Από τα αρχαία χρόνια η δισκοβολία συγκαταλέγεται σε ένα άθλημα που είναι βασικό και αναντικατάστατο στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Μια από τις σπουδαιότερες επιδόσεις στην ιστορία που έχει «σημαδέψει» το συγκεκριμένο αγώνισμα έλαβε χώρα στην Πόλη του Μεξικό 53 χρόνια πριν, από τον γεννημένο στις 19 Σεπτεμβρίου 1936 στην Αστόρια της Νέας Υόρκης -με γερμανική καταγωγή- Άλφρεντ Αλ Έρτερ.
Ο κορυφαίος δισκοβόλος έγινε ο πρώτος αθλητής που κατέκτησε 4 συνεχόμενα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιάδες και ήταν ουσιαστικά εκείνος που πραγματικά έβαλε το συγκεκριμένο άθλημα στον χάρτη.
Ο 20χρονος που από «underdog» έγινε θρύλος
Έπειτα από τις 6 διακρίσεις σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα και την υποτροφία του 1954 από το πανεπιστήμιο του Κάνσας -όπου είχε ως προπονητή τον Μπιλ Ίστον- είχε έρθει η μεγάλη στιγμή για τον Αλ Έρτερ να δείξει τις ικανότητες του στη μεγαλύτερη «σκηνή».
Η αρχή των «θρυλικών» επιδόσεων του κορυφαίου δισκοβόλου είχε ως σημείο εκκίνησης τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1956, που διεξήχθησαν στη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Ο 20χρονος τότε Έρτερ πραγματοποιούσε την παρθενική του εμφάνιση σε Ολυμπιάδα και -όπως είναι φυσιολογικό- του είχε δοθεί από τους δημοσιογράφους το παρατσούκλι «underdog», δηλαδή το «αουτσάιντερ», όμως, φρόντισε -όπως έδειξε η ιστορία- να διαψεύσει άπαντες πλήρως!
Οι 100.000 θεατές που παρακολουθούσαν την προσπάθεια του, είχαν μείνει κυριολεκτικά άφωνοι, όταν ο νεαρός αθλητής πέταξε το δίσκο στην πρώτη του απόπειρα πιο μακριά από όλους, στα 56 μέτρα και 36 εκατοστά, και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο και μάλιστα με παγκόσμιο ρεκόρ!
«Δυσκολευόμουν ακόμα και να σηκώσω το χέρι μου μετά τον αγώνα», περιέγραφε λίγα χρόνια αργότερα για την συγκλονιστική αυτή εμπειρία του ο Αλ Έρτερ, ο οποίος τόνισε επίσης τα εξής: «Μέχρι τη στιγμή που έριξα την τελευταία μου βολή και είδα τα νούμερα, δεν είχα πιστέψει ότι θα μπορούσα να νικήσω».
Ξεπέρασε τροχαίο και κράτησε «ζωντανό» το ρεκόρ για 18 χρόνια!
Ο Έρτερ ποτέ δεν συμβιβαζόταν με μια επιτυχία, πάντα ήθελε παραπάνω και το μάτι του συνέχιζε να «γυαλίζει». Επόμενα… «θύματα» -στην τεράστια πορεία του- ήταν οι συναγωνιστές του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης (1960) και του Τόκιο (1964), όπου η ειρωνεία ήταν πως τα προγνωστικά τον θεωρούσαν και πάλι αουτσάιντερ.
Ούτε, όμως, οι προβλέψεις ούτε οι συναθλητές, αλλά ούτε και ένα σοβαρό τροχαίο μπόρεσαν να τον σταματήσουν. Οι νίκες του ήρθαν κόντρα σε όλους και σε όλα τόσο στην Ιταλία (στα 59:18 η «χρυσή» βολή) όσο και στην Ιαπωνία, όπου αγωνίστηκε έχοντας πρόβλημα στον αυχένα, το οποίο τον ανάγκασε να αγωνιστεί με κολάρο στο λαιμό.
Το αποτέλεσμα; Μετά από 5 γύρους σημείωσε νέο ρεκόρ σε παγκόσμιο επίπεδο, αφού πέταξε το δίσκο στα 61 μέτρα, γεγονός όμως το οποίο εκείνος δεν μπόρεσε να δει, καθώς είχε πέσει στο έδαφος από τους πόνους.
Το άθλημα της δισκοβολίας είχε μετατραπεί σε προσωπική υπόθεση για τους Αμερικανούς χάρη στον Αλ Έρτερ, όμως η μεγαλύτερη τιμή όλων θα λάμβανε χώρα 4 χρόνια αργότερα στο Μεξικό.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικράτησαν λόγω της «σφαγής του Τλατελόλκο» (σ.σ. εκτελέσεις φοιτητών σε διαδηλώσεις κατά της διεξαγωγής των Αγώνων) και των ενεργειών των Μαύρων Πανθήρων, ο 32χρονος Έρτερ έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στα βιβλία της Ιστορίας.
