γράφει : Super User
Είχε ξημερώσει μια πολύ ωραία μέρα στο Λονδίνο το Σάββατο της 14ης Μαϊου του 2011, δέκα χρόνια πριν και μια ημέρα. Η αισιοδοξία στους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτυ ήταν διάχυτη. Η ομάδα θα έσπαγε το σερί της μιζέριας, με τις τρεις πέτρινες δεκαετίες και θα έπαιρνε επιτέλους έναν τίτλο! Τον πρώτο μετά το 1976, της εποχής με την μαυρόασπρη τηλεόραση που το ανάποδο ψαλίδι του Ντένις Τιούαρτ είχε χαρίσει στην δεύτερη ομάδα μέχρι εκείνη την εποχή του Μάντσεστερ τον τελευταίο της τίτλο.
Σε τρενάκι που οδηγούσε προς το Wembley κάποιοι παραδοσιακοί φίλοι της ομάδας που τους είχε δοκιμάσει με τόσο ακραίες ασκήσεις προσομείωσης όταν είχε πέσει στην γ΄ κατηγορία το 1998, τραγουδούσαν το “ City till I die”.To τραγούδι που πάντα έδινε την επιμήκυνση στην αιωνιότητα για τον κάθε οπαδό της City, που είχε μάθει να ζει σε μια σουρεαλιστική πραγματικότητα μακριά από επιτυχίες και με μοναδική παρηγοριά την μεγάλη ομάδα των 60ς – 70ς.
Ο Θεός του αγγλικού ποδοσφαίρου όμως είναι πολύ μεγάλος για να αφήσει τους πιστούς φίλους της ιστορικής ομάδας να ζουν εσαεί στην δοκιμασία. Η μέρα εκείνη δέκα χρόνια δηλαδή πριν, έμελλε να γίνει αυτή που σηματοδοτούσε την επιστροφή της MAN CITY, όπως είναι και η συνήθης διατύπωση στην αγγλική αργκό, στους τίτλους.
Ο κακός δαίμονας
Ένας κακός δαίμονας στο ημίχρονο εκείνου του τελικού έτρωγε στο ρεστοράντ των VIP του Wembley, ο Keith Burkingshaw. Ήταν εκείνος που είχε οδηγήσει τους Spurs στην κατάκτηση του κυπέλλου το 1981, αφαιρώντας από την Μάντσεστερ Σίτυ τον τίτλο, που θα ήταν κομβικός για την περαιτέρω πορεία της, οδηγώντας την στον κατήφορο του υποβιβασμού το 1983.
Στο δεύτερο ημίχρονο όμως και ενώ ήθελε περίπου 20 λεπτά για να τελειώσει ο αμφίρροπος τελικός με την Stoke έγινε το μαγικό. Πως η μπάλα πήγε στα δίχτυα από την κίνηση και το σουτ του Τουρέ είναι δύσκολο να θυμηθεί κανείς, η ουσία είναι ότι η νέα εποχή ξεκινούσε.
Ποια είναι η City
Είναι η City μια plastic team; Έχει οπαδούς; Ένα ωραίο φιλμάκι με τίτλο “Team without crowd”, δηλαδή «Ομάδα χωρίς οπαδούς» δείχνει ποια ήταν η υποστήριξη που είχαν οι γαλάζιοι από την εποχή του Trautmann μέχρι την φάση που ανεβοκατέβαιναν τις κατηγορίες. Και αυτός είναι σίγουρα ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Άραβες δεν πήραν την Aston Villa ή κάποια άλλη ιστορική ομάδα για να βάλουν τα ωραία λεφτά τους.
Το 1983 μια παρέα φοιτητών που είχε το μυαλό τους περισσότερο στις φοιτήτριες παρά στο αγγλικό ποδόσφαιρο, γιατί η εφηβεία είχε περάσει, έριχναν κλεφτές ματιές στο ραδιόφωνο του BBC, γιατί τότε δεν υπήρχε Cosmote Sports με 7 αθλητικά κανάλια, για να δουν πως έκλεινε η τελευταία αγωνιστική. Δεν θυμάμαι ποιος πήρε το πρωτάθλημα Αγγλίας εκείνη την χρονιά, θυμάμαι πολύ καλά όμως ότι το ματς City – Luton δεν πήγαινε καλά, ο χρόνος κυλούσε και γκολ δεν έμπαινε. Για την City αρκούσε μια ισοπαλία για να παραμείνει στην α’ κατηγορία.
Ενός κακού μύρια έπονται και ο υποβιβασμός αυτός άνοιξε τον κατήφορο για μια ομάδα που από τα τέλη της δεκαετίας του 60 είχε σαρώσει όλους τους τίτλους με εκπληκτικούς παίκτες, επικεφαλής των οποίων ήταν ο αείμνηστος Colin Bell, ένας «ποδοσφαιρικός παππούς» του Κέβιν Ντε Μπρόϊνε. Στα χρόνια όμως που ακολούθησαν αν και η Σίτυ βρέθηκε κοντά σε τίτλους δεν πήρε τίποτε μετά το 1971, παρά μόνο το Λιγκ Καπ του 1976.
Η αναρχία στα αποδυτήρια, το μάνατζμεντ του κάποτε ιδανικού coach Μάλκομ Άλισον, που περισσότερο έκανε καριέρα σαν play boy μετέπειτα διέλυσε, ότι ωραίο είχαν προλάβει να δουν οι παλαιότεροι με τον Γιάννη Διακογιάννη να υπογραμμίζει τότε την αξία του Colin Bell.
Σήμερα οι νεότεροι ξέρουν μια άλλη City, που μπορεί τις επόμενες εβδομάδες να πάρει και το Champions League. Όμως η αληθινή μήτρα της είναι ο τρόπος με τον οποίο πήρε το πρωτάθλημα το 2012. Καμία ομάδα δεν μπορεί να ξεφύγει από τον εαυτό της και αυτός θα έρχεται πάντα, όσα χρήματα κα αν πέσουν, να γίνεται ο καθρέφτης που δείχνει το DNA της. Την City την αγάπησε ο Σεϊχ Μανσούρ για πολλούς λόγους, καμία άλλη ομάδα όμως στην ποδοσφαιρική ιστορία δεν έδωσε πίσω στους οπαδούς της όσα δινει αυτή μετά από τόσες περιπέτειες, χρεοκοπίες και υποβιβασμούς.
