Σε clasico έμελλε να σημειωθεί η πρώτη ήττα, η οποία διαχωρίζει για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα τους μέχρι πρότινος συγκατοίκους της κορυφής. ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είχαν ταυτόσημη πορεία μέχρι πριν και τη σέντρα των προχθεσινών (05/10) αγώνων τους με τέσσερις νίκες και μία ισοπαλία με την ίδια, μάλιστα, σειρά και μόνο οι Θεσσαλονικείς είχαν δύο συνεχόμενες (με Παναιτωλικό και Αστέρα AKTOR), πριν κερδίσουν τον πρωταθλητή. Γόητρο, ιστορία και δυναμική συνοδεύουν τη βαθμολογία στα ωφέλη της νίκης στα ντέρμπι, ενώ το καθιερωμένο διάστημα διακοπής αποτελεί πάντα για τους συλλόγους ένα ημερολογιακό ορόσημο στο καλεντάρι: στην άφιξή τους, το τρίποντο χαρίζει ηρεμία και το πέρας τους σηματοδοτεί τη νέα αξιολόγηση, που ενώνει χρονικά στο χορτάρι το πριν και το μετά. Μέχρι να έρθει η ώρα της επιστροφής, όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, ξεκινώντας από το παιχνίδι που άλλαξε το χρώμα της κορυφής.
Είχαμε να λέμε πέρυσι για την ανωτερότητα του Ολυμπιακού στα ντέρμπι, αφού μόνο στην κανονική διάρκεια είχε τέσσερις νίκες και δύο ισοπαλίες: ξεκίνησε με ισοπαλία και ολοκλήρωσε με νίκη επί του Παναθηναϊκού, ενώ κέρδισε δις τον ΠΑΟΚ – ξέχωρα την πρωταθληματική πορεία του στα play off. Φέτος έχασε με την πρώτη. Ο ένας δεν έβαζε εύκολα γκολ, ο άλλος επίσης δύσκολα σκόραρε και μετά από ένα ξοδεμένο ημίχρονο, λογικό και επόμενο η επιθετική λειτουργία των δύο και η βραδιά των εκφραστών της να είχε εξ αρχής ενδιαφέρον. Το ματς αυτό ήταν το πρώτο crush test με αυτές τις συνθήκες.
Κάλλιστα ανήκει ένα ημίχρονο σε κάθε ομάδα, πλην των τερμάτων τους άσκησαν την αντίστοιχη πίεση. Ο Ελ Κααμπί δεν σκόραρε (θα μπορούσε μία φορά στις δικές του στιγμές), έκανε την ασίστ όμως και το προβάδισμα ήρθε από τον εξαιρετικό Τσικίνιο, ο οποίος προπορεύεται με τέσσερα γκολ κι αντικαθιστά (μάλλον προσωρινά) τον Μαροκινό στην πρώτη θέση των σκόρερ. Σημείο αναφοράς φέτος για την ώρα ο Πορτογάλος, που οδήγησε την ομάδα με τον Βόλο και την έσωσε με τον Λεβαδειακό, χωρίς εκείνη να κάνει «καλά» παιχνίδια ως προς την αξιοποίηση ευκαιριών και χρόνου: οι εννιά σερί βαθμοί έναντι ομάδων της επαρχίας στην αρχή, δημιούργησαν την εντύπωση πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η άκρη – το γκολ δηλαδή που θα απλοποιήσει τα πράγματα – θα σημειωθεί και το γεγονός πως η λύση βρισκόταν πάντα στο δεύτερο μέρος, ίσως να επέφερε κι έναν κάποιο εφησυχασμό – η πρώτη αλλαγή έγινε στο 70’.
Ο τρόπος που το τρίποντο επιτυγχάνεται αλλάζει τα πάντα για τον ΠΑΟΚ και σημαίνει πολλά: ανώτερη εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο, ευκαιρίες για μεγαλύτερο σκορ και αξιοποίηση δύο στιγμών επανατοποθετούν τον Δικέφαλο του Βορρά σε μια θέση ισχύος σημαντικότερη αρχικά της βαθμολογικής, αφού του υπενθυμίζουν – αποδεικνύουν κατά βάση – πως μπορεί να κερδίσει σ’ ένα βράδυ που δεν ξεκινά καλά: τα «λάθη – δώρα» για τον Βάσκο είναι «η ισορροπία και το πάθος» για τον Ρουμάνο, αφού ο Τάισον κυνηγά μέχρι τέλους τον Ορτέγα, το γλίστρημα του οποίου είναι το εισιτήριο της ισοφάρισης του πρώτου και είναι η δεξιοτεχνία του Κωνσταντέλια που «αναγκάζει» σε προβολή – παράβαση τον Κοστίνια. Αυτό είναι το φετινό κριτήριο επιτυχίας για τον όλους, πάντως, κυρίως δε για τον Ολυμπιακό: το Champions League είναι ουσιαστικά ο αντίπαλος, το αυτό ισχύει σε σημαντικό βαθμό και για τους άλλους τρεις εγχώριους ανταγωνιστές υπό διαφορετικούς όρους σε Europa και Conference. Το «σεντόνι» δεν κάνει διακρίσεις, ούτε χαρίζεται: άπαντες «γεύτηκαν» μεσοβδόμαδα τον κυνισμό του.