Ο προκριματικός και ο τελικός του αγωνίσματος έγιναν το διήμερο 14-15 Οκτωβρίου στο στάδιο «Ολίμπικο Ουνιβερσιτάριο», όπου ο Αμερικανός προκρίθηκε ως 6ος στην τελική φάση. Έπειτα, πέτυχε ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο αποτέλεσμα, καθώς έγινε ο πρώτος αθλητής στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που κατέκτησε χρυσά μετάλλια σε 4 διαδοχικές διοργανώσεις.
Ο δίσκος του έφτασε μέχρι τα 64.78, επίδοση η οποία αποδείχθηκε η κορυφαία και με την οποία άφησε δεύτερο τον Λόθαρ Μιντλ από τη Δ. Γερμανία και τον Λούντβιχ Ντάνεκ από την Τσεχοσλοβακία.
Το ρεκόρ του έμεινε για 18 χρόνια «ζωντανό», καθώς ένας άλλος θρύλος του στίβου, ο Kαρλ Λιούις κατάφερε το ίδιο στους Ολυμπιακούς του 1984, 1988, 1992 και 1996.
Τους έκανε «πλάκα» ακόμα και στα 44
Ο ίδιος ήταν τόσο παθιασμένος με την καριέρα του, που επέστρεψε ξανά στη δράση 12 χρόνια μετά, σε ηλικία 44 ετών και εν τέλει, διεκδίκησε ανεπιτυχώς τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980.
Ακόμα, όμως, και εκείνη την περίοδο ο Αλ Έρτερ έκανε… «πλάκα» στους πιτσιρικάδες, όταν στα προκριματικά των ΗΠΑ τερμάτισε 4ος ενώ το εισιτήριο έπαιρναν τρεις.
Βεβαίως, οι Αμερικανοί δεν έλαβαν μέρος σε εκείνη τη διοργάνωση εξαιτίας του μποϊκοτάζ που είχαν ασκήσει στη Σοβιετική Ένωση, συνεπώς η στεναχώρια του Έρτερ δεν μπορεί παρά να μετριάστηκε. Στη συνέχεια της ζωής του αφοσιώθηκε εξολοκλήρου στη σύζυγο, τις δύο κόρες του, αλλά και στο αγαπημένο του χόμπι, τη ζωγραφική (σ.σ. διοργάνωνε και εκθέσεις).
«Εάν θες να φτάσεις στην κορυφή θα πρέπει να είσαι καλύτερος από οτιδήποτε σε κρατάει πίσω από το να γίνεις ο καλύτερος όλων. Η πίεση δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια ευκαιρία για να δεις αν μπορείς να ανταπεξέλθεις, τουλάχιστον εγώ αυτό πάντοτε θεωρούσα», είχε αναφέρει ο Έρτερ, ενώ είχε προσθέσει και τα εξής το 1991 στο πλαίσιο μια συνέντευξης για τα τέσσερα συνεχόμενα χρυσά: «Στο πρώτο ήμουν πολύ μικρός, στο δεύτερο όχι ιδιαίτερα ικανός, στο τρίτο βαριά τραυματισμένος και στο τέταρτο μεγάλος σε ηλικία».
Το 1983 έγινε με κάθε επισημότητα μέλος του Αμερικανικού Hall Of Fame, γεγονός που αποτέλεσε ύψιστη τιμή για εκείνον, αλλά και επιστέγασμα της εκπληκτικής του πορείας στον χώρο του αθλητισμού.
Επιπλέον, στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1984 και σε αυτούς της Ατλάντα το 1996, μετέφερε την Ολυμπιακή Σημαία και τη Φλόγα αντίστοιχα στο στάδιο. Όταν εγκατέλειψε τη δράση εργάστηκε επί 26 χρόνια ως ειδικός σε θέματα υπολογιστών, στην εταιρία «Grumman Aircraft Corporation».
Από το 2003 άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε λόγω της ιδιαίτερα αυξημένης πίεσης αίματος, πρόβλημα το οποίο «κουβαλούσε» από παιδί.
Οι γιατροί του συνέστησαν να υποβληθεί σε εγχείρηση μεταμόσχευσης καρδιάς, όμως εκείνος αρνήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, εξηγώντας πως έζησε μια υπέροχη ζωή, όπως ακριβώς την είχε ονειρευτεί και πως θα συνεχίσει με ότι εξαρχής του έδωσε ο Θεός.
Την 1η Οκτωβρίου του 2007, ο Αλ Έρτερ άφησε την τελευταία του πνοή στη Φλόριντα όμως, έχει μείνει χαραγμένος στις μνήμες όλων ως ένας θρύλος των σπορ, ως ένας αληθινός και ολοκληρωμένος επαγγελματίας Ολυμπιονίκης, όπως άλλωστε τον αποκαλούσαν.
Οι συνολικές διακρίσεις της καριέρας του:
1954 U.S. high school record
1956, 1960, 1964, 1968 Olympic gold medal
1957, 1959-60, 1962, 1964, 1966 U.S. National Champion
1959 Pan-American champion
1963-64 American (3) and world records (2)
1974 USA Track & Field Hall of Fame
1983 Olympic Hall of Fame
Κυριάκος Δημητρόπουλος
