γράφει : Γιάννης Ψαράκης
Το κακό δεν είναι ότι αυτό το κείμενο θα μπορούσε (που είχε δηλαδή) να έχει γραφτεί πριν 10 και πριν 5 χρόνια αλλά ότι πολύ φοβάμαι πως θα διαβάζεται σαν καινούργιο σε τρία και πέντε χρόνια από σήμερα.
Γράφει ο Γιάννης Ψαράκης
Η Εθνική σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο πέτυχε το μίνιμουμ της πρόκρισης στους 16, απέφυγε τα χειρότερα με το να παίζει σαν τη Γαλλία ματς παρηγοριάς και χωρίς ενδιαφέρον. Το αν πέτυχε ή απέτυχε ο καθένας το βλέπει από το δικό του πρίσμα και με βάσει τις φιλοδοξίες που είχε ή την προοπτική αυτής της ομάδας. Έχοντας βιώσει στο παρελθόν και τους θριάμβους του Βελιγραδίου και τις κατραπακιές της Ντιζόν αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως οι παρόντες παίκτες και προπονητές φέρουν περισσότερο βαρέως την αποτυχία (τους) από το να πανηγυρίζουν την επιτυχία (τους). Στην προκειμένη περίπτωση της φετινής αποστολής και το αναφέρω για όσους υποστηρίζουν ότι αποτύχαμε, οι τελευταίοι που έχουν μερίδιο ευθύνης είναι προπονητές και παίκτες.
Ο μεν Ιτούδης έβγαλε από τη μύγα ξύγκι προκειμένου με τρικ και αλχημείες να καλύψει τις δομικές αδυναμίες της ομάδας λόγω των τεράστιων απουσιών. Οι παίκτες μόχθησαν, σε κάποιες περιπτώσεις υπερέβαλαν εαυτούς. Υπήρχαν και κάποιοι που υστέρησαν αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Ήταν εκεί ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε. Και το αναφέρω κυρίως για τον Κώστα Παπανικολάου όχι γιατί είχε 1/17 τρίποντα αλλά γιατί αυτό που έκανε, να φύγει για ταξίδι της Εθνικής στην άλλη άκρη της γης λίγες ώρες μετά τη γέννηση του 2ου παιδιού του θα πρέπει να μνημονεύεται σε όλα τα βιβλία της ιστορίας του μπάσκετ της χώρας. Σόρυ Κώστα αλλά έκανες κάτι εντελώς παράλογο, που δεν θα το έκανα για όλα τα λεφτά και τη δόξα του κόσμου, από την άλλη όμως έχεις τον απεριόριστο σεβασμό μου.
Πάμε όμως και στο προκείμενο. Που δεν είναι ούτε αν προκριθήκαμε ή όχι στους 8 ούτε αν χτυπήσαμε το ταβάνι μας. Τις παρακάτω γραμμές θα τις έγραφα είτε είχαμε μπει στην 8αδα είτε δεν είχαμε πάει καν στη διοργάνωση γιατί η ουσία δεν είναι η επιτυχία ή αποτυχία της Εθνικής αλλά όλα αυτά που χρόνια τώρα κρύβονται κάτω από το χαλάκι και έχουν σχηματίσει ένα βουνό από βρωμιά που μόνο να σκοντάψεις πάνω του μπορείς. Και αφορά στο τρίπτυχο Ομοσπονδία, παραγωγική διαδικασία, ελληνικό πρωτάθλημα. Το τρίπτυχο της παταγώδους αποτυχίας.
