Το πρόβλημα της Μάντσεστερ Σίτι είναι ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα!

Για προπονητές όπως ο Γκουαρντιόλα το πιο σημαντικό είναι η διαδικασία. Η νίκη πράγματι είναι υψίστης σημασίας, αλλά με τα δικά του πρότυπα, με την πειθαρχία, την αυστηρότητα αλλά πρωτίστως με τον ενθουσιασμό. Είναι σαν πρωταγωνιστής σε νουβέλα, κάποιος που βλέπει τον κόσμο από την οπτική πλευρά του παιχνιδιού και ζει με την ψύχωση να πετύχει την τελειότητα.

Το πρόβλημα όμως έρχεται όταν στην πορεία η διαδικασία αυτή δεν φτάνει στην τελειότητα. Εκεί πρέπει πάντα να υπάρχει μια εναλλακτική, ένα plan B. Και αυτό το πρόβλημα φαίνεται στην φετινή Μάντσεστερ Σίτι η οποία δείχνει να είναι εγκλωβισμένη στις ίδιες τις ιδέες του Πεπ Γκουαρντιόλα.

Την εποχή της καλύτερης Μπαρτσελόνα όλων των εποχών, αυτή του Γκουαρντιόλα με τους Μέσι, Τσάβι, Ινιέστα, το ζήτημα που κυριαρχούσε ήταν αν μπορούσε κάποια ομάδα και κάποιος προπονητής να βρει τον τρόπο να βρει αντίδοτο στο περίφημο τρόπο παιχνιδιού της, το διάσημο πιο τίκι τάκα. ια τους περισσότερους ήταν εκτός λογικής να ζητάνε από τους αντιπάλους του Γκουαρντιόλα να αντιμετωπίζουν την Μπαρτσελόνα με τον ίδιο τρόπο που αγωνιζόταν η παρέα του Μέσι. Ήταν σαν να ζητούσαμε από ένα ζωγράφο με τα ίδια χαρακτηριστικά που είχε ο Βαν Γκογκ να ζωγραφίζει δύο φορές καλύτερα.

Το πρόβλημα όμως σε αυτή την περίπτωση είναι τι κάνει ο Βαν Γκογκ αν δεν έχει τα υλικά για να φτιάξει ένα έργο όπως αυτά που είχε συνηθίσει να δίνει στον κόσμο. Ένας τραυματισμός, αυτός του Ρόντρι, κι έφερε τα πάνω κάτω στην κοσμοθεωρία του Πεπ.

Όποιος είδε το ματς με την Άρσεναλ θα κατάλαβε το πόσο σημαντικός είναι ο κάτοχος της Χρυσής Μπαλας για τους «πολίτες». Θα πει κανείς είναι δυνατόν μια ομάδα να εξαρτιέται μόνο από έναν ποδοσφαιριστή, ειδικά αν αυτή είναι του Γκουαρντιόλα, ο οποίος έχει αλλάξει τα πάντα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο;

Κι εδώ ανοίγει η κουβέντα για το πως ο Γκουαρντιόλα δεν έχει αναπτύξει έναν εναλλακτικό τρόπο παιχνιδιού, δεν έχει ένα δεύτερο αγωνιστικό σχέδιο για να αντιδράσει. Θα πει κάποιος ίσως γιατί δεν του χρειάζεται. Βέβαια και αυτό που είχαν καταφέρει οι ομάδες του Μουρίνιο κόντρα στον Πεπ ελάχιστες η καμία δεν θα μπορούσε να το πετύχει. Αλλά όλοι βλέπουν και κάποιοι μπορούν να μάθουν. Άλλωστε, το ποδόσφαιρο είναι σαν το τάγκο, θέλει δύο. Ετσι αναπτύσσεται και η διαλεκτική. Στη δράση της Μπαρτσελόνα υπήρξε η αντίδραση. Αυτό προκάλεσε τη σύνθεση και το ίδιο το άθλημα έκανε βήματα προόδου. Οι λέξεις κλειδιά ήταν δύο. Κενός χώρος. Τον κλείνεις και δεν δίνεις το δικαίωμα στον αντίπαλο να κάνει το παιχνίδι του.

Τα ατομικά λάθη και η κακή αυτοπεποίθηση ήταν οι μεγαλύτεροι παράγοντες για την ήττα της Κυριακής, αλλά η έλλειψη ρυθμού και κινητικότητας στη μεσαία γραμμή της Σίτι φάνηκε πλήρως τόσο για το τέταρτο γκολ της Άρσεναλ, όπως και στο γκολ της Μπριζ στο Champions League και σε πολλά άλλα παιχνίδια την φετινή σεζόν.