Αναζητείται σταθερότητα
Την αυτοπεποίθηση που απέκτησε ο ΠΑΟΚ, χαίρεται ως ηρεμία ο Παναθηναϊκός, αυτός που έχασε μόνος πριν από τρεις μέρες στο ΟΑΚΑ και ο ίδιος που κέρδισε επίσης μόνος πριν από 11 μέρες στη Βέρνη. Το πρόβλημα αξιολογείται ως ψυχολογικό, και οι δηλώσεις του Χρήστου Κόντη είναι η αντίστοιχη αναγνώριση πως δεν είναι σε θέση η ομάδα να επιφέρει την ισορροπία μεταξύ ποιότητας εμφάνισης και διεκδίκησης αποτελέσματος· σε μυαλό και τακτική, πιστεύουμε, πρέπει να είναι η έμφαση, ώστε οι δύο συνεχόμενες νίκες σε Αγρίνιο ματς και Λεωφόρο εκτός από καθοριστικές που είναι ήδη, να αποκτήσουν μακροπρόθεσμα ρόλο και αξία αφύπνισης –ώστε να αντικατασταθούν με άλλα θετικά αποτελέσματα, «σημαντικότερα», ακριβώς επειδή η νοοτροπία διεκδίκησης θα εδραιώνεται στη συνείδηση των παικτών. Το ηρωϊκό διπλό επί του Παναιτωλικού ακολούθησε ο απαραίτητος άσος επί του Ατρόμητου, ωστόσο, η ευρωπαϊκή εντός έδρας ήττα θα κοστίζει σε ηθικό και σκέψη, όχι μόνο στην Ευρώπη, ειδικά αν συμβεί ξανά.
Υπέρβαση και ταυτότητα
Το δικό της Αγρίνιο απέκτησε στο Περιστέρι η ΑΕΚ, της οποίας η γενναία ανατροπή κόντρα στην Κηφησιά την αφήνει ανενόχλητα μόνη – πρώτη στην κορυφή. Ακόμη και τρίτη να ήταν, (ειδικά με αυτή τη διαφορά στην ελάχιστη τιμή της) πιστεύουμε πως ο Μάρκο Νίκολιτς θα χαρακτήριζε ξανά τη νίκη της ως την πιο σημαντική της παρουσίας του στην Ελλάδα, γιατί δημιουργεί προσωπικότητες και διαμορφώνει ταυτότητα. Είναι ακριβώς ο τρόπος επίτευξης, του οποίου η αξία δυνητικά είναι παραπάνω από τρεις βαθμούς. Προϋπόθεση γι’ αυτό η συνέπεια. Αήττητη ακόμη εντός συνόρων, μα ανώμαλα προσγειωμένη κι αυτή την Πέμπτη πέτυχε πραγματικά μια ανατροπή – οδηγό για τη συνέχεια σε Ελλάδα και Ευρώπη, γι’ αυτό υπάρχουν δύο καθοριστικά στοιχεία, η χρονική ακολουθία των οποίων καθιστά την εξέλιξη ακόμη πιο ιδιαίτερη: πρώτον, το ότι έχανε με 2-0 στο μισάωρο και ότι μείωσε στην εκπνοή. X factor η αποβολή του Ρέλβας στο 48’, κι αν τα δύο τελευταία συνέβαιναν αντίστροφα, αμφιβάλλουμε αν θα είχαμε ανατροπή. 
Την έχουμε, τη σχολιάζουμε, για να το κάνουμε αυτό την επαινούμε, κι έχουμε ως δικαιότατο αποτέλεσμά της την ΑΕΚ των 16 βαθμών στην κορυφή της βαθμολογίας στο +2 από τον ΠΑΟΚ και στο +3 από τον Ολυμπιακό. Οι δύο πρώτοι, οι δύο μοναδικοί αήττητοι, με το άλλο άκρο τους στο τέλος της να είναι οι Λάρισα και Αστέρας (ΠΑΡ για κάθε έναν στο όνομα της ομάδας), που ήδη αναζητούν διαδόχους, αφού οι προπονητές τους δεν πρόλαβαν παρέλαση. Κι όλα αυτά, όταν ο Λεβαδειακός είναι τέταρτος με την καλύτερη επίθεση του πρωταθλήματος, χάρη σ’ ένα ρεκόρ, που θα θυμάται για χρόνια και που για φέτος μπορεί να τον απογειώσει. Μέχρι τότε, θα κατανοήσουμε τη μακροπρόθεσμη σημασία του μετά τη διακοπή…
Νικόλας Κανελλόπουλος
