Αναλυτικά όσα έγραψε η Μαράια Ριντλσπρίγκερ:
Τα χαμόγελα καλύπτουν τον φόβο. Η κοιλιά γελάει, καθώς κρατάς ανεξήγητα δάκρυα. Το να περιτριγυρίζεσαι από αγάπη την ώρα που ακόμα νιώθεις εντελώς μόνη. Αυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό. Το να είσαι ευάλωτη σήμερα είναι κάπως τρομακτικό, αλλά αν μπορώ να βοηθήσω απλά ένα άτομο, μοιράζοντας την ιστορία μου, πιστεύω αξίζει.
Δεν λέω την εμπειρία μου για να με επαινέσετε. Τη μοιράζομαι, επειδή θέλω να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου, με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλον, που ίσως παλεύει με την ψυχική του υγεία. Παρά το γεγονός ότι ιστορία μου επικεντρώνεται στην επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω να μπορείτε να τη διαβάσετε και να την προσαρμόσετε σε οτιδήποτε περνάτε. Τέσσερα παιδιά μετά και θα νόμιζες ότι τα έχω λύσει όλα, αλλά όχι.
Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για να γίνεις μητέρα, ή στην περίπτωσή μου, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Την ώρα που η γέννα ήταν το πιο επίπονο πράγμα που έχει αντέξει το σώμα μου, η μάχη με την ψυχική υγεία έχει αποδειχθεί επίσης πρόκληση.
Πέρασα την επιλόχειο κατάθλιψη με το πρώτο μας παιδί, αλλά δεν ήμουν έτοιμη για ό,τι θα ερχόταν εκείνη την περίοδο. Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω. Παρά το γεγονός ότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου ήταν κάπως πεπεισμένο ότι είχα μία τερματική ασθένεια, που θα με απέτρεπε από το να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Οι κρίσεις πανικού επιδεινώθηκαν και η εμπιστοσύνη μου στο διαδίκτυο ως διαγνωστικό μέσο με έστειλε σε σκοτεινά μονοπάτια. Ήμουν ευλογημένη με ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες λίγες εβδομάδες της προσαρμογής σε ένα νεογέννητο και τρία μεγάλα παιδιά ήταν διασκεδαστικές, αλλά όσο χαοτικές μπορείτε να φανταστείτε. Το τέταρτο παιδί μας είναι το πιο γλυκό μικρό αγγελούδι που έχω δει.
Ταιριάζει τέλεια στην τρελή μικρή φούσκα. Τα χαμόγελα της της μου φέρνουν χαρά. Αλλά είτε ήταν το τέλος του ευτυχισμένου μήνα του μέλιτος, ή οι αλλαγές που συνέβαιναν στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε μία στροφή και οι σκοτεινές σκέψεις γύρισαν πίσω.
Έκλεισα τα πάντα. Τα μηνύματα τα άφηνα στο διαβάστηκε. Με παρηγόρησε η απομόνωση του εαυτού μου και έκρυβα τι γινόταν. Όπως κάθε μητέρα, το κράτησα ενωμένο, το καλύτερο που μπορούσε για τα παιδιά και τον σύζυγό μου. Η οικογένεια μου με κράτησε όρθια.
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, εμφανιζόμουν και νοιαζόμουν για την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν. Μοναχικό συναίσθημα να είσαι πνευματικά κάπου αλλού. Αγαπώ τους ανθρώπους μου, αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα εγωιστικά να ανοιχτώ.
Ήμουν πεπεισμένη ότι απλώς προσέθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Οπότε, για αρκετούς μήνες, έκρυβα τον πόνο και τα δάκρυά μου. Παρόλο που ακόμα παλεύω, τώρα έχω πίστη ότι υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ.
Το να μοιραστώ την εμπειρία μου είναι ένα βήμα στην θεραπευτική μου πορεία. Είναι από τις πρώτες φορές που έχω παραδεχθεί τις σιωπηλές μάχες που έχω δώσει, αλλά αυτό ειλικρινά φαίνεται απελευθερωτικό. Δεν είμαι αυτή που συνήθιζα να είμαι, αλλά είμαι στον δρόμο να γίνω αυτή που είναι γραφτό να γίνω.
Τι έμαθα σε αυτή την περίοδο; Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν και πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι να είμαι βάρος. Ο πόνος είναι πόνος και οτιδήποτε είναι βάρος στην καρδιά σου μετράει.
Έμαθα ότι δεν πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου και ότι είναι εντάξει να ζητήσω βοήθεια. Έμαθα ότι πρέπει να ανατρέφω την ψυχική μου υγεία, επειδή είναι εξίσου σημαντική, αν όχι πιο σημαντική, από την σωματική. Επιτέλους καταλαβαίνω ότι πρέπει να δίνω προταραιότητα στον εαυτό μου, χωρίς ενοχή, έτσι ώστε να γίνω η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδελφή και φίλη που μπορώ.
Αν η ιστορία μου έχει αντίκτυπο σε σένα, σε παρακαλώ μάθε πως δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι στη γωνιά σου, ίσως κάποιοι που ίσως δεν γνωρίζεις καν.
Ας δουλέψουμε μαζί να σηκώσουμε εκείνους γύρω μας. Πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει κανείς μέσα του».