Όταν η Σίτι χάνει την μπάλα μπροστά από την αντίπαλη άμυνα, έχει τεράστιο πρόβλημα. Και αυτό γιατί παρότι η εντολή του Γκουαρντιόλα είναι να συνεχίζον να παίζον το παιχνιδι τους, αυτό που έχουν μάθει να κάνουν με την κατοχή της μπάλας, έχουν πρόβλημα. Και αυτό γιατί όπως φαίνεται πλέον δεν είναι το ίδιο καλοί οι παίκτες στο να κυκλοφορούν τόσο καλά την μπάλα που πλέον χάνεται πιο εύκολα δίνοντας την δυνατότητα στον αντίπαλο ν εκμεταλλευτεί το πολλά κενά που αφήνει η Σίτι.

«Είμαστε μια γερασμένη ομάδα», ανέφερε ο Καταλανός τεχνικός αναφερόμενος στους Ντε Μπρόινε (που γίνεται 34 ετών τον Ιούνιο), Γκιουντογκάν (επίσης 34) και Κόβατσιτς (31). «Γι’ αυτό φοβάμαι λίγο να παίξω αυτό το μεταβατικό παιχνίδι με τη Λίβερπουλ, την Άρσεναλ, τη Νιούκαστλ, την Άστον Βίλα, την Μπράιτον… Είναι μίλια μακριά καλύτερα από εμάς».

Μόλις παραβιαστεί η γραμμή της μεσαίας γραμμής της Σίτι, η άμυνα είναι εκτεθειμένη και αυτό οδηγεί στο άλλο σημαντικό της πρόβλημα αυτή τη σεζόν. Τα στόπερ της φέτος δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά με πολλά ατομικά λάθη

Δεδομένης της κούρασης στην ομάδα και του φόρτου που βαρύνει τους παίκτες που προφανώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν το ίδιο καλά στο χώρο του κέντρου (κι εδώ φαίνεται η απουσία του Ρόντρι στην άμεση επανάκτηση της μπάλας), αυτά τα λάθη θα συνεχίσουν να συμβαίνουν και, με τη Σίτι να παίζει με Λίβερπουλ, Νιούκαστλ και Τότεναμ στα επόμενα τρία τους πρωταθλήματα και την Ρεάλ Μαδρίτης στο Champions League τα πράγματα μόνο καλά δεν θα είναι για τους πρωταθλητές Αγγλίας.

Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι οποιαδήποτε νέα άφιξη θα βοηθήσει ιδιαίτερα στη μεσαία γραμμή της. Έχοντας δει τον Φίλιπς μετά βίας να παίζει ένα καλό παιχνίδι και τον Ματέους Νούνιες να παίζει από αριστερό εξτρέμ έως δεξιός μπακ αλλά ποτέ ως κεντρικό χαφ, για την θέση που αποκτήθηκε, καταλαβαίνει κανείς πως το πρόβλημα είναι μεγάλο. Η Σίτι γνώριζε από καιρό, πολύ πριν συμβεί ο τραυματισμός του στο γόνατο ότι δεν έχει αντικαταστάτη για τον Ρόντρι. Προσπάθησε με διάφορες αλχημείες να δώσει λύση.

Στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα ο σύλλογος με τον Ντε Μπρόινε στους τελευταίους μήνες του συμβολαίου του, κάτι που συμβαίνει και με τον Γκιουντογκάν, και με ένα μεγάλο ερωτηματικό για την παραμονή του Μπερνάρντο Σίλβα στον σύλλογο, η Σίτι δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει λάθος για τη νέα σεζόν όσον αφορά την ενίσχυση της μεσαίας γραμμής.

Η φετινή χρονιά είναι ουσιαστικά χαμένη, και την μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο ίδιος ο Γκουαρντιόλα. Ο οποίος όπως σχεδόν όλα τα μεγάλα μυαλά είναι εμμονικός και καθόλου διαλλακτικός και προσαρμοστικός. Και το χειρότερο είναι πως δείχνει να μην καταλαβαίνει. Γιατί αν καταλάβαινε την ρίζα του κακού θα προσπαθούσε να βρει εναλλακτικό τρόπο λύσης, και όχι επιχειρήματα του στυλ... ναι αλλά είδες πόσες θέσεις μπορεί να παίξει ο Στόουνς;