Buzzer Beater

Τα Ευρωμπάσκετ τα κερδίζουν οι παρέες

Εθνική Ελλάδος Εθνική Μπάσκετ Γαλλία Ισπανία Ελλάδα EuroBasket 2022 tags :
Τα Ευρωμπάσκετ τα κερδίζουν οι παρέες
Για 4η φορά στις έξι τελευταίες διοργανώσεις. Ε, δεν το λες τύχη παρά μόνο συνήθεια για την Ισπανία, η μακράν της δεύτερης κορυφαία ομάδα της νέας χιλιετίας.

Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω κάτι. Τους Ισπανούς όχι σε τίτλους και χρυσά μετάλλια αλλά σε νοοτροπία στον αθλητισμό γενικότερα και στο μπάσκετ ειδικότερ ή δεν θα τους φτάσουμε ποτέ, ή θα το μάθουμε σε κάποια επόμενη ζωή από τα βιβλία της ιστορίας. Οι δικές μας επιτυχίες στα ‘00ς αποδείχθηκε πως ήταν αποτέλεσμα συγκυρίας, της συνύπαρξης της ίσως 2ης κορυφαίας φουρνιάς παικτών στη χώρα μετά του ‘87, παικτών με τεράστια προσωπικότητα και ενός προπονητή (Γιαννάκης) που αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους είχε τον τρόπο όλους αυτούς να τους διαχειρίζεται και να τους οδηγήσει σε κορυφές.

Δεν είναι πεσιμιστικό το παραπάνω σχόλιο αλλά η πραγματικότητα. Είναι ουτοπία να περιμένουμε από μία πτωχευμένη (σε αξίες, υποδομές, αθλητική κουλτούρα) χώρα, από ένα παντελώς ανύπαρκτο, διάτρητο, αφερέγγυο πρωτάθλημα που είναι και η βιτρίνα του μπάσκετ συλλόγων της χώρας και από ένα σύστημα υποδομών που εδώ και δεκαετίες λειτουργεί στις Εθνικές ομάδες (και) με βάση τις διαπροσωπικές σχέσεις της Ομοσπονδίας με προπονητές, ατζέντηδες ακόμη και φραγκάτους γονείς, να φέρει όχι μόνο αποτελέσματα αλλά να παράγει σε μία σταθερή βάση ταλέντα.

Και επιμένω ότι οι όποιες επιτυχίες κατά καιρούς κάποιων Εθνικών ομάδων (αφήνω εντελώς έξω από το κάδρο τους δύο πλούσιους συλλόγους που στηρίζονταν και εξακολουθούν στα στηρίζονται στη χρηματοδότηση από το εύπορο αφεντικό) ήταν συγκυριακές. Μη θυμίσω δηλαδή ότι κοτζάμ Διαμαντίδης ή Παπαλουκάς δεν έπαιξαν ΠΟΤΕ στις εθνικές Παίδων ή Εφήβων και είχαν cameo πέρασμα από τη Νέων…

Και το φετινό Ευρωμπάσκετ λοιπόν για να επιστρέψω στο θέμα μας το πήρε η πιο δεμένη παρέα. Προσοχή, δεν υπονοώ το παραμικρό για τη δική μας ομάδα και τις σχέσεις των παικτών οι οποίες ήταν και παραμένουν κάτι παραπάνω από καλές. Ούτε υποστηρίζω ότι πρωταρχικό ρόλο στην επιτυχία μιας ομάδας παίζει η “χημεία” των παικτών και όχι το μπάσκετ που παίζει. Όμως τα δύο αυτά είναι αλληλένδετα.

Η Ισπανία λοιπόν ούτε το περισσότερο ταλέντο είχε από τις άλλες ομάδες, ούτε τους καλύτερους παίκτες, ούτε, ίσως τον καλύτερο προπονητή. Ταν είχε όλα όμως στον βαθμό που χρειαζόταν ώστε σε συνδυασμό με το κίνητρο που βρήκαν όλοι αυτοί και τη σχέση εξάρτησης του ενός από τον άλλο να φτάσουν στην κορυφή. Ήταν ο ορισμός της ομάδας όπου ο ένας γινόταν θυσία για τον άλλο. Που ο καθένας είχε αποδεχτεί τον μικρό ή μεγάλο ρόλο του. Παρά τις γκρίνιες για παράδειγμα του καπτεν Ρούντι για την έλευση του Λορένζο Μπράουν άπαντες έκαναν πίσω για το κοινό καλό. Παίκτες όπως ο Χαιμέ Φερνάντεθ, ο Ντίαθ (που μπήκε στη 12αδα την τελευταία στιγμή) ή ο Μπριθουέλα τους γνώριζαν μέχρι πρότινος όσοι έβλεπαν αγώνες του BCL. Και όμως και οι τρεις αυτοί είχαν κομβικούς ρόλους και προσφορά ίσως μεγαλύτερη και πιο σημαντική των λεγόμενων “σταρ” της ομάδας. Τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ κουβαλούσαν την άνιση σύγκριση με τους Γκασόλ και μία μάλλον μέτρια πορεία στο ΝΒΑ με συνεχείς αλλαγές ομάδων. Και ο κόουτς Σκαριόλο την ταμπέλα του “τυχερού” που είχε κατακτήσει τρία Ευρωμπάσκετ χάρη σε Ναβάρο, Γκασόλ και σία. Όλοι τους έδωσαν απαντήσεις.

