Η Κατερίνα Στεφανίδη μίλησε για τα υπέρ και κατά του πρωταθλητισμού, αλλά και τη μετακόμισή της στις ΗΠΑ.
Καλεσμένη σε talk show ήταν η Κατερίνα Στεφανίδη, μέσω του οποίου είχε την ευκαιρία να μιλήσει, τόσο για τον πρωταθλητισμό και τις δυσκολίες του, όσο και για την προσωπική της ζωή.
Μεταξύ άλλων, τόνισε πως δεν ήταν δική της επιλογή να μεταβεί στις ΗΠΑ για σπουδές, αλλά των γονιών της. Εν τέλει, όμως, της βγήκε σε καλό.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
Για την μοναξιά του πρωταθλητισμού:
«Οι κάμερες είναι από τα λιγότερο αγαπημένα πράγματα της δουλειάς μου. Και στις επιτυχίες λίγο μόνοι μας είμαστε. Ετσι αισθάνεσαι. Κάποιοι θα έρθουν στο αεροδρόμιο. Αλλά και στο ενδιάμεσο μόνοι μας είμαστε. Ο πρωταθλητισμός έχει μοναξιά σε ατομικό άθλημα. Εχω πει ότι αν έρθει κάποιος να βγάλει φωτογραφία μαζί μου, θα πω όχι, αλλά η χαρά της επιτυχίας σε κάνει να μην το σκέφτεσαι. Αλλά τώρα δεν έρχονται ούτε στις επιτυχίες. Οταν γυρίσαμε από το Ευρωπαϊκό είχαμε δύο άτομα κι αυτά από την ομοσπονδία. Ισως είναι και θετικό αυτό».
Για τον σύζυγο και προπονητή της, Μίτσελ Κρίερ:
«Ο Μιτσελ είναι προπονητής μου από το 2015. Τον γνώρισα στο μεταπτυχιακό στην Αριζόνα. Ήταν αθλητής τότε. Γίναμε κολλητοί και ο καθένας με διαφορετική σχέση τον πρώτο 1,5 χρόνο. Πριν να είμαστε σε σχέση, γνωριζόμασταν πολύ καλά. Τώρα το μετανιώνει μάλλον… Γιατί λέει ότι δεν είμαι εύκολη αθλήτρια για προπονητή, αλλά μάλλον το λέει επειδή είναι άντρας μου. Του αρέσει να μαγειρεύει. Τα ελληνικά φαγητά τα αναλαμβάνω εγώ».
Για τις πιο δύσκολες στιγμές στην καριέρα της:
«Ηταν δύο. Στα 16 μου είχα διατροφικά προβλήματα. Πήρα κιλά, έφτασα σε σημείο βουλιμίας και ήταν από τα πιο δύσκολα κομμάτια για μένα. Για 6 μήνες σταμάτησα κιόλας. Και η δεύτερη είναι το φθινόπωρο του 2019 όπου ο τραυματισμός μου με ενοχλούσε 2,5 χρόνια. Αυτό με έκανε να πω κάποια στιγμή ότι ίσως δεν θα αγωνιστώ ξανά. Ηταν πολύ δύσκολο ψυχικά».
Για τις σπουδές στο Στάνφορντ:
«Δεν ήθελα να πάω στο Στάνφορντ. Με ανάγκασαν οι γονείς μου. Καναμε συμφωνία να πάω το πρώτο 3μηνο να δω πως είναι τα πράγματα. Αρχισα να κλαίω στο πρώτο μισάωρο και μου είπαν να περιμένω λίγο. Ηταν εκεί οι γονείς μου και η αδερφή μου. Οταν πηγαίναμε στο πανεπιστήμιο έλεγα ότι θέλω να γυρίσω. Έμειναν μία εβδομάδα μαζί μου. Πήγα με αθλητική υποτροφία και έπρεπε να συνεχίζω πρωταθλητισμό. Η πρώτη χρονιά πήγε τόσο άσχημα που έψαχνα άλλη υποτροφία για να αφήσω τον αθλητισμό. Ημουν τυχερή που δεν το έκανα. Εφυγε ο προπονητής μου και ήρθε ένας ολυμπιονίκης από την Αθήνα που τον είχα σαν είδωλο. Και έτσι άρχισα να το διασκεδάζω και πάλι».
www.bnsports.gr
Μεταξύ άλλων, τόνισε πως δεν ήταν δική της επιλογή να μεταβεί στις ΗΠΑ για σπουδές, αλλά των γονιών της. Εν τέλει, όμως, της βγήκε σε καλό.
