γράφει : Στέφανος Αβραμίδης
Το μακρινό, τώρα πια, 1988, η εθνική ομάδα της Ολλανδίας, με πρώτα βιολιά τους Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ, έκανε θραύση στα γήπεδα της Γερμανίας και κατακτούσε με εντυπωσιακό τρόπο το EURO επικρατώντας στον τελικό με 2-0 της Σοβιετικής Ένωσης! Με τον πλέον...επιβλητικό τρόπο οι "οράνιε" έπαιρναν μια πρώτης τάξεως ρεβάνς για την ήττα τους, 14 χρόνια νωρίτερα, στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τα "πάντσερ", ήταν και μια προσωπική ρεβάνς για τον προπονητή τους, αρχιτέκτονα του total football, Ρίνους Μίχελς, αυτός βρισκόταν στην άκρη του πάγκου και στο Μουντιάλ του 1974! Όχι ακριβώς εξέχον αλλά σίγουρα σημαντικό μέλος εκείνης της ομάδας ήταν και ο πρώην, πλέον, ομοσπονδιακός μας τεχνικός Τζόνι Φαν τ' Σχιπ, "Κύριος ήρθα και κύριος φεύγω" θα μπορούσε κάλλιστα να μας πει, και θα είχε και δίκιο, αποχωρώντας από την εθνική μας ομάδα, τι σύμπτωση, ήταν το μακρινό, τώρα πια, 1988 που ο Στράτος Διονυσίου το πρωτοτραγούδησε!
Βλέπετε, πέρα από το καθαρά...ποδοσφαιρικό του πράγματος, πέρα από την προπονητική φιλοσοφία, τεχνογνωσία και μεθοδολογία, πέρα από οτιδήποτε έχει να κάνει με τον τρόπο της δουλειάς του ένα πράγμα είναι σίγουρο για τον προκάτοχο, τώρα πια, του Πογιέτ! Όποιον από το στενό ή και το ευρύτερο περιβάλλον της εθνικής ομάδας κι αν ρωτήσεις θα σου πει τα καλύτερα για τον άνθρωπο πίσω από τον προπονητή! Ευχάριστος, προσιτός, φιλικός, με αδιαμφισβήτητη ικανότητα στο...χτίσιμο της κατάλληλης, της καλύτερης ατμόσφαιρας, κέρδισε από την πρώτη στιγμή τους ποδοσφαιριστές, τους έπεισε να παίζουν ΚΑΙ για αυτόν, με ένα όχι και τόσο μικρό, όπως αποδείχθηκε, πρόβλημα, ποτέ δεν κατάφερε να κάνει απολύτως ξεκάθαρο το ΠΩΣ, ποτέ δεν κατέστησε απολύτως σαφές, ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό , και το ΓΙΑΤΙ θα έπρεπε να παίξουν!
Στα δικά μου μάτια αυτή ακριβώς η...ασάφεια ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα της θητείας του, όταν πρωτοήρθε, στις προγραμματικές του δηλώσεις, είχε κάνει λόγο για νίκες με ελκυστικό ποδόσφαιρο με δουλειά, παράλληλα, στο αναπτυξιακό κομμάτι των εθνικών ομάδων, αυτό επικοινωνούσε ως στρατηγικό στόχο και η ίδια η Ομοσπονδία! Στην πορεία το πλάνο...χτισίματος της εθνικής μας ποδοσφαιρικής πυραμίδας έως και εγκαταλείφθηκε, προϊόντος του χρόνου το...όμορφο στο μάτι παιχνίδι έγινε έως και επουσιώδες, να πει κανείς ότι τουλάχιστον κερδίζαμε...κάθε άλλο! Έναν αποτυχημένο όμιλο του UEFA NATIONS LEAGUE και έναν ακόμη αποτυχημένο όμιλο της προκριματικής φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου αργότερα η συνεργασία με τον απολύτως αγαθών προθέσεων αλλά μάλλον απογοητευτικών αποτελεσμάτων "Ιπτάμενο Ολλανδό" έλαβε, άδοξο, τέλος!