Κεφάλαιο Ομοσπονδία. Από τα «έχουμε παίκτες, δεν χρειαζόμαστε προπονητή» και τις αλλαγές στον πάγκο της ομάδας σχεδόν μετά από κάθε διοργάνωση, από το περιβόητο my way του «αυτοκράτορα» Γιώργου Βασιλακόπουλου περάσαμε στην εποχή του φαίνεσθαι της «βασιλείας» Βαγγέλη Λιόλιου. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε το πόστο του προέδρου ήταν εμφανές ότι ο νέος πρόεδρος πόνταρε και συνεχίζει να το κάνει στον πλήρη έλεγχο της εικόνας (του) και παράλληλα και του τι θα προβάλλεται και τι όχι από τα μίντια. Τόσο τα… κανονικά όσο και τα σόσιαλ πιάνοντας αμέσως το νόημα του ότι ο Έλληνας «ζει» μέσα σε αυτά και ουσιαστικά «κατευθύνεται» από αυτά. Κοινώς, παρλάτες και παράτες. Φωτογραφίες (του) παντού, προβολή των δράσεών του και όλα αυτά διανθισμένα μέσα από έξυπνες κινήσεις στρατηγικής. Επιστράτευση πρώην διεθνών (όχι απαραίτητα κακό φυσικά αλλά σίγουρα καλό για την εικόνα του), συμφωνία (λόγω της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία) με τον Ιτούδη, έλευση Αντετοκούνμπο για το περσινό Ευρωμπάσκετ. Κάπου εκεί βέβαια κάτι… στράβωσε και το βιώσαμε μέσα από αυτό το θέατρο του παραλόγου και την παράσταση που παίχθηκε το φετινό καλοκαίρι με την παντελή απουσία του Γιάννη από κάθε εκδήλωση της ομάδας.
Τα έγραψα και πριν λίγες μέρες, μην επαναλαμβάνομαι για το λάθος στη συμπεριφορά του ίδιου του Γιάννη, όχι προς τον Λιόλιο ή την Ομοσπονδία αλλά προς τους συμπαίκτες του αλλά και για τον απαράδεκτο χειρισμό της Ομοσπονδίας στο όλο θέμα. Από την πλήρη εξάρτηση της Εθνικής από τον Γιάννη και τους Μπακς που έκαναν την Εθνική… προτεκτοράτο τους πέρυσι, στο «που’ν’το που’ν’το το δαχτυλίδι» και την κολοκυθιά που παίχθηκε φέτος. Για το τι έχει «παιχθεί» ανάμεσα στις δύο πλευρές επιβάλλεται να πάρουν κάποια στιγμή θέση αμφότερες αν και πολύ φοβάμαι ότι το γυαλί έχει ραγίσει για τα καλά. Μακάρι να κάνω λάθος.
Όσο για τον Γιάννη, η ταπεινή μου γνώμη είναι αν όντως «δεν κοιμάται τα βράδια» όπως έλεγε τις προάλλες ο αδερφός του Θανάσης, θα πρέπει κάποια στιγμή να ορθώσει ανάστημα απέναντι στους Μπακς, να πατήσει πάνω στο status του ως παίκτης και προσωπικότητα στην ομάδα, να ζητήσει πράγματα όπως έκαναν στο παρελθόν σταρ ανάλογου βεληνεκούς όπως ο Γκασόλ, ο Νοβίτσκι, ο Πάρκερ, ο Τζινόμπιλι κ.α. Δεν είναι πια ρούκι, κοντεύει τα 30 και η Εθνική δεν θα έχει την πολυτέλεια να τον έχει μαζί της για 1-2 διοργανώσεις ακόμη αν και εφόσον προκριθεί. Δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει απέναντι σε μια χώρα που μέχρι να καταλάβει με ποιον είχε να κάνει του έβαζε μόνο τρικλοποδιές και μόνο όταν συνέλαβε το μέγεθος του τον βοήθησε. Οφείλει να το κάνει μόνο για τους συμπαίκτες του στην Εθνική. Ξεκάθαρες κουβέντες, ξεκάθαρες τοποθετήσεις.
