Είμαστε πια γραφικοί με την επανάληψη και την παραπομπή της, γι’ αυτό και πλέον την αναφέρουμε απλώς ως συνθήκη, δίχως την αρχική της ανάλυση: οι ταχύτητες του μίνι πρωταθλήματος ήταν εξ αρχής δύο, μιας και η διαφορά σκιαγραφούσε τον επίδοξο πρωταθλητή. Τελικά, ο Ολυμπιακός χρίστηκε τέτοιος αναμενόμενα και άνετα, χαρίζοντας στον εαυτό του το προνόμιο να παρακολουθεί ως παρατηρητής την αλληλοεξουδετέρωση των μέχρι πρότινος ανταγωνιστών του για την πολυπόθητη δεύτερη θέση.
Αποτελώντας, βέβαια, εβδομαδιαία πρόκληση γι’ αυτούς, αυτόματα το καλεντάρι του υποδείκνυε το δικό του, ανάλογο χρέος: να παίξει ως τροπαιούχος – και εν δυνάμει νταμπλούχος – ως το τέλος. Δηλαδή να κερδίσει. Το έκανε ξανά και ο κυνισμός του ενίσχυσε την εσωστρέφεια της αντιπάλου του και την ανάγκη της για… ψυχανάλυση. Ας δούμε τι συνέβη στη Φιλαδέλφεια, αλλά και στην Τούμπα, όπου ο ΠΑΟΚ αναπλήρωσε την ήττα της περασμένης αγωνιστικής από τον Παναθηναϊκό και είναι ο κερδισμένος της αγωνιστικής.
Κάλλιο (πολύ) αργά, παρά ποτέ
Μεγάλη ζημιά στην ΑΕΚ έκανε και ο ΠΑΟΚ: η ανατροπή νίκης και ο τρόπος επίτευξής της – η ψυχολογία επομένως της απόδειξης πως μπορεί – έδωσαν την απαραίτητη ώθηση την κατάλληλη στιγμή. Η τρίτη νίκη του στη διαδικασία αποδεικνύει και την ικανότητα ανταπόκρισής του, καθοριστική η τελευταία αγωνιστική, όπου αντιμετωπίζει την «Ένωση». Ξανά με ανατροπή, με υπογραφή Μαντί Καμαρά για το δεύτερο τρίποντο και την πρώτη προσπέραση στη βαθμολογία. Το προβάδισμα του τρίτου λεπτού με τον Γεντβάι για τον φιλοξενούμενο δεν είχε συνέπεια, με τις 13 τελικές να αποδίδουν τον τίτλο του MVP στον Ντραγκόφσκι.
Η δίκαιη νίκη στην Τούμπα καθιερώνει και τη συνθήκη της άμεσης εναλλαγής των δεδομένων και το σφύριγμα της λήξης ως το μοναδικό χρονικό σημείο από το οποίο θα μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτά με σιγουριά. Να έχουμε, δηλαδή, στεγανά. Φαίνεται πως η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου «ρέφαρε» το 3-1 του ΟΑΚΑ και καθορίζει την τύχη της την τελευταία αγωνιστική κόντρα στην ΑΕΚ εντός έδρας, ακόμη και με απώλεια στο Φάληρο την επόμενη εβδομάδα, αν χάσει ή φέρει ισοπαλία ο Παναθηναϊκός ενδιάμεσα στο αθηναϊκό ντέρμπι. Δεδομένων των συνθηκών, αυτό είναι θετικό – το να μπορείς να παλέψεις ανεξάρτητα για το μέλλον σου είναι προτέρημα, έστω κι αν αυτό προκύπτει από μια λανθασμένη διαχείριση (βλ. απολογισμός στα ντέρμπι της κανονικής διάρκειας).
Φόβος, ο χειρότερος εχθρός
Μήπως δεν είναι και ο Ολυμπιακός «μεγάλος» κερδισμένος; Σαφής θεωρούμε η διάκριση με τον χαρακτηρισμό για τους Θεσσαλονικείς, δεδομένου πως το διακύβευμά τους είναι… on going, σε εξέλιξη δηλαδή, αφού ακόμη παίζουν για το στόχο της δεύτερης θέσης, γι’ αυτόν αξιολογούνται και, βάσει αυτού, θα κάνουν το ταμείο τους από το πρωί της 12ης Μαϊου. Το πάθημα της ΑΕΚ, όμως, δεν έχει προηγούμενο. Λες πως δεν αξίζει τόσες κατραπακιές – και μάλιστα συνεχόμενες – κι εκεί που συμπαρίστασαι με πρόθεση για στήριξη (κάτι το οποίο σημαίνει πρακτικά πως αναγνωρίζεις το ψυχολογικό της πρόβλημα και την ανάγκη της για αλλαγή) συνειδητοποιείς πως είναι άξια της μοίρας της. 
