«Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Κάθε που μια κατάσταση, μια συνθήκη έχει, χρόνια αργότερα αλλάξει, αυτή τη ρήση χρησιμοποιεί ο θυμόσοφος λαός για να αναγνωρίσει με τον τρόπο του την αλλαγή. Το διαφορετικό. Το καινούργιο. Όχι όμως απαραίτητα και το βελτιωμένο. Εν ολίγοις: ένδοξο παρελθόν, ζοφερό παρόν. Μέλλον άγνωστο, όπως άλλωστε πάντα. Αυτή και η γοητεία του: το απρόβλεπτο, άγνωστο και μυστηριώδες περιεχόμενό του· χάρη σ’ αυτό η αναπόληση καθίσταται ακόμη πιο ιδιαίτερη, όταν εκ των υστέρων λογίζεται κανείς τα παλιά, τα «περασμένα». Τα χρόνια τα δοξασμένα. Όταν τα πράγματα ήταν αλλιώς. Εν προκειμένω, μάλιστα, πολύ. 
Η μηχανή του χρόνου γυρνά τις πολλές σελίδες του ημερολογίου, τόσο, ώστε αρκεί πλέον να προστεθεί ένα δεύτερο «πολύ», αυτή τη φορά όχι για να δηλώσει ποσότητα, αλλά χρόνο. «Πολύ παλιά» δηλαδή. Αναμφίβολα έχει περάσει καιρός, αλλά μάλλον είναι περισσότερο το «τώρα» που κάνει το λαμπερό «τότε» ακόμη πιο μακρινό, περισσότερο παλιό. Ξεθωριασμένο. Στην Ελλάδα του πρώτου μνημονίου και της αρχής της οικονομικής ύφεσης που κλόνισε τη χώρα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τη Ρόμα για τη φάση των «32» του νεοσύστατου τότε Europa League – ο θεσμός είναι ο πρώτος στα χρονικά με αυτή την ονομασία.
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010. Η Ρόμα του (μια τετραετία αργότερα εκλέκτορά μας) Κλαούντιο Ρανιέρι, φθάνει ως σαφές φαβορί, τη στιγμή που το «τριφύλλι» εξέπεμπε την ύστατη, όπως αποδείχθηκε, ευρωπαϊκή λάμψη του. Τέτοια που του δώρισαν απλόχερα και δίκαια το προσωνύμιο του πρέσβη της χώρας μας στο εξωτερικό. Απόδειξη (και όχι μόνο φυσικά) η ακριβώς προηγούμενη χρονιά: μόλις τον περασμένο χειμώνα, το σεντόνι των αστερ(ι)ών του Champions League κουνήθηκε στα μέσα Σεπτέμβρη στο ΟΑΚΑ και στις αρχές Δεκέμβρη κυμάτιζε περήφανα το βράδυ της 10ης νύχτας του μήνα, υποσχόμενο την παρουσία του και μετά τις γιορτές. Το επιβλητικό «3X3» στο δεύτερο γύρο της φάσης των ομίλων χάρισε τότε, εκτός από πρόκριση και πρωτιά! Τον ρόλο της… Ανόρθωσης απέκτησε τότε η Ρόμα ή μήπως να πούμε καλύτερα αυτόν της… Ίντερ;
Ας αφήσουμε στην άκρη, όμως, τους συσχετισμούς, τόσο της εξασφάλισης της πρόκρισης με το 1-0 επί των Κυπρίων την τελευταία αγωνιστική, όσο και της «άλωσης» του Μιλάνου σε. μία από τις ιστορικότερες ευρωπαϊκές βραδιές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλιώς να «βαφτίσουμε»... Ζούλιο Σέζαρ τον Γιόσου Σαριέγκι. Όχι, ας πούμε τα πράγματα όπως ήταν. Όπως είναι. Όπως θα είναι. Δεν θ' αλλάξουν ποτέ. Το διακύβευμα του ματς, κυρίως όμως, ο τρόπος με τον οποίο αυτό εξελίχθηκε, αποτελεί το ενθουσιώδες… ψυχόδραμα που έζησαν άπαντες στο ΟΑΚΑ και το παραλήρημα στο σφύριγμα της λήξης. Οι Ιταλοί προηγήθηκαν, ισοφαρίστηκαν προς το τελευταίο τέταρτο, και από τη στιγμή που μπήκαν ξανά μπροστά στο σκορ, ακολούθησαν τα… ανείπωτα!
Στο 29’ ο Μίρκο Βούσινιτς στέλνει την μπάλα από το ύψος της περιοχής στο αριστερό «παράθυρο» του (βιδωμένου στο χορτάρι) Αλέξανδρου Τζόρβα και δυσκολεύει κι άλλο την πρόκληση. Στο 72’ ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης ισοφαρίζει προ ανυπεράσπιστης εστίας, μετά από κόρνερ και κεφαλιά – πάσα του Σιμάο. Το ΟΑΚΑ σιωπά στο 81’ όταν ο Νταβίντ Πιζάρο σκοράρει με ωραίο συρτό πλασέ από την άσπρη βούλα, σε ανατροπή του Αλέσιο Τσέρτσι από τον Νίκο Σπυρόπουλο· αναθαρίζει, απρόσμενα όμως, μόλις δύο λεπτά μετά, χάρη στο… first touch γυριστό του νεοεισελθόντα Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου, που μετέτρεψε σε ασίστ – ήταν με πλάτη στην εστία κατά την εκτέλεση – το κακό πλασέ του Καντέ που πήρε ύψος. Το γήπεδο «διψά» για την ανατροπή, δίνει στα πόδια φτερά, γεμίζει με πίστη την ψυχή, και… γκρεμίζεται από τα πανηγύρια στην κεφαλιά – δυναμίτη του Τζιμπρίλ Σισέ, μετά από υποδειγματική σέντρα του Δημήτρη Σαλπιγγίδη. 
Όλα «βγήκαν» στον Νίκο Νιόπλια εκείνο το βράδυ, που είδε, εν μέσω αποθέωσης, τις αλλαγές του να αποδεικνύονται… ατόφια ολόχρυσες: οι δύο Θεσσαλονικείς – και συμπαίκτες και στον ΠΑΟΚ (!) – Χριστοδουλόπουλος, Σαλπιγγίδης χρήζονται σκόρερ λίγο μετά την είσοδό τους, με τον δεύτερο, μάλιστα, να πιστώνεται και την ασίστ στο γκολ της ανατροπής. Αυτής που θα άνοιγε το δρόμο για το έπος ακριβώς επτά νύχτες μετά. Όταν κορυφαίος ήταν ο βασικός, σε μια αλησμόνητη ομαδική βραδιά. Η Ευρώπη μαγεύτηκε από μια εμφάνιση καριέρας, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Έμεινε για πάντα ερωτηματικό. Πεφταστέρι στον αστερισμό του θρυλικού σεντονιού, ένας... αστερίσκος. Ένα what if, καταδικασμένο να ταξιδεύει μονίμως αναπάντητο στον χρόνο. Και ως τέτοιο να αναπολείται, όπως και αυτό το ζεύγος αγώνων. Ακόμη κι αυτός δικαιούται να θυμάται, να αναπολεί. Πώς αλλιώς, κομμάτι της Ιστορίας υπήρξε, άλλωστε. Του αξίζει να τον θυμόμαστε. Ακόμη κι αν τελικά δεν κατάφερε να την γράψει ποτέ...
Νικόλας Κανελλόπουλος
