Ήρθε η μεγάλη στιγμή. Η ώρα για… «περήφανα γκολ» - τα μεγάλα ρεκόρ αντίστοιχα, θα χρειαστεί να περιμένουν λίγο, αν και ποτέ δεν ξέρεις. Το ντέρμπι στο Φάληρο προφανώς είναι πολυαναμενόμενο για δύο λόγους: πρώτος, ο προφανής, η συνάντηση καθαυτή των δύο αντιπάλων και ο,τιδήποτε αυτή συνεπάγεται ως γεγονός, και ως συμπέρασμα βεβαίως, από τη σκακιέρα στο χορτάρι· ο δεύτερος λόγος είναι πιο ιδιαίτερος, ειδικά αν τον αναλογιστούμε μακροπρόθεσμα, γιατί αμφότεροι καλούνται να αποδείξουν (ο ένας εξουδετερώνοντας τον άλλο) τη δυναμική που έχουν αποκτήσει μέσα στη χρονιά.
Με απλά λόγια, να αποδείξουν στον κόσμο και στους εαυτούς τους κυρίως ότι έχουν επίγνωση της ισχύος τους, των προτερημάτων τους και να θέσουν το αυριανό ματς αφετηρία για την τελική τους ευθεία. Να τεθούν δηλαδή αντιμέτωποι με το καθήκον και την αγωνιστική τιμή τους, να τα αναλάβουν και να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα. Αυτό ακριβώς καθορίζεται από τους στόχους τους, «φίλτρα» που καθιστούν ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη τη συγκυρία του αγώνα.
Αυτοί φαίνονται εξ ορισμού αντίθετοι, αν και με κοινή κατάληξη: από τη μία, ο Ολυμπιακός θέλει να κάνει μια σαφή και αναμφισβήτητη δήλωση τίτλου εναντίον του πρωταθλητή ως επίδοξος τέτοιος, ενώ ο de facto πρωταθλητής ΠΑΟΚ επιδιώκει το ηρωικό του restart και να προλάβει το διαφαινόμενα χαμένο τρένο της κούρσας. Βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού και αυτή ίσως είναι η τελευταία του ρεαλιστική ευκαιρία, δεδομένου πως οι «ερυθρόλευκοι» θα δοκιμαστούν στη Νέα Φιλαδέλφεια σε οκτώ ακριβώς από σήμερα. 
Ο πρωτοπόρος από το φθινόπωρο αήττητος και με την Ευρώπη να τον αναμένει στον μήνα των επερχόμενων γενεθλίων του, θα έχει ως οδηγό το ματς του πρώτου γύρου στην Τούμπα, όταν το 3-2 προηγήθηκε του 4-1 επί της ΑΕΚ στο Φάληρο στην δική του αντίστοιχη αγωνιστική (και με βαθμολογικό όφελος) αναγέννηση. Το πρόγραμμα του «φωτιά», όπως ακριβώς… αρμόζει σε ομάδα που διεκδικεί τίτλους, το κίνητρο των οποίων είναι σαφές, όπως επίσης άλλωστε και οι λεπτές του ισορροπίες, ειδικά στην τελική ευθεία – ο Βιτόρια απ΄ όταν ήρθε τον Οκτώβρη έμεινε αήττητος ακριβώς πέντε μήνες, μέχρι που τρεις σερί ήττες παραλίγο να καταστρέψουν τη χρονιά. Αποκορύφωμα αποτυχίας θα ήταν ο (διαφαινόμενος) αποκλεισμός που κρίθηκε στην τελευταία φάση.
Όχι μόνο λόγω έδρας, αλλά και ελέω του αποκλεισμού από το Europa League από τον κακό δαίμονα, όπως αποδείχθηκε η Στεάουα – και κατά βάση του τρόπου με τον οποίο αυτός προήλθε – ο ΠΑΟΚ υποχρεούται να πιεστεί και να επιστρέψει, αν και έχει το δυσκολότερο έργο: να προσπεράσεις τρεις ομάδες με την τελική ευθεία προ των πυλών δεν είναι εύκολο ούτως ή άλλως· να το κατορθώσεις αυτό με τους τρεις διεκδικητές τον σκήπτρων σου είναι, δεδομένης και της βαθμολογικής διαφοράς, σχεδόν ακατόρθωτο. 
Ο Ραζβάν γύρισε και, όπως γράφαμε… τρέχει. Ο Μεντιλίμπαρ ήταν πάντα εδώ (μαζί με τις όποιες ανά διαστήματα παραφωνίες στην ανάπτυξη και στην επιθετική μονοτονία που «προστάζει» η δεινότητα του Ελ Κααμπί), καλείται τώρα να τρέξει κι εκείνος. Η διαφορετικότητα των στόχων είναι αυτή που συνδυαστικά τους κάνει τόσο ίδιους στο τέλος της χρονιάς, ενώ είναι από την αρχή της κούρσας τόσο διαφορετικοί. Το χορτάρι θα κρίνει τον τερματισμό τους, την φετινή υστεροφημία τους και θα αποτελέσει κριτήριο για την αφετηρία της νέας χρονιάς και τη δυναμική αυτής. Κυνικά, δίχως περιθώρια και δικαιολογίες. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ευθύνες...
Νικόλας Κανελλόπουλος