Αναλυτικά τα όσα ανέφερε:
Για την μοναξιά του πρωταθλητισμού:
«Οι κάμερες είναι από τα λιγότερο αγαπημένα πράγματα της δουλειάς μου. Και στις επιτυχίες λίγο μόνοι μας είμαστε. Ετσι αισθάνεσαι. Κάποιοι θα έρθουν στο αεροδρόμιο. Αλλά και στο ενδιάμεσο μόνοι μας είμαστε. Ο πρωταθλητισμός έχει μοναξιά σε ατομικό άθλημα. Εχω πει ότι αν έρθει κάποιος να βγάλει φωτογραφία μαζί μου, θα πω όχι, αλλά η χαρά της επιτυχίας σε κάνει να μην το σκέφτεσαι. Αλλά τώρα δεν έρχονται ούτε στις επιτυχίες. Οταν γυρίσαμε από το Ευρωπαϊκό είχαμε δύο άτομα κι αυτά από την ομοσπονδία. Ισως είναι και θετικό αυτό».
«Ο Μιτσελ είναι προπονητής μου από το 2015. Τον γνώρισα στο μεταπτυχιακό στην Αριζόνα. Ήταν αθλητής τότε. Γίναμε κολλητοί και ο καθένας με διαφορετική σχέση τον πρώτο 1,5 χρόνο. Πριν να είμαστε σε σχέση, γνωριζόμασταν πολύ καλά. Τώρα το μετανιώνει μάλλον… Γιατί λέει ότι δεν είμαι εύκολη αθλήτρια για προπονητή, αλλά μάλλον το λέει επειδή είναι άντρας μου. Του αρέσει να μαγειρεύει. Τα ελληνικά φαγητά τα αναλαμβάνω εγώ».
Για τις πιο δύσκολες στιγμές στην καριέρα της:
«Ηταν δύο. Στα 16 μου είχα διατροφικά προβλήματα. Πήρα κιλά, έφτασα σε σημείο βουλιμίας και ήταν από τα πιο δύσκολα κομμάτια για μένα. Για 6 μήνες σταμάτησα κιόλας. Και η δεύτερη είναι το φθινόπωρο του 2019 όπου ο τραυματισμός μου με ενοχλούσε 2,5 χρόνια. Αυτό με έκανε να πω κάποια στιγμή ότι ίσως δεν θα αγωνιστώ ξανά. Ηταν πολύ δύσκολο ψυχικά».
Για τις σπουδές στο Στάνφορντ:
«Δεν ήθελα να πάω στο Στάνφορντ. Με ανάγκασαν οι γονείς μου. Καναμε συμφωνία να πάω το πρώτο 3μηνο να δω πως είναι τα πράγματα. Αρχισα να κλαίω στο πρώτο μισάωρο και μου είπαν να περιμένω λίγο. Ηταν εκεί οι γονείς μου και η αδερφή μου. Οταν πηγαίναμε στο πανεπιστήμιο έλεγα ότι θέλω να γυρίσω. Έμειναν μία εβδομάδα μαζί μου. Πήγα με αθλητική υποτροφία και έπρεπε να συνεχίζω πρωταθλητισμό. Η πρώτη χρονιά πήγε τόσο άσχημα που έψαχνα άλλη υποτροφία για να αφήσω τον αθλητισμό. Ημουν τυχερή που δεν το έκανα. Εφυγε ο προπονητής μου και ήρθε ένας ολυμπιονίκης από την Αθήνα που τον είχα σαν είδωλο. Και έτσι άρχισα να το διασκεδάζω και πάλι».
