Ο Ολυμπιακός παγιδεύτηκε στην υπεροχή του και δε γλύτωσε το άγχος, αλλά λυτρώθηκε στο τέλος από ένα παίχτη που στάθηκε άτυχος πέρυσι κόντρα στην ίδια ομάδα, μόνο και μόνο για να εξιλεώσει τον εαυτό του 10 μήνες και 300 μέρες μετά. Το κάρμα και ο Γιουσούφ Γιαζίτσι πρωταγωνίστησαν στο Φάληρο και το BN Sports γράφει τον λόγο για τον οποίο ο από μηχανής Θεός μιας απροσδόκητης νίκης είναι κάθε άλλο παρά απρόσμενος.
Αν είναι μόνο η προσωπική μας αίσθηση δεν το γνωρίζουμε, θεωρούμε όμως πως η χθεσινή πρεμιέρα στο Φάληρο ήταν συνθηκών τέτοιων, που διαμορφώνουν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και καθορίζουν εκ των προτέρων τον αγώνα και ως εκ τούτου τη διαχείρισή του. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, έμμεσα το γράψαμε μόλις στην πρώτη γραμμή και... διακριτικά πιστεύουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι με τη γνώμη αυτή. Το ντεμπούτο του Ολυμπιακού στη νέα χρονιά εναντίον του επίσης πρωτοεμφανιζόμενου Αστέρα Τρίπολης AKTOR ίσως να μην μπορούσε να εξελιχθεί αλλιώς, θα μπορούσε όμως να έχει διαφορετικό τέλος - αν κάποιος είχε ερωτηθεί στο 90', αμφιβάλλουμε αν θα είχε πίστη στη νίκη. Ο τρόπος με τον οποίο τελείωσε, όμως, αποδεικνύει μια επαγγελματική σχέση στήριξης και εμπιστοσύνης, που με τη σειρά της αναδεικνύει μια όμορφη προσωπική ιστορία. Και αυτή ακριβώς είναι η αξία του.
Ποιες, λοιπόν, οι συνθήκες; Ήταν όλες εξ αρχής αναμενόμενες και γνωστές, με την απόδειξή τους στο χορτάρι να έρχεται λογικά. Δύο συν μία, με αυτή τη μία να είναι ο X factor της αναμέτρησης και ο λόγος δεν είναι τακτικός, μα ψυχολογικός: πρώτον, η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των ομάδων. Ήταν αυτή που υποχρέωσε τον φιλοξενούμενο να αμυνθεί αποκλειστικά (πλην των ελάχιστων επιθετικών του εκλάμψεων, όλες σε αντεπίθεση) και να κάνει καθήκον του την υπεράσπιση της εστίας του και την απόκτηση του βαθμού: τα πήγε πράγματι καλά και θα έπαιρνε... καλό βαθμό, αν δεν υπήρχε η φάση στο 92', που είναι και η αιτία ουσιαστικά του κειμένου - θα γράψουμε σχετικά παρακάτω· δεύτερον, ανέκαθεν το πρώτο ματς της σεζόν έχει έναν αναγνωριστικό χαρακτήρα, αφού η ομάδα ξεκινά να εφαρμόσει τις ιδέες της προετοιμασίας της, και ο επίσημος χαρακτήρας του είναι αυτός που επιφέρει εύλογα της απαιτήσεις και την ανάγκη του αποτελέσματος. Ο Αστέρας προσαρμόστηκε τακτικά στη μοίρα του, δεν την αποδέχθηκε μοιρολατρικά, κι αυτό ακριβώς είναι το παράσημο που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Σάββα Παντελίδη και στους παίκτες του. Κυρίως δε, να το κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Ο Ολυμπιακός αναμενόμενα στην αρχή μουδιασμένος, αν και εξ αρχής δραστήριος, προσαρμόστηκε άμεσα στο δικό του αγωνιστικό μετερίζι, με το να επιδιώκει συνεχώς το γκολ που θα απέβαλε ένα άγχος το οποίο δε γλύτωσε τελικά: η εκδήλωση επιθέσεων από το πλάι μόνιμες σχεδόν, κυρίως από δεξιά, με τους Ροντινέι και Πνευμονίδη να είναι από τους πλέον δραστήριους, ωστόσο, να αδυνατούν αμφότεροι (στο 28' και 8' αντίστοιχα) να σκοράρουν, όπως και μια μισή ντουζίνα ακόμη συμπαικτών τους (Ντάνι Γκαρθία, Τσικίνιο, Κοστίνια, Μουζακίτης, Ελ Κααμπί) και στα δύο ημίχρονα. Ο επιπλέον παράγοντας που οδήγησε το ματς στα αγχολυτικά και τους Αρκάδες στα σχοινιά είναι η απουσία του κόσμου, γνωστή από τον Μάη, καθ' ότι προερχόμενη ως τιμωρία από τον τελικό Κυπέλλου των πρωταθλητών με τον ΟΦΗ. Σε τέτοια ματς με τη μία ασθενέστερη συνήθως ομάδα όλη πίσω και τον ισχυρό να σφυροκοπά, τα γκολ τα σκοράρει κατά το ήμισυ η αύρα της εξέδρας, μέχρι να τα πανηγυρίσει εξ ολοκλήρου με την καρδιά της.
