Ένα φάουλ ήταν. Ένα φάουλ που έπρεπε να γίνει. Και 90 λεπτά που θα έπρεπε να έχουν άλλη προσέγγιση. Σύμφωνοι. Ας μην μπούμε όμως σε «πρακτικές» καταστροφής. Συνέβη, είναι ποδόσφαιρο, η Καλαμάτα αξίζει το χειροκρότημα, οι ποδοσφαιριστές της και όσοι την περιβάλλουν το ίδιο. Η ώρα θα έρθει, είναι μαθηματικά βέβαιο. Προς το παρόν, συγχαρητήρια στην Κηφισιά και στον εξαιρετικό Σεμπάστιαν Λέτο. «Πικρία» μόνο για το πόσο θα «άδειασαν» οι παίκτες της Μαύρης Θύελλας, για τον τρόπο που ήρθε η ήττα και για μία πόλη που δεν θα αργήσει να πανηγυρίσει ξανά, αν αυτό το σύνολο δεν «βουτηχτεί» στην τοξικότητα…
Γράφει ο Δημήτρης Μανάκος
Πέρασαν μερικές ημέρες. Δεν ήθελα να τοποθετηθώ άμεσα. Δεν υπήρχε και λόγος. Έχω ασχοληθεί πολλάκις φέτος με τη δεύτερη τη τάξει κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ίδιο και το BN Sports. Με αφιερώματα, με συνεντεύξεις, με πρόσωπα και καταστάσεις, με κριτική, με άρθρα γνώμης.
Η ΑΕΛ ανέβηκε και ουδείς αμφισβητεί πως ήταν η καλύτερη ομάδα του βόρειου ομίλου. Η Κηφισιά ανεβαίνει και πλέον, ποιος μπορεί να πει πως δεν το αξίζει; Όποιος το υποστηρίξει, θα πρέπει να το τεκμηριώσει. Και η αλήθεια είναι πως σε τέσσερα παιχνίδια ανάμεσα σε αυτήν και την Καλαμάτα, η Μαύρη Θύελλα δεν την κέρδισε.
Τυχαίνει να έχω παρακολουθήσει κάθε ένα από κοντά. Στα δύο από αυτά, η ομάδα του Δημήτρη Σπανού ήταν καλύτερη. Σε αυτό με τα δύο δοκάρια στην αρχή και με το πέναλτι – φιάσκο στο δεύτερο ημίχρονο. Και φυσικά, στο πρώτο όλων, στο γήπεδο της «Παραλίας», όπου ολοκληρώθηκε στο 1-1. Ήταν ανώτερη, προηγήθηκε, είχε ξανά δύο δοκάρια, ισοφαρίστηκε εκ νέου με ένα αμφισβητούμενο πέναλτι.
Στο τέλος της ημέρας, όμως, κανένα εκ των δύο δεν της απέφερε τρεις βαθμούς. Περνάμε στο 0-0 της Κηφισιάς στα Play Offs και σε αυτό της «Παραλίας», όπου επί της ουσίας κρινόταν και η άνοδος. Το πρώτο ήταν για… 0-0. Απόλυτα δίκαιο και με εξαιρετική διαιτησία.
Στο δεύτερο, η Καλαμάτα ήταν κατώτερη της Κηφισιάς. Και γενικώς, η αίσθηση που λάμβανες είναι πως δεν γνωρίζεις ακριβώς τι πράγμα «ζητά» στο γήπεδο. Να κερδίσει; Αν ναι, γιατί δε δημιούργησε μία μεγάλη φάση; Να μείνει στην ισοπαλία; Αν ναι, γιατί επιτιθόταν μαζικά στο φινάλε; Γιατί μπλόκαρε ο Κωνσταντίνος Κότσαρης την μπάλα σε κόρνερ του 85ου λεπτού και δεν την κρατούσε για μερικά δευτερόλεπτα; Ήταν λίγο… αποπροσανατολισμένη και η ίδια η ομάδα του Δημήτρη Σπανού και το «πλήρωσε». Πολύ σκληρά. Έχασε στο 93ο λεπτό, με 160 δευτερόλεπτα να εκκρεμούν για την πολυπόθητη άνοδο.
