Στην περίπτωση του Southgate όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί έκλεισε δύο μεγάλες διοργανώσεις και ο τρόπος που έχασε τον τελικό ήταν απαξιωτικός, όχι τόσο για τον ίδιο, όσο για το αγγλικό ποδόσφαιρο και για τα μεγάλα αυτά ταλέντα που ο ίδιος απαξίωσε με το κοουτσάρισμά του.
Θα ήταν προτιμότερο για την ίδια την Αγγλία την περασμένη Κυριακή να έπαιζε και να έχανε παρά αυτή η αλγεινή εικόνα, να την παίζει η Ιταλία, που μέχρι το 20’ δεν υπήρχε στο γήπεδο, στο μισό τερέν.
Μια Αγγλία γεμάτη από αμυντικογενείς παίκτες, με μόνο 3 επιθετικούς παίκτες να προσπαθεί να κρατήσει το 1-0, δίνοντας όλο και περισσότερο χώρο σε μια Ιταλία, η οποία δεν ήταν δα και καμία υπερομάδα.
Η Αγγλία για μια ακόμη φορά υποτιμήθηκε και τόσο εμφατικά που δείχνει να καθιερώνεται σαν ο μεγάλος loser της ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Ο Southgate που βυθίστηκε τελικά μέσα στον λάκκο που ο ίδιος έσκαψε, θα πρέπει να «διαπομπευθεί δημόσια στην Trafalgar Square για την ζημιά που έκανε στους νέους παίκτες και εν γένει στο αγγλικό ποδόσφαιρο.
Είχαμε αναρωτηθεί στο ξεκίνημα του τουρνουά αν αυτό θα ήταν το «Βατερλό» του, όπερ και εγένετο και μάλιστα με τον πιο δραματικό τρόπο.
Η απαξίωση μεγάλων παικτών
Πρώτα από όλα απαξιώθηκε ο Harry Kane, η θεωρητική σημαία των Άγγλων που στον τελικό χάθηκε, όχι γιατί ο ίδιος δεν προσπάθησε αλλά γιατί δεν υπήρχε ο άνθρωπος να του δώσει την μπάλα.
Κατέληξε ο Rashford, ένα διαμάντι σαν αθλητής, αλλά και σαν φιλάνθρωπος, να δέχεται κριτική για ένα χαμένο πέναλτι και να τον απειλούν ρατσιστικά οι hooligans της υποκουλτούρας.
Και τέλος το μεγάλο ταλέντο,, ο Jack Grealish να χρησιμοποιηθεί στην παράταση της συμφοράς, όταν οι Ιταλοί είχαν ήδη ψυχολογικά το πάνω χέρι.
Το σύνδρομο του loser
Η αγγλική Ομοσπονδία δεν κάνει για πρώτη φορά λάθη. Με τον βετεράνο coach Roy Hodgson το 2014 αποκλείστηκε από την Κόστα Ρίκα και την Ουρουγουάη, ενώ στην Ρωσία έχασε την μεγάλη ευκαιρία να παίξει στον τελικό πάλι με τον Southgate.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η εθνική Αγγλίας έχει βιώματα από τα 70s και περιμένουμε κάποια στιγμή να τα ξεπεράσει. Όμως όταν ο coach σε μικραίνει από μόνος του, τότε τα περιθώριά σου είναι μικρά.
Οι Άγγλοι πρέπει να πάρουν ένα μεγάλο όνομα από το πρωτάθλημά τους και να του δώσουν με κίνητρα την τεχνική ηγεσία. Όσο έχουν ακόμα αυτήν την φουρνιά.
Διαφορετικά ούτε σε 100 χρόνια δεν θα ξαναπάρουν τίτλο και φυσικά δεν θα τους φταίει η έλλειψη ταλέντων. Αλλά μια αλλοπρόσαλλη ομοσπονδία που τοποθετεί τους λάθους ανθρώπους στις λάθος θέσεις.
Το ποδόσφαιρο είναι δύσκολο σε επίπεδο κορυφής και γίνεται δυσκολότερο. Δεν είναι όμως για έναν πρώην μέτριο διεθνή αγγλικό, ο οποίος και φυσιογνωμικά αποπνέει μια έλλειψη ευφυίας.