Κεφάλαιο παραγωγική διαδικασία. Συγγνώμη που θα διαφωνήσω με την πλειοψηφία αλλά παίκτες βγάζαμε πάντα και θα βγάζουμε και στο μέλλον. Όχι απαραίτητα μέσω του περιβόητου «αναπτυξιακού προγράμματος» ούτε μέσω των «μικρών εθνικών» ομάδων. Αυτές άλλωστε τόσο κυρίως στο παρελθόν όσο και στο παρόν, σε ένα μεγάλο κομμάτι τους, ελέγχονταν από τα ίδια κέντρα (ατζέντηδων, προπονητών, διαπροσωπικών σχέσεων) και βασίλευε η αναξιοκρατία και τα ρουσφέτια. Οι όποιες επιτυχίες έρχονταν ήταν χάρη στο ταλέντο κάποιων παικτών ή στη συγκυρία τις συνύπαρξης ταλαντούχων παικτών ίδιας γενιάς. Η «παραγωγική διαδικασία» στηριζόταν πάντα στο όραμα κάποιων γονιών που έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους, σε συλλόγους που δούλευαν συστηματικά και σωστά (Πανιώνιος και Πειραϊκός στα ‘90ς, ΔΕΚΑ, Προμηθέας Πάτρας και Basketball Academy στα ‘10ς), σε κάποιους μερακλήδες ρομαντικούς προπονητές που δούλευαν με πρόγραμμα και πολύ λιγότερο στις Εθνικές και το «αναπτυξιακό».
Παίκτες λοιπόν έβγαιναν πάντα και θα βγαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν που να παίξουν και εννοώ σε επαγγελματικό επίπεδο με αποτέλεσμα η μόνη τους διέξοδος να είναι το εξωτερικό. Και μοναδική τους σωτηρία θα συμπλήρωνα αφού στην Ελλάδα όλα άγονται και φέρονται ανάλογα με τις ανάγκες και τις επιταγές των μεγάλων. Έξι ξένους θένε; Έξι. Επτά θένε; Επτά. Σε 1-2 χρόνια θα γίνουν οκτώ αφού κανείς δεν αντιδρά ούτε καν οι ίδιες οι ομάδες ή ο ΠΣΑΚ που αρκείται σε ανούσιες ανακοινώσεις.
Πόσο στηρίχθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν παίκτες όπως ο Χαραλαμπόπουλος, ο Κόνιαρης, ο Λούντζης κ.α.. Πόσο και που θα βρουν χρόνο να παίξουν και όταν λέω να παίξουν να έχουν ρόλο και απαιτήσεις από την ομάδα τους ο Μωραϊτης, ο Μαντζούκας, ο Σαμοντούροβ, ο Αβδάλας, ο Αμπόσι, ο Οικονομόπουλος; Τι απέγιναν τα περιβόητα «παιδομαζώματα» της ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού; Να πάνε δανεικοί σε άλλη ομάδα της Α1; Και ποιος τους εγγυάται ότι θα έχουν ρόλο. Ότι θα δουλεύουν σε ένα σωστό περιβάλλον; Ότι θα πληρώνονται; Ότι η ομάδα τους θα έχει πλάνο και στόχο και δεν θα το… χάνει στην πορεία της σεζόν; Να πάνε στην Α2; Μα για ποια Α2 μιλάμε που αυξάνει τους ξένους της (με το περιτύλιγμα του περιορισμένου χρόνου συμμετοχής τους…) και είναι γεμάτη 40αρηδες. Το… Elite League μας μάρανε για μία λίγκα που στο παρελθόν απασχολούσε τους φιλάθλους για τα σκορ… μαμούθ και τα περίεργα αποτελέσματα συγκεκριμένων ομάδων και που συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο και στο σήμερα. Τη λίγκα όπου ομάδα φέτος υποβιβάστηκε αγωνιστικά και επέστρεψε μέσω… wild card. Τη λίγκα όπου την περσινή σεζόν ομάδα που έπαιζε με έφηβους και είχε ρεκόρ 1 νίκη και 20 ήττες ξαφνικά (!) βρέθηκε να κάνει δύο νίκες από το πουθενά κερδίζοντας μεταξύ άλλον και ομάδα που υποτίθεται κυνηγούσε την άνοδό της εκτός έδρας. Για τέτοια φερεγγυότητα μιλάμε, αυτά τα φύκια για μεταξωτές κορδέλες «αμπαλάρει» η Ομοσπονδία με τη δήθεν αναβάθμιση της Α2.