Η φράση δεν είναι τυχαία, ούτε υπερβολική. Αυτή ακριβώς η ώθηση ορίζει τον κόσμο ως 12ο παίκτη και γι' αυτό είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως σ' ανάλογες περιστάσεις ένα από τα παραπάνω ονόματα θα είχε σκοράρει - ο κόσμος με την προσδοκία του στιγμές πριν πανηγυρίσει θα την είχε σπρώξει στα δίχτυα. Όλα αυτά έλειψαν χθες, με την εκκωφαντική σιωπή να «σπα» μεμονομένα, παγιδεύοντας τους γηπεδούχους στην ίδια τους την υπεροχή. Μέχρι να έρθει ο Γιουσούφ και να λύσει τον γόρδιο δεσμό με μια εντυπωσιακή... 35άρα βολίδα και να λυτρώσει την ομάδα που τον πίστεψε στην πιο δύσκολη εν Ελλάδει στιγμή του, ξανά με τον Αστέρα, αλλά στην Τρίπολη και στο ντεμπόυτο του. Η αλλαγή του στο 70' ήταν η τελευταία του συμμετοχή και, αν και στέφθηκε νταμπλούχος, οι φήμες αποχώρησής του υπήρχαν. Τις διέγραψε, ξεπλήρωσε τη στήριξη, λύτρωσε τον εαυτό του κι μετέτρεψε την ανατροπή της ομάδας του σε ιστορία προσωπικής του δικαίωσης. Αποκτήθηκε πέρυσι, παρουσιάστηκε φέτος, ακριβώς 300 μέρες μετά. Στο χορτάρι, στον «καθρέφτη» προσωπικότητας όλων. Γιουσούφ Γιαζίτσι, καλώς όρισες στον Ολυμπιακό...
Νικόλας Κανελλόπουλος
Ποιες, λοιπόν, οι συνθήκες; Ήταν όλες εξ αρχής αναμενόμενες και γνωστές, με την απόδειξή τους στο χορτάρι να έρχεται λογικά. Δύο συν μία, με αυτή τη μία να είναι ο X factor της αναμέτρησης και ο λόγος δεν είναι τακτικός, μα ψυχολογικός: πρώτον, η διαφορά δυναμικότητας μεταξύ των ομάδων. Ήταν αυτή που υποχρέωσε τον φιλοξενούμενο να αμυνθεί αποκλειστικά (πλην των ελάχιστων επιθετικών του εκλάμψεων, όλες σε αντεπίθεση) και να κάνει καθήκον του την υπεράσπιση της εστίας του και την απόκτηση του βαθμού: τα πήγε πράγματι καλά και θα έπαιρνε... καλό βαθμό, αν δεν υπήρχε η φάση στο 92', που είναι και η αιτία ουσιαστικά του κειμένου - θα γράψουμε σχετικά παρακάτω· δεύτερον, ανέκαθεν το πρώτο ματς της σεζόν έχει έναν αναγνωριστικό χαρακτήρα, αφού η ομάδα ξεκινά να εφαρμόσει τις ιδέες της προετοιμασίας της, και ο επίσημος χαρακτήρας του είναι αυτός που επιφέρει εύλογα της απαιτήσεις και την ανάγκη του αποτελέσματος. Ο Αστέρας προσαρμόστηκε τακτικά στη μοίρα του, δεν την αποδέχθηκε μοιρολατρικά, κι αυτό ακριβώς είναι το παράσημο που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Σάββα Παντελίδη και στους παίκτες του. Κυρίως δε, να το κάνουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Our bench’s reaction to Yazıcı’s beautiful GOAL! pic.twitter.com/uHawyusNgN