Έκτο παιχνίδι φέτος εναντίον των «ερυθρόλευκων», πέμπτη ήττα, τέσσερις συνεχόμενες στο πρωτάθλημα, συν αυτή η μία για το Κύπελλο, με συνολική συγκομιδή τερμάτων 14-3. Το 6-0 εκείνης της νύχτας άλλαξε τα πάντα στην «Ένωση» ακριβώς γιατί αποδείχθηκε πως τα τελείωσε· η χρονιά της έλαβε τέλος την 26η Φεβρουαρίου. Από τότε τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το παιχνίδι εκείνο, ενδόμυχα και γύρω από τον πρωταθλητή. Δύο οι λόγοι: πρώτον γιατί ο διασυρμός καθαυτός κατέστησε αυτομάτως την ομάδα υπόλογη στον κόσμο της για την επιστροφή της· δεύτερον γιατί επιβαλλόταν να μην συμβεί ξανά τέτοια εμφάνιση, ιδίως με τον ίδιο αντίπαλο. Την επιστροφή ακόμη την περιμένουμε, ο Ολυμπιακός εξάρες δεν έριξε ξανά, κέρδισε, όμως, από τότε άλλες τρεις φορές, οι δύο από αυτές τις τελευταίες είναι συνεχόμενες – πρόκειται για αποτυχία. 
Είναι κυρίως ο τρόπος της ήττας που το επιβεβαιώνει: ό,τι καλό προσπαθεί η ΑΕΚ για να «ρεφάρει» και να ξεκινήσει ξανά, της επιστρέφεται μπούμερανγκ και τη βυθίζει περισσότερο στην άβυσσό της. Η εμφάνισή της ήταν η καλύτερη φετινή εναντίον των Πειραιωτών, ο κυνισμός των οποίων της στέρησε ό,τι κάλλιστα άξιζε. Σκόραραν δις κόντρα στη γενική ροή του ματς, σε διαστήματα όπου η «Ένωση» πολιορκούσε. Το 1-0 ο Βέλντε με τη λυτρωτική κραυγή του, ύστερα από ωραία ανάπτυξη Στάμενιτς - Ζέλσον, πίκρανε ξανά το κοινό, που είδε... απόειδε και, εν τέλει, πικραμένο και θυμωμένο γιούχαρε στο τέλος, αφού σίγησε στο 2-0 του Γιάρεμτσουκ, μετά από όμορφη εναλλαγή του Πορτογάλου με τον συμπατριώτη του Τσικίνιο.
Απαραίτητη η αναφορά στον Τζολάκη: πέναλτι μπορεί να μην έπιασε, ο κυνισμός όμως δεν εκφράζεται μόνο με τα γκολ, αλλά και με τη στέρησή τους – ο 22άχρονος ήταν το «κλειδί» της νίκης, καθότι απροσπέλαστος. Ατομικά λάθη ξανά, απόδειξη έλλειψης απουσίας καθαρού μυαλού και κόμπλεξ. Οι αποδοκιμασίες αποδεικνύουν την πίκρα και τον θυμό του κόσμου, απόρροια του φόβου των παικτών. Άπαντες στο μάτι του κυκλώνα, με το απογοητευτικό 0/3 μέχρι τώρα να προδιαγράφει ζοφερό το μέλλον, όχι μόνο το άμεσο.
Απορίας άξια η (σύντομη) συνέχεια, άλλωστε σύμμαχός της ο χρόνος στα play off δεν υπήρξε ποτέ. Πλέον στο στόχαστρο και ο μέχρι πρότινος αγαπημένος «Πελάδο», χαμένος ανάμεσα στην προσπάθεια και δυνητικά στη διαχείριση της δικής του ενόχλησης από την κριτική – οι δηλώσεις του ενδεικτικές. Κυνικό και σκληρό σαφώς, σε βαθμό που είναι και λίγο άδικο ίσως. Είναι πραγματικότητα όμως. Μία κυνική μελαγχολία. Και ως αλήθεια αυτή πονά πάντα, όπως άλλωστε και ο φόβος της αντιμετώπισής της…
Νικόλας Κανελλόπουλος