Και κάπου εδώ έρχεται και το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο, ελληνικό πρωτάθλημα. Το πιο ανύπαρκτο, το πιο ανυπόληπτο, το πιο αστείο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και ίσως στον κόσμο όλο. Και δεν μιλάω φυσικά για τη βιτρίνα των δύο «αιώνιων» που ούτως ή άλλως εδώ και δύο δεκαετίες με ελάχιστες εξαιρέσεις έχουν δημιουργήσει αυτό που λένε οι αμερικανοί «a league of their own» δηλαδή μία δική τους λίγκα. Αναφέρομαι σε όσα συμβαίνουν πίσω από τα εκατομμύρια που δαπανούν οι δύο αυτές επιχειρήσεις. Τις οποίες ουδόλως απασχολεί τι γίνεται πίσω από τη βιτρίνα αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να κερδίζει ο ένας τον άλλο. Ομοίως, δε, οι υπόλοιπες ομάδες ουδέποτε συνασπίστηκαν για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο για το ίδιο το προϊόν, για τις ίδιες τις ΚΑΕ και τη μία φορά που πήγαν να το κάνουν το 2020 κάποιες, έφαγαν… πόρτα από τις υπόλοιπες και διαλύθηκαν (Ρέθυμνο, Ήφαιστος).
Πρόκειται για τις ίδιες ομάδες που ένα χρόνο αργότερα δημιούργησαν -τάχα μου- επιτροπή ελέγχου των ΚΑΕ ώστε να αποφευχθούν περιπτώσεις καθυστερήσεων πληρωμών, ban, έλλειψης εγγυήσεων για την ομαλή τους λειτουργία. Επιτροπή που πήρε σωστές αποφάσεις το καλοκαίρι του 2022 αποβάλλοντας ομάδες με αποτέλεσμα να… αποβληθεί η ίδια από τον ΕΣΑΚΕ γιατί στην τελική τους χάλασε τη μαγιά. Η δε ΕΟΚ που τότε μέσω του προέδρου της απειλούσε Θεούς και δαίμονες και υποσχόταν κάθαρση και να πάρει τον νόμο στα χέρια της, έμεινε φυσικά στις κούφιες απειλές. Τι πιο σύνηθες θα πει κανείς...
Έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτάθλημα κρατικοδίαιτο η βιωσιμότητα του οποίου εξαρτάται από το ξεροκόμματο της ΕΡΤ που χρόνια τώρα και δεν θέλει να το προβάλει και το απαξιώνει ολοένα και περισσότερο και που αναγκάζεται λόγω πολιτικών πιέσεων να χρηματοδοτεί. Ακόμη και οι όποιες χορηγίες είναι στην πλειοψηφία τους εταιρειών που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχουν σχέση με το κράτος.
Έχουμε να κάνουμε με ένα πρωτάθλημα όπου η λέξη φερεγγυότητα ακούγεται μόνο ως ανέκδοτο. Παίκτες που δεν ξέρουν αν και πότε θα πληρωθούν. Ban τα οποία σβήνονται και επανεμφανίζονται μετά από λίγους μήνες. ΑΦΜ που αλλάζουν χέρια σαν να πωλούνται από πλανόδιους μικροπωλητές. Ομάδες που απειλούν παίκτες να δεχτούν ασύμφορους όρους συμβολαίων. Ομάδες που ελέγχονται πλήρως από ατζέντηδες. Παίκτες που εξαναγκάζονται να αλλάζουν ατζέντη για να παίξουν στην ομάδα που τους το ζητάει. Ομάδες που ελέγχονται από σκιώδεις προέδρους, άτομα του υπόκοσμου και μπροστινούς.