Από τη μία στόχευσαν σωστά μέσα στη διοργάνωση. Έκαναν την… καθιερωμένη για Ισπανία αναίμακτη ήττα της πρώτης φάσης (από το Βέλγιο) και στα πλέι-οφ έβγαλαν δόντια κόντρα όχι σε τυχαίους αντιπάλους. Λιθουανία στη 2η παράταση, Φινλανδία επιστρέφοντας από το -20 και τη γηπεδούχο Γερμανία πριν τους συνήθεις Γάλλος στον τελικό. Όπου ο Σκαριόλο έκανε το 6-0 κόντρα στον Κολέ σε αγώνες νοκ-αουτ.

Ο τρόπος που πανηγύρισαν όλοι αυτοί μετά τον τελικό δείχνει το δέσιμό τους. Ο Ρούντι που έγινε ο 3ος παίκτης στην ιστορία μετά τους Γκενάντι Βολνόβ και Σεργκέι Μπέλοβ με τουλάχιστον 4 χρυσά σε Ευρωμπάσκετ σήκωσε την κούπα φορώντας τη φανέλα του απόντα φίλου του Γιουλ τη φιγούρα του οποίου έκοψαν από αφίσες στο γήπεδο οι “μικροί” Ντίαθ, Χαιμέ για να δείξουν ότι είναι μαζί τους. Ο Σκαριόλο στον ημιτελικό με τη Γερμανία δεν πανηγύρισε καν. Τόσο σίγουρος ήταν για την ομάδα και τους παίκτες του. Οι Ισπανοί ήταν μπολιασμένοι με τη νοοτροπία νικητή των προκατόχων τους και αυτό βγήκε προς τα έξω.

Μια καλή παρέα λοιπόν. Όπως οι Ιταλοί το 1999 που οι συνάδελφοι τότε “ρεμάλια” τους ανέβαζαν “ντίβες” τους κατέβαζαν. Αλλά Αντρέα Μενεγκίν, Φούτσκα, Γκαλάντα και σία έβγαλαν δόντια όταν τους αμφισβήτησαν. Οι Λιθουανοί το 2003. Έπαιξαν μπασκετάρα “αλα Ζαλγκίρις” του ‘99 έχοντας ένα τσούρμο σταρ στη 12αδα τους. Σάρας, Σίσκα, Λαβρίνοβιτς, Σονγκάιλα, Ματσιγιάουσκας και σία. Όπου όλοι έβαλαν το εγώ κάτω από την ομάδα. Οι δικοί μας το 2005. Είχε χαρακτηριστεί “καταραμένη” γενιά πριν καν πάρει τη σκυτάλη από την προηγούμενη αλλά με την αύρα του “δράκου” έγινε μία γροθιά. Η ομάδα, θυμίζω, στην οποία ο ένα χρόνο αργότερα παίκτης του ΝΒΑ Βασίλης Σπανούλης ήταν ο 10ος σκόρερ πάνω μόνο από Μπουρούση και Βασιλόπουλο!

Οι Ρώσοι το 2007; Στην αρένα της Μαδρίτης τους είχαν τελειωμένους σαν τον ταύρο πριν συναντήσει τον ταυρομάχο με τα βέλη του. Αλλά τα τρυκ του Μπλατ και η άγνοια του Χόλντεν έκαναν τους Ισπανούς να εξαφανίσουν τα κάμπριο διόροφα πούλμαν που είχαν γεμίσει βενζίνη για τον γύρο των πρωταθλητών στους δρόμους της Μαδρίτης. Ομοίως και οι Γάλλοι το 2013. Για το γινάτι των αποτυχιών σε Κάουνας το 2011 και Λονδίνο το 2012 τα είχαν… φυλαγμένα στους Ισπανούς και τους δάγκωσαν στα ημιτελικά όπως έκανε ο… γερο-Γκασόλ που πήρε παραμάζωμα τους ψηλούς των τρικολών δύο χρόνια αργότερα.

Και τέλος η Σλοβενία του 2017 όπου βετεράνοι όπως ο Γκόραν Ντράγκιτς, ο Ραντολφ, ο Μπλάζιτς και ο Βίντμαρ σήκωναν στους ώμους ωσάν Ρωμαίο αυτοκράτορα τον 18χρονο τότε και τραυματία μέσα στον τελικό με τη Σερβία Λούκα Ντόντσιτς την ώρα της απονομής.

www.bnsports.gr

Ρoή Ειδήσεων

Δείτε επίσης



0