Και κάπως έτσι, το όνειρο «έσβησε». Εκτός αν κάνει «διπλό» η Ηλιούπολη στην Κηφισιά. Πρακτικά, αν με ρωτάτε, το όνειρο «έσβησε». Ποιο είναι το δικό μου ζήτημα, συζητώντας για το εν λόγω παιχνίδι; Το εκλογικεύω, βάζω μέσα ως παράγοντα το άγχος, θεωρώ πως οι ομάδες είναι ισοδύναμες και πως κάποια έπρεπε να ανέβει. Ποια τα κατάφερε; Αυτή που ήξερε πως παίζει για κάτι συγκεκριμένο. Πολλές φορές έχει συμβεί, ο Σεμπάστιαν Λέτο το ήξερε και βρέθηκε δεδομένα σε καλύτερη μέρα από τον Δημήτρη Σπανό.
Ποιο είναι όμως το επόμενο βήμα για την Καλαμάτα; Το πρώτο έγινε. Παραμένει ο κ. Πρασσάς ως ισχυρός της άνδρας. Εν συνεχεία, πρέπει να υπάρχει συσπείρωση. Όσο δύσκολο και αν ακούγεται αυτό. Να συνεχίσει να βρίσκεται στα social media ο άνθρωπος που έκανε «ένα» τον κόσμο και την Καλαμάτα αγαπητή σε όλη την Ελλάδα. Ο Τζος. Μετά, να διατηρηθούν στο ρόστερ παίκτες που «πονάνε» την ομάδα και είναι απαραίτητοι.
Προσωπικά, ο Γιώργος Βαλεριάνος θα έπρεπε να ανανεώσει άμεσα. Αρχηγός, βασικότατος, αναντικατάστατος, κορυφαίος στον «τελικό» με την Κηφισιά. Θα έπρεπε το ζήτημα να έχει κλείσει ήδη. Πόσοι «παλεύουν», άλλωστε, έτσι, για επαρχιακή ομάδα, σε μέρος που δεν μεγάλωσαν; Όταν το απαντήσετε, θα αντιληφθείτε και τον λόγο που θα συμφωνούσα μαζί του άμεσα.
Ακολουθεί ο Γρίβας. Ένα παιδί μεγαλωμένο εκεί, απαραίτητο, με όλο το μέλλον μπροστά του, που πανηγύριζε… μπροστά μου ένα κερδισμένο φάουλ στο 88ο λεπτό. Δεν θα τους αναφέρω όλους, για να μην αδικήσω κάποιους.
Η ιδέα με λίγα λόγια είναι πως όσους «ματώνουν» για αυτό που ζητάς, τους κρατάς άμεσα. Από εκεί και πέρα… Ο ένας χρόνος για να συμβεί κάτι ανάλογο και να έχει η Μαύρη Θύελλα μία «χρυσή» ευκαιρία είναι πολύς. Όλοι συμφωνούμε. Αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όταν «φτάνεις» εκεί, κάποια στιγμή θα δικαιωθείς. Θα ανταμειφθείς. Έγιναν λάθη. Σύμφωνοι. Αλλά ας μην «πυροβολούμε» συγκεκριμένα άτομα για μία «κακή μέρα στο γραφείο». Ακόμη και αν αυτή είναι η καθοριστική.
Στήριξη, υπομονή, συσπείρωση, ο πρόεδρος παραμένει, ο κόσμος ήταν πάντα εκεί και θα είναι και στη νέα σεζόν. Όχι «ακραίες» πρακτικές, όχι «διάλυση», όχι κριτική προς πάσα κατεύθυνση, επειδή δεν έγινε ένα φάουλ στο 93’. Όσο και αν είναι «σκληρό». Η Καλαμάτα θα επιστρέψει. Θα έρθει η ώρα, αυτό είναι δεδομένο…