Αλλά τι συζητάμε τώρα; Το γεγονός ότι πριν δύο χρόνια ομάδα (Ιωνικός) αποβλήθηκε από το πρωτάθλημα για σοβαρότατες παρανομίες και την ίδια μέρα (ΤΗΝ ΙΔΙΑ) εξαγόρασε ΑΦΜ άλλης που είχε ανέβει από την Α2 (Διαγόρας Δρυοπιδέων) και εμφανίστηκε σαν να μην τρέχει τίποτα στο ΔΣ της λίγκας πρέπει να είναι παγκόσμια πρωτοτυπία και δείχνει με τον πλέον εξωφρενικά εκνευριστικό τρόπο ότι πρόκειται για το πρωτάθλημα του απόλυτου τίποτα.
Για να μη μιλήσω για την εξάρτηση των περισσότερων ομάδων από το στοίχημα. Και δεν εννοώ την κρατική (και εδώ...) επιχορήγηση των εταιρειών (ΚΑΕ) μέσω του στοιχήματος (αντί αυτό να πηγαίνει εκεί που υπάρχει πραγματική ανάγκη, σε όλα τα υπόλοιπα πέραν των επαγγελματικών λιγκών πρωταθλήματα και σπορ δηλαδή) αλλά για το ότι κάθε μα κάθε εβδομάδα εδώ και χρόνια υπάρχουν ματς που χτυπάνε… κόκκινο. Και όσοι ασχολούνται με το πρωτάθλημα σφυρίζουν αδιάφορα και «κλείνουν» λόγω έλλειψης στοιχείων με συνοπτικές διαδικασίες μάλιστα τις δήθεν έρευνες που διενεργούν όπως για το αλήστου μνήμης Πανιώνιος – Χολαργός. Για τα μάτια του κόσμου.
Θα μπορούσα πέρα από το ένα και μοναδικό και περιβόητο Κολοσσός – Ιωνικός της προηγούμενης σεζόν να αραδιάσω καμιά 50αριά άλλα «περίεργα» παιχνίδια τις τελευταίες 5-6 σεζόν αλλά δεν έχει κανένα νόημα. Γιατί ουδείς πρόκειται να ασχοληθεί. Όπως δεν ασχολήθηκε στην πραγματικότητα και με το Κολοσσός – Ιωνικός (αλήθεια, θα μάθουμε ποτέ το πόρισμα της ειδικής επιτροπής της ΕΟΚ αλλά και της πλατφόρμας της ΓΓΑ;) για το οποίο η σκόνη σηκώθηκε μέσω των social media και αναγκάστηκαν για το θεαθήναι να το… σκαλίσουν. Όπως δεν ασχολήθηκε ποτέ κανείς με τις προ λίγων χρόνων (ανώνυμες) καταγγελίες αμερικανού μπασκετμπολίστα σε site της πατρίδας του που είχε κατονομάσει και την ομάδα (Τρίκαλα) ο «πρόεδρος» της οποίας είχε ζητήσει στο ημίχρονο αγώνα να χάσουν με συγκεκριμένη διαφορά.
Αυτό είναι το ελληνικό μπάσκετ. Και πολύ φοβάμαι ότι θα παραμείνει έτσι για πολλά ακόμη χρόνια ενώ εμείς θα ζητάμε από τους Λαρεντζάκηδες, τους Παπαπέτρου και τους Χατζηδάκηδες αυτού του κόσμου να παίξουν πάνω από τις δυνάμεις τους για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας για επιτυχία. Λες και αυτή ως διά μαγείας θα μετατρέψει την τεράστια άγευστη κολοκύθα σε πλουμιστή άμαξα.
