν ήταν βέβαιη εάν θα μπορούσε να επανέλθει και να αγωνιστεί στο κορυφαίο επίπεδο. Το 2014 αποδείχθηκε ακόμα πιο δύσκολο, καθώς ένας τραυματισμός στη σπονδυλική στήλη και δύο ρήξεις ωμοπλάτης την κράτησαν εκτός μέχρι το 2015. Ωστόσο οι τραυματισμοί δεν ήταν το μόνο που την απασχολούσε.
Από νεαρή ηλικία, η Ohashi δεχόταν πολύ σκληρή κριτική για το σώμα της, παρά το γεγονός ότι στα 13 της ζύγιζε μόλις 31 (!) κιλά, τόσο από τους προπονητές, όσο και από τις συναθλήτριες της. Μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να της πουν πως μοιάζει «σαν να έχει καταπιεί ελέφαντα» και πως «είναι σαν πουλί που δεν μπορεί να πετάξει». Η πίεση ερχόταν και από το σπίτι, με τη μητέρα της να της κρύβει το φαγητό και την ίδια να καταναλώνει μόλις 500 θερμίδες την ημέρα. Παράλληλα η νεαρή έπασχε από μία δερματική ασθένεια, η οποία κάλυπτε με μελανιές μεγάλο μέρος του σώματος της, με την ίδια να ντρέπεται για αυτό.
Το 2018 είχε πει, «αυτό το κορίτσι που νομίζεις πως είχε τα πάντα, μετάλλια στο δωμάτιο της, της έλεγαν πως δεν ήταν αρκετά καλή, πως δεν έμοιαζε όπως θα έπρεπε, ήμουν ράκος». Η ίδια χρειάστηκε να πάει σε ψυχολόγο για να βγάλει από πάνω της αυτό το «βάρος» και να αποδεχθεί την εικόνα της. Αυτό την βοήθησε τόσο να ωριμάσει σαν άνθρωπος, όσο και στην ψυχική της υγεία. Πέραν από αυτό, οι Laurent και Cecile Landi την βοήθησαν να βγει από την «άβυσσο» της και να ξαναβρεί την αγάπη της για την γυμναστική.
Η επιστροφή, το κολλέγιο και η «Miss Val»
Η Ohashi αποφάσισε να επιστρέψει στη ενόργανη γυμναστική το 2015, όχι όμως σε επαγγελματικό, καθώς εντάχθηκε στην ομάδα των «Bruins», στο πανεπιστήμιο του UCLA. Εκεί βρέθηκε υπό τις οδηγίες της Valorie Kondos Field, υπεύθυνη του τμήματος γυμναστικής των Bruins και μία εκ των πιο επιτυχημένων προπονητριών στην ιστορία σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Η «Miss Val», η οποία είναι ελληνικής καταγωγής, είχε χαρακτηρίσει ως «ηγέτιδα» την Ohashi, με τη νεαρή να απαντάει στην συνέχεια, «σε ωθεί να εκφράσεις τον εαυτό σου με πολλούς τρόπους, κάτι που ταιριάζει στην κουλτούρα μας, όταν άλλες ομάδες θα σου έλεγαν να μην το κάνεις».
Στο πλάι της Field και των Bruins, η 24χρονη επέστρεψε στις επιτυχίες, με αποκορύφωμα το «Collegiate Challenge» μέσα στο 2019. Υπό την μουσική του «Proud Mary» και του «The Way You Make Me Feel», η Ohashi πραγματοποίησε ένα αψεγάδιαστο πρόγραμμα στις ασκήσεις εδάφους, παίρνοντας ένα τέλειο 10άρι και το βίντεο από την προσπάθεια της να γίνεται viral και να φτάνει τις 166 εκατομμύρια προβολές στο YouTube. Αυτή ήταν μόλις η 6η φορά που βραβεύτηκε με 10, ενώ ακολούθησαν στο μέλλον άλλες 5, προτού αποφοιτήσει από το UCLA με μεταπτυχιακό στην μελέτη των φύλων, ενώ την ίδια χρονιά και η Field αποχαιρέτησε σχεδόν μετά από 35 χρόνια και πολλές διακρίσεις το UCLA. 
Πλέον έχει αφήσει πίσω της την ενόργανη γυμναστική, ωστόσο καλύπτει αυτό το «κενό» με άλλες δραστηριότητες, καθώς της αρέσει η ποίηση, οι φωτογραφίες, ενώ βοηθάει άστεγους και γυναίκες οι οποίες έχουν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση. Δεν έχει ούτε τα μετάλλια, ούτε την αναγνωρισιμότητα που έχει αυτή την στιγμή η Biles. Έχει όμως αυτό που της είχε λείψει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια: το χαμόγελο της.
Μάριος Αγγελέτος