— Olympiacos FC (@olympiacosfc) August 24, 2025
Ο Ολυμπιακός αναμενόμενα στην αρχή μουδιασμένος, αν και εξ αρχής δραστήριος, προσαρμόστηκε άμεσα στο δικό του αγωνιστικό μετερίζι, με το να επιδιώκει συνεχώς το γκολ που θα απέβαλε ένα άγχος το οποίο δε γλύτωσε τελικά: η εκδήλωση επιθέσεων από το πλάι μόνιμες σχεδόν, κυρίως από δεξιά, με τους Ροντινέι και Πνευμονίδη να είναι από τους πλέον δραστήριους, ωστόσο, να αδυνατούν αμφότεροι (στο 28' και 8' αντίστοιχα) να σκοράρουν, όπως και μια μισή ντουζίνα ακόμη συμπαικτών τους (Ντάνι Γκαρθία, Τσικίνιο, Κοστίνια, Μουζακίτης, Ελ Κααμπί) και στα δύο ημίχρονα. Ο επιπλέον παράγοντας που οδήγησε το ματς στα αγχολυτικά και τους Αρκάδες στα σχοινιά είναι η απουσία του κόσμου, γνωστή από τον Μάη, καθ' ότι προερχόμενη ως τιμωρία από τον τελικό Κυπέλλου των πρωταθλητών με τον ΟΦΗ. Σε τέτοια ματς με τη μία ασθενέστερη συνήθως ομάδα όλη πίσω και τον ισχυρό να σφυροκοπά, τα γκολ τα σκοράρει κατά το ήμισυ η αύρα της εξέδρας, μέχρι να τα πανηγυρίσει εξ ολοκλήρου με την καρδιά της.
Η φράση δεν είναι τυχαία, ούτε υπερβολική. Αυτή ακριβώς η ώθηση ορίζει τον κόσμο ως 12ο παίκτη και γι' αυτό είμαστε σχεδόν βέβαιοι πως σ' ανάλογες περιστάσεις ένα από τα παραπάνω ονόματα θα είχε σκοράρει - ο κόσμος με την προσδοκία του στιγμές πριν πανηγυρίσει θα την είχε σπρώξει στα δίχτυα. Όλα αυτά έλειψαν χθες, με την εκκωφαντική σιωπή να «σπα» μεμονομένα, παγιδεύοντας τους γηπεδούχους στην ίδια τους την υπεροχή. Μέχρι να έρθει ο Γιουσούφ και να λύσει τον γόρδιο δεσμό με μια εντυπωσιακή... 35άρα βολίδα και να λυτρώσει την ομάδα που τον πίστεψε στην πιο δύσκολη εν Ελλάδει στιγμή του, ξανά με τον Αστέρα, αλλά στην Τρίπολη και στο ντεμπόυτο του. Η αλλαγή του στο 70' ήταν η τελευταία του συμμετοχή και, αν και στέφθηκε νταμπλούχος, οι φήμες αποχώρησής του υπήρχαν. Τις διέγραψε, ξεπλήρωσε τη στήριξη, λύτρωσε τον εαυτό του κι μετέτρεψε την ανατροπή της ομάδας του σε ιστορία προσωπικής του δικαίωσης. Αποκτήθηκε πέρυσι, παρουσιάστηκε φέτος, ακριβώς 300 μέρες μετά. Στο χορτάρι, στον «καθρέφτη» προσωπικότητας όλων. Γιουσούφ Γιαζίτσι, καλώς όρισες στον Ολυμπιακό...
Νικόλας Κανελλόπουλος