Κατόπιν ωρίμου σκέψεως θέλω να πιστεύω, φτάσαμε στην εποχή Γκουστάβο Πογιέτ, τον γνωρίζαμε από το πέρασμά του από τον πάγκο της ΑΕΚ, δεν είναι ότι...σάρωσε στην καριέρα του μετά από τη θητεία του στους "κιτρινόμαυρους", δεν είναι της παρούσης να...αναλυθεί διεξοδικά αλλά σίγουρα πρόκειται για κανονικό προπονητή! Κανονικό υπό την έννοια του ότι έχει εργαστεί σε πολλούς διαφορετικούς, ακόμη και σε απολύτως προηγμένα πρωταθλήματα όπως το αγγλικό και το ισπανικό, πάγκους, κανονικό υπό την έννοια του ότι έχει να παρουσιάσει πέρα από τις, αρκετές, η αλήθεια είναι, αποτυχίες, και κάποιες έστω και...πρώιμες επιτυχίες στην καριέρα του! Προφανώς και...μιλάμε για την άνοδο στην Championship με την Μπράιτον, προφανώς....μιλάμε και για την παραμονή στην Premier League υπό πάρα πολύ δύσκολες, σχεδόν απαγορευτικές, συνθήκες και τον τελικό του League Cup με την Σάντερλαντ τη σεζόν 2013-14!
Όσο για τον ίδιο τον Πογιέτ, έστω και με αυτό το πολύ μικρό, μόλις μίας φιλικής νίκης δείγμα, φαίνεται, και αυτό είναι εξόχως σημαντικό, ούτως ή άλλως είναι πάρα πολύ νωρίς για να βγουν...προχωρημένα συμπεράσματα, ότι προφανώς και μας....μίλησε ειλικρινά! "Είμαι εδώ για να κερδίζω" μας είπε στις πρώτες του δηλώσεις, δεν εκπόνησε κάποιο στρατηγικό, αναπτυξιακό, σχέδιο, δεν έκανε λόγο για jogo bonito, δε μίλησε για χτίσιμο εθνικής ποδοσφαιρικής σχολής, δεν έμεινε...άφωνος με το ταλέντο και τα προσόντα των ελλήνων ποδοσφαιριστών, διατεθειμένος και ικανός, σε αντίθεση με όσους προηγήθηκαν, να αξιοποιήσει το...ζηλευτό τους potential στον υπερθετικό βαθμό! "Είμαι εδώ για να κερδίζω" μας είπε στις πρώτες του δηλώσεις, το...ίδιο ακριβώς μας είπε και με τον τρόπο που προσέγγισε το πρώτο του παιχνίδι στην άκρη του πάγκου!
Γιατί αν είχε ένα βασικό χαρακτηριστικό η πρώτη...εκδοχή της εθνικής μας στα χέρια του Πογιέτ στο 1-0 επί της Ρουμανίας του Έντι Ιορντανέσκου στο Βουκουρέστι ήταν ακριβώς αυτό! Απολύτως ειλικρινής με τον εαυτό της και τις δυνατότητές της, τα χαρακτηριστικά της, τις αρετές και τις αδυναμίες της ΕΠΑΙΞΕ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ! Kαι κέρδισε! Προφανώς και δε θα τα καταφέρνει πάντα, αυτή πάντως είναι η ενδεδειγμένη νοοτροπία αν με ρωτάτε! Ποτέ μου δεν κατάλαβα τα μεγάλα λόγια των ομοσπονδιακών τεχνικών, σε επίπεδο Ανδρών πάντα, περί χτισίματος και μέλλοντος, όταν είσαι στην κορυφή της πυραμίδας δεν είναι δική σου δουλειά να...κατασκευάσεις, η δουλειά αυτή θα έπρεπε να γίνεται από όσους βρίσκονται στη βάση, στις χαμηλότερες βαθμίδες τέλος πάντων, στις αναπτυξιακές ηλικίες! Όπως προφανώς και δεν κατάλαβα, δε θα μπορούσε κανείς μας πιστεύω, ΤΙ θΑ παίξει επί Πογιέτ η εθνική μας ή ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ παίξει! Κατάλαβα όμως, και αυτό είναι προς το παρόν αρκετό, ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ παίξει! Με προσέγγιση ωφελιμιστική, κυνική, άμεση στον τρόπο παιχνιδιού της και απολύτως ξεκάθαρη στόχευση! Μια ομάδα που κυριολεκτεί και δεν ασχολείται με τα...γύρω γύρω, ή θα πετύχει ή θα αποτύχει, τόσο απλά! Έχουν μια απολύτως ταιριαστή παροιμία οι Ουρουγουανοί για την περίπτωσή μας, σίγουρα θα την ξέρει ο Πογιέτ, τον κάνω εικόνα να απολαμβάνει το "μάτε" του και να λέει: "Το ψωμί είναι ψωμί και το κρασί είναι κρασί!"
www.bnsports.gr
