«Όταν ήμουν δεκαοχτώ χρόνων είχα έναν πολύ μεγάλο τραυματισμό, είχα ένα οστικό οίδημα στην ηβική σύμφυση, είναι στα πόδια τέλος πάντων και ήταν τόσο δυνατός ο τραυματισμός που εγώ δεν ήμουν καν στο ιατρείο όταν ανακοίνωσαν στη μητέρα μου ότι ο Εμμανουήλ δεν θα καταφέρει να επανέλθει στο επίπεδο που είναι. Είχα κάνει τότε παγκόσμιο ρεκόρ Παίδων και Εφήβων 18 χρόνων. Οπότε είχα μία καριέρα να διανύσω.
Και έρχεται αυτός ο μεγάλος τραυματισμός και ανακοινώνουν στη μητέρα μου ότι ο Εμμανουήλ δε θα συνεχίσει την καριέρα που έχει, γιατί ο τραυματισμός αυτός είναι πάρα πολύ δύσκολος. Αλλά η πίστη, η αγάπη που έχω στην οικογένειά μου, ήταν αυτά που με κράτησαν πραγματικά, να παλέψω και να καταφέρω να πιστέψω.
Γιατί εγώ δεν πίστευα ότι θα καταφέρω να ξαναφτάσω σε αυτό το επίπεδο, αλλά όταν πιστεύουν πάρα πολύ οι γονείς σου, η οικογένειά σου είναι το φως. Οπότε είμαι πάρα πολύ τυχερός που έχω μια τέτοια οικογένεια, που με βοήθησαν να δω αυτό το φως στο τούνελ, κατάφεραν να με βγάλουν έξω και από τραυματισμούς και από ρατσισμό και από κατάθλιψη, από όλα. Γιατί έχω περάσει, όπως όλοι οι άνθρωποι και όλοι οι αθλητές γενικότερα περνάνε, πάρα πολύ δύσκολα. Ο κάθε άνθρωπος περνάει τη δικιά του Οδύσσεια. Οπότε εγώ είμαι πάρα πολύ τυχερός και ευγνώμων που έχω αυτή την οικογένεια που με έχει αναθρέψει έτσι ώστε να βλέπω όλα τα θετικά», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Έλληνας πρωταθλητής.